به گزارش پایگاه خبری_تحلیلی ساعد نیوز، تقریباً 5000 سال پیش، مصر باستان اولین فرهنگ شناخته شده ای بود که در آن مردم "حلقه های عشق" را که اغلب از نی بافته شده یا چرم ساخته شده بودند، رد و بدل می کردند. گفته می شود که مصریان حلقه، یک دایره را به عنوان نمادی قدرتمند می دیدند.
انگشترها به عنوان امضای شخصی نیز توسط یونانی ها و رومی ها استفاده می شدند. گفته می‌شود. انگشترهای امضا الهام‌بخش برخی از اولین حلقه‌های نامزدی شناخته شده در رم است. بله، در مصر حلقه هایی را به عنوان حلقه های عشق رد و بدل می کردند، سپس در یونان حلقه هایی را به عاشقان اهدا می کردند که در آن تصاویری از اروس خدای عشق یا کروبیان او وجود داشت. اما اعتقاد بر این است که این رومی ها بودند که حلقه را به ازدواج مرتبط کردند.
معمولاً با یک حلقه که دو دست را در عشق یا توافق به هم چسبیده نشان می دهد. این طرح‌ها را می‌توانستند از طلای جامد یا حکاکی شده در سنگ، مانند یک مهره، اغلب در کرنلی، آکوامارین، گارنت یا عقیق ساخته شوند. (این حلقه ها در سبک‌های مختلف، بیش از هزار سال در اروپا محبوب بودند. آنها در سال 1100 دوباره ظاهر شدند و برای قرن ها دوام آوردند.)
حلقه اینتاگلیو، طلا و عقیق حکاکی شده، قرن سوم، رومی.
حلقه دو دست طلا، قرن شانزدهم
سه سر پیکان آهنگری پوتی بالدار. کاموی طلا و حکاکی شده، قرن اول.
با گذشت زمان، رومی‌ها شروع به شخصی‌سازی حلقه‌های ازدواج کردند، و از حالت تکان دادن دست به حکاکی‌های خود زوج‌ها روی حلقه ها روی آوردند. در زمان امپراتوری بیزانس در قرون وسطی، زمانی که بیشتر حلقه‌ها با صورت یا شکل کامل زوج نامزد حک شده بودند. هنگامی که مسیحیت دین رسمی امپراتوری شد، این زوج اغلب با عیسی یا صلیب بین آنها به تصویر کشیده می شد که ازدواج آنها را برکت می داد.
حلقه ازدواج طلا، طلا، قرن ششم تا هفتم، بیزانس
