بی آرتی خوابی شبی 25 هزار تومان/ تنها خانه ارزان در پایتخت! 

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از تجارت نیوز، هر ۴۵ دقیقه باید پیاده شوند. به اتوبوس بعدی برسند. هزینه بلیت بدهند. سوار اتوبوس جدید شوند و بخوابند. سوز سرمای شب آنها را هل می دهد که خودشان را زودتر به اتوبوس برسانند.

بی آرتی خوابی تنها راهی است که برایشان مانده. یک صندلی در اتوبوس برای آنها خانه ای است ارزان در پایتخت! اما همین خانه ارزان برایشان در ماه ۳۶۰ تا ۷۵۰ هزار تومان خرج دارد. اتوبوس خواب ها شغل و درآمد دارند، اما نه آنقدر که بتوانند رهن و اجاره یک خانه در تهران را بدهند.

طولانی ترین مسیر، انتخابی هوشمندانه برای بی آرتی خوابی است؛ یکی خط آزادی-تهرانپارس و دیگری خط راه آهن-تجریش.

صندلی آخر اتوبوس سرپناهی گرم

ساعت ۲۳:۴۵ دقیقه و دمای هوا سه درجه سانتی گراد است. یکی یکی به ایستگاه اتوبوس می آیند، پیر، جوان و حتی کودک! سامانه اتوبوس تندروی تهران هر شب میزبان آنهاست. یکی از ساعت ۱۲ شب به اتوبوس پناه می برد و آن یکی ساعت یک صبح. بستگی به سردی هوا دارد.

طولانی ترین مسیر، انتخابی هوشمندانه برای بی آرتی خوابی است. دو خط اتوبوسرانی خانه آنهاست؛ یکی خط آزادی-تهرانپارس و دیگری خط تجریش-راه آهن.

خط آزادی_تهرانپارس طولانی تر است. اتوبوس خواب ها می توانند ۴۵ دقیقه بخوابند. پس دفعات کمتری خط عوض می کنند و پول کمتری می دهند. اما دمای هوای اتوبوس این خط فقط سه درجه است. مشابه هوای بیرون.

خط تجریش_راه آهن کوتاه تر است. حدود ۳۵ دقیقه. هم زمان خوابشان کوتاه تر است، هم باید دفعات بیشتری پیاده و سوار شوند. اما بی آر تی های این خط گرم است. دمای هوای آن ۲۴ درجه است. با صندلی های سالم و روکش های مخملی.

راننده بی آرتی هم می گوید: «اینجا بهتر از خط آزادی-تهرانپارس است. اتوبوس های آنجا به درد نخور و سرد است. همه طور آدم اینجا می خوابند حتی کودک ۱۲ ساله.»

مسافران خط تجریش هر کجای اتوبوس که بنشینند گرم و نرم است. اما در خط آزادی-تهرانپارس فقط صندلی آخر گرم است. موتورِ انتهای اتوبوس حکم بخاری را دارد. مسافران خواب آلود سرعت قدم هایشان را بیشتر می کنند تا صندلی آخر اتوبوس را بگیرند.

همه معتاد نیستند. هر کدام کاری دارند اما زورشان به اجاره خانه نمی رسد.

همه اتوبوس خواب ها معتاد نیستند

کت رنگ و رو رفته و کهنه ای به تن دارد. دست هایش تا انتهای مسیر بهم قفل است. آمده که امشب هم مثل شب های دیگر در اتوبوس بخوابد. می گوید زن و فرزندانش در خانه پدرزنش هستند اما خودش شب ها برای خوابیدن آواره اتوبوس هاست.

دستمال کاغذی را نشان می دهد و می گوید: «روزی ۱۰۰ تا ۱۵۰ هزار تومان از اینها می فروشم. متادون هم مصرف می کنم. این پول خرج خودم می شود و دیگر چیزی از آن برای اجاره نمی ماند. برای یک جای خواب حداقل باید شبی ۵۰ هزار تومان بدهم، اما نمی صرفد. اگر خانه داشتم این وضع و روزگارم بود؟»

آن یکی با کلاه کاسکت و لباس مرتبش شب در اتوبوس می خوابد. یکی دیگر کت مخمل تمیزی به تن دارد و خط تجریش-راه آهن را برای خواب انتخاب کرده. تمایلی به حرف زدن ندارند و ترجیح می دهند فقط بخوابند.

راننده می گوید: «روزها هر کدام جایی مشغول هستند و شب اینجا پناه می گیرند. فکر نکنید همه معتاد هستند. هر کدام کاری دارند.» اما انگار زورشان به اجاره خانه نمی رسد و حالا بی آرتی خوابی را انتخاب کرده اند.

ظرفیت گرمخانه ها کمتر از بی خانمان ها؟

بر اساس گزارش ها ۶۰ تا ۷۰ درصد از درآمد خانوارهای شهری صرف هزینه مسکن می شود. گرانی مسکن در یک سال اخیر بسیاری را به حاشیه شهر راند اما برخی حتی هزینه حاشیه نشینی را هم ندارند، چراکه به گفته اسماعیل حسین زهی، نایب رئیس کمیسیون عمران مجلس «تهران بر اساس آمار و ارقام گران ترین پایتخت جهان» در بحث مسکن است.»

اگرچه برخی را گشت خدمات اجتماعی می برد اما آنطور که راننده می گوید تعدادشان زیاد است و برخی همچنان شب ها ساکن بی آرتی هستند.

پیگیری های تجارت نیوز برای اطلاع از وضعیت گرمخانه های تهران به جایی نرسید. آمار دقیق و رسمی هم از تعداد بی خانمان های شهر تهران در دست نیست. براساس آمارهای غیررسمی در سال ۹۸ تعداد بی خانمان ها شهر تهران بین ۱۴ تا ۱۵ هزار نفر بود.

این در حالی است که محمد امین توکلی زاده، معاون اجتماعی فرهنگی شهرداری تهران آبان ماه سال جاری گفته بود: «ظرفیت گرمخانه های تهران ۲ هزار نفر است.»

یعنی حدود ۱۳ هزار نفر دیگر باید دنبال جای دیگری برای خواب باشند. برخی کارتن خواب می شوند و برخی هم گورخواب. تعدادی هم راه دیگری را انتخاب کرده اند و آن بی آرتی خوابی است.

خواب شبانه بی آرتی خواب ها حداقل ۵ تا ۶ بار قطع می شود. هر بار باید پیاده و سوار اتوبوس بعدی شوند.

زمان طلایی برای بی آرتی خوابی

پایانه تجریش_راه آهن ۴۰ ایستگاه دارد. مسیری که در روز بیش از یک ساعت طول می کشد اما شب ها فاصله اول و آخر خط فقط ۳۵ دقیقه است. ۳۵ دقیقه طلایی برای خوابیدن و رسیدن به انتهای خط و سوار اتوبوس بعدی شدن.

راننده می گوید: زمانی که می توانند بخوابند متفاوت است. «بستگی دارد چقدر توقف داشته باشیم.» اما شب است و اتوبوس در بیشتر ایستگاه ها توقف ندارد. اگر در این بین مسافرانی بخواهند پیاده شوند یک امتیاز برای آنهاست چون یکی یا دو دقیقه بیشتر می خوابند.

پایانه آزادی_تهرانپارس هم ۲۷ ایستگاه دارد و هر بار حدود ۴۵ دقیقه طول می کشد تا اتوبوس به انتهای خط برسد.

خواب شبانه بی آرتی خواب ها حداقل ۵ تا ۶ بار قطع می شود. هر بار باید پیاده و سوار اتوبوس بعدی شوند. مسافران خط تجریش-راه آهن شانس بهتری دارند. چون بعد از پنج دقیقه راه رفتن در سرما می توانند روی صندلی گرم بنشینند.

اما مسافران خط آزادی-تهرانپارس، این شانس را ندارند. هم بیرون سرد است و هم اتوبوسی که دوباره سوارش می شوند.

به انتهای خط که می رسند راننده صدایش را بلند می کند و می گوید: «بیدار شوید، رسیدیم.» اما گرمای اتوبوس خوابشان را عمیق کرده است، بیدار نمی شوند جز با سقلمه زدن راننده به پهلویشان.

راننده باید هر طور شده آنها را انتهای مسیر پیاده کند. مسافران نمی توانند در اتوبوس بمانند تا راننده دور بزند و آنها بیدار نشوند. راننده می گوید: «دوست ندارم آنها را پیاده کنم اما رئیسم گفته اگر انتهای خط یک نفر از آنها در اتوبوس باشد اخراج می شوی.»

اما اوضاع هم همیشه خوب پیش نمی رود و همین پیاده و سوار شدن آنقدر اتوبوس خواب ها را آشفته می کند که به گفته یکی از رانندگان کار به چاقوکشی هم رسیده که راننده آنها را پیاده نکند.

برخی تا ساعت پنج صبح حدود هفت یا هشت بار در رفت وآمدند. برخی هم پنج بار رفت وآمد دارند به این امید که بتوانند در روز بخشی از این بی خوابی را جبران کنند.

بلیت طلایی برای چند ساعت خواب!

بلیت اتوبوس و بی آرتی در روز ۱۴۰۰ تومان است و در شب سه هزار تومان. افرادی که در بی آرتی می خوابند برای مسیر تجریش-راه آهن دست کم باید ۱۵ هزار تومان و حداکثر ۲۴ هزار تومان پرداخت کنند.

مسیر آزادی-تهرانپارس که طولانی تر است و هزینه آن دست کم ۱۲ هزار تومان و حداکثر ۱۸ هزار تومان است. هزینه ای کم برای سرپناهی گرم در شب های سرد زمستانی پایتخت!