احساس تنهایی در سالمندان چه تاثیری بر سلامت آنها دارد؟
به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از نت نوشت:
اثرات تنهایی و انزوای اجتماعی بر سلامتی و طول عمر، به ویژه در بین افراد سالمند، به خوبی شناخته شده است. به عنوان مثال در سال ۲۰۱۳، تحقیقاتی نشان دادند که تنهایی، می تواند سلامت را با افزایش سطوح هورمون های استرس و اضطراب، کاهش دهد که به نوبه خود می تواند خطر بیماری های قلبی، آرتریت، دیابت نوع ۲ و حتی ضعف را افزایش دهد. در ادامه از اثرات تنهایی بر سالمندان و طول عمر آن ها برای شما می گوییم.
اثرات تنهایی بر سالمندان و سلامتی آن ها
میان افراد مسن تر، در مورد آن هایی که گزارش دادند با احساس گناه یا کمبود ارتباط مواجه هستند، توانایی انجام فعالیت های روزمره مانند حمام کردن، مراقبت از خوردن غذا و آماده کردن غذا کاهش یافته بود و در طول دوره مطالعه شش ساله درباره اثرات تنهایی ، نسبت به افرادی که هیچ کدام از این احساسات را گزارش نکردند، مرگ و میر بیشتری داشتند. نیویورک تایمز در دسامبر گذشته نوشته است دکتر درخوخالار، پزشک و محقق در نیویورک، شواهدی مبنی بر اختلال در خواب، پاسخ های غیر طبیعی ایمنی و کاهش سرعت شناختی را در میان افراد به اشتراک گذاشته است ؛ یک اپیدمی رو به رشد. همان طور که تحقیقات در این زمینه ادامه می‌یابند، دانشمندان، درک فزاینده‌ای از اثرات تنهایی و انزوا را در سلامت به دست می آورند. برخی یافته‌ها جالب هستند.
در معرض خطر بودن، تنهایی و انزوای اجتماعی لزوماً دست خود شخص نیست. به عبارت دیگر، مردم می توانند از نظر اجتماعی منزوی شوند و احساس تنهایی نکنند. آن ها به سادگی ترجیح می دهند که وجود و حضور انسان ها در اطرافشان بیش تر باشد. به همین ترتیب، مردم، حتی وقتی که توسط بسیاری از افراد احاطه شده‌اند، می توانند احساس تنهایی کنند. به ویژه اگر روابط از لحاظ احساسی، ناسازگار باشند. در واقع، محققان گزارش دادند که اکثر افراد تنها، ازدواج می کنند، با دیگران زندگی می کنند و از نظر بالینی افسرده نیستند.
یکی از روانشناسان گفت که ازدواج نکردن، خطر مهمی است. اما همه ازدواج ها خو‌شحال کننده نیستند. ما باید کیفیت روابط را در نظر بگیریم؛ نه صرفاً وجود یا کمیت آن ها.”
تعاملات اجتماعی
همان طور که پزشکان و محققان می گویند: “ارتباطی بین تنهایی و تعامل اجتماعی وجود دارد؛ اما نه در همه افرد. افرادی که تنها هستند، سعی می کنند بیش تر با دیگران ارتباط برقرار کنند.”
شاید مسئله تعجب آور این است که افراد سالمند، لزوماً تنها نیستند. گرچه اکثر مطالعات در مورد اثرات تنهایی در بین افراد سالمند انجام شده است، اما تنهایی از نوجوانی به وجود می آید و تا زمانی که مسن نشوند، شدید نیست. ۳۰ درصد از افراد مسن، نسبتاً زمان کمی را به تنهایی می گذرانند.
خطر ابتلا در افراد زیر ۶۵ سال بیش تر از افراد بالای ۶۵ سال است. نباید تنها تمرکز بر اثرات تنهایی و انزوای اجتماعی برای سالخوردگان، باشد، بلکه باید برای تمام سنین، این مسئله مطرح شود. مشخص نیست که آیا تنهایی یا انزوای اجتماعی، تأثیر قوی تری بر سلامت و طول عمر دارد یا خیر. اما اگر ارتباطات اجتماعی را به عنوان یک نیاز اساسی بشر بشناسیم، نمی توانیم از خطرات اجتماعی انسانی جدا شویم؛ حتی اگر مردم، احساس تنهایی نکنند.
زوال عقل و تنهایی
جالب است که یافته ای، اخیرا نشان می دهد که تنهایی، ممکن است یک نشانه، پیش از بیماریآلزایمر باشد. تجمع آمیلوئید، یکی از علائم پاتولوژیک بیماری آلزایمر است.
در این مطالعه، تنهایی با میزان فعالیت در شبکه های اجتماعی یا فعالیت اجتماعی افراد یا حتی وضعیت اقتصادی آن ها ارتباطی نداشت. با این حال، در مطالعه دیگری بر روی افراد ۵۰ ساله به بالا، که دراوایل سال جاری در مجله بین المللی روانپزشکی منتشر شده است، گزارش دادند که تنهایی، با تشدید عملکرد شناختی در یک دوره ۱۲ ساله، ارتباط دارد.
شواهد قوی وجود دارد که نشان می دهند علائم افسردگی، بیش تر به افزایش پیشرفت در آگاهی از اختلالات شناختی خفیف و زوال عقل کمک می‌کند. تنهایی و هم چنین افسردگی، ممکن است اثرات پاتولوژیک مشابهی بر مغز داشته باشند.
به این ترتیب، می توان از اثرات تنهایی و انزوای اجتماعی مسبب اختلالات شناختی و سایر اثرات نامطلوب سلامتی، جلوگیری کرد. پیشنهادهایی برای بزرگسالان تنها و افراد اجتماعی تنها وجود دارد؛ ثبت نام در یک کلاس، نگهداری از یک سگ، انجام کار داوطلبانه و پیوستن به یک مرکز خوب.
یک برنامه بریتانیایی به نام دوست داشتن، یک داوطلب به طور منظم با یک فرد تنها ملاقات می‌کند. در حالی که چنین برنامه هایی ممکن است در بهبود اقدامات افسردگی و اضطراب، اثر کم تری داشته باشند، اما تاثیرات بلندمدت آن ها قابل توجه است.
برنامه دیگری به نام LISTEN که توسط لوریتی، در دانشکده پرستاری دانشگاه ویرجینیای غربی طراحی شده است، به نوعی درمان شناختی رفتاری برای مقابله با تنهایی اشاره کرده است. این برنامه، شامل پنج جلسه دو ساعته همراه با گروه کوچکی از افراد تنها است که از روابط، نیازها، الگو‌های تفکر و رفتار آنها پرده بر می دارد. با این حال، قابل تردید است که چنین رویکردی در مقیاس بزرگ، به اندازه کافی برای پاسخگویی به نیاز تجدید شناختی بزرگسالان تنها، عملی باشد.