انتخابات مجلس 1402 را باید درادامه انتخابات 1400 دید، که در آن کاهش مشارکت و نحوه برگزاری انتخابات آسیب های جدی به نهاد انتخابات زد. اگر انتخابات 1402 نتواند این روند را اصلاح و نهاد انتخابات را دوباره کارآمد و معنادار کند این نهاد ناکارآمد می شود. فلسفه برگزاری انتخابات در ایران بیشتر از آنکه جابجایی مسالمت آمیز قدرت میان نخبگان و احزاب باشد، کسب مشروعیت برای نظام سیاسی از طریق مشارکت مردم بوده است. لذا در فقدان مشارکت مردم، مشروعیت نظام سیاسی هم آسیب می بیند و نهاد انتخابات نمی تواند هیچ یک از دو کارکرد را انجام دهد.
شرایط داخلی و بین المللی امکان جبران را در آینده کمتر می کند. ظرفیت و کارآمدی نظام سیاسی مثل گذشته نیست و فرصت ترمیم نهاد انتخابات کم است. انتخابات 1400 می تواند در پرتو انتخابات 1402 باز تفسیر شود. اگر جریان های سیاسی به انتخابات برگردند، انتخابات قبلی استثنایی بر قاعده می شود. بازگشت اصلاح طلبان به صحنه رقابت و پذیرش انتخابات بعنوان راه حل اصلی حل کشمکش سیاسی بار دیگر اصلاح طلبان را به اپوزیسیون درونی نظام تبدیل کرده و اپوزیسیون خارج از کشور را تضعیف می کند. ضمن اینکه می تواند تا حدی مشارکت را افزایش دهد.
اما اصلاح طلبان در صورتی تمام و کمال وارد انتخابات می شوند که بتوانند با طرح موضوعات رادیکال بدنه هوادار خود را پای صندوق رای بیاورند و معلوم نیست نظام سیاسی با این خواسته موافقت کند. از طرف دیگر، شدت سرخوردگی سیاسی، اصلاح طلبان را در آوردن هواداران خود پای صندوق رأی مردد می کند. در چنین فضایی تکنیک های مرسوم ترساندن رای دهندگان از رقیب دیگر جواب نمی دهد.
اصول گرایان در فقدان حضور اصلاح طلبان با یک رقابت درونی شدید مواجه خواهند شد که می تواند به شکافی ترمیم ناپذیر میان آنها تبدیل شود. آنها هم نیازمند ترساندن پایگاه رای خود از رقیب اند و چون این پایگاه سنتی است، لذا بیشتر از اصلاح طلبان در این کار موفق خواهند شد.در فقدان اصلاح طلبان، آنها دیگر نمی توانند خود را به یک اندازه مساوی با نظام سیاسی جلوه دهند و زیر پرچم واحدی متحد شوند. در نتیجه باید بر موضوعاتی مثل ادامه گرانی و تورم توجه کنند که مطلوب آنها نیست و حتی باعث اختلاف درونی می شود.
