بیوگرافی چارلز رابرت داروین زیست‌شناس و زمین‌شناس انگلیسی

چارلز رابرت داروین، (به انگلیسی: Charles Robert Darwin) (زاده ۱۲ فوریه ۱۸۰۹ انگلستان – درگذشته ۱۹ آوریل ۱۸۸۲، انگلستان) زیست شناس و زمین شناس انگلیسی بود که بیش از هر چیز برای یافته هایش در زمینه دانش فرگشت شناخته می شود. او این نظریه را مطرح کرد که همه گونه ها دارای نسبی مشترک هستند؛ این نظریه امروزه توسط دانشمندان پذیرفته شده است و یکی از مفاهیم بنیادی دانش به شمار می آید. داروین نظریه خود مبنی بر اینکه این تبارزایش فرگشت نتیجه فرآیندی به نام انتخاب طبیعی بوده است که در آن، تلاش برای بقا تاثیر مشابه ای بر روی اصلاح نژاد گزینشی در زادگیری گزینشی دارد را نخستین بار در مقاله ای مشترک با آلفرد راسل والاس مطرح نمود. از داروین به عنوان یکی از مهم ترین انسان های تاریخ بشر یاد می شود. همچنین کتاب خاستگاه گونه های او به عنوان یکی از مهم ترین کتاب های علمی تاریخ شناخته شده است. در سال ۱۸۵۹، یک سال پس از انتشار مقاله ای مشترک با والاس، داروین کتاب خاستگاه گونه ها را منتشر کرد و شواهد خود مبنی بر فرگشت را در آن شرح داد؛ تا دهه هفتاد قرن ۱۹ میلادی، فرگشت به عنوان یک «حقیقت» در میان قشر تحصیل کرده پذیرفته شد. با این وجود، پس از ارائه سنتز مدرن در اوایل قرن بیستم، اجماعی در میان دانشمندان پدید آمد و انتخاب طبیعی به عنوان پایه و اساس سازوکار فرگشت پذیرفته شد. این کشف علمی داروین ضمن پیونددادن همه علوم زیستی به یکدیگر، تنوع زیستی را نیز توضیح می دهد.

از کودکی تا دانشگاه داروین

چارلز رابرت داروین در ۱۲ فوریه ۱۸۰۹ در خانوادهٔ پزشکی ثروتمند از شروزبری در شهرستان شروپ شر در انگلستان متولد شد. او پنجمین فرزند خانواده بود. پدرش رابرت داروین و مادرش سوزانا وِجوُود هر دو از خانواده های اصیل انگلیسی مسیحی یونیتارین بودند. او نوهٔ دو شخصیت مهم مدافع لغو برده داری، از طرف پدر اراسموس داروین و از طرف مادر جوزایا وج وود بود. هر دو خانواده تا حد بسیاری مسیحی یونیتارین بودند، گرچه وِجوُودها در میان خود انگلیکان ها را پذیرفته بودند. رابرت داروین، که خود نسبتاً آزاداندیش بود، فرزندش چارلز را در نوامبر ۱۸۰۹ برای غسل تعمید به کلیسای سنت چادانگلیکان، شورشبری، برد، اما چارلز و خواهران و برادرانش با مادرشان به کلیسای یونیتارین می رفتند. چارلز هشت ساله پیش از سال ۱۸۱۷ و پیوستن به مدرسه روزانه ای که توسط واعظ کلیسایش اداره می شد، به تاریخ طبیعی و جمع آوری مطالبی در مورد آن علاقه داشت. ژوئیه همان سال مادرش درگذشت. از سپتامبر ۱۸۱۸ او به برادر بزرگترش اراسموس در مدرسه شبانه روزی انگلیکن شروزبری در شهر همسایه پیوست. در اکتبر ۱۸۲۵ پس از صرف یک سال کارآموزی در کنار پدرش به همراه برادرش اراسموس برای تحصیل به دانشکدهٔ پزشکی دانشگاه ادینبرو رفت (که در آن زمان بهترین دانشکده پزشکی انگلستان بود). اما خشونت عملیات جراحی باعث شد که آموختن پزشکی را رها کند و در عوض نزد یک بردهٔ سیاهپوستِ آزاد شده به نام جان ادمونستن که چارلز واترتن را در جنگل های بارانی آمریکای جنوبی همراهی کرده بود، در مدت تقریباً ۴۰ جلسهٔ روزانهٔ یک ساعته تاکسیدرمی بیاموزد. در دومین سال حضور در دانشگاه چارلز به جامعه پلینیان، یک گروه دانشجویی تاریخ طبیعی پیوست. در این گروه دانشجویان رادیکال دموکرات با دیدگاه های ماتریالیستی، مفاهیم مذهبی رایج از علم را به چالش می کشیدند. داروین به رابرت ادموند گرانت در پژوهش هایش در کالبدشناسی و چرخهٔ زندگی بی مهرگان دریایی در خور فورث کمک کرد. او در ۲۷ مارس ۱۸۲۷ کشفیات خودش را در مورد اینکه تخم های سیاه یافت شده در پوستهٔ صدف چروک تخم های زالوی اسکیت بودند در پلینیان ارائه کرد. روزی گرانت ایده های تکاملی لامارک را ستایش کرد. داروین از جسارت گرانت شگفت زده شد، اما به تازگی ایده های مشابهی در مجله های پدر بزرگش اراسموس خوانده بود. داروین از درس تاریخ طبیعی که رابرت جیم سان ارائه می داد خسته شد. درس زمین شناسی جیم سان شامل بحث میان نپتونیسم و پلوتونیسم بود. داروین طبقه بندی گیاهان را یادگرفت و به کلکسیون موزه دانشگاه-که در آن زمان یکی از بزرگترین موزه های اروپا بود. - کمک می کرد. انصراف داروین از تحصیل پزشکی پدرش را ناراحت کرد و او با قاطعیت چارلز را به کالج مسیح دانشگاه کمبریج فرستاد تا به عنوان نخستین گام برای کشیش انگلیکن محلی شدن لیسانس بگیرد. چون داروین در امتحان پایانی فاقد صلاحیت لازم تشخیص داده شد، در ماه ژانویه ۱۸۲۸ به دورهٔ عادی پیوست. او سوارکاری و تیراندازی را به مطالعه ترجیح می داد. پسرعمویش ویلیام داروین فاکس او را به عنوان عاشق دیوانه و مشهور جمع آوری سوسک معرفی کرد؛ داروین این کار را مشتاقانه دنبال می کرد، تعدادی از یافته های او در کتاب نقاشی هایی از حشرات بریتانیا اثر جیمز فرانسیس استفنز چاپ شد. داروین دوست نزدیک و دنباله رو پروفسور گیاه شناسی جان استیونز هنسلو شد و با دیگر روحانیون طبیعت گرای برجسته ملاقات کرد. این روحانیون کار علمی را به عنوان الهیات طبیعی مذهبی می پنداشتند. داروین برای دانشجویان به عنوان «مردی که با هنسلو قدم می زند» شناخته شد. داروین زمان نزدیک شدن امتحانات خود را وقف مطالعه کرد و زبان و منطق کتاب «اثبات مسیحیت» نوشتهٔ ویلیام پیلی (چاپ ۱۷۹۴)او را خشنود ساخت. داروین در امتحانات پایانی اش در ژانویهٔ ۱۸۳۱ عملکرد خوبی داشت و در میان ۱۷۸ داوطلب دوره عادی نفر دهم شد. داروین مجبور بود تا ژوئن ۱۸۳۱ در کمبریج بماند. او کتاب الهیات طبیعی و یا مدارک وجود خدا و صفات او نوشتهٔ ویلیام پیلی را مطالعه کرد (که نخستین بار در سال ۱۸۰۲ چاپ شده بود)، و موجب بحث در مورد طرحی الهی در طبیعت شد و توضیح می داد که سازگاری عمل خداوند از طریق قوانین طبیعی است. او کتاب جدید جان هرشل مباحثی مقدماتی در مورد مطالعهٔ فلسفه طبیعی (۱۸۳۱) را خواند. این کتاب بالاترین هدف فلسفه طبیعی را درک چنین قوانینی از طریق استقرا و برپایه مشاهده توصیف می کرد. داروین کتاب روایت شخصی سفرهای علمی الکساندر فون هومبولت میان سال ۱۷۹۹ تا ۱۸۰۴ را هم خواند. داروین با «اشتیاقی سوزان» از هومبولت الهام گرفته و برای دیدن تنریف به همراه تعدادی از هم کلاسیهایش و پس از فارغ التحصیلی و مطالعهٔ تاریخ طبیعی در مناطق گرمسیری برنامه ریزی کرد. برای آمادگی در درس زمین شناسی آدام سجویک شرکت کرد و سپس در ۴ اوت به همراه او به مسافرت دو هفته ای رفت تا از چینه های ولز نقشه برداری کنند.

سفر داروین با بیگل

پس از ترک سجویک در ولز، داروین هفته ای را با دوستان دانشجویش در بارموث گذراند و سپس ۲۹ اوت به خانه برگشت متوجه نامه ای از هنسلو شد که در آن به او پیشنهاد داده بود به عنوان یک طبیعی دان (گرچه ناکامل) با هزینهٔ اضافی خودش در کشتی اچ ام اس بیگل کاپیتان رابرت فیتزروی همراه شود و تأکید کرده بود که این موقعیتی برای یک جنتلمن است و نه یک «گردآورندهٔ صرف». این کشتی به مدت چهار هفته به یک سفر اکتشافی رفت تا نقشه ساحل آمریکای جنوبی را تهیه کند. رابرت داروین به برنامه پسرش، سفر دریایی دو ساله، اعتراض کرد چون آن را اتلاف وقت می دانست، اما برادر زنش جوزایا وج وود دوم او را متقاعد کرد که موافقت کرده و هزینه مشارکت فرزندش را بپردازد. داروین مراقب بود که کارش را خصوصی انجام دهد تا بتواند به مجموعه خود کنترل داشته باشد و قصد داشت آن را برای یک مؤسسه علمی بزرگ نگه دارد. پس از تاخیرهایی سفر با کشتی ۲۷ دسامبر ۱۸۳۱ شروع شد و پنج سال طول کشید. همان طور که فیتزروی خواسته بود داروین بیشتر این مدت را در خشکی صرف پویش های زمین شناختی، بررسی سنگواره ها و مطالعه بر روی ارگانیسمهای زنده کرد، در حالیکه کشتی بیگل سواحل رابررسی و نقشه برداری می کرد. داروین از مشاهدات و نظریات نظری خود یادداشت های دقیقی برداشت، و با فواصلی در طی سفرش نمونه هایش را با نامه هایی به کمبریج و ازجمله یک کپی از کتابسفر بیگل را برای خانواده اش فرستاد. او کمی در زمین شناسی، گردآوری سوسک و کالبدشکافی بی مهرگان دریایی تخصص داشت، ولی در بقیه موارد مبتدی بود و با مهارت نمونه هایی را برای ارزیابی متخصصین گردآوری کرد. داروین علی رغم ناراحتی شدید از دریاگرفتگی در عرشهٔ کشتی یادداشت های فراوانی نوشت. بیشتر یادداشت های جانورشناسی او در مورد بی مهرگان دریایی بود و با پلانکتون شروع می شد که در دوره آرام گردآوری شده بود. داروین در نخستین توقف خود در ساحل شهر سانتیاگودر تشکیل شده از کیپ ورد متوجه شد که نوار سفید روی صخره های سنگ آتشفشانی حلزون دریایی هستند. فیتزروی نخستین جلد کتاب اصول زمین شناسی چارلز لایل را به او داده بود که در آن مفاهیم همدیس گرایی و تغییرات تدریجی سطح زمین را طی دوره های زمانی طولانی توضیح می داد. داروین چیزها را به روش لایل دید و به نظریه پردازی و نوشتن کتابی در مورد زمین شناسی فکر کرد. هنگامی که به برزیل رسیدند، داروین از وجود جنگل های گرمسیری خوشحال شد، اما از دیدن برده داری متنفر بود و در مورد این موضوع با فیتزروی بحث کرد. نقشه برداری در جنوب پاتاگونیا ادامه یافت. آن ها در باییا بلانکا توقف کردند، و در صخره های نزدیک پونتا آلتا داروین فسیل های بسیاری از استخوان های پستانداران منقرض شده به همراه صدف های دریایی جدید را کشف کرد، که انقراض های جدید را بدون هیچ نشانه ای از تغییرات آب وهوایی یا بلایای طبیعی نشان می داد. او بزرگ دَد کمتر شناخته شده ای را بوسیلهٔ یک دندان و ارتباطش با زره استخوانی تشخیص داد، ابتدا به نظرش می رسید مشابه یک نمونهٔ غول آسا از زره آرمادیلو محلی است. یافته هایش زمانی که به انگلستان رسیدند توجه بسیاری را جلب کرد. در اسب سواری هایش به همراه گاچوها در داخل کشور برای کشف زمین شناسی و جمع آوری فسیل های بیشتر، داروین در مورد هر دو هم افراد بومی و هم مردم ساکن در مستعمرات در زمان انقلاب بینش اجتماعی، سیاسی و انسان شناسی کسب کرد و متوجه شد دو نوع پرندهٔ ریا قلمروهای جداگانه ولی دارای اشتراک دارند. زمانی که بیشتر به طرف جنوب رفتند دشت هایی را دید که به شکل پلکانی و از سنگریزه های گرد و حلزون های دریایی و بیش از حد معمولی مرتفع بودند و یک سری برآمدگی هایی را نشان می دادند. او دومین جلد کتاب لایل را خوانده و نظر او در مورد «مراکز خلقت» گونه ها را پذیرفت، اما کشفیات و نظریهٔ خود او ایده های لایل را در مورد انقراض آرام و تدریجی گونه ها را به چالش می کشید.

آغاز نظریه فرگشت (تکامل) داروین

زمانی که کشتی در دوم اکتبر ۱۸۳۶ به فالموث، کورنوال رسید، تقریباً در مراکز علمی مشهور بود چون هنسلو در دسامبر ۱۸۳۵ با دادن جزوهٔ نامه های زمین شناسی داروین به طبیعی دانان منتخب شهرت شاگرد سابقش را گسترش داده بود. داروین به خانه اش در شربری رفته و خویشاوندانش را دید، سپس برای دیدن هنسلو با عجله به کمبریج رفت، هنسلو به او توصیه کرد طبیعی دانانی را پیدا کرده و برای مجموعه ای که گردآوری کرده کاتالوگی فراهم کند و موافقت کرد برای گونه های گیاهی این کار را انجام دهد. پدر داروین ترتیب سرمایه گذاری را دارد تا پسرش بتواند دانشمند مستقلی شود، و داروین هیجان زده و با افتخار در موسسات اطراف لندن می گشت تا متخصصانی را برای توصیف مجموعه هایش پیدا کند. جانورشناسان کار را با تأخیر بسیاری انجام می دادند و بیم آن می رفت که بسیاری از نمونه ها در انبار بمانند. چارلز لایل با اشتیاق داروین را برای نخستین بار در ۲۹ اکتبر ملاقات کرد و طولی نکشید که او را به کالبدشناس در حال پیشرفت ریچارد اوون معرفی کرد. اوون برای کار با استخوان فسیل هایی که داروین گردآوری کرده بود امکانات کالج سلطنتی جراحان انگلستان را بکار گرفت. او با کمال شگفتی متوجه شد که فسیل ها متعلق به گونه هایی است که نسلشان منقرض شده است. موجودات غول پیکری مثل تنبل زمینی و نیز بزرگ دد، فسیل ها شاملِ اسکلت تقریباً کاملی از اسکلی دوتریوم و جمجمه ای در اندازهٔ اسب آبی و مشابه جونده ای به نام کمان دندان و شبیه غولی برگچه خوار بودند. قطعات اسکلت همان طور که داروین ابتدا فکر می کرد، واقعاً مال شیاردندان، موجود عظیم الجثهٔ شبیه آرمادیلو، بودند. این موجودات منقرض شده با گونه های زنده در آمریکای جنوبی مرتبط بودند. در اواسط دسامبر داروین مقیم کمبریج شد تا کار بر روی مجموعه هایش را سازماندهی کرده و یادداشت های سفرش را مرور کند. او در نخستین نامه اش شواهدی از بالا آمدن منطقه وسیعی از زمین آمریکای جنوبی را ارائه کرد و با حمایت مشتاقانهٔ لایل آن را در ۴ ژانویه ۱۸۳۷ برای انجمن زمین شناسی لندن خواند. در همان روز، گونه های پستاندار و پرندهٔ مجموعه اش را در انجمن زمین شناسی لندن به نمایش گذاشت. در مدتی کوتاه جان گولدِ پرنده شناس اعلام کرد پرندگان گالاپاگوس که داروین فکر می کرد ترکیبی از توکای سیاه، سینه سرخ و سهره باشند، در واقع دوازده گونهٔ متفاوتِ فنچ هستند. در ۱۷ فوریه داروین به عنوان عضو شورای انجمن زمین شناسی انتخاب شد، و لایل سخنرانی خود در مقام رئیس انجمن زمین شناسی را به یافته های ریچارد اوون دربارهٔ مجموعه سنگواره های داروین اختصاص داد، با تأکید بر این مطلب که پیوستگی جغرافیایی گونه ها نظریات همدیس گرایی او را تأیید می کنند.

دستاوردهای علمی داروین پیش از ارائه نظریه فرگشت

در تمام طول سفر، داروین همواره از حمایت های استاد سابقش برخوردار بود. هنسلو ترتیب چاپ نوشته های داروین را می داد و سنگواره های جمع آوری شده را در اختیار زیست شناسان معتبر می گذاشت؛ به طوری که هنگامی که در دوم اکتبر ۱۸۳۶ بیگل به بریتانیا بازگشت، داروین در جمع دانشمندان شهرتی پیدا کرده بود. او پس از دیداری از خانه و ملاقات با پدر به لندن رفت و گروهی از بهترین زیست شناسان را گرد آورد تا بر روی نمونه های گیاهی، جانوری و زمین شناختی جمع آوری شده مطالعه کنند. هنسلو داروین را به ریچارد اوون زیست شناس معروف معرفی کرد. هنگامی که اوون در کالج پادشاهی جراحان بر روی مجموعه سنگواره های داروین کار کرد با کمال شگفتی متوجه شد که آن متعلق به گونه هایی از جوندگان غول پیکر و تنبل هاست که نسلشان منقرض شده است. این کشف بیش ازپیش بر اعتبار داروین افزود. در ۱۷ فوریه ۱۸۳۷ لایل سخنرانی خود در مقام رئیس انجمن زمین شناسی را به یافته های ریچارد اوون دربارهٔ مجموعه سنگواره های داروین اختصاص داد با این مضمون که گونه های منقرض شده با گونه های فعلی همان منطقه در ارتباطند. در همان جلسه داروین به عنوان عضو شورای انجمن زمین شناسی برگزیده شد. نگارش کتاب ی دربارهٔ زمین شناسی آمریکای جنوبی و تألیف کتاب چند جلدی «جانورشناسی کشتی بیگل» از جمله دیگر پروژه هایی بود که داروین در آن مشارکت کرد. فعالیت های علمی شدید داروین تا اواسط ۱۸۳۷ ادامه یافت. در این زمان او به توصیه پزشکان از فشار کار کم و برای استراحت در ییلاق اقامت کرد. این مرخصی یک ساله فرصت مناسبی برای وی بود تا بیش از پیش روی موضوع مورد علاقه اش یعنی پژوهش در مورد نظریه فرگشت متمرکز شود..

ارائه نظریه فرگشت توسط داروین

پژوهش های داروین به آرامی پیش می رفت. در سال ۱۸۴۲ مقاله خلاصه ای از نظریه اش تألیف کرد و در سال ۱۸۴۴ رساله ای ۲۴۰ صفحه ای دربارهٔ انتخاب طبیعی نوشت. با وجود اصرار دوستان، وی همچنان در انتشار گسترده نظریاتش مردد بود و نتایج پژوهش های خود را تنها با برخی همکاران نزدیکش همچون چارلز لایل و جوزف دالتون هوکر در میان می گذاشت؛ اما دریافت نامه ای در ژوئن ۱۸۵۸ داروین را واداشت تا تردیدهایش را کنار بگذارد. نویسنده نامه زیست شناس جوانی بود به نام آلفرد راسل والاس که در بورنئو کار می کرد. او نیز دربارهٔ فرگشت به همان اندیشه های داروین رسیده بود. داروین ظرف دو هفته مقاله ای تهیه کرد و همراه با مقاله والاس به «انجمن علمی لینیان» (Linnean Society of London) فرستاد. دوستانش ترتیبی دادند که هر دو مقاله با هم عرضه شود اما همراه با مدارکی که حق تقدم داروین را ثابت کند. داروین که اراده اش بر اثر آگاهی از وجود رقابت برانگیخته شده بود پس از ارائه مقاله شروع به نوشتن کتابی کرد با عنوان «پیرامون آغاز گونه ها به وسیله انتخاب طبیعی یا بقای نژادهای اصلح در تنازع برای بقا». در این کتاب که سپس به عنوان «آغاز گونه ها» مشهور شد، وی کوشید نظریه فرگشت به وسیله انتخاب طبیعی را توضیح دهد و مدارک علمی برای آن ارائه کند.

نظریهٔ داروین-والاس

نظریهٔ داروین-والاس بر اساس سه مشاهده و دو نتیجهٔ کلی حاصل از این مشاهده ها، پایه گذاری شده است.

• مشاهده: اگر مقاومت محیطی نباشد، هر نوع جانداری، به قاعده تصاعد هندسی افزایش می یابد. به گفته دیگر، جمعیتی که در سال اول تعداد افرادش را دو برابر می سازد، بالقوه می تواند تعداد افرادش را در سال دوم، چهار برابر و در سال سوم، هشت برابر کند.
• مشاهده: اما در طبیعت، اگرچه گاه تغییراتی در اندازه جمعیت گونه ها رخ می دهد، اندازه جمعیت هر گونه از جانداران، در خلال مدتی طولانی ثابت می ماند.

نتیجه: پیداست که همهٔ گامت ها به زیگوت تبدیل نمی شوند، همهٔ زیگوت ها به صورت جانداران بالغ در نمی آیند و همهٔ افراد بالغ باقی نمی مانند و تولید مثل نمی کنند؛ بنابراین بایستی تنازع برای بقا در میان باشد.

• مشاهده: همهٔ افراد یک نوع جاندار نظیر یکدیگر نیستند، بلکه نسبت به هم تفاوت های فردی عمده ای نشان می دهند.

نتیجه: بنابراین، در تنازع بقا، افرادی که دارای تفاوت های مساعدترند، مزیتی در رقابت با دیگران خواهند داشت. پس تعداد بیشتری از آن ها باقی می مانند و فرزندان پرشمارتری تولید خواهند کرد.

چنان که دیده می شود، داروین و والاس محیط را علت اصلی انتخاب طبیعی می دانستند، یعنی محیط کم کم جانداران دارای صفات نامساعد را از میان می برد و جانداران دارای صفات مساعد را حفظ می کند. پس از گذشت نسل های بسیار و متوالی و تأثیر مداوم انتخاب طبیعی، سرانجام گروهی جاندار یک صفت یا تعدادی صفات جدید و مساعد را به درجه ای خواهد رساند که به صورت گونه ای جدید، از گونهٔ اجدادی ظاهر خواهد شد.

دیدگاه دینی چارلز داروین

چارلز داروین در نوجوانی با هدف تبدیل شدن به یک روحانی آنگلیکن به دانشگاه کمبریج رفت. اما به تدریج عقاید مذهبی خود را از دست داد. او بخشی از عقاید خود را در کتاب زندگی نامه خود آورده است. داروین در صفحه ۸۵ و ۸۷ کتاب خود می نویسد: « من سزاوار این هستم که به عنوان یک خداباور شناخته شوم. این نتیجه گیری تا آنجا که به یاد دارم در ذهنم پرنگ بود، زمانی که در حال نوشتن کتاب خاستگاه گونه ها بودم. و به تدریج با تمام شدن کتاب این نتیجه گیری در من، ضعیف و ضعیف تر شد » داروین در ادامه می گوید : «ولی به هیچ روی مشتاق نبودم که باور خویش را از دست بدهم با این همه ناباوری بر من غلبه کرد تا اینکه تمام وجودم را فراگرفت. این تحول چنان آهسته رخ داد که من حتی یک لحظه هم احساس نکردم که تصمیم نادرستی گرفته ام. در واقع من درست نمی فهمم که چرا باید یک آدم آرزو داشته باشد که مسیحیت بر حق باشد، از قرار معلوم بر اساس نصح صریح متن [انجیل] باید گفت آدم هایی که ایمان نداشته باشند، از جمله پدرم برادرم و تقریباً همه دوستانم باید تا ابد مجازات گردند. و بنابراین چنین آموزه ای یک آموزه نفرت انگیز است با این حال وی در سال ۱۸۷۹ در نامه ای به یکی از دوستان خود می نویسد: «در شدیدترین نوسان هایم، هرگز یک آتئیست به معنای منکر وجود خدا نبوده ام. فکر می کنم به طور کلی و هر چه سنم بیشتر می شود، اما نه همیشه، واژهٔ آگنوستیک (ندانم گرا) توصیف درست تری از وضعیت فکری من به دست می دهد»

آنچه که داروین گفت

داروین از روی آزمایش هایش در مورد پرورش جانوران و مشاهدهٔ طبیعت متوجه شد که زادگانی بیشتر از آنچه زنده می مانند به وجود می آیند. این موضوع در مورد گیاهان و جانوران از درختان تا فیل ها و هرچه که میان آن ها است، صادق بود. برخی از جانوران میلیون ها تخم با هزاران لارو تولید می کنند، و برخی گیاهان میلیون ها هاگ یا دانه ایجاد می کنند، اما خوشبختانه اکثریت بزرگی از این تولیدمثل اضافی به دوران بلوغ نمی رسد. نیروی بینش صبورانه و دقیق داروین منتهی به تشخیص این شد که در طبیعت تفاوت هایی وجود دارد. در توله های یک سگ، بچه های ماهی کپور، افراد کشتی چسب یا گل ثعلب هیچگاه دو فرد شبیه همدیگر نیستند. جوانه زدن دانه های یک گیاه، نهال های متفاوتی به وجود می آورند. نبوغ داروین در این بود که فهمید این تولیدمثل اضافی به تفاوت ها مربوط می شود. سرانجام او به این تشخیص رسید که برای به دست آوردن منابع در طبیعت رقابت وجود دارد و این که تفاوت هایی که بهتر از همه با محیط خود سازگاری یافته اند افرادی را که کمتر سازگاری یافته اند از میدان به در می کنند. از آنجایی که محیط زیست این انتخاب را انجام می دهد، او آن را انتخاب طبیعی نامید در برابر انتخاب مصنوعی که توسط به نژادگران انجام می شود. این فرایند به انشقاق همراه با تغییر منجر می شود که تعریف او از تکامل بود. امروزه از دانش ژنتیک، که در زمان داروین ناشناخته بود، برای درک شیوهٔ کار این فرایند استفاده می شود. انشقاق همراه با تغییر را می توان به شکل تغییر در تکرر ژن ها توصیف کرد، تغییری در نسبت یک ژن تغییر یافته در میان تمام شکل های احتمالی دیگر همان ژن. انتخاب طبیعی تولید مثل افتراقی است. با بیان دیگر، در یک محیط زیست یک شکل بیشتراز شکل های دیگر زادگان خود را به جا می گذارد. محیط زیست عامل انتخاب کننده است. داروین هیچ اطلاعی از منبع این تغییرات نداشت و هیچ راهی وجود نداشت تا او بفهمد که این تغییراتی را که او در آزمایش هایش بر روی پرورش جانوران مشاهده می کند اشتباه های شیمیایی، یا تغییرهای ناگهانی موروثی در یک ژن (جهش) هستند. به طور خلاصه فرگشت عبارت است از انشقاق همراه با تغییر (تغییر در توالی ژن ها) که در اثر انتخاب طبیعی (تولیدمثل افتراقی) پیش می آید، و بر روی تغییراتی که در نتیجه جهش و عوامل دیگر ایجاد شده است اثر می گذارد، در حالی که محیط زیست کار انتخاب طبیعی را انجام می دهد.

اثبات ژنتیکی فرگشت توسط داروین

امروزه با پیشرفت علم ژنتیک و بیوتکنولوژی، قابلیت مقایسه میان DNA افراد و موجودات از طریق نشانگرهای مولکولی فراهم گشته است. از این قابلیت برای شناسایی قرابت و شباهت موجودات با یکدیگر، همچنین برای جرم شناسی و تشخیص والد و فرزند در مسائل قضایی و حقوقی استفاده می شود؛ آزمایش DNA نشان داده است که تفاوت میان DNA انسان و شامپانزه در حدود یک درصد است و این خود مهر تأییدی بر نظریهٔ فرگشت (تکامل) می باشد.

دلیل مخالفت ها با داروین

به گفتهٔ جیمز واتسون در مقدمهٔ کتابش "ژنتیک مولکولی"، با وجود مخالفت ها نظریهٔ فرگشت (تکامل) در دهه ۱۸۶۰ اثبات شد اما بسیاری همچنان به شدت به مخالفت های خود ادامه می دادند که مخالفت های آنان منشأ علمی نداشته و ناشی از تعصبات و باورهای مذهبی است.

بیوگرافی توماس یانگ دانشمند بزرگ انگلیسی