به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از سرپوش، هافمن می خواست تبدیل به اولین انسانی شود که مسابقه سه گانه مرد آهنین را در سخت ترین شرایط آب و هوایی انجام دهد. به بیان دیگر او قصد داشت ۴ کیلومتر شنا، ۱۸۰ کیلومتر دوچرخه سواری و یک دوی ماراتن (۴۲ کیلومتر) را در قطب جنوب انجام دهد. حتی آماده سازی چنین چالشی هم کار ساده ای نبود. فرصت ۲۴ تا ۳۶ ساعتی که برای استفاده از هوای مناسب داشتیم تمام شد و من هنوز اینجا هستم. از میزان مسافتی که طی می کردم، کاسته شده و به دلیل بارش برف مجبور شدم چادر بزنم. حالا به سختی می توانم بیرون چادر بایستم. کوه یخی در مرکز بوران قرار دارد و سرعت تندباد به ۱۵۰ کیلومتر در ساعت می رسد. هیچ راهی جز صبر ندارم. برای چه مدت، نمی دانم. دیگر موضوع مسابقه نیست، بحث زنده ماندن است.
دوشنبه، ۲۴ فوریه ۲۰۲۰، ساعت ۳:۳۰ صبح. دماغه لیگوپیل، قطب جنوب
یک سال قبل و در ۸۰۰۰ کیلومتری شمال دماغه لگوپیل، آندرس هافمن در تاریکی غروب آفتاب کنار بندر کپنهاگ ایستاده بود و می لرزید. او در حالی که فقط یک مایو مشکی پوشیده بود، داخل آب تیره و ساکن شد. دمای هوا به زحمت به یک درجه سانتیگراد می رسید. ۳۵ ثانیه بعد او از آب خارج شد و روی سکوی بندر ایستاد. این را نمی توان آغاز تمرینات شمرد اما عملی بود که بعدها به کارش آمد. تلاش برای حضور در پروژه مرد یخی پیچیده نبود. هافمن می خواست تبدیل به اولین انسانی شود که مسابقه سه گانه مرد آهنین را در سخت ترین شرایط آب و هوایی انجام دهد. به بیان دیگر او قصد داشت ۴ کیلومتر شنا، ۱۸۰ کیلومتر دوچرخه سواری و یک دوی ماراتن (۴۲ کیلومتر) را در قطب جنوب انجام دهد. حتی آماده سازی چنین چالشی هم کار ساده ای نبود. هافمن ۲۸ ساله باید تیمی تشکیل می داد تا او را راهنمایی و از او حمایت کنند. او باید لباسی پیدا می کرد که در آن سرمای طاقت فرسا بپوشد و بدون مشکل شنا کند، بدود و دوچرخه سواری کند. او باید یک حامی مالی برای این ماجراجویی پیدا می کرد و دست آخر خودش را هم آماده می کرد. قسمت خوب ماجرا این بود که او چندان هم بی تجربه نبود. هافمن که سابقه ورزش های فوتبال و بدن سازی را داشت، سال ۲۰۱۶ در مسابقه سه گانه مرد آهنین در کشورش دانمارک شرکت کرده بود. این یکی از سرگرمی های ورزشی فهرست او بود. سه گانه دانمارک خیلی برای هافمن جذاب نبود و او فکر کرد که دیگر سراغ این رشته نخواهد رفت، تصمیمی که بعدها تغییر کرد. هافمن می خواست تاریخ خودش را بسازد اما از سوی دیگر در کنار افزایش توانایی اش در ورزش سه گانه باید مرزهای توانایی فیزیکی خودش را هم فراتر می برد. او می گوید: "من خیلی از آب سرد و برنامه ریزی سفت و سخت تمرینات سه گانه خوشم نمی آمد، ولی از این که مجبور بودم ذهنیتم را تغییر دهم و از گذراندن این فرآیند خوشم می آمد." به همین دلیل هم در کنار ساعت ها تمرین در مناطق سردسیر مانند گرینلند، ایسلند و نروژ، او آن روز صبح وارد آب سرد بندر کپنهاگ شد. هافمن تا شش روز بعد هم کارش را تکرار کرد و هر روز تلاش کرد کمی بیشتر در آب سرد بماند. روز هفتم که از آب بیرون آمد، صورتش مثل یک شبح سفید شده بود و بدنش از شدت سرما قرمز بود. او توانسته بود ۱۱ دقیقه و ۵ ثانیه در آب سرد بماند.
هافمن گفت: "بدن من در ۷ روز نمی توانست تغییر کند. این فقط یک تمرین ذهنی بود تا زمانی که کل سیستم بدنی زیر فشاری فوق العاده است، بتوانید مغزتان را کنترل کنید. هدف اصلی این بود که ذهن باور کند چنین کاری شدنی است."
یکشنبه، ۲۲ فوریه ۲۰۲۰، ساعت ۵:۳۰ صبح، آغاز پروژه مرد یخی، قطب جنوب
۲۰ روز پیش کپنهاگ را ترک کردیم. ابتدا به فرانکفورت پرواز کردیم، بعد به بوئنوس آیرس و از آن جا راهی اوشواینا در جنوب آرژانتین شدیم. یک هفته روی دریا بودیم و یک هفته هم در یک کمپ تحقیقاتی شیلیایی در قطب جنوب ماندیم. حالا سرانجام در خط شروع ایستاده ام. صبحی آفتابی با دو قایق کمکی، شرایط برای شنا عالی بود. ماجرا شروع شد. در حالی که آندرس هافمن داخل آب اقیانوس منجمد جنوبی شیرجه زد، گروهی که روی یکی از دو قایق کمکی قرار داشتند، فقط روی این احتمال تمرکز کرده بودند که ممکن است یک شناگر خیلی بزرگ تر و ماهرتر به او ملحق شود. سال ۲۰۰۳ یک فُک پلنگی به یک بریتانیایی که مشغول شنا در آب های قطب جنوب بود، حمله کرد و او را کشت. این حیوان می تواند تا سه متر و نیم بزرگ شود و وزنش هم به ۵۰۰ کیلوگرم می رسد؛ در حالی که با این جثه قادر است با سرعت ۴۰ کیلومتر در ساعت شنا کند. در حالی که تیم روی قایق کمکی، چهارچشمی مراقب بود تا نزدیک شدن خطر را اطلاع دهد، هافمن درگیر مشکلات ذهنی خودش بود. او می گوید: "در یک کیلومتر اول، ناخودآگاه من می خواست مجبورم کند تا تسلیم شوم. صدایی در ذهنم می گفت که این تصمیمی اشتباه بوده. مسیر خیلی طولانی و خیلی سرد است و کل ماجرا بی معناست." اما پس از مدتی شنا کردن، بدن هافمن با ریتم حرکاتش آرام تر شد و او توانست به راهش ادامه دهد. پس از حدود ۴ کیلومتر شنا در آبی یخ زده، او سرانجام توانست قسمتی از مسابقه را که کمتر مورد علاقه اش بود، تمام کند.
او در حالی که تمام تنش بی حس شده بود، ۳۰ دقیقه استراحت کرد تا سپس لباسش را عوض کند و آماده مرحله بعدی شود. البته ۲۰ دقیقه دیگر هم مجبور شد پیاده روی کند تا خون در پاهای یخ زده اش جریان پیدا کند. سرانجام او روی زین دوچرخه نشست و آماده رکاب زدن روی برف شد. ۵ کیلومتر اول خیلی آسان گذشت و او با خودش فکر کرد که همین گونه قسمت دوچرخه را تمام می کند. ولی در ۵ کیلومتر دوم اوضاع به گونه ای پیش رفت که هافمن خیال کرد هرگز به خط پایان نخواهد رسید. طی کردن آن مسافت دو ساعت طول کشید و سرعت او به ۳ کیلومتر در ساعت هم نرسید و بارها زمین خورد. با طلوع آفتاب و گرم تر شدن هوا، این فقط برف های آنجا نبودند که آب می رفتند. هافمن می گوید: "در آن نقطه هنوز فرسوده نشده بودم، فقط چهار ساعت از آغاز سفرم گذشته بود اما فکر کردن به مسافت باقی مانده، آزاردهنده بود. از بیرون که به ماجرا نگاه می کنید، همه چیز خیلی کند به نظر می رسد ولی من به چشم مسابقه به داستان نگاه می کردم." ذهن هافمن سریع کار می کرد اما دوچرخه او به طرز دردناکی آهسته در آفتاب میانه تابستان قطب پیش می رفت. برای به دست گرفتن کنترل امور، هافمن همان کاری را کرد که یک سال قبل میان آب سرد بندر کپنهاگ کرده بود. او شروع به شمردن تعداد تنفس هایش کرد (در گروه های شصت تایی و دوباره از اول) تا بتواند زمان را به قسمت های معین تقسیم کند. در قطب جنوب او فقط روی طی کردن یک کیلومتر بعدی تمرکز کرد. بعد از ۲۷ ساعت رکاب زدن، بدون این که یک لحظه چشمانش روی هم برود، او هنوز ۶۰ کیلومتر دیگر در پیش داشت تا پس از آن تازه دوی ماراتن را شروع کند. هافمن می گوید: "داشتم به شک می افتادم که آیا واقعا می توانم این ماجرا را تمام کنم. وضعیت بدنی و روحیه ام در پایین ترین حد بود. فکر نکنم در زندگی ام بازهم به این نقطه برسم."
او می گوید: "دست آخر ماجرا کمتر از ۷۳ ساعت طول کشید. وقتی تمام شد احساس سوررئالی داشتیم، چون ماجرایی رخ داد که فراتر از تصور ما بود. مثل سایر مسابقات سه گانه یا مرد آهنین، خط پایانی در کار نبود، ناگهان من دیدم که آنجا هستم با همان افراد و روی همان کوه یخ؛ ولی مسابقه تمام شده بود."
سه شنبه، ۳ مارس ۲۰۲۰، اقیانوس منجمد جنوبی
به هیچ موضوعی غیر از پروژه مرد یخی فکر نمی کردم. ولی به محض این که ماجرا روی کوه یخ تمام شد، دیگر نمی توانستم یک لحظه هم برف و یخ و سرما را تحمل کنم. فقط می خواستم سریع برگردم خانه. به تیم گفتم ظرفیت من پر شده است. اما هنوز روی دریا بودیم، یک هفته تا اوشوایا در آرژانتین فاصله داشتیم و ۱۰ روز با کپنهاگ. هنوز هم رابطه ما با دنیا محدود به پیغام تلفنی و ایمیل های گاه و بیگاه بود.وقتی هافمن به آرژانتین برگشت، متوجه شد این جهان همان جهانی نبود که او ترک کرده بود. اوایل فوریه شیوع کرونا فقط در چین بود، اما بعد از آن بود که کووید-۱۹ به معضلی برای سلامت جهان تبدیل شد. ۱۰ مارس که هافمن به آرژانتین بازگشت، موج شیوع کرونا اروپا را فرا گرفته بود. به دنبال مرگ صدها نفر ایتالیا قرنطینه شده بود و در اسپانیا، آلمان و فرانسه بیش از ۱۰۰۰ مورد ابتلا گزارش شده بود. نخست وزیر دانمارک گفته بود که قصد دارد مرزها را ببندد و پروازها پشت سر هم لغو می شدند، اما هافمن درست ۱۱ ساعت قبل از ممنوعیت ورود مسافران به این کشور، توانست به خانه برگردد.
آندرس هافمن حالا که به این سفر (از ۳۵ ثانیه باقی ماندن در آب یخ زده بندر کپنهاگ تا ۷۲ ساعت سفر در آخر دنیا) نگاه می کند، معتقد است که تجربه او می تواند به مردمی که سخت ترین لحظات زندگی را می گذرانند، کمک کند. هافمن گفت: "طرز فکر می تواند در تمام جنبه های زندگی موثر باشد. بسیاری از چیزهایی که ما با آن سرو کار داریم، قطعی نیستند و برخی از اهداف ما شاید خیلی دور به نظر برسند. اما تقسیم کردن سفرمان به قطعات کوچک و مرعوب فاصله طولانی نشدن، می تواند در هر موقعیتی به ما کمک کند."
پیداشدن چند موجود عجیب الخلقه در قطب جنوب!
