به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از ایرنا: برای پرکردن حفره های دندان از کامپوزیت های رزینی استفاده می شود، ولی زمانی که شکستگی استخوان رخ می دهد، نمی توان از این روش استفاده کرد و بیمار نیازمند جراحی و ایمپلنت پیچ و پلاک های فلزی برای ثابت نگهداشتن استخوان است.
این تجهیزات معمولا ثابت‌کننده‌های خارجی (اکسترنال فیکساتورها) نامیده می شوند که اغلب بسیار گران قیمت هستند و بیمار پس از عمل جراحی و کاشت این ثابت کننده ها در استخوان هایی مانند مچ، ساعد و ران، باید مدتی استراحت مطلق داشته باشد. در برخی از مواد عفونت های ناشی از این فلزات در بدن مشکلات جدی برای بیمار بوجود می آورند و باید به سرعت خارج شوند.
در ابتدا یک لایه اولیه اسیدی روی استخوان قرار می گیرد، این لایه منجر به ساییش سطح استخوان در مقیاس میکروسکوپی می شود و باعث می شود لایه در معرض رشته های کلاژن استخوان قرار بگیرد. سپس رزین چسبناک که شامل رشته های بسیار کوچک است، به رشته های کلاژن استخوان متصل می شوند. سپس رزین در معرض نور LED قرار می گیرد و سخت می شود.
این مرحله همانند کاری است که دندانپزشکان برای سخت شدن کامپوزیت ترمیمی دندان استفاده می کنند. مراحل اولیه این روش که به طور کلی 5 دقیقه به طول می انجامد، در استخوان موش موفقیت آمیز گزارش شده است و استحکام آن 55 درصد بیشتر از کامپوزیت های دندان است و به اندازه ای محکم است که می تواند استخوان شکسته را نگه دارد. این روش آماده آزمایش های بالینی است. این روش به طور کلی حدود 5 دقیقه طول می کشد که در نوع خود بی سابقه است.
نتایج این مطالعه در نشریه Advanced Functional Materials منتشر شده است.
