به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از بی بی سی، تصور کنید هر بشقاب غذایی که می خورید شاید آخرین غذای تان باشد. همهٔ صبحانه و ناهار و شام ها می توانند مرگ آفرین باشند اما ناچارید که آنها را بخورید.
برای گروهی از زنان جوان در دوران رایش سوم، این واقعیت روزمرهٔ زندگی شان بوده است: آنها برای دو تا دو سال نیم در دوران جنگ جهانی دوم غذای هیتلر را می چشیدند.
پیشوا گروهی از زنان جوان "اصیل" آلمانی را وا می داشت که هر وعده غذای او را بچشند تا مبادا نیرو های متفقین یا حتی نیرو های خودی بخواهند او را مسموم کنند. این سمت و شغل باعث افتخار بود و نوعی خدمت به پیشوا تلقی می شد.
ماجرای شگفت انگیز تجربه های این زنان جوان در سال ۲۰۱۳ از پرده بیرون افتاد، زمانی که مارگوت وولک، ۹۵ ساله در باره شغل سابق خود با مجلهٔ اشپیگل آلمان مصاحبه کرد. نمایش "پیشمرگان هیتلر" اثر میشل کولوس بروکس، واقعیات زندگی پر خطر و هراس این زنان جوان را به تصویر کشیده است.
این نمایش در سراسر آمریکا به نمایش درآمده است، همه بازیگران این نمایش زن هستند. داستان روی چهار زن جوان متمرکز شده که درساختمان مدرسه ای در نزدیکی آشیانهٔ گرگ، مقر نظامی هیتلر درجبههٔ شرقی جنگ جهانی دوم واقع در پروس شرقی(لهستان فعلی)، زندگی می کردند.
بروکس کاملاً اتفاقی از ماجرای پیشمرگان هیتلر خبردار شد، یکی از دوستان نویسنده اش در زمانی که منتظر پرواز هواپیما بودند، از فرصت استفاده کرد و این داستان را نقل کرد.
او به خاطر می آورد: "پرسیدم آیا تو می خواهی آن را بنویسی؟ چون اگر تو ننویسی من آن را خواهم نوشت". بروکس فوراً و به روشنی دریافت که این ماجرا محتوای کافی برای پرداختن را دارد. "این ماجرا ناگهان همهٔ موضوعاتی که به آن فکر می کردم و برایم مهم بود را در بر می گرفت: چگونگی رفتار با زنان جوان، استفاده از کودکان در عرصه های جنگ، دشواری های دختری نوجوان بودن و دغل کاری های سیاسی...".
با این که این ماجرا به نظر سنگین می رسد اما نمایش کمدی است البته کمدی سیاه. بروکس ماجرا را در همان برههٔ تاریخی نقل می کند اما زنان جوانی را که در این دام افتاده اند، مانند نوجوانان امروزی نمایش داده است. دختران با موسیقی پاپ می رقصند، سلفی می گیرند اما در مورد فرانک سیناترا و کلارک گیبل و یواشکی از خود هیتلر حرف می زنند. آنها از یهودی ها هم خوششان نمی آید.
بروکس در مورد دلیل چنین روایتی می گوید:"من می دیدم که زنان جوان امروزی سلفی می گیرند و می دیدم که چه تلاشی می کنند تا بهترین سلفی را از خودشان بگیرند، به نظرم رسید که اینها می توانند همان دختران باشند. هیچ تفاوتی جز زمان وجود ندارد. من نمی خواستم تصویری قدیمی و خاک گرفته از آنها در تاریخ بماند، می خواستم آنها را خیلی زنده و حاضر حس کنید".
در نمایش، این فصل عجیب از تاریخ جنگ جهانی دوم به عنوان راهی برای بیان تجربهٔ جهانی نوجوانی زنان به کار گرفته شده است، البته در فضایی فوق العاده پر مخاطره. نکتهٔ جالب در مورد این گروه پیشمرگان این بود که با وجود آنکه هر لقمه با هراس مرگ توأم بود اما زندگی آنها به طرزی باور نکردنی ملال آور و یکنواخت بود.
در مقایسه با تجربهٔ بسیاری از افراد در جنگ، آنها زندگی آسانی داشتند، در سال ۱۹۴۴ افرادی بسیاری در آلمان گرسنه بودند، در حالی که این دختران هر روز سه وعده غذا می خوردند. البته غذای گیاه خواران را، چون هیتلر چنان که معروف است، گوشت نمی خورد و وولک توضیح می دهد که رژیم غذایی گیاهی شامل سبزیجات، برنج، پاستا، غلات و میوه های گرمسیری بود که واقعاً رژیم غذایی نادری در آن زمان بود. هرچند غذا ها "خوب" بودن و شاید" خیلی خوب" اما آنها نمی توانستند از خوردن آن لذت ببرند.
او در مصاحبه اش در سال ۲۰۱۳ گفت: " بعضی دخترها در آغاز کار گریه می کردند چون می ترسیدند، ما باید تمام غذا را می خوردیم، بعد باید یک ساعت صبر می کردیم، و هر بار می ترسیدیم که این بار بلایی سرمان بیاید و هر بار مثل سگ از این که جان سالم به در برده بودیم و زنده مانده بودیم، گریه می کردیم و زوزه می کشیدیم".
نیرو های اس اس غذا را سرو می کردند، یک ساعت صبر می کردند ببینند دختر ها می میرند یا نه، اگر نمی مردند، غذا را برای هیتلر می بردند اما در میان وعده های غذایی، این دختران جوان کاری نداشتند جز آنکه بنشیند و منتظر شوند که می میرند یا نمی میرند.
بروکس توضیح می دهد که در داستانی که او نوشته است کمی عمیق تر می شود و به اینکه چطور آنها زمان را هدر می دادند و با ملال خود کنار می آمدند هم پرداخته است. آنها دربارهٔ چه گفتگو می کردند؟ من تمام تلاشم را کرده ام که در این روایت بتوانید خودتان را جای این دختران بگذارید: "موهای همدیگر را ببافید و با هم بخندید، راهی پیدا کنید تا به همه دیوانگی جاری در اطراف تان مفهومی ببخشید".
تا جایی که می دانیم، هیچ کدام از این دختران هرگز با غذا مسموم نشدند اما ماجرای آنها جایی ثبت نشده است و اگر به دلیل مصاحبهٔ وولک نبود ، هیچ کس هرگز از این ماجرا خبردار نمی شد. به نظر می رسد او تنها فردی از گروه پیشمرگان بوده که هنوز زنده مانده است. با پیشروی نیرو های روس، او را یواشکی سوار قطار جوزف گوبلز که به سوی برلین می رفت، کردند. به نظر می رسد سربازان روس همهٔ دختران دیگری را که در آنجا مانده بودند به تیر بستند.
او قبول دارد که ساختن کمدی از چنین موقعیتی کار آسانی نیست و مخاطبانی بودند که از او می پرسیدند اشکالی ندارد به این نمایش بخندیم و کسانی هم بودند که اصلاً حاضر به تماشای آن نشدند.
بروکس به شوخی و با ناباوری از اینکه باید چنین چیزی را توضیح بدهد، می گوید:"بعضی گفتند که نمی خواهند به تماشای این نمایش بیایند چون نمی خواهند به چنین ماجرای هولناکی بخندند، اما اگر نمایش را ببینید خواهید دید که ما به این ماجرا نمی خندیم، ما پشتیبان و طرفدار هیتلر نیستیم، ما واقعاً او را دوست نداریم!".
نمایش پیشمرگان هیتلر خندیدن با این دختران جوان بی گناه است و باور به این که خندیدن به فاشیست های دیوانه یکی از راه های بی اثر کردن قدرت آنهاست.
