به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، اختلال نقص توجه و بیش¬فعالی (ADHD) الگویی از مشکلات است که معمولا در کودکی ایجاد می شوند. والدین و معلّم ها متوجه می شوند که کودک:
- بیش از حد معمول فعالیت و تحرک دارد.
- دائم حواسش پرت می شود. نمیتواند حتی برای مدت کوتاهی مشغول یک کار ثابت باشد.
- تکانشی است یعنی بدون فکر و ناگهانی دست به کاری می زند.
تمرکز کردن برایش خیلی سخت و دشوار است.
بسیاری از ما حداقل برخی از علائم بالا را در خود داریم ولی دچار اختلال نقص توجه و بیش فعالی نیستیم. زمانی می توان گفت فردی به ADHD مبتلاست که علائم بالا ارتباطش با سایر افراد یا وضعیت شغلی یا تحصیلی اش را دچار مشکل کند.
اگرچه خیلی از علائم اوتیسم و بیش فعالی ممکن است شبیه هم باشد اما کاملا دو اختلال جداگانه هستند. اختلالات طیف اوتیسم، انواعی از اختلالات هستند که به مشکلات رشدی که می تواند بر روی مهارت های زبانی، رفتاری و رفتارهای اجتماعی و توانایی یادگیری مربوط باشند تاثیر می گذارد. اختلال کم توجهی بیش فعالی بر طریقی که مغز بر روی رشد و نمو اثر گذار است، تاثیر می گذارد و شما می توانید هر دوی این مشکلات را باهم داشته باشید.
تشخیص زود و صحیح به کودکان کمک می کند که درمان صحیح را دریافت کنند. بنابراین بخش مهمی از رشد جسمی و یادگیری شان را از دست ندهند. افرادی که این شرایط را دارند نیز می توانند زندگی موفق و شادی داشته باشند.
تفاوت بیش فعالی با اوتیسم چیست؟
به این که کودکتان چطور توجه می کند، دقت داشته باشید. کودکانی که اوتیسم دارند در چیزهایی که دوست ندارند، مشکل تمرکز دارند، همانند خواندن کتاب یا بازی پازل و نسبت به چیزهایی که دوست دارند تمرکز می کنند همانند بازی با یک اسباب بازی خاص. بچه های دارای اختلال کم توجهی بیش فعالی علاقه درونی خود را از دست می دهند، از چیزهایی که باید بر روی آن تمرکز کنند بیزار می شوند و از آن دوری می کنند.
شما همچنین باید یاد بگیرید که کودکتان چطور باید ارتباط برقرار کند. بچه های دارای این شرایط به سختی با دیگران ارتباط می گیرند، و آن هایی که اوتیسم دارند خود_محور هستند. از بیان کلمات در ذهن و احساسات شان مشکل دارند و معمولا در صحبت هایشان حرف با مفهومی برای زدن ندارند. همچنین از ارتباط چشمی با دیگران نیز پرهیز می کنند.
بچه های دارای اختلال کم توجهی بیش فعالی می توانند بدون وقفه حرف بزنند. آن ها خیلی دوست دارند وقتی کسی حرف می زند وسط حرفش بپرند یا فقط خودشان حرف بزنند. همچنین، بعضی از بچه های اوتیسمی می توانند در مورد موضوعی که به آن علاقه دارند ساعت ها حرف بزنند.
یک بچه ی اوتیسمی عاشق دستور دادن و تکرار کردن است اما یک بچه ی دارای اختلال کم توجهی بیش فعالی این طور نیست حتی اگر به نفعش باشد. یک بچه ی اوتیسمی شاید همیشه فقط یک نوع غذا را در رستوران مورد علاقه اش بخواهد یا فقط جذب یک نوع اسباب بازی یا لباس شود و وقتی روال زندگی اش تغییر پیدا کند غمگین می شود. اما بچه ی دارای اختلال کم توجهی بیش فعالی دوست ندارد برای مدت های طولانی کارهای تکراری را انجام دهد.
تشخیص
اگر فکر می کنید بچه ی شما هر دوی این اختلال ها را دارد، با پزشک خود در مورد آزمایش هایی که نیاز است انجام دهید صحبت کنید. هیچ روشی وجود ندارد که بتواند به شما بگوید که بچه ی شما هر دوی این اختلال ها را دارد یا فقط یکی از آن ها را. می توانید با متخصص اطفال صحبت کنید که احتمالا او هم شما را به یک متخصص ارجاع دهد.
برای تشخیص اختلال کم توجهی بیش فعالی، پزشکان به رفتارهای کودک در طول زمان نگاه می کنند. رفتارهایی همانند حواس پرتی یا فراموشکاری، دنبال نکردن قوانین، مشکل داشتن در صبر کردن برای نوبت، وول خوردن بیش از حد و بی قراری. آن ها بازخورد های کودک را از والدین، معلم ها و بزرگسالان دیگری که مسئولیت مراقبت از کودک را دارند را می پرسند. پزشک سعی می کند دلایل ممکن برای علائم را در نظر بگیرد.
تشخیص بیماری اوتیسم با سوال کردن از والدین در مورد کودک شروع می شود و اغلب در مورد رفتارهایی که در سنین بسیار کودکی داشته اند سوال می شود. آزمایش ها و روش های بعدی شامل سوالات و بررسی های بیشتر و چک لیست ها می باشد. همچنین مصاحبه ها و فعالیت های مشاهده شده هم بررسی می شود.
درمان
حتی اگر پزشکان بگویند سوای شرایط، درمان بسیار سخت است اما مهم است که کودک شما درمان عالی و خوب را دریافت کند.
هیچ روش یکسانی برای مواجهه با اختلال کم توجهی بیش فعالی وجود ندارد. بچه های سنین کم، رفتار درمانی را شروع می کنند و پزشک ممکن است اگر علائم به حد کافی بهبود نیابد، دارو تجویز کند. بچه های بزرگتر هر دوی این روش ها را استفاده می کنند. علائم اختلال کم توجهی بیش فعالی و درمان آن ممکن است در طول زمان تغییر کند.
انواع مختلفی از درمان، برای مثال رفتاردرمانی، صحبت کردن، یکپارچگی حسی و کار درمانی می تواند به کودکان اوتیسم کمک کند تا ارتباط برقرار کنند و بهتر شوند. دارو نمی تواند اوتیسم را درمان کند اما ممکن است به علائم مربوط به سخت تمرکز کردن یا انرژی بیش از حد کمک کند تا بتوان با آن ها کنار آمد.
