یک روز با تمام وجود زندگی را دوست داریم و یک روز دل مان می خواهد جلوی زندگی مان یک نقطه بگذاریم. روزهایی را در زندگی تجربه کرده ایم که حس زیستن داشته ایم و خودمان را خوشبخت ترین آدم دنیا می دانستیم و روزهایی را داشته ایم که دائم ورد زبان مان این بوده که چقدر ما بدبختیم و این زندگی چرا سر نمی آید. این یک واقعیت طبیعی است که غم و شادی در کنار هم باشند.
شادی ها می آیند تا غم ها ما را از پا در نیاورند و غم ها می آیند تا شادی ها برای مان یکنواخت نشوند. تنها با دانستن گذرا بودن این حالات اندوه و شادی می توانیم خودمان را تسلی بدهیم و به قول شاعر: «و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت، غصه هم می گذرد.».
نکته غم انگیز ماجرا این است که گاهی ماندگاری این غم و اندوه در ما یا اطرافیان مان بیش از اندازه می شود و غم مهمان همیشگی و دائمی درونی می شود و کم کم به این روند عادت می کنیم و هیچ تلاشی برای راندن این اندوه نمی کنیم.
تا به حال به این فکر کرده اید که چرا امروزه بیشتر قشر جوان، برخلاف شور و نشاطی که باید داشته باشند، دائم افسرده، گوشه گیر و نالان هستند؟ مسائل اقتصادی کشور مهم است اما گاهی خودمان هم به برخی شرایط افسرده و خموده بودن، دامن می زنیم. آیا تا به حال به دلایلی که منجر می شود دائم احساس بدبختی کنیم، فکر کرده اید؟
۱ ـ مقایسه های افراطی در فضای مجازی
امروزه همه افراد، بزرگ و کوچک، پیر و جوان، زن و مرد یک گوشی هوشمند در دست دارند و اکثر وقت خود را در شبکه های مجازی متنوع می گذرانند. روزی چندبار عکس های کاربران اینستاگرام را رصد می کنیم و به حال خوشی که دارند غبطه می خوریم. عکس هایی که افراد در سفرهایشان گرفته اند. عکس از مهمانی های. عکس با لبخندهای پررنگ و عمیق. عکس هایی با لباس های گران قیمت در مکان های لوکس و…. اگر کمی با خودمان منطقی باشیم به این نتیجه می رسیم که حتی خود ما هم عکسی از درد و غصه و مریضی هایمان را به اشتراک نگذاشته ایم. هر عکسی از ما ثبت شده است در حال خنده و خوشی بوده ایم. حتی اگر آن شادی مصنوعی باشد. پس نباید گمان کنیم تمام روزها و ساعات این افراد در همین عکس ها خلاصه شده اند. ما هیچ خبری از پشت صحنه آن عکس ها نداریم پس بهتر است به خودمان بگوییم که ظاهر زندگی افراد را، با باطن زندگی خودمان مقایسه نکنیم .
۲ ـ ترس از شکست خوردن
اکثر مواقع ترسی که درون مان نفوذ کرده را تکریم می کنیم. به این معنی که هیچ وقت اجازه نمی دهیم که با آن ترس روبرو شویم. اگر با ترسی که داریم روبرو شویم، متوجه می شویم که ترسش از مواجهه و انجام آن عمل بیشتر بوده است. اگر قدرت ریسک پذیری را در خود پرورش دهیم و به صورت عاقلانه با ترس های خود روبرو شویم از شکست نمی هراسیم. چون برای رسیدن به موفقیت از راه های میان بر زیادی استفاده می کنیم. اگر برای رسیدن به یک هدف با شکست و بن بستی روبرو شویم، خود را نمی بازیم و بار دیگر از راهی دیگر به آن هدف نزدیک می شویم. افرادی را به خاطر بیاورید که سال هاست پشت کنکور هستند و درس می خوانند تا به هدف دلخواه خود برسند. اگر یک سال در کنکور شکست خوردند عزم شان را جزم می کنند تا باز هم تلاش کنند. اکثر ناکامی ها و فرسودگی های ما از این جهت است که از شکست خوردن و بازنده شدن واهمه داریم. وقتی با آن مواجه می شویم تمام درهای دیگر را هم بسته می بینیم و برای رسیدن به پیشرفتی دیگر مسیر دیگری را انتخاب نمی کنیم.
۳ ـ شفاف سازی معیارهای خود
یک روزی هم برویم با خودمان خلوت کنیم و از خودمان بپرسیم که واقعا تعریف ما از خوشبختی چیست؟ چه ملاک هایی از خوشبختی را امروز در زندگی خود به دست آورده ایم؟ به چه کسی بدبخت می گوییم؟ جنبه های مثبت و منفی زندگی ما چیست؟ ملاک خوشبختی را ثروت و مدرک دانشگاهی می دانیم یا حس ارزشمندی؟ چقدر برای خوشبختی خود تلاش کرده ایم؟ به چند نفر حس خوشبختی و خوشحالی داده ایم؟ بدبختی به معنای جیب خالی ست یا مغز خالی؟ خودمان را با یک چالش روبرو کنیم و از خودمان بخواهیم همه چیز را ایده آل گرا یا زیاد از حد تلخ و تاریک نبینیم.شاید واقعا ملاک و تعریف ما از خوشبختی غلط باشد و یک عمر اشتباهی خودمان را عذاب داده ایم .
۴ ـ آرزوهای قابل دسترس و غیرفانتزی داشته باشید
دوستی دارم که از بچگی آرزو دارد که فضانورد شود. همیشه خودش را در فضا و فلان سیاره تصور می کند. تا الان که بیست و چند سال سن دارد، نهایت رسیدن به آرزویش این بوده که کلاس های نجوم رفته و چندبار آسمان شب را رصد کرده است. همیشه هم از اینکه مثل انوشه انصاری نشده است می نالد و می گوید: «چقدر من بدبختم که یک بار به فضا نرفتم!». آرزو داشتن خوب است. اما اگر سمت آرزوهایی برویم که برآورده شدن شان تنها در خواب و رویا محقق می شود، باعث می شود دائم حس بدبختی و ناکامی کنیم که به آن ها نمی رسیم. اگر هم آرزوهای این چنینی دارید، آن را مبداء و مقصد زندگی تان ندانید که اگر رسیدن به آن را دور از ذهن و امکانات تان دیدید، افسرده و غمگین شوید .
۵ ـ بستن چشم مان بر روی حقایق
یک طنز تلخی بود که می گفت ما جماعت ایرانی زمانی که در مطب دکتری منتظر می مانیم، تا آن وقتی که از مطب بیرون می زنیم در حال حساب کتاب این هستیم که ببینیم این دکتر روزی چقدر درآمد دارد! این مثال را به دیگر وجوه زندگی تعمیم دهید. همیشه وقتی موفقیت یک نفر را در زمینه ای می بینیم، هیچ گاه به این فکر نمی کنیم که آن فرد چقدر برای رسیدن به این موقعیت تلاش کرده است. همیشه به جای دیدن مسیر موفقیت، فقط نتیجه را می بینیم. همین باعث می شود خیال کنیم خوشبختی و موفقیت از آسمان در دامن یک فرد افتاده و هیچ تلاشی در این زمینه رخ نداده. بنابراین خودمان هم همیشه دنبال معجزه و معجون موفقیت می گردیم و اگر آن را پیدا نکردیم دائم دم از بدبختی و بدشانسی مان می زنیم.
ازدواج با همسن درست است یا خیر؟
