چهار داستان عجیب که باور نمی‌کنید واقعی باشند 

اگرچه تلاش زیادی می شود تمام این اتفاقات که اندکی قبل فقط در حد و اندازه همان تیتر جراید و مطبوعات بودند، به صنعت سرگرمی راه پیدا کنند، اما همچنان بسیاری از این ماجراها از قافله جا می مانند. در این مقاله به چهار داستان عجیب و باورنکردنی پرداخته ایم که احتمالاً کم تر می توانید مشابه شان را در سینما و تلویزیون سرا بگیرید.

هرچند در طی بیش از ۶۰ سال اخیر چندین فرضیه در مورد معمای پسربچه ای در کارتن مطرح شده، اما ماجرای او همچنان به صورت یک راز حل نشده باقی مانده است. به نقل از وب گاه All That's Interesting، در قبرستان آیوی هیل در سداربروک، فیلادلفیا در کنار یکی از قبرها انبوهی از عروسک های حیوانات به چشم می خورد. این عروسک ها را خانواده ها و بازدیدکنندگان اهدا کرده اند. روی سنگ قبر هم این عبارت حک شده است: «کودک گمنام آمریکایی.» این پسربچه همان طور که بی نام و نشان پیدا شد، بی نام و نشان و گمنام نیز در گور گذاشته شد و تا به امروز کسی از هؤیت او خبر ندارد. پرونده پسربچه ای در کارتن که حالا به یک داستان واقعی ترسناک و از موارد مشهور داستان مرموز قاتل زنجیره ای در ایالت فیلادلفیا تبدیل شده است.

یک شکارچی موش آبی در فوریه ۱۹۵۷ برای بررسی تله های خود به نزدیکی پارکی در شمال فیلادلفیا رفت. در این حین یک کارتن کوچک روی زمین توجه او را جلب کرد. مرد جوان درون کارتن به جسد برهنه پسربچه ای برخورد که دور آن یک پتوی چهارخانه پیچیده شده بود. شکارچی جوان که مجوز شکار نداشت، از بیم اینکه پلیس تله هایش را ضبط کند، بدون توجه به جسد شکارش را از سر گرفت.

با توجه به سن و سال پسربچه که بین ۳ تا ۷ سال تخمین زده می شد، پلیس امیدوار بود به سرعت هؤیت او را شناسایی کند. اما خیلی زود تمام امیدهایشان نقش برآب شد. بسیاری از کسانی که به دنبال گمشده ی خود می گشتند، پسربچه ای کاملاً سالم و سرحال و خوش بنیه را گم کرده بودند، اما پسربچه ای که پیدا شده بود، به شدت لاغر، کثیف و دچار سوءتغذیه شدید بود که با مشخصات هیچ پسر گمشده ای مطابقت نداشت.

مرد ۲۷ ساله ای در تگزاس به نام جورج پیکرینگ در ژانویه ۲۰۱۵ دچار ضربه ی مغزی بسیار شدیدی شد. او بلافاصله به مرکز درمانی تامبال انتقال داده شد تا تحت مراقبت های ویژه قرار بگیرد. به نقل از واشنگتن پست، وضعیت او وخیم ارزیایی شد و دستگاه های احیاکننده نیز به او وصل شدند. پزشکان اندکی بعد متوجه شدند دیگر نمی توانند کاری برای این مرد نگون بخت انجام دهند. بدین ترتیب، آن ها خبر بدی برای خانواده جورج داشتند. جورج که همچنان به دستگاه متصل بود، دچار مرگ مغزی شده بود. به خانواده جورج اطلاع داده شد که او از دنیا رفته و دیگر دلیلی برای ادامه استفاده از دستگاه های احیاکننده وجود ندارد. خانواده جورج با شنیدن این خبر به شدت ناراحت شدند. پدر جورج به قدری از این وضع ناراحت شده بود که حتی توان شنیدن خبر بد را نداشت و سراسیمه بیمارستان را ترک کرد. در غیاب او، مادر و برادر جورج با پزشکان صحبت کردند و کم کم قانع شدند تا دستگاه ها را از او جدا کنند و پس از آن برای اهدای اعضای بدن او هم چراغ سبز دهند.

وقتی پدر جورج به بیمارستان برگشت و متوجه این قضیه شد، به شدت خشمگین شد. او همچنان نمی توانست باور کند پسرش دچار مرگ مغزی شده و دیگر هیچ امیدی برای زنده ماندن او باقی نمانده است. او اصرار داشت که جورج بهتر است همچنان با همین وضع به حیات نباتی خود ادامه دهد تا شاید دوباره به زندگی برگردد. در این هنگام، مادر و برادر جورج به او گفتند که با پزشکان معالج صحبت کرده اند و دلیلی وجود ندارد که این عمل را به تأخیر بیاندازند. او در این حین، همچنان چشم به پسرش داشت و دعا می کرد علائم حیاتی به او برگردد. مقام های بیمارستان بعد از چندین ساعت تصمیم گرفتند از پلیس برای کنترل اوضاع کمک بگیرند. مأموران پلیس بعد از یک اخطار به اتاق هجوم بردند. در این حین، پدر جورج برای آخرین دست پسرش را گرفت و آماده شد تا با چشمان اشک آلود او را ترک کند، اما در اتفاقی معجزه آسا، متوجه شد جورج دست او را فشار می دهد. پدر جورج که بسیار خوشحال شده بود، فورا تسلیم پلیس شد و اسلحه اش را زمین گذاشت. درحالی که مأموران به او دست بند می زدند، او با شادی فریاد زد که پسرش به زندگی برگشته و بهتر است علائم او را دوباره بررسی کنند. پزشکان در ابتدا صحبت های پدر جورج را باور نمی کردند، اما با نزدیک شدن به تخت متوجه شدند، او واقعاً به هوش آمده است. هر چند پدر جورج بعدا به جرم ضرب و جرح با سلاح گرم به ۱۰ ماه زندان محکوم شد، اما توانسته بود با لجاجت تمام پسرش را از مرگ حتمی نجات دهد. قطعاً اگر او چند ساعت برای پسرش زمان نمی خرید، او زنده نمی ماند.

رونالد مک نیر در سال ۱۹۵۹، پسر ۹ ساله ی آفریقایی آمریکایی بسیار باهوش و خوش قریحه بود که در لیک سیتی، ایالت کارولینای جنوبی زندگی می کرد. وب گاه رادیو NPR گزارش می دهد، رونالد چنان استعداد باورنکردنی داشت که وارد هر زمینه ای که می شد از موسیقی و ورزش تا تحصیل می درخشید. اما ظاهراً رونالد یک زمینه بیش از همه توجه رونالد را به خود جلب می کرد و آن فضا بود. او در سن ۹ سالگی تصمیم گرفت روزی یک فضانورد شود، اما او نمی دانست دقیقاً چطور یک فضانورد شود. بنابراین رونالد تصمیم گرفت برای شروع به کتابخانه برود و در آنجا تمام کتاب های موجود درباره فضا را بخواند. اما با وجودی که رونالد تقریباً حدود ۲ کیلومتر تا کتابخانه پیاده رفته بود، نقشه اش یک مشکل جدی داشت. این کتابخانه فقط به سفیدپوست ها کتاب قرض می داد. او بعدا دکترای خود را در رشته فیزیک از مؤسسه فناوری ماساچوست گرفت. او پس از فارغ التحصیلی همان طور که از کودکی آرزو داشت، وارد ناسا شد تا دقیقاً طبق رؤیای کودکی اش فضانورد شود. رونالد سرانجام در سال ۱۹۸۴ به آرزوی دیرینه اش رسید و به فضا سفر کرد. در آن زمان، رونالد مک نیر تبدیل به دومین آفریقایی آمریکایی شد که تا آن زمان موفق می شد به فضا سفر کند. رونالد که علاقه زیادی به موسیقی داشت، در زمانی که به همراه همکارانش در فضا بود، با نواختن ساکسیفون آن ها را به وجد می آورد. او قرار بود دو سال بعد قطعه موسیقی را در فضا ضبط کند تا نام او برای همیشه به عنوان اولین فضانوردی که موسیقی ارجینال را در فضا ضبط می کند ثبت شود، اما افسوس که این اتفاق هیچ وقت نیفتاد.

با حملات ژاپن در دسامبر ۱۹۴۱ به بندر پرل هاربر در مجمع الجزایر هاوایی، ایالات متحده آمریکا رسما وارد جنگ جهانی دوم شد. طبق گزارش Military.com، حدود ۶ ماه بعد هنری اروین جوان ۲۱ ساله ای اهل آلاباما بود که به نیروهای ارتش ملحق شد. او پس از گذراندن ۲ سال در دوره های آموزشی ارتش موفق شد به عنوان تکنسین بمب افکن های بی-۲۹ فعالیت کند. جنگنده های بی-۲۹ هواپیماهای غول پیکری بودند که برای بمباران کردن طراحی شده بودند. بنابراین هنری در فوریه ۱۹۴۵ به همراه گروه تخصصی بمب افکن بی-۲۹ به یک مأموریت اعزام شدند تا ژاپنی ها را مورد حمله قرار دهند. تقریباً همه بمب های دودزا آزاد شده بودند که ناگهان یکی از بمب ها به لبه ی دریچه خورد و با سرعت به داخل هواپیما برگشت و به صورت هنری برخورد کرد و بینی او را خُرد کرد. سپس بمب شعله ور شد و هنری درجا چشمان خود را از دست داد. اگرچه بمب های دودزا سلاح های کشتار نیستند، اما به هیچ وجه نباید به یک بمب دودزا نزدیک شد و در واقع این بمب ها برای تولید دود بسیار غلیظ، باید حتماً مواد شیمیایی را به عنوان چاشنی بسوزانند تا دمای بسیار بالایی تولید کنند و همین امر بمب ها را به یک پاره آتش سوزان تبدیل می کند.

حالا نوبت دودزایی بمب بود. دود بسیار غلیظی که کابین هواپیما را پر کرد به طور کامل جلوی دید خلبان ها را گرفت. بنابراین، سرنوشت هواپیما چیزی جر نابودی نبود. در این حال، هنری به جای آنکه صورت خود را از آتش نجات دهد سعی کرد با دستان خود به دنبال بمبی بگردد که همچنان مانند اخگری سوزان در حال تولید دود بود، هنری بالاخره بمب را پیدا کرد و با دستان خود بمب را به سینه خود فشار داد تا شاید بتواند جلوی تولید دود را بگیرد. اینجا بود که تمام لباس های هنری آتش گرفت و تمام بدنش در حال سوختن بود. هنری درحالی که بمب را بغل کرده بود و درد ناشی از شعله های آتش را تحمل می کرد، سعی کرد در حالت نیمه ایستاده و نیمه نشسته ای خود را به جلوی کابین برساند، چراکه می دانست پنجره ای در آن قسمت وجود دارد. وقتی هنری به آن قسمت رسید توانست پنجره را با در بالای سر خود پیدا کند و بمب را با دستان خود بلند کند و از پنجره بیرون بیندازد. سپس هنری کف هواپیما افتاد و درحالی که شعله های آتش گوشت بدنش را کباب می کردند کاملاً بی هوش شد. پس از این اتفاق، هنری بازهم زنده ماند و پس از چندین عمل جراحی هنری بینایی یکی از چشمانش را به دست آورد و توانست به مرور بدنش را به حرکت دربیاورد. مدت ها بعد در مصاحبه ای از هنری اروین در مورد فداکاری او و اینکه چگونه توانسته بود چنین عملی را انجام دهد، سؤال شد، او در پاسخ گفت: «می دانید فقط حدود ۴ متر بمب را جابه جا کرده بودم، بنابراین کار شاقی نکرده بودم.» او نهایتا در سال ۲۰۰۲ در سن ۸۰ سالگی به مرگ طبیعی از دنیا رفت.