رودخانه ی مایانتویاکو رودخانه ای جوشان در اعماق جنگل های بارانی آمازون در کشور پرو می باشد. این رودخانه در نزدیکی شهر پوکایپا واقع شده است. رودخانه ی جوشان مایانتویاکو دارای ۲۵ متر عرض و ۶ متر عمق است، ولی طول آن فقط ۶.۴ کیلومتر می باشد. دمای آب بین ۵۰ تا ۹۰ درجه سانتی گراد است و در برخی نقاط به ۱۰۰ درجه سانتی گراد هم می رسد. این رودخانه به زبان بومی های ساکن این منطقه «شانای-تیمپیشکا» نامیده می شود که به معنی «جوشیده بر اثر حرارت آفتاب» است.
در اعماق جنگل های بارانی آمازون، در مایانتویاکوی پرو، رودخانه ای جریان دارد که دمای به شدت بالای آن موجب جوشش آب آن می شود.
رودخانه مایانتویاکو
بومی ها به آن رودخانه شانای-تیمپیشکا می گویند که معنی تحت اللفظی آن «جوشیده بر اثر حرارت آفتاب» است. آن ها باور دارند که آب گرم توسط ماری بزرگ به نام یاکوماما، یعنی مادر آب ها، آزاد می شود و تخته سنگ بزرگی هم به شکل کله مار در سرچشمه رودخانه در تأیید این حرف وجود دارد.
دمای آب بین ۵۰ تا ۹۰ درجه است و در برخی نقاط به ۱۰۰ درجه هم می رسد، به حدی که تماس با آن حتی در حد چند ثانیه ، موجب سوختگی درجه سه می شود.
تابه حال حیوانات بدشانس زیادی هم در این رودخانه افتاده و غرق شده اند. با وجود اینکه چشمه های آب گرم ثبت شده زیادی در آمازون وجود دارند، اما هیچ کدام به بزرگی رودخانه شانای-تیمپیشکا نیستند.
اما امروزه وجود این رودخانه تایید شده و همه ساله گردشگران اندکی را به مایانتویاکو جذب می کند.
زمین شناسان هیچ توضیحی برای آن ندارند و بر این باور هستند که گرم کردن حتی قسمت کوچکی از این رودخانه احتیاج به مقدار بسیار زیادی حرارت زمین دارد و زمین اینجا ۶۵۰ کیلومتر از نزدیکترین آتشفشان فعال فاصله دارد.
هر ساله، تعداد انگشت شماری از گردشگران به مایانتویاکو سفر می کنند تا طب سنتی مردم آشانینکا را تجربه کنند. جالب اینجا است که به جز تعداد کمی ارجاعات مبهم در نشریات حوزه ی نفت و گاز در دهه ی ۱۹۳۰، هیچ سند علمی ای درباره ی این رودخانه وجود ندارد. به نحوی، این شگفتی طبیعی بیش از هفتاد و پنج سال است که توانسته از جلب توجه گسترده دوری گزیند. برای اکثر پرویی ها، این رودخانه تنها یک افسانه است. زمین شناسان آن را رد کرده اند چرا که می گویند نیاز به حجم عظیمی از حرارت گرمایی زمین است تا حتی بخش کوچکی از رودخانه بجوشد و حوزه ی رودخانه ی آمازون هم بیش از ۶۴۰ کیلومتر با نزدیک ترین آتشفشان فعال فاصله دارد.
آندرس روزو، دانشمند زمین شناس دانشگاه متودیست جنوبی است که جز داستانی هایی که کنجکاوی اش را برانگیخته بودند، هیچ دلیلی برای باور کردن وجود رودخانه ی جوشان نداشت. او برای اولین بار در دوازده سالگی و از زبان پدربزرگش چیزهایی در این باره شنید. طبق داستانی که به او گفته شده بود، رودخانه توسط فاتحان اسپانیایی که برای پیدا کردن طلا تا اعماق جنگل پیش رفته بودند، کشف شده است. تعدادی از مردانی که بازگشتند، درباره ی سرزمین خطرناکی صحبت می کردند که پر از آب های سمی، مارهای آدمخوار، گرسنگی و بیماری و از همه مهم تر رودخانه ای بود که از پایین می جوشید.
بیست سال بعد از صحبت روزو با پدربزرگش درباره ی رودخانه، وی بالاخره کسی را پیدا کرد که واقعاً رودخانه را دیده بود و او کسی جز عمه ی خودش نبود. روزو اخیراً درباره ی این پدیده کتابی با عنوان «رودخانه ی جوشان: ماجراجویی و اکتشاف در آمازون» منتشر کرده است. او همچنین در حال انجام مطالعات زمین شناختی مفصلی درباره ی رودخانه ی جوشان و همکاری با بوم شناسان میکروبی برای بررسی موجودات اکسترموفیل ساکن در این آب های سوزان است. روزو امیدوار است که کتابش توجهات را به این شگفتی طبیعی و تهدیدات روزافزونش از جانب چوب بران غیرقانونی جلب کند. وی می گوید:
در اواسط دوره ی دکتری ام متوجه شدم که این رودخانه یک شگفتی طبیعی است و اگر کاری درباره اش نکنیم، مدت زیادی عمر نخواهد کرد.
بخشی از روایت آندرس روزو
«وقتی این رودخانه را دیدم، بلافاصله به دنبال دماسنجم گشتم. دمای متوسط رودخانه، ۸۶ درجه ی سلسیوس بود؛ اینجا بود که متوجه شدم افسانه ای در کار نیست. رودخانه ی جوشان حقیقت دارد.» چشمه های آب گرم به طور متداول در جاهای مختلف جهان یافت می شوند و دمای بعضی از آن ها خیلی بالا است. اما هیچ رودخانه ای چنین دمای بالایی ندارد. آندرس روزو با کسب اجازه از بومیان منطقه، چند سال مشغول مطالعه ی این رودخانه، اکوسیستم پیرامون آن و آبش در آزمایشگاه شد؛ با این امید که پرده از اسرار شگفت انگیز رودخانه بردارد. آندرس روزو اولین کسی نبود که این رودخانه را کشف کرد، ولی تحقیقاتش در سال های اخیر در حال رمزگشایی از اسرار آن است. آندرس روزو به همکاری با زیست شناسانی به نام «اسپنسر ولز» و «جاناتان ایسن» پرداخت تا ژنوم میکروب های موجود در رودخانه و اطراف آن را توالی بندی کند.
او موفق به کشف گونه های جدیدی شد که توان بقا در برابر گرمای شدید را دارند. این رودخانه در عین حال که شگفتی های زیادی را در دل خود، جای داده است، می تواند مرگبار هم باشد. او به شخصه شاهد دیدن حیوانات نگون بختی بوده است که به درون رودخانه افتاده و جان شان را در اثر جوشش در آب از دست می دهند. وقتی حیوانی به درون این رودخانه ی جوشان می افتد، ابتدا قدرت بینایی اش را از دست می دهد. توان شنا کردن ندارد و آب وارد دهان و شش هایش می شود. در نهایت، حیوان از درون به جوش آمده و بلافاصله کشته می شود.
معرفی خطرناک ترین و کشنده ترین رودخانه های جهان
