بهاره رهنما مشکل اعتماد به نفس دارد؟ 

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از افکار نیوز، شخصیت آدم ها از حرفه شان جدا نیست. در یک مسیر طولانی و مستمر، افراد شبیه شغلشان می شوند و آنهایی که قادرند، شغلشان را به اندازه شخصیتشان بالا یا پایین می آورند. روزنامه نویس ها و خبرنگارهایی که با بعضی نهادها و ارگان ها یا افراد زد و بند مالی دارند، وظیفه اصلی خود که فاصله گرفتن از منفعت فردی و احقاق حقوق دیگران است نادیده می گیرند و به شیپور تبلیغاتی تبدیل می شوند. دلال های فوتبال، بازیکن بی کیفیت را به تیم ها قالب می کنند. تهیه کننده های سطح پایین، زنان و مردانی که در شبکه های اجتماعی ابراز وجود کرده و با لودگی فالوئر جمع می کنند، یا اعضای خانواده شان را به عنوان بازیگر مقابل دوربین می آورند و نتیجه این که همه پدیده ها از اصالتشان دور می شوند. بازیگرهایی که به هر قیمتی دوست دارند جلوه گری و فخرفروشی کنند، ثانیه ای را برای دیده شدن و ابراز وجود از دست نمی دهند. زمانی خانواده های فرهنگی شان و منزلتی داشتند، مهم نبود وضعیت مالی شان مثل خانواده های متمول نیست اما همین که خاستگاه فرهنگی داشتند، شایسته احترام بودند. داشتن دانش و اخلاق، برگ برنده ای بود که در هر شکلی و بین اغلب اقشار، به آن توجه می شد. اما امروز آنچه در همه مناسبات حرف اول را می زند پول است. این روزها، قاعده بازی عوض شده است. شبکه های اجتماعی با خودشان فرهنگی آورده اند که می توان تجلی و نمودش را در شئون مختلف دید. این دوربین ها و لایک ها به بسیاری، اعتماد به نفس داده است. آنهایی که در شرایط عادی و بدون شبکه های اجتماعی دیده نمی شدند و ابزار و نشانه ای برای دیده شدن نداشتند، حالا به شهرت می رسند. این گروه جمله «بدنامی بهتر از گمنامی است» را عینیت بخشیده اند و با اعمال و رفتارهای دور از ادب، منطق و گاه انسانیت، بیننده را متحیر می کنند. نمایش ثروت و خوشبختی ظاهری، بخش مهمی از اتفاقی است که در شبکه های اجتماعی هر روز و با قدرت تکرار می شود و مشتری دارد. در این آشفته بازار، اغلب بازیگران سینما و تلویزیون عزمی جدی برای خودنمایی و فضل فروشی دارند و خستگی ناپذیر در حال نمایش خود و زندگی خصوصی شان هستند.

بهاره رهنما به اعتراف خودش سی سال است کار می کند. او در دهه هفتاد با «افعی» (محمدرضا اعلامی) و «عاشقانه» (علیرضا داوودنژاد) به شهرت رسید و به واسطه ظاهرش خیلی زود دیده شد. در سال های جوانی، بسیار بیشتر از بسیار زنان و مردان مستعد ایرانی فرصت دیده شدن داشت، اما گویا آن دیده شدن ها، به اندازه سخنرانی ها و اظهار نظرهایش در اینستاگرام اهمیت و جذابیت نداشته است. رهنما، در کارنامه اش نقش آفرینی خوب هم دارد، تلاش هایش در تئاتر ستودنی است و این که کوشید از یک بازیگر درجه دو تلویزیونی به بازیگر، نویسنده و کارگردان تبدیل شود قابل احترام است. کمتر کسی به یاد دارد که سال ۸۴ در نمایش «پنجره ها» (فرهاد آئیش) روی صحنه تئاتر شهر نشان داد بازیگر مستعدی است و شاید همه فراموش کرده اند در نمایش «چشم هایی که مال توست» حضوری دلنشین داشت و روایتگر عشق و رنج های زنانه بود.

با این همه، شبکه های اجتماعی و میل روز افزون به دیده شدن، اظهار نظر و راهنمایی ابنای بشر بارها کار دست رهنما داده است. اظهار نظر اخیر او که از اعتماد به نفس کاذبش حکایت دارد، نشان می دهد خانم نویسنده، بازیگر و کارگردان، هنوز انسان و زندگی را نمی شناسد و برخوردش با مسائل، کودکانه و پیش پا افتاده است. هنرمندانی تکرار نشدنی، شاعران بزرگ و نویسندگانی معتبر در سراسر جهان، زندگی شان را در فقر و گرفتاری گذرانده اند، اما آثارشان باقی مانده و نمی توان این زندگی خارج از قاعده و ناهمسو با عرف جامعه را تکذیب کرد و دستاوردهای این چهره ها را نادیده گرفت. جدا از این، مردان و زنان شریفی در سراسر این کشور زندگی می کنند که طوفان حوادث و بلاها، مسیر زندگی شان را به سمت فقر و ناداری برده، همه آنها ناتوان و بی دست و پا نبوده اند. رهنما می توانست در آن ویدیوی اینستاگرامی، دلایل موفقیت خود، استفاده درست و به موقع از روابط و دوستی هایش را برای علاقه مندان بازیگری بیان کند، او آنقدر باتجربه، باهوش و آگاه نیست که درباره همه مردم نسخه بپیچد، آنهم در شرایطی که بسیاری از اقشار جامعه با سختی روز را به شب می رسانند. کاش رهنما در بخشی از این ویدیو از اقبال و بخت خوب خود و خانواده اش صحبت می کرد. همه مردم این بخت را ندارند که مثل مادر محترم او، به واسطه دختر بازیگر یا داماد نویسنده شان در میانسالی مقابل دوربین بروند و آنقدر آزمون و خطا کنند که به بازیگر تبدیل شوند.

آدم گاهی آرزو می کند کاش شبکه های اجتماعی نبودند و چهره های مشهور و محبوب دور از دسترس بودند، گمان می کردیم شبیه نقش هایشان هستند، از جنس مصاحبه ها و ادعاهایشان درباره مردم دوستی و توجه به هنر و فرهنگ. اما شبکه های اجتماعی متولد شدند و نقاب ها از چهره ها افتاده است...

محدثه واعظی پور