داروهای شیمیایی عامل پوکی استخوان 

داروهای عامل پوکی استخوان

• گلوکوکورتیکوئیدها یا کورتیکواستروئیدها: کورتیزون، دگزامتازون، متیل پردنیزولون و پردنیزون، مهمترین اشکال این خانواده دارویی که به کورتون معروف هستند، قلمداد می شوند که به صورت خوراکی یا وریدی برای درمان آسم، آرتریت روماتویید، لوپوس، آلرژی، انواع سرطان و بیماری های خود ایمنی تجویز می شوند. مصرف داروهای استروییدی به میزان 5 میلی گرم به بالا در روز و بیش از سه ماه، خطری جدی برای سلامت استخوان ها محسوب می شوند. محققان به پزشکان توصیه می کنند که در تجویز این دارو ها دقت کافی داشته باشند و تا حد امکان از داروهای جایگزین استفاده کنند. آزمایش سنجش تراکم استخوان، رژیم غذایی حاوی کلسیم و زندگی پرتحرک در صورت استفاده از این داروها ضروری است.

• هورمون درمانی: معمولا داروهای رایجی که برای درمان اختلالات تیرویید مورد استفاده قرار می گیرد، با خطر کاهش تراکم استخوان ها مرتبط است. از طرفی هورمون آزاد کننده گنادوتروپین که غالبا برای درمان اندومتریوز، سرطان پروستات و ناباروری در زنان تجویز می شود، احتمال پوکی استخوان را افزایش می دهد.

• داروهای ضد تشنج: داروهای فنی توئین و فنوباربیتال که معولا برای درمان تشنج مورد استفاده قرار می گیرد، خطر کاهش تراکم استخوان ها را به دنبال دارد.

• داروهای ضد افسردگی: داروهای مهارکننده جذب مجدد سروتونین یا SSRIs که به وفور برای درمان افسردگی و استرس استفاده می شوند، با پوکی استخوان مرتبط هستند. فلوکستین، سرترالین، سیتالوپرام و پاروکستین از مهمترین داروهای این خانواده محسوب می شوند.

• داروهای پزشکی دیگر: آنتی اسیدهای حاوی آلومینیوم برای درمان سوزش سر دل، داروهای شیمی درمانی، داروهای سیکلوسپورین و تاکرولیموس برای پیشگیری از رد اعضای پیوند شده، هپارین برای پیشگیری از لخته شدن خون، فوروزماید و تورزماید برای درمان نارسایی قلب، مدروکسی پروژسترون استات برای پیشگیری از بارداری، متوترکسات برای درمان سرطان و آرتریت روماتویید و پیوگلیتازون و یا رزیگلیتازون برای درمان دیابت نیز سبب کاهش تراکم استخوان ها می شوند.

• وزرش منظم روزانه، تامین هزار و 200 میلی گرم کلسیم در روز، اجتناب از مصرف غذاهای آماده و چرب و کاهش مصرف نمک، سبب کاهش عوارض ناشی از این داروها می شود.