به گزارش پایگاه خبری- تحلیلی ساعد نیوز به نقل از تسنیم، در هفته های گذشته در جریان درگذشت غمناک مهسا امینی، اغتشاشاتی در کشور شکل داده شد که ایران اسلامی را داغدار جوانان و عزیزان دیگری هم کرد. چهره های مشهور در این ایام مواضعی با جهت گیری های گوناگون داشتند، برخی یک سویه و یک جانبه علیه اتفاق روی داده درباره خانم امینی نوشتند، برخی سکوت پیشه کردند و برخی تحت فشارهای سنگین در فضای مجازی و متأثر از جو شبکه های اجتماعی در نهایت مجبور به موضع گیری های خاص درباره تحولات پس از آن شدند.
برخی دیگر هم ناظر به موقعیت اجتماعی خود که در کانون توجه مردم قرار دارند، هم درباره اتفاق اولیه گلایه هایی طرح کردند و هم درباره رویدادهای پس از آن موضع گرفتند. این دسته، دعوت به همدلی، کاهش التهابات، جامع نگری در عین مطالبه جهت اصلاح رویه ها و رویکردها داشتند.
موضع گیری مدیری، دایی و برخی افراد در روزهای اول آن ها را در یک طرف ماجرا قرار داد و هر چند با تغییر توازن ماجرا و رادیکال شدن اتفاقات و افزایش دز خشونت در کف خیابان، توقع از ایشان این بود که مسئولیت پذیرانه، سوی دیگر میدان را هم مشاهده کنند و از ظرفیت رسانه ای خود برای دعوت به آرامش و باز شدن فضای گفتگو به نفع اتحاد جامعه ایرانی استفاده کنند، اما فضا در بهترین حالت با سکوت ایشان همراه شد. شاید انتخاب رویه سکوت بی ارتباط با جوسازی سنگین ترول ها و برخی تریبون داران در شبکه های اجتماعی و احتمال هجمه به ایشان در صورت انتخاب سویه ای دیگر در برابر حوادث اخیر نباشد.
همایون شجریان اما داستانش تا حد زیادی فرق داشت. هر چند فشار زیادی برای وادار کردن او به اتخاذ مواضع سیاسی غلط یک سویه وجود داشت اما او به تسلیت به مناسبت درگذشت مهسا امینی و تنی چند از جوانان ایرانی در جریان رویدادهای پس از آن و ابراز ناراحتی درباره آنچه اتفاق می افتاد، بسنده کرد و در برابر فشارهای سنگین برای موضع گیری سیاسی درباره کلیت نظام، ایستادگی کرد و سخنی شوریده بر زبان نیاورد. و البته به هر حال ابزار سطحی از ناراحتی و مطالبه برای پیگیری پاسخ و ارائه توضیحات درباره آنچه اتفاق افتاده چیز غیرطبیعی نبود.
در جریان سال های بعد از ۸۸ و فاصله ای که میان مرحوم محمدرضا شجریان با نظام به جهت اتخاذ برخی مواضع سیاسی خاص در آن روزهای ملتهب و در جریان گفت وگو با چند رسانه خارجی پیش آمده بود، فشار زیادی بر همایون وجود داشت که مواضعی در همین جهات اتخاذ کند اما همانطور که در خرداد ۱۳۹۵ مرحوم شجریان (در مصاحبه با روزنامه ایران) توضیحات خوب و ناشی از تأمل چندین ساله درباره آن سال های تلخ بیان کرد، همایون هم حتی بعد از درگذشت ایشان، حاضر به اتخاذ مواضع رادیکال و یک سویه نشد.
اجرای کنسرت «برای ایران» او در ماه های گذشته، نشان از درک و درایتش از موقعیت خود به عنوان یک چهره شناخته شده هنری در قبال جامعه ایرانی داشت. جامعه ای که به شدت در کانون توجه دوقطبی سازانی قرار دارد که ایران را پاره پاره و جدا از هم می خواهند. چه نسخه های داخلی آن در دو طرف ماجرا و چه نمونه های خارج نشین آن.
انتشار خبر اتفاق امروز در ضبط پاسپورت او نشان می دهد که تمیزگذاری مناسبی میان افرادی که درباره رویدادهای اخیر موضع سخت و یکجانبه گرفتند با افرادی که تا حد زیادی با این فضا همراهی نکردند، صورت نگرفته و براساس یک وزن کشی مناسب با ایشان مواجهه نمی شود. تنها یک رویکرد غلط دوقطبی ساز یا کلی نگر که محل انتقاد این نوشتار هم هست، می تواند توجیه گر واکنشی در این سطح باشد.
بدیهی است چنین رویکردهایی بر ابهامات درباره میزان دقت پیرامون تحفظ از سرمایه اجتماعی نظام خواهد افزود و چنین تصمیماتی با استقبال بیش از پیش رسانه ها و جریانات معاند که به دنبال یارگیری از میان فرهیختگان، نخبگان، هنرمندان و چهره های شناخته شده ملی با هدف تقویت دوقطبی ها، دیگری سازی ها و جبهه بندی های «ما و آن ها» در ایران هستند، روبرو خواهد شد.
آخرین خبر از پاسپورت علی دایی و همایون شجریان
