به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز به نقل از انتخاب، عبدالله گنجی، عضو شورای اطلاع رسانی دولت در یادداشتی در روزنامه جوان با عنوان «چرا ایرانیان انقلاب کردند؟» نوشت:
به رغم اینکه هزاران بار درباره چرایی وقوع انقلاب اسلامی سخن رفته است و صد ها کتاب در جهان منتشر شده است، به بهانه سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی لازم است یک بار دیگر با «چشمان شسته» موضوع را بازخوانی نماییم. در چرایی وقوع انقلاب اسلامی، چه روشنفکران داخلی، چه ایرانیان اندیشمند ساکن غرب و چه اندیشمندان غربی و چه مسلمان، با الهام از علل وقوع انقلاب های اصیل جهان (انگلیس، فرانسه، روسیه و چین) دلایلی را برای آن توصیف و تحریر کرده اند.
از آنجا که همه انقلاب های جهان مبتنی بر دیدگاه ماتریالیستی یا «انقلابی برای شکم» است، به صورت طبیعی با مدل تئوری های موجود درباره انقلاب ها، علل انقلاب اسلامی تحلیل شد. از جمله عواملی که در کتاب های متعدد آمده عبارت است از «مدرنیزاسیون سریع»، «توسعه نامتوازن»، «مهاجرت روستاییان به شهر ها بعد از اصلاحات ارضی و حاشیه نشینی» و…. اما حقیقت این است که جریان اصلی انقلاب (محوریت امام) هیچ گاه شعار های اقتصادی-توسعه ای در دوران انقلاب اسلامی نداشت.
عجیب، اما واقعی است که با ۴۶ درصد فقر مطلق و ۴۶ درصد بی سواد، هیچ شعار و پلاکاردی با مضامین اقتصادی-شکمی در دست راهپیمایان نیست. این درحالی بود که اکثریت مردم دچار مشکلات جدی بودند و روستاییان در اکثریت و در عین حال فاقد هرگونه امکانات از دنیای مدرن بودند.
بعد از رفراندوم ۱۲ فروردین ۱۳۵۸ و تدوین قانون اساسی در پاییز ۱۳۵۸ و الهام بخشی انقلاب اسلامی در غرب آسیا تازه جهان متوجه شد که این انقلاب را نمی توان با «تئوری های انقلاب ها» فهم و تحلیل کرد.
اما از دهه دوم انقلاب که مسائلی مانند تجدیدنظرطلبی، دموکراتیزاسیون و سکولاریزاسیون نقل محافل و مجلات شد و با گزاره ای جدید مواجه شدیم؛ گزاره ای که هدف آن تفسیر تاریخ به نفع آن نقطه بود که مطالبه کنندگان آن سه گزاره جدید می خواستند. آنان گفتند اصلاً مشکل پهلوی عدم توسعه سیاسی و دموکراسی بود. فضای سیاسی بسته بود که اگر باز بود و شاه دست به اصلاحات می زد، اصلاً انقلاب نمی شد و این چنین برای باورپذیرکردن این موضوع سراغ سکونت چهارماهه امام در نوفل لوشاتو رفتند – و ۱۳ ساله عراق را وانهادند- گفتند امام دنبال دموکراسی بوده است و بعد از پیروزی غش در معامله کرده است. حال آنکه امام بیش از پنج مرتبه در نوفل لوشاتو می گوید دموکراسی غربی فاسد و طاغوت است، اما چون گزاره «مردم سالاری دینی» مصطلح نبوده است از عبارت «دموکراسی اسلامی» استفاده می کند.
حال سؤال این است که مسئله انقلابیون با پهلوی دوم در عدم توسعه سیاسی و عدم دموکراسی بود؟ و این مهم در کجای شعار اصلی «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» می گنجد. درست که نظام پهلوی دیکتاتوری بود و در نقطه مقابل آن آزادی خواهی معنا می یافت، اما می توان گفت اگر توسعه سیاسی (ورود مخالفان و منتقدان به قدرت) و دموکراسی در ایران حاکم بود، انقلاب نمی شد؟ پاسخ آری به این سؤال زمانی قابل قبول است که بگوییم امام و جریانی که همراه وی بود، بخشی از قدرت را مطالبه می کردند یا دارای تحزب بودند و می خواستند در انتخابات شرکت کنند، اما قدرت مانع می شد؛ واقعاً امام دنبال توسعه سیاسی حکومت پهلوی و ورود به قدرت بود؟ یعنی شهیدان باهنر، مطهری، بهشتی، مقام معظم رهبری و … دنبال دموکراسی شاه بودند و سهمی از قدرت می خواستند؟ امام اصولاً حکومت غیرالهی را طاغوت می داند آیا می خواست سهمی از حکومت طاغوت را به عهده بگیرد و شاه مخالفت می کرد؟ هرگز. بدون تردید اگر رهبری را کانون انقلاب ها بدانیم، امام دو مسئله اصلی با حکومت پهلوی داشت و از نصیحت هم شروع کرد؛ یکی مسئله مواجهه حکومت با اسلام و ترویج مظاهر فساد و امور ضددینی بود که امام می فرمود: «ای علمای اسلام به داد اسلام برسید» و دیگری وابستگی ایران به غرب بود که جرقه قیام امام از کاپیتولاسیون شروع شد.
این وابستگی بود که در مقابلش شعار استقلال طرح شد. شاید امثال مرحوم مهندس بازرگان یا ملی گرا ها دنبال توسعه سیاسی بودند یا خواستار اصلاح نظام پهلوی بودند، اما خط امام این نبود و رفراندوم ۱۲ فروردین هم نشان داد که کمونیست ها، ملی گراها، غربگراها، لیبرال ها و… کمتر از ۲ درصد هستند و کفه ترازوی امام مطلقاً سنگین است؛ بنابراین امام هم به آزادی غربی حمله می کرد، هم بر اسلام تأکید می کرد. حمله امام به آزادی غربی حمله به دموکراسی غربی محسوب نمی شود؟ آیا آزادی غربی در مدل دموکراسی اجرا نمی شود و امام صد ها بار به «آزادی به شکل غربی آن» حمله و هجمه نکرده است؟ امام جمهوری اسلامی را به جای «حکومت اسلامی» طرح کرد، اما صددرصد بومی فکر می کرد و خلاصی فرمان مردم سالاری را مرز های دینی می دانست و تمام.
ممکن است کسانی جمهوری اسلامی را قبول نداشته باشند و مسیر دیگری را بخواهند، اما تحریف اهداف انقلاب اسلامی ظلم و تحریف تاریخ است. اگر ولنگاری فرهنگی که امروز عده ای مطالبه می کنند هدف انقلاب بود، که پهلوی آن را اجرا کرده بود. حقیقت این است که بخشی از نخبگان ایران هنوز متوجه نشده اند، حتی امر دموکراتیکی که با حدود الهی در تضاد باشد در ۱۱۷ سال گذشته (از مشروطه) محل منازعه و دعوا بوده است و در ایران شکل نگرفته است.
تا نپذیریم که سیاست متأثر از فرهنگ است -حتی در غرب – واقع گرا نخواهیم شد و مدینه فاضله ای را می طلبیم که مصداقش در جهان یافت نمی شود. بگویید ما جمهوری اسلامی را قبول نداریم یا نمی خواهیم، اما اهداف انقلاب اسلامی را برای توجیه امروزتان تحریف نکنید. امام نه اهل قدرت عرفی بود، نه معتقد به دموکراسی بود و نه نظامی جز نظام دینی را شایسته حکومت بر بشر می دانست. انقلاب های دیگر را جایگزینی و جابه جایی دو طاغوت می دانست و می فرمود از نظر ما آن که بوده است و آن که آمده است هر دو طاغوت هستند، چون به دنبال امور صرفاً مادی هستند و به مواهب قدرت برای خود نیز فکر می کنند، اما ما «قیام لله» کردیم.
