به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از شرق، این زن جوان پیش از این محاکمه و به پرداخت دیه و زندان محکوم شده بود، اما دیوان عالی کشور حکم را نقض کرده و پرونده را به شعبه هم عرض ارجاع داده بود. بر اساس محتویات پرونده، این زن جوان سال ۹۷ با فشار بر عناصر حیاتی گردن شوهرش، او را به قتل رساند.
این زن بعد از اینکه مأموران را خبر کرد، مدعی شد در دفاع از خودش مرتکب قتل شوهرش شده و اگر این کار را نمی کرد، کشته می شد. با توجه به شکایت اولیای دم و اقرار متهم، کیفرخواست علیه او صادر و پرونده برای رسیدگی به دادگاه کیفری استان تهران فرستاده شد.
دو فرزند مقتول که بچه های متهم بودند، اعلام گذشت کردند، اما دختر دیگر مرد کشته شده که از همسر اولش بود، برای متهم درخواست قصاص کرد. وقتی متهم در جایگاه قرار گرفت، گفت: من همسر دوم شوهرم بودم. او سال ها قبل با زنی ازدواج کرده و به دلیل بدرفتاری های زیادش، همسرش از او جدا شده بود. وقتی من با شوهرم ازدواج کردم، خیلی جوان بودم و فاصله سنی ما خیلی زیاد بود، اما به دلیل فقر شدیدی که داشتم، مجبور بودم ازدواج کنم. او آن قدر بدرفتار بود که تقریبا هر روز من را کتک می زد.
ما بچه داریم و من فکر می کردم با آمدن بچه ها بتوانم کمی شوهرم را آرام کنم و او دست از بدرفتاری هایش بردارد، اما اوضاع بدتر شدم. من دو دختر داشتم. بچه ها هرچه بزرگ تر می شدند، خشونت شوهرم نسبت به آن ها بدتر می شد. اغلب من خودم را جلو می انداختم تا ضرباتی که می زند به من بخورد.
متهم ادامه داد: روز حادثه شوهرم داشت به دخترم درس ریاضی می داد. دختر کوچکم ۹ ساله بود. درس را خوب یاد نمی گرفت و چون از پدرش می ترسید، شرایط بدتر شده بود. شوهرم یک مسئله را به او توضیح داد و چون دخترم یاد نگرفت، عصبانی شد و او را زد. دیگر از دست شوهرم کلافه شده بودم. به او اعتراض کردم و گفتم حق ندارد بچه را بزند. ناگهان به سمتم حمله کرد.
بار ها از او کتک خورده بودم، اما اینکه بچه هایم را می زد، حالم را خیلی بد می کرد. وقتی به سمتم حمله کرد، من مقاومت کردم. به آشپزخانه رفت و چاقو برداشت و با چاقو به من حمله کرد. من چاقو را از او گرفتم، شوهرم روی مبل افتاد، شال را دور دهانش پیچیدم که دیگر نتواند بلند شود و من را بزند. یک دفعه دیدم سیاه شد. بلافاصله اورژانس را خبر کردم، اما تکنسین ها گفتند فایده ای ندارد و او فوت شده است.
من قصد کشتن شوهرم را نداشتم و فقط می خواستم از خودم دفاع کنم. بعد از گفته های متهم، رأی بر زندان و پرداخت دیه در حق اولیای دم صادر شد. این حکم مورد اعتراض دختر بزرگ مقتول قرار گرفت و شعبه ۲۶ دیوان عالی کشور نیز بعد از بررسی پرونده، رأی صادرشده را نقض کرد و پرونده را به شعبه هم عرض فرستاد. متهم یک بار دیگر دردادگاه کیفری استان تهران پای میز محاکمه رفت. این در حالی بود که دختر بزرگ مقتول همچنان درخواست قصاص کرد.
وقتی متهم در جایگاه ایستاد، حرف های گذشته خود را تکرار کرد و گفت: فرزند بزرگ شوهرم خانه و زندگی مستقل دارد، او خودش می داند دخترانم آواره شده اند، اما حاضر به گذشت نیست. او می داند پدرش خیلی بداخلاق بود و چقدر اذیت می کرد. من هم اصلا قصد کشتن نداشتم و فقط از خودم دفاع کردم.
متهم درباره اینکه چرا از شوهرش جدا نشده بود، گفت: من چاره ای جز ماندن پیش او نداشتم. وقتی خرجی ام را پدر و برادرم می دادند، برای اینکه من را از سر خودشان باز کنند، شوهرم دادند. در چنین شرایطی پیش چه کسی باید برمی گشتم؟ آن هم با دو بچه. اگر بچه هایم پیش پدرشان می ماندند، هر روز در خطر بودند و کتک می خوردند و اگر پیش خودم می بردم، به خاطر اینکه درآمدی نداشتم، وضعیت بدی پیدا می کردند.
قضات به متهم گفتند وقتی چاقو را گرفتی، می توانستی با پلیس تماس بگیری یا از محل فرار کنی؛ چرا این کار را نکردی؟ متهم گفت: در آن لحظه نتوانستم تصمیم درستی بگیرم. من فقط می خواستم جلوی حملات شوهرم به خودم و دخترانم را بگیرم و نمی خواستم شوهرم را به قتل برسانم. بعد از پایان گفته های متهم و وکیل مدافع او، هیئت قضات برای تصمیم گیری در این خصوص وارد شور شدند.
