عوارض و موارد مصرف قرص دیمن هیدرینات 

دیمن هیدرینات

دیمن هیدرینات دارویی قدیمی و معروف برای درمان تهوع،استفراغ و سرگیجه ی ناشی از حرکت می باشد.این قرص در اصطلاح عوام به قرص ماشین نیز معروف است.
این دارو متعلق به دسته ی آنتی هیستامین ها می باشد و با اثر روی گیرنده های هیستامین تعادل بدن در زمان حرکت را تنظیم می کند.این دارو همچنین برای درمان بیماری منییر (یک بیماری مرتبط با گوش داخلی )نیز استفاده می شود.

موارد و مقدار مصرف 

الف) درمان و پیشگیری از تهوع ، استفراغ و سرگیجه ناشی از بیماری مسافرت. 
بزرگسالان و كودكان 12 ساله و بزرگتر: مقدار 100-50 میلی گرم هر چهار ساعت مصرف می شود. 
كودكان: مقدار mg/kg/day 5 در چهار دوز منق سم، یا mg/m2/day 150 در چهار دوز منقسم تا حداكثر mg/day 300، طبق دستور زیر مصرف می شود. 
كودكان 12-6 ساله: مقدار 50-25 میلی گرم هر 8-6 ساعت تا حداكثر مقدار mg/day 150. 
كودكان 6-2 ساله: مقدار 25-5/12 میلی گرم هر 8-6 ساعت، تا حداكثر مقدار mg/day 75. 
ب) بیماری مینیر : بزرگسالان 50 میلی گرم به صورت عضلانی (در ایران موجود نیست) برای حملات حاد. دوز نگهدارنده 25 الی 50 میلی گرم خوراكی 3 بار در روز. 

مكانیسم اثر 

اثر ضداستفراغ و ضدسرگیجه حقیقی: دیمن هیدرینات حاوی مقدار مساوی (برحسب مول) از دیفن هیدرامین و كلروتئوفیلین است. دستگاه لابیرنت با تقویت تحریكات وارده به منطقه ماشهای گیرندههای شیمیایی ( CTZ)، منجر به تحریك مركز استفراغ در مغز می شود. دیمن هیدرینات احتمالاً تهوع و استفراغ را از راه مركزی با كاهش حساسیت دستگاه لابیرنت مهار می كند. 

عوارض جانبی 

اعصاب مركزی: خواب آلودگی، سرگیجه، سردرد، تشنج، بی قراری، سوزش و ضعف دستان، گیجی و بی خوابی. 
قلبی ـ عروقی: طپش قلب ، كمی فشار خون، افزایش ضربان قلب، ‌احساس فشار در سینه. 
چشم، گوش، حلق: تاری دید، وزوز گوش، ‌خشكی دهان و مجرای تنفسی ، دو بینی، ‌احتقان بینی. 
دستگاه گوارش: یبوست، اسهال، بی اشتهایی، احساس ناراحتی در ناحیه بالای معده (epigaster) تهوع و استفراغ. 
ادراری ـ‌ تناسلی: احتباس ادرار. 
ریه: ضخیم و غلیظ شدن ترشحات ریوی، ویزینگ. 
پوست: حساسیت به نور، ‌راش و كهیر. 
سایر عوارض: آنافیلاكسی. 

مسمومیت و درمان 

تظاهرات بالینی: ضعف CNS (رخوت، كاهش سطح هوشیاری، آپنه، كلاپس قلبی ـ‌ عروقی) یا تحریك CNS (بی خوابی ، توهمات، لرزش یا تشنج ). 
نشانه های ضدكولینرژیك، مانند خشكی دهان، برافروختگی پوست، مردمكهای گشاد و ثابت ‌و نشانه های گوارشی (بخصوص در كودكان). 
درمان: برای خارج ساختن محتویات معده، باید آن را شستشو داد. 
داروهای استفراغ آور ممكن است مؤثر نباشند. به منظور كنترل حملات تشنجی می توان از دیازپام یا فنیتوئین استفاده كرد. درمان حمایتی است.