گام یکم: بررسی سازگاری اولیه
پیش از آن که برای خرید یک کارت گرافیکی جدید به بازار بروید باید پارامترهای جستجوی خود را به کارت هایی محدود کنید که رایانه شما واقعاً از آن ها پشتیبانی می کند. البته این کار چندان پیچیده ای نیست. اگر رایانه شما اسلات پی سی آی اکسپرس (PCI-E) و منبع تغذیه یا پاور خوبی دارد، احتمالاً می تواند اکثر کارت های گرافیکی مدرن را پشتیبانی کند. در ادامه این موضوع را بیشتر توضیح می دهیم
مطمئن شوید که مادربورد نوع اسلات مناسب را دارد
کارت های گرافیکی امروزی از استاندارد PCI-E برای قرار گرفتن کارت گرافیکی روی مادربورد رایانه استفاده می کنند. این اسلات استاندارد شده، دسترسی با سرعت بالایی به پردازنده و رم رایانه ایجاد می کند. همچنین محل قرارگیری این نوع اسلات ها بر روی بورد موجب می شود که دسترسی به پشت کیس نیز راحت تر باشد و می توان یک یا دو نمایشگر را به طور مستقیم به خود کارت گرافیکی متصل نمود.
تقریباً همه کارت های گرافیکی مدرن نیازمند اسلات PCI-E x16 هستند و باز تقریباً همه مادربوردهایی که مجهز به هر نوع اسلات PCI-E با اندازه کامل هستند، دست کم یک مورد از این اسلات را دارند. اگر رایانه شما تنها یک اسلات با سرعت x8 دارد، باز جای نگرانی نیست؛ ولی ممکن است عملکرد کارت گرافیکی در برخی بازی های نیازمند پردازش سنگین، دچار محدودیت هایی باشد. بخش مهم قضیه این است که شما به یک اسلات با اندازه کامل نیاز دارید و نه انواعی که برای کارت های کوچک تر x1، x2، یا x4 طراحی شده اند.
نکته دیگری که باید به خاطر بسپارید این است که اغلب کارت های گرافیکی با توان بالا آن قدر عریض هستند که دست کم جای دو اسلات را روی مادربورد می گیرند. اگر از قبل یک کارت گرافیکی دیگر دارید که روی اسلات مجاور قرار گرفته است باید این محدودیت فضا را نیز در نظر داشته باشید.
مطمئن شوید که کارت گرافیکی انتخابی تان درون کیس جای می گیرد
اغلب کیس های تاور در اندازه استاندارد می توانند حتی بزرگ ترین انواع کارت های گرافیکی را نیز در خود جای دهند؛ اما اگر کیس کوچک تری دارید، انتخاب های شما ممکن است محدودتر شوند.
در این جا دو مسئله عمده وجود دارد: عرض کارت و طول کارت. در مورد عرض کارت قبلاً توضیح دادیم اما در مورد طول کارت قضیه کمی پیچیده تر است. با این که کارت های ارزان تر و یا در سطح متوسط عموماً آن قدر طول دارند که به راحتی در اغلب اسلات ها جای می گیرند؛ اما کارت های قدرتمندتر معمولاً طول بیشتری دارند. حتی در برخی موارد فضای در دسترس ممکن است بر اثر نصب هارد درایوها یا اجزای دیگر مانند کابل های مختلفی که به مادربورد متصل می شوند، محدودتر نیز شده باشد. ضمناً در برخی کیس های کوچک تر ممکن است ارتفاع کارتی که می توان استفاده کرد نیز یک محدودیت محسوب شود.
اندازه گیری فضای مورد نیاز
آسان ترین راه برای مدیریت همه این محدودیت ها این است که کیس خود را باز کنید و فضایی که در اختیار دارید را اندازه گیری کنید. زمانی که می خواهید کارت گرافیکی را به طور آنلاین خریداری کنید، در بخش مشخصات فنی، احتمالاً می توانید ابعاد آن را مشاهده کنید و با اندازه گیری ها خود مطابقت دهید.
یک نکته دیگر نیز وجود دارد که باید در نظر داشت و آن ورودی برق کارت است. کارت های گرافیکی سطح پایین و متوسط نیازمند یک اتصال الکتریکی اختصاصی به منبع تغذیه رایانه هستند. محل اتصال این کابل یا در بالای کارت و یا در انتهای آن (در سمت مخالف اتصال کابل نمایشگر) قرار دارد. معمولاً باید فضایی به اندازه بیش از 1.5 سانتی متر برای اتصال این کابل در نظر گرفت که این مقدار علاوه بر ابعاد خود کارت است و باید این مسئله را در همه مراحل در نظر داشت. اما حال که از تأمین برق صحبت کردیم، ببینیم که توان مورد نیاز کارت چه خصوصیاتی باید داشته باشد
مطمئن شوید که منبع تغذیه می تواند نیازهای توان کارت گرافیکی را تأمین کند
منبع تغذیه باید توان کافی مورد نیاز کارت گرافیکی را در اختیار آن قرار دهد و این مسئله باید با در نظر گرفتن همه اجزای کنونی رایانه باید باشد.
در اغلب موارد تأمین توان مشکل عمده ای محسوب نمی شود، چون یک منبع تغذیه 600 واتی ارزان قیمت نیز می تواند همه این موارد را مدیریت کند؛ اما اغلب کارت های گرافیکی قدرتمند که نیازمند توان بالایی هستند ممکن است وقتی به اجزای استاندارد رایانه اضافه می شوند مشکلاتی ایجاد کنند. در هر صورت اگر در حال ارتقای یک رایانه رومیزی فشرده یا ارزان قیمت هستید، باید مسئله تأمین توان را نیز در نظر داشته باشید.
در مشخصات فنی هر کارت گرافیکی میزان توانی که به صورت تخمینی مورد نیاز است نیز به صورت وات نوشته شده است. ابتدا باید اطمینان حاصل کنید که منبع تغذیه رایانه با در نظر گرفتن حاشیه اطمینان 30 تا 40 وات چنین توانی را می تواند تأمین کند. در صورتی که چنین وضعیتی وجود نداشته باشد، باید کارت گرافیکی با قدرت پایین تر انتخاب کنید و یا منبع تغذیه رایانه را نیز همزمان ارتقا دهید.
اگر مطمئن نیستید که اجزای دیگر رایانه چقدر توان مصرف می کنند، می توانید از برخی ابزارهای آنلاین مانند outervision برای تخمین این مقدار استفاده کنید. میزان مصرف برق اجزای دیگر رایانه را محاسبه کنید و با جمع زدن همه آن ها ببینید که آیا این منبع تغذیه قادر به تأمین توان مورد نیاز کارت گرافیکی جدید هست یا نه.
اگر پاور فعلی رایانه قدرت تأمین نیازمندی کارت گرافیکی جدید را نداشته باشد و از طرفی هم نمی توانید پاور را ارتقا دهید، در این صورت باید کارت با قدرت کمتری را انتخاب کنید.
کابل برق مورد نیاز برای کارت گرافیکی
نکته دیگری که باید بررسی کنید این است که آیا کابل برق از نوع صحیح دارید یا نه. برخی کارت های گرافیکی با توان پایین تنها به کمک برقی که از مادربورد تأمین می شود کار می کنند؛ اما اغلب کارت ها نیازمند ورودی برق جداگانه ای هستند که مستقیماً از منبع تغذیه رایانه می آید.
مشخصات فنی کارتی که می خواهید بگیرید را بررسی کنید. اگر کارت گرافیکی نیازمند ورودی برق جداگانه ای بود در این صورت یا از کابل های 6 پین استفاده می کند و یا کابل های 8 پین. برخی کارت های قدرتمندتر حتی ممکن است نیازمند چند اتصال باشند. مطمئن شوید که کابل های مناسب برای تأمین برق کارتی که می خواهید بگیرید را دارید. در اغلب منابع تغذیه مدرن این کابل ها نیز به صورت PCI-E نام گذاری شده اند.
اگر انواع صحیحی از کابل های برق را نمی بینید؛ اما منبع تغذیه آن قدر قدرتمند است که بتواند توان مورد نیاز کارت گرافیکی شما را تأمین کند، در این صورت می توانید از انواع تبدیل ها مانند تبدیل های 6 به 8 پین استفاده کنید. همچنین انواع اسپلیتر هایی وجود دارند که می توانند برای مثال یک کابل 8 پین را به دو کابل 6 پین یا دو کابل 8 پین تقسیم کنند.
مطمئن شوید که می توانید کارت گرافیکی را به نمایشگر خود متصل نمایید
بدیهی است که شما به نمایشگری نیازمند هستید که بتواند در عمل خروجی ویدیوی کارت گرافیکی را بپذیرد. اغلب کارت های گرافیکی جدید دست کم یک اتصال برای DisplayPort، HDMI و DVI connection دارند. اگر نمایشگر شما از هیچ کدام از این انواع اتصال ها استفاده نمی کند، می توانید از تبدیل های مختلف که ارزان و در دسترس هستند نیز استفاده کنید.
اگر شرایط ارتقا را نداشته باشید
اگر نمی توانید مادربورد، منبع تغذیه و یا کیس خود را برای کار کردن با کارت های گرافیکی جدیدتر ارتقا دهید و یا اگر از لپ تاپ استفاده می کنید و نیازمند توان پردازش گرافیکی بیشتری هستید، یک گزینه دیگر نیز وجود دارد و آن استفاده از کارت های گرافیکی اکسترنال است. این کارت های گرافیکی اساس جعبه های اکسترنالی هستند که می توانید کارت گرافیکی PCI-E خود را درون آن قرار دهید. این جعبه ها منبع تغذیه خاص خود را دارند و معمولاً از طریق اتصال یواس بی 3 یا یواس بی نوع C به رایانه متصل می شوند. برخی از انواع آن ها به طور پیش فرض مجهز به کارت گرافیکی هستند؛ ولی برخی دیگر تنها جعبه هایی خالی هستند که می توانید هر کارتی که می خواهید را داخل آن نصب کنید.
این محفظه های اکسترنال راه حل ایده آلی به نظر نمی رسند، چون نیازمند خروجی توان و همچنین اتصال سریعی به رایانه هستند. به علاوه همان سطح عملکردی که کارت های اینترنال ارائه می دهند را ایجاد نمی کنند. علاوه بر این هزینه آن ها نیز نسبتاً بالا است. بنابراین شاید به این نتیجه برسید که بهتر است رایانه خود را ارتقا دهید و یا شاید بهتر باشد یک رایانه ارزان قیمت برای بازی کردن جمع کنید. اما کسانی که لپ تاپ دارند یا افرادی که به دنبال راه آسان تری هستند، می توانند از این کارت های گرافیکی اکسترنال برای افزودن به توان گرافیکی رایانه استفاده نمایند.
گام دوم: انتخاب کارت گرافیکی
زمانی که دریافتید رایانه شما از چه کارت هایی پشتیبانی می کند، زمان آن فرا می رسد که کارت گرافیکی جدید خود را انتخاب کنید. نخستین چیزی که باید در نظر داشته باشید این است که چه قدر بودجه کنار گذاشته اید و بر همین اساس انتخاب های خود را محدود بکنید.
تنظیم بودجه
بازار کارت های گرافیکی کاملاً رقابتی است و به عنوان یک قاعده کلی هر چه بیشتر پول خرج کنید کارت قدرتمندتری خواهید داشت. بنابراین باید بهترین کارتی که در توان بودجه خود دارید را انتخاب کنید.
البته یک اختلاف در مورد مقدار پولی که می توانید خرج کنید و مقداری که واقعاً می خواهید صرف کنید وجود دارد. به عنوان یک قاعده متداول هر کارت گرافیکی که قیمتی بالاتر از 250-300 دلار قیمت داشته باشد، در صورتی که بر روی رایانه سازگاری نصب شده باشد باید بتواند تقریباً همه بازی های جدیدی که منتشر می شوند را اجرا کند.
البته شما می توانید هزینه بیشتری بکنید و امکانات بیشتری مانند نرخ پخش 60 فریم را در همه بازی های سنگین به دست آورید، اما وقتی قیمت یک کارت گرافیکی از 500-600 دلار بالاتر برود، آن بازدهی که به نسبت این افزایش قیمت از کارت گرافیکی به دست می آورید، ناچیز خواهد بود. کارت های گرافیکی بسیار گران قیمت با هزینه ای بالاتر از 800 دلار می توانند تقریباً هر نوع بازی را با نرخ پخش 60 فریم بر ثانیه بر روی نمایشگرهای 1080 معمولی اجرا کنند و برخی که سریع تر هستند می توانند همین عملکرد را بر روی نمایشگرهای 4k نیز ارائه دهند.
دردسر ماینرها
توجه کنید که به دلیل تأثیری که بازار استخراج رمزپول ها بر روی کارت های گرافیکی گذاشته است، قیمت این کارت های گرافیکی در حال حاضر اندکی بالاتر رفته است. کارت های گرافیکی که معمولاً در سطح 300 دلار بوده اند تأثیر چندانی نپذیرفته اند اما کارت های گرافیکی قدرتمندتر مانند GTX 1070 یا RX Vega قیمت هایی بسیار بالایی یافته اند و اکثراً مرز هزار دلار را رد کرده اند.
با این حال در میان کارت های گرافیکی ارزان قیمت یعنی کارت های 130 تا 180 دلاری هنوز می توان کارت هایی یافت که می توانند اغلب بازی های شرکت های مختلف را اجرا کنند. گرچه ممکن است لازم باشد وضوح تصویر یا جلوه های گرافیکی در بازی های جدیدتر بر روی مقادیر پایین تری تنظیم شود. اما بازی هایی که به طور عمده برای سخت افزارهای پایین تر طراحی شده اند، مانند Rocket League یا Overwatch همچنان نمایشی عالی خواهند داشت و البته بازی های قدیمی تر و انواع دوبعدی نیز به راحتی بر روی این کارت های گرافیکی اجرا می شوند.
بررسی های مختلف و امتیازهای بنچمارک را نیز ملاحظه کنید
حتی در محدوده های بودجه ای خاص نیز هنوز گزینه های متنوعی از برندها و پیکربندی های مختلف وجود دارند. بنابراین مطالعه بررسی های کارشناسان حرفه ای و ملاحظه دیدگاه هایی که کاربران در جاهایی مانند فروشگاه آمازون و Newegg انجام می دهند، کاملاً مفید خواهد بود. این بررسی ها غالباً امکانات کوچک یا مشکلات جزئی را برای شما مشخص می کنند که در هیچ جای دیگر نمی توانید بیابید. همچنین می توانید بنچمارک های مختلف را بررسی کنید و کارت های مختلف را در مقایسه با هم بررسی کنید و در برخی موارد نیز ببینید که این کارت های گرافیکی چگونه می توانند بازی های مختلف را اجرا کنند.
چند نکته دیگر که باید در نظر داشته باشید
در این بخش چند نکته اضافی که باید در نظر داشته باشید را نیز معرفی کرده ایم.
هدست های واقعیت مجازی
هدست های واقعیت مجازی (VR) مانند Oculus Rift و HTC Vive برای بازی کردن بر روی نمایشگرهای معمولی نیازمند توان بیشتری هستند، چون آن ها دو جریان ویدئویی را به طور همزمان رندر می کنند. این هدست ها به طور کلی کارت های گرافیکی GTX 970 یا بالاتر را توصیه می کنند.
انویدیا یا ای ام دی
انتخاب بین کارت های رادئون ای ام دی و جی فورس انویدیا معمولاً اهمیت زیادی ندارد، چون هر دو شرکت طراحی های مختلفی را در قیمت های گوناگون دارند که به خوبی با هم رقابت می کنند. اما این دو شرکت فناوری های همگام سازی فریم مختلفی دارند که با هم ناسازگار هستند. این فناوری ها نرم افزارها و سخت افزارهایی هستند که باعث کاهش افت کیفیت گرافیک و از دست رفتن فریم می شوند و باعث می شوند که نیازی به تنظیم V-sync که از لحاظ سخت افزاری هزینه بر است نباشد. ای ام دی از فناوری FreeSync استفاده می کند؛ در حالی که انویدیا از Gsync استفاده نموده است. هر دو فناوری نیازمند این هستند که نمایشگرهای مربوطه با این فناوری ها سازگار باشند. بنابراین اگر یک نمایشگر سازگار با FreeSync یا G-Sync دارید باید بسته به آن به ترتیب از کارت ای ام دی یا انویدیا استفاده کنید.
پیکربندی چند کارتی
مادربوردهای پیشرفته چندین اسلات 16x PCI دارند و هم ATI و هم NVIDIA از طراحی های اتصال چند کارتی (به ترتیب کراس فایر و SLI) پشتیبانی می کنند. اما در طی چند سال اخیر پیشرفت هایی در زمینه سخت افزار رخ داده است که این طراحی ها کمابیش غیر ضروری شده اند. تقریباً هر زمان از یک کارت گرافیکی گران قیمت می توان تجربه بازی بهتری نسبت به کارت های منفرد که با استفاده از پیکربندی های کراس فایر یا اِس اِل آی با هم ترکیب شده اند به دست آورد.
امکان مرجوعی کارت گرافیکی
تقریباً همه تولیدکنندگان کارت گرافیکی و خرده فروشان، سیاست های مرجوعی مناسبی دارند. اگر تصادفاً یک نوع کارت گرافیکی اشتباه را سفارش داده باشید در اغلب موارد تا زمانی که رسید پرداخت یا ایمیل تأیید خود را نگه داشته باشید، می توانید در طی 14 روز آن را باز پس بفرستید. البته اگر کارت گرافیکی خود را از بازارهای دست دوم مانند EBay یا موارد دیگر خریداری کرده باشید، چنین امکانی وجود ندارد.
گام سوم: نصب کارت گرافیکی
پس از این که در نهایت کارت گرافیکی خود را خریداری کردید، زمان آن رسیده است که آن را روی رایانه نصب کنید. پس از این که مراحل طولانی بررسی نظرات کاربران و کارشناسان، انتخاب کارت جدید و پرداخت پول را گذراندید، این بخش نسبتاً کار آسانی محسوب می شود. شما به یک مکان خنک و خشک نیاز دارید که بتواند فضای وسیعی برای کار در اختیار شما قرار دهد. همچنین به یک پیچ گوشتی فیلیپس و احتمالاً یک مچ بند ضد الکتریسیته ساکن برای محافظت از اجزای درونی رایانه نیاز دارید.
رایانه خود را خاموش کنید و همه کابل ها را از آن جدا نمایید و سپس کیس رایانه را به محلی که می خواهید باز کنید انتقال دهید.
اینک زمان جدا کردن قاب های کیس رسیده است. در اغلب رایانه های با اندازه کامل، کافی است که پنل جانبی را باز کنید تا به اسلات های مادربورد دسترسی داشته باشید. این پنل معمولاً در سمت چپ کیس (زمانی که از روبرو نگاه می کنید) قرار دارد. در برخی موارد ممکن است لازم باشد که کل کیس را باز کنید. اگر در این مورد شک دارید بهتر است به راهنمای کیس مراجعه کنید و یا در وب جستجو نمایید تا بدانید مدل کیس شما چگونه باز می شود.
پس از این که قاب ها را جدا کردید، کیس را به پهلو روی میز قرار دهید. اینک شما در حال تماشای اجزای درونی رایانه خود هستید و اگر در حال حاضر یک کارت گرافیکی روی آن نصب دارید باید ابتدا آن را جدا کنید. اگر کارت گرافیکی ندارید، می توانید مرحله بعدی را رد کنید و به ادامه نوشته مراجعه نمایید.
جدا کردن کارت گرافیکی موجود
معمولاً کارت گرافیکی روی مادربورد کاملاً مشخص است. کارت گرافیکی معمولاً روی یکی از اسلات های کیس قرارگرفته است که اگر از سمت انتهای کیس به آن نگاه می کنید، در دورترین اسلات نسبت به شما قرار دارد و کابل نمایشگر از پشت کیس به آن وصل می شود. ممکن است کابلی از منبع تغذیه به آن وصل شده باشد و همچنین ممکن است بر روی آن فن خنک کننده وجود داشته باشد.
ابتدا به کابل های برق کارت گرافیکی جدید نگاه می کنیم. احتمالاً یک کابل سیاه رنگ با چند پین وجود دارد که یا به قسمت فوقانی و یا پشت کارت متصل شده است. این کابل را جدا می کنیم و آن را کنار می گذاریم. اگر چنین کابلی را نمی بینید نباید نگران باشید. این بدان معنی است که کارت گرافیکی موجود شما به کابل برق جداگانه نیاز نداشته است.
اینک به قطعه فلزی که کارت گرافیکی در پشت رایانه به آن متصل شده است نگاه کنید. شما بسته به این که کارت از یک اسلات استفاده می کند یا دو اسلات باید یک یا دو پیچ در آنجا ببینید که به کیس بسته شده اند. این پیچ ها را باز کنید و آن ها را کنار بگذارید چون برای اتصال کارت جدید به آن ها نیاز داریم.
باز کردن گیره های پلاستیکی
اینک مرحله بعدی بسته به این که مادربورد شما چقدر شلوغ است، می تواند کمی پیچیده باشد. کارت گرافیکی گیره های پلاستیکی دارد که آن را روی اسلات مادربورد فیکس می کنند. باید دست خود را زیر کارت ببرید و آن را به سمت بیرون فشار بدهید تا کارت رها شود. در مورد کارت های بزرگ تر و کیس هایی که شلوغ تر هستند ممکن است رساندن دست به این گیره کار دشواری باشد.
اگر در این مورد دچار مشکل شده اید کافی است صبر خود را از دست ندهید و مطمئن شوید که به قطعات مختلف آسیب نمی زنید. همچنین می توانید از ویدیوهای یوتیوب که افراد مختلف روش های گوناگون انجام این کار را نمایش می دهند، استفاده کنید.
وقتی گیره ها را باز کردید می توانید کارت را از اسلات بیرون بکشید. سپس کارت را به آرامی بگیرید و به سمت بالا بکشید و سعی کنید ابتدا سمتی که به پشت کیس نزدیک تر است را بیرون بکشید. کارت باید به آسانی بیرون بیاید، اگر چنین نبود احتمالاً یکی از گیره های پلاستیکی به درستی باز نشده است.
در این زمان آماده نصب کارت جدید هستید که در واقع معکوس همین روند است.
نصب کارت گرافیکی جدید
اگر کارت گرافیکی قبلی را از روی مادربورد جدا کرده اید پس می دانید کارت جدید در کجا باید نصب شود؛ اما اگر کارت جدید را در جایی جز اسلات قبلی نصب می کنید، باید اسلات PCI-E x16 را روی مادربورد بیابید. باید قطعه فلزی خالی مرتبط با اسلات را از بخش پشت کیس جدا کنید. اگر کارت روی دو اسلات نصب می شود دو مورد از این اسلات های پشت کیس را باید باز کنید. به این منظور ممکن است لازم باشد برخی از پیچ ها را باز کنید.
سپس کارت گرافیکی جدید را به آرامی درون اسلات PCI-E قرار دید. در فرایند این کار مطمئن شوید که کارت از دو سمت با قطعه فلزی که به کیس متصل می شود و نیز با گیره های پلاستیکی روی اسلات PCI-E هم راستا است.
زمانی که کارت از دو طرف وارد اسلات ها شد و به صورت قائم با مادربورد در آمد، آن را به آرامی به سمت پایین فشار دهید تا صدای کلیک مانندی که گیره های پلاستیکی دو سر اسلات ایجاد می کنند را بشنوید که نشان می دهد کارت به درستی روی اسلات قرار گرفته است. همچنین ممکن است لازم باشد با استفاده از انگشت کارت را کمی روی اسلات فشار دهید تا به طور فیزیکی درون گیره پذیرنده قفل شود.
سپس با استفاده از پیچ هایی که قبلاً از کیس باز کرده اید، کارت گرافیکی جدید را به قطعه فلزی پشت کیس ببندید.
کانکتور پاور
در نهایت اگر کارت گرافیکی شما به کابل برق نیاز دارد آن را به کارت متصل نمایید. اگر از کانکتور 6 پین یا 8 پین و یا اتصال چند کانکتوری در کارت های قدرتمندتر استفاده می کنید، در هر صورت باید بدانید که کانکتور ها تنها از یک سمت به کارت وصل می شوند.
همه اتصال ها و پیچ ها را یک بار دیگر بررسی کنید و مطمئن شود که به دستی در جای خود قرار گرفته اند و سپس پنل جانبی کیس را سر جای خود ببندید. اینک آماده هستید که کیس را به وضعیت معمول خود بازگردانید و همه کابل های برق و داده را به آن وصل کرده و آن را روشن کنید. مطمئن شوید که نمایشگر خود را به کارت گرافیکی و نه خروجی ویدیوی روی مادربورد وصل کرده اید.
عیب یابی
اگر پس از روشن کردن همه چیز، تصویری روی نمایشگر خود نمی بینید، باید به مراحل قبلی این راهنما باز گردید و ببینید که کدام مرحله را به درستی انجام نداده اید. رایج ترین اشکالی که در این فرایند پیش می آید این است که کارت به طور صحیحی روی اسلات PCI-E جای نمی گیرد بنابراین گیره های پلاستیکی دو سر اسلات را مجدداً بررسی کنید تا مطمئن شوید که به درستی در جای خود قفل شده اند.
دلیل دیگر بروز اشکال این است که کارت گرافیکی جدید را بر روی سیستمی نصب می کنید که قبلاً از گرافیک آنبورد روی مادربورد استفاده می کرده است. اغلب رایانه ها به طور خودکار تشخیص می دهند که آیا یک کارت ویدئویی جداگانه روی مادربورد نصب شده است یا نه و به طور پیش فرض از این کارت جداگانه استفاده می کنند. اما برخی سیستم ها این قابلیت را ندارند بنابراین باید BIOS رایانه را بررسی کنید و ببینید که آیا تنظیمات نمایش به طور پیش فرض روی کارت ویدئویی مستقل است یا نه.
اگر نمایشگر هنوز صفحه بوت را نشان نمی دهد ممکن است با مشکلات سازگاری جدی تری مواجه شده باشید.
گام چهارم: نصب درایورهای کارت گرافیکی جدید
زمانی که رایانه شروع به کار کرد ممکن است همه چیز درست به نظر بیاید. ویندوز درایورهای پایه ای را برای اغلب کارت های ویدئویی دارد. اما برای این که بتوانید از همه قابلیت های کارت گرافیکی استفاده کنید باید درایورهای مناسب کارت خود را دانلود و نصب کنید.
خوشبختانه این کار، این روزها کار آسانی محسوب می شود. انویدیا و ای ام دی هر دو در وب سایت های خود امکان دانلود مستقیم درایورها را قرار داده اند که بسته به نوع کارت و سیستم عامل می توان درایور مربوطه را انتخاب کرد. همچنین گزینه هایی برای تشخیص خودکار کارت گرافیکی و نمایش درایورهای مورد نیاز وجود دارد. کافی است انواعی را که با سیستم شما مرتبط است انتخاب کنید و آن ها را در مرورگر وب خود دانلود نمایید. این کار ممکن است چند دقیقه طول بکشد، چون برنامه های کامل کارت گرافیک معمولاً چند صد مگابایت حجم دارند.
کارت گرافیک چیست و انواع آن
