به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعدنیوز به نقل از بیتوته، مطمئناً فیلم های ترسناک می توانند هر بیننده ای را به وحشت بیندازند، اما این داستان های واقعی از دلِ تاریخ هستند که عمیقا به ذهن ما رسوخ کرده و حتی تا مدت ها با حضورِ آزاردهنده ی خود ما را به دلهره می اندازند. همه ی این ها به دلیل واقعی بودن ماجراهای ترسناک است.
هشدار: این مقاله حاوی مسائل بعضا دلخراش و آزاردهنده است که مطالعه آن به تمام افراد توصیه نمی شود
احتمالاً مارک تواین به بهترین شکل این مسئله را مطرح کرده باشد. نویسنده مشهور آمریکایی در جایی گفته است: «حقیقت از داستان عجیب تر است. این به دلیل آن است که داستان خود را موظف می بیند احتمالات را در نظر بگیرد، اما حقیقت اینطور نیست.» به نقل از وب گاه All That's Interesting، به همین دلیل نیز داستان های واقعی ترسناک با گره افکنی ها و گره گشایی های حیرت انگیز خود چنان ترس و وحشتی را در مخاطب به وجود می آورند که بهترین نویسندگان و فیلمسازان حتی به خواب نیز چنین بازخوردی را از مخاطبان خود نمی بینند.
جوانان آسیایی که با وحشت در خواب جان می دادند
همونگ ها مردمانی از نژاد لائوسی بودند که در طی جنگ ویتنام برای آمریکایی ها جنگیده بودند، اما پس از پایان جنگ، هدف تصفیه های بی رحمانه ی دولت کمونیست لائوس قرار گرفته بودند. بسیاری از همونگ ها در این دوران پر از بیم و ترس یا زندانی شده و به اردوگاه های کار اجباری فرستاده شدند یا اینکه به جوخه های مرگ سپرده شدند. از این رو، بسیاری از آن ها برای زنده ماندن به آمریکا گریختند. اما ظاهراً قرار نبود کابوس آن ها هیچ وقت به پایان برسد.
مدت ها بعدا اولین مهاجرت ها، بسیاری از جوانان همونگ بدون هیچ پیش زمینه ای در خواب تسلیم مرگ شدند. بنا به گزارش ها و شهادت خانواده ها، قربانیان پیش از مرگ مدام از دیدن کابوس های وحشتناک شاکی بودند. این کابوس ها به حدی هولناک بود که بسیاری از قربانیان تا چندین روز برای نرفتن به خواب مقاومت می کردند. اما سرانجام وقتی که به خواب می رفتند، ناگهان با ضجه های دلخراشی از خواب بلند می شدند و تا خانواده و دوستان بر سر بالین شان برسند، تسلیم مرگ می شدند. اگر این داستان ترسناک آشناست، به این خاطر است که وِس کِرِیون، فیلمساز فقید با الهام از همین ماجراها ستاره فیلم های اسلشر، فِردی کروگر و داستان فیلم «کابوس در خیابان اِلم (۱۹۸۴)» را خلق کرد، شخصیتی که قربانیان خود را در خواب به دام می انداخت و با روش های بی رحمانه ای به کام مرگ می فرستاد.
موارد مرگ نابه هنگام جوانان همونگی در آن دوران به حدی زیاد بود که به سرعت توجه رسانه ها را به خود جلب کرد و موجی از نگرانی ها در بین جامعه مهاجران همونگ به وجود دارد. در آن زمان حدود ۳۵ هزار نفر همونگ در آمریکا زندگی می کردند. مرگ ومیر جوانان همونگ در سال ۱۹۸۱ به اوج خود رسید. در این سال ۲۶ مرد همونگی تسلیم مرگ شدند. تمامی این قربانیان مردان جوانی بین ۲۵ تا ۴۴ ساله بودند و همگی به تازگی به آمریکا مهاجرت کرده بودند. محققان در کالبدشکافی ها متوجه هیچ گونه ناهنجاری نشدند، به همین دلیل، در ابتدا مطبوعات به این پدیده اسرارآمیز «سندرم مرگ آسیایی» لقب دادند. بعدا به این پدیده عنوان غیرنژادی «سندرم مرگ ناگهانی غیر منتظره» یا « سندرم بروگادا» داده شد.
هرچند علت مرگ این جوانان هیچ وقت مشخص نشد، اما فرضیه های زیادی در مورد آن مطرح شد. یکی از این فرضیه ها استرس بالا به دلیل فلج خواب را علت مرگ این جوانان می دانست. هرچند پدیده ی فلج خواب یا همان بَختک به خودی خود نمی تواند کُشنده باشد، اما احتمالاً مردان همونگی با کوله باری از مشکلات و زخم های روحی و روانی (به خصوص به دلیل گریختن از کشور در بحبوحه ی قتل عام و نسل کشی) و فرهنگی و نژادی (مشکلات زبانی، تطبیق فرهنگی و اشتغال در کشور تازه) به شدت آسیب پذیر بودند.
در همین حال، عامل دیگری هم می توانست باعث واکنش هولناک تر مردان همونگ به فلج خواب شده باشد. همونگ ها در فرهنگ خود به شکلی از همه جان انگاری (باور به روح در همه چیز) عقیده داشتند. آنان هنگام ترک سرزمین مادری خود حس می کردند از روح نیاکانی خود جدا افتاده اند؛ روحی که قبلا از آنان دربرابر ارواح خبیث محافظت می کرد. مهاجران همونگ از این وحشت داشتند که ارواح نیاکانی آنان نتوانسته اند همراه آن ها از اقیانوس اطلس گذر کنند و وارد خاک آمریکا شوند. از این رو، هیچ حامی و محافظی دربرابر ارواح خبیث به خصوص «دآ چو» نداشتند.
همونگ ها در سرزمین مادری خود با قربانی کردن و پیشکش خشم دآ چو را فرومی نشاندند، ولی حالا این رسومات دیگر اجرا نمی شدند. اما با وجودی که زنان همونگ نیز کابوس های هولناک دآ چو را می دیدند، اما به دلیل فرهنگ مردسالارنه ی همونگ ها، همیشه مردان باید پاسخگوی دآ چو می بودند. نکته جالب در مورد مرگ همونگ ها اینکه این پدیده هولناک به مرور کمرنگ شد، گویی دآ چو انتقام خود از بی حرمتی را گرفته بود و دیگر کاری به کار آن ها نداشت.
زامبی های سیفلیسی در ایتالیای دوران رنسانس
در آن دورانِ قبل از ابداع آنتی بیوتیک، این بیماری مقاربتی کم تر یک شرم مخفیانه و بیشتر به معنای پوسیدن و کَنده شدن صورت افراد بود. بنا به روایت های مختلف تاریخی، سیفلیس باعث می شد تا گوشت صورت افراد جدا شود و فرد ظرف چند ماه جان خود را از دست دهد. این بیماری به خصوص موجب از میان رفتن کامل لب ها، بینی و در برخی افراد نیز اندام تناسلی می شد.
به این جهت، همان طور که قابل تصور نیز هست، دیدن بازماندگان نگون بخت این بیماری که دست و پا، چشم و بینی خود را بر اثر این بیماری مهلک از دست داده اند، تصویر چندان غیرقابل انتظاری در خیابان ها و معابر آن دوره ی ایتالیا نبود. بنابراین، اگر هرکدام از نمایشگاه های بی شمار رنسانس که امروزه در سراسر جهان برگزار می شوند واقعاً دقیق بودند، باید تقریباً نیمی از مردم شبیه به زامبی های سریال مردگان متحرک می بودند!
هر چند حتی تصور داشتن یک اندام تناسلی پوسیده در تصور نمی گنجد، اما بدترین قسمت بیماری سیفلیس مرگ بعد از تنها چند ماه است. بدین ترتیب، افراد مبتلا به این بیماری پس از اینکه گوشت بدنشان حتی گاهی تا استخوان خورده می شد و از بین می رفت و دائم از درد فریادهای جگرخراش می زدند و سرانجام نیز به کام مرگ کشیده می شدند. بنابراین، برای مدت کوتاهی در زمان استادان بزرگ عصر رنسانس، دیدن چهره هایی که گوشت صورتشان تماما از بین رفته و جمجمه شان آشکار شده بود، احتمالاً رویداد کاملاً عادی بود.
ماجرای اسلندرمن، هیولایی که اینترنت خلق کرد
ماجرای اسلندرمن از یک رقابت فتوشاپ در یک انجمن اینترنتی شروع شد. این رقابت که از سوی وب گاه Something Awful برگزار می شد، از شرکت کنندگان می خواست با افزودن ارواح، غول و هیولا و سایر موجودات ترسناک به عکس های معمولی جلوه ای ترسناک بدهند. اریک نادسن با نام کاربری ویکتور سورج، با طراحی عکس اسلندرمن در این رقابت شرکت کرد. اسلندرمن شخصیت وهّمی بدون چهره بود که به سرعت توجه همگان را به خود جلب کرد.
نادسن در طراحی عکس مشهورش از چند عکس سیاه و سفید از بازی کودکان استفاده کرد و یک فرد بسیار بلند قامت و لاغر را به پس زمینه آن افزود. نادسن بعدا در یکی از عکس ها شاخک هایی را هم به پشت اسلندرمن اضافه کرد تا جنبه ترسناک دیگری به این شخصیت بدهد. درحالی که نادسن تنها نام و ظاهر اسلندرمن را به او داده بود، افسانه ی این موجود هراس آور را تفکر جمعی تعداد بی شماری از کاربران اینترنتی خلق کرد.
تنها ۱۰ روز از انتشار عکس های نادسن می گذشت که یک کانال یوتیوب با الهام از ماجراهای ترسناک اسلندرمن یک ویدئوی داستانی ساخت. سایر ویدئوها و بازی های کامپیوتری نیز با الهام از اسلندرمن به سرعت از راه رسیدند. به تدریج اسطوره اسلندرمن در ذهن کاربران شکل می گرفت. کاربران اسلندرمن را شکارچی کودکان می دانستند که آن ها را به جنگل می کشاند و از آن ها می خواست برای رسیدن به مقام خادم او، دست به قتل بزنند. هرچند رفتار و انگیزه های اسلندرمن همیشه مبهم بوده، اما ظاهراً هیچ کدام از این ها نتوانسته مانع از ترسناکی افسانه او شود.
اسلندرمن در سال ۲۰۱۴ از قلمروی کریپی پاستاها به دنیای واقعی آمد. در ۳۰ مه آن سال سه دختر ۱۲ ساله شبی را در یک مهمانی شب نشینی در شهر کوچک واوکشا، نزدیکی شهرستان میلواکی، ایالت ویسکانسین باهم سر کردند. صبح روز بعد، یکی از دختران به نام پیتون لوتنر پس از ۱۹ ضربه با کارد آشپزخانه در میانه های جنگل تقریباً تا حد مرگ خون ریزی کرد. این جنایت شنیع را دو دست او که شب را با آن ها گذرانده بود، مرتکب شده بودند.
لوتنر که در دست ها و پاها و بالا تنه اش خون ریزی داشت، توانست با تقلای زیاد خودش را به نزدیکی جاده برساند. در آنجا یک دوچرخه سوار او را پیدا کرد و با فوریت های پزشکی و پلیس تماس گرفت. دوستان او، مورگان گیزر و آنیسا وایر به سرعت دستگیر شدند. آن ها در بازجویی های خود اعتراف کردند که از مدت ها قبل مشغول برنامه ریزی برای این قتل بوده اند. انگیزه این دو دختر برای این قتل خوشنودی معبودشان، اسلندرمن بود. خوشختانه لوتنر به طرز معجزه آسایی زنده ماند.
گیزر به مأموران پلیس گفت که لوتنر از کلاس چهارم بهترین دوست او بود. این سه دوست همیشه با هم بودند، اما اوضاع از اوایل دسامبر ۲۰۱۳ کاملاً فرق کرد، چون گیزر و وایر در آن زمان به این نتیجه رسیده بودند که بهتر است هرچه زودتر برای رسیدن به مقام خادم اسلندرمن و زندگی در خانه ی او در جنگل دوست عزیزشان را قربانی کنند.
دادگاه ایالت ویسکانسین تصمیم گرفت این دو نوجوان را در بزرگسالی محاکمه کند، اما اندکی بعدا ابتلای گیزر (به مانند پدرش که ۱۰ سال قبل مبتلا شده بود) به اسکیزوفرنی تشخیص داده شد. هئیت منصفه در سال ۲۰۱۷ با صدور رأی متهم دیگر پرونده، وایر را نیز به دلیل بیماری روانی تبرئه کرد. تشخیص داده شد که او به بیماری «روان پریشی مشترک» ابتلا داشته و ابتلای گیزر به اسکیزوفرنی نیز باعث شده تا تصور کند اسلندرمن واقعی است. همین تمایل وایر او را کاملاً مستعد پذیرش توهمات گیزر کرده بود.
آنیسا وایر در دادگاه. عکس مربوط به سال ۲۰۱۷
در همین حال، این داستان ترسناک واقعی به تیتر اول رسانه های مختلف جهان تبدیل شد و بر ترس همیشگی والدین از گوشه های تاریک اینترنت افزود. به باور آن ها، اینترنت می توانست به راحتی فرزندنشان را به هیولاهای خشن و اجتماعی گریزی تبدیل کند که می توانند به راحتی دست به هر نوع جنایت شنیعی بزنند. ظاهراً حق هم با آن ها بود، چون آنچه قبلا یکی از بی شمار ماجراهای ترسناک کاملاً بی ضرر آنلاین بود، حالا با پوشش خبری بی سابقه تبدیل به واهمه واقعی شده بود.
ظاهراً این حادثه آخرین میخ بر تابوت یک میم سابقا سرگرم کننده بود، حتی وب گاه Something Awful در مطلبی نوشت: «خواهش می کنیم به خاطر اسلندرمن کسی را نکشید.» اما حادثه شهر واوکشا تنها ماجرای ترسناک اسلندرمن نبود. چند روز بعد در ۵ ژوئن، زنی در شهرستان همیلتون، ایالت اوهایو بعد از اینکه از محل کار به خانه برگشت، در پی حمله با چاقو با اداره پلیس تماس گرفت. مهاجم کسی نبود جز دختر ۱۳ ساله این زن. این دختر هم سابقه بیماری روانی و علاقه شدید به شخصیت اسلندرمن را داشت. مادر این دختر بعدا به دلیل زخم های چاقو در ناحیه صورت، گردن و کمر در بیمارستان بستری شد.
اواخر همان سال نوبت یک مادر مجرد و دختر ۹ ساله اش بود. این دو با آتش سوزی خانه خود در پورت ریچی، ایالت فلوریدا با وحشت از خواب بلند شدند. بازهم مقصر دختر ۱۴ ساله ی این زن بود. هرچند این دختر بعدا از کاری که کرده بود پشیمان شد، اما اعتراف کرد که خواندن درباره اسلندرمن او را به جایی رسانده تا خانه شان را آتش بزند.
اما با وجود این حوادث تلخ، اکثر طرفداران اسلندرمن تنها دوست داشتند بدون هرگونه خشونتی از یک افسانه ی وحشتناک لذت ببرند. پس از حادثه پیتون لوتنر، راسل جک، رئیس اداره پلیس واوکشا به خبرنگاران گفت که «این [اتفاق] باید زنگ بیدارباشی برای تمام والدین باشد... اینترنت پر از چیزهای ترسناک و اهریمنی است.» ولی به ازای هر پدر و مادر نگرانی، یک کاربر اینترنتی است که می خواهد با یک داستان بی ضرر سرگرم شود.
انفجار سر قربانیان فوران آتشفشان وزوو
هر چند هزاران نفر از مردم پمپئی در طی فوران وزوو به کام مرگ رفتند، اما آن ها به نوعی خوش شانس بودند، چون خدایان در مقایسه با بلایی که بر سر مردم هرکولانیوم در دامنه ی آتشفشان آوردند، به پمپئی رحم کرده بودند. آنچه مردم پمپئی تجربه کرده بودند، یک فیلم فاجعه ی کلاسیک بود، ولی اوضاع در هرکولانیوم شبیه به فیلم های ترسناک ماوراءالطبیعی بود. چون در آنجا جریان های آذرآواری فوق العاده داغ متشکل از سنگ های مذاب، گِل و گازهای کُشنده شهر را به یک جهنم تمام عیار تبدیل کرده بودند و باعث می شدند تا این اتفاق بر سر مردم بیچاره بیاید:
حتی اگر باور آن سخت باشد، ولی جمجمه ی همه ی ما آدم ها مملو از مایعات است و وقتی که بیش از حد داغ شود، می تواند به مانند یک قابلمه زودپز منفجر شود. متأسفانه این همان بلایی است که بر سر مردم شهر باستانی هرکولانیوم آمد. در آن روز به خصوص ابر غلیظی از گازهای بسیار داغ با دمای نزدیک به ۵۴۰ سانتی گراد بر سر شهر فرود آمد. بدین ترتیب، در کمتر از دو دهم ثانیه پوست افراد تبخیر می شد، مغزها می جوشید و جمجمه ها بدون اینکه هرگونه توپ جنگی و تفنگی درکار باشد، منفجر می شدند.
قاتل زنجیره ای که پابه پای ژان دارک برای فرانسه جنگید
ده ره یکی از شجاع ترین شوالیه های ارتش فرانسه بود. این شخصیت تاریخی حتی به فیلم پرهزینه «پیام آور: داستان ژان دارک (۱۹۹۹)» نیز راه یافت. در این فیلم وینسنت کسل به جای ده ره ایفای نقش کرد و میلا یوویچ هم در نقش ژان دراک ظاهر شد. اما به نظرتان چرا بعدا همچون ژاک دارک هیچ کلیسایی به نام ده ره نام گذاری نشد؟ احتمالاً به خاطر اینکه این مرد شب ها به آدم دیگری تبدیل می شد. او برای دوره طولانی در نقش یک قاتل زنجیره ای فوق العاده بی رحم ظاهر شد که به خصوص علاقه ی وافری به شکنجه دادن و کشتن کودکان خردسال از ۶ ساله تا نوجوانان ۱۷ و ۱۸ ساله داشت.
ده ره بی تردیدی کسی بود که نقش مهمی در تمام افتخارات ژاک دارک و حتی قدیس شدن او ایفا کرد، اما او یک هیولای شکنجه گر، سلاخ و کودک کُش بسیار پرکار و ماهر بود. اما همه ی ماجرا این نیست. براساس اعترافات ژیل ده ره در دادگاه جنایت های او حتی از آنچه فکر می کنید نیز دلخراش تر بودند. ده ره که تنها به کشتن و آزار قربانیانش به شیوه های هولناک قانع نبود، با روح و روان آن ها بازی می کرد. او قربانیانش را تا حتی آخرین لحظات متقاعد می کرد که همه ی اینها یک بازی است.
بسته به اینکه از کدام منبع جویای ماجرا شوید، ژیل ده ره بین ۸۰ تا ۸۰۰ کودک را در طی دوران قتل عام های خونین اش با هولناک ترین روش های ممکن به کام مرگ کشانده است. بدین ترتیب، او با این حجم از قتل و کشتار نام خود را به عنوان یکی از پرکارترین قاتلان زنجیره ای وارد کتاب های تاریخ کرد. ژان دارک هم ظاهراً هیچ وقت از این چهره ی مخوف هم رزمش خبر نداشت. ژیل ده ره سرانجام همچون ژان دارک سوزانده شد. روش اعدام با سوزاندن در آن دوران روشی برای خلاص شدن از شر عناصر واقعاً نامطلوب جامعه مانند تبهکاران، جادوگران و قاتلان بود.
سرنوشت ناگوار سفر اکتشافی فرانکلین
در ژوئیه سال ۱۸۴۵ گروه اکتشافی فرانکلین کاملاً ناپدید شد. وقتی همسر سر جان فرانکلین تا سال ۱۸۴۸ هیچ خبری از شوهرش نشنید، از نیروی دریایی پادشاهی درخواست کرد یک گروه جست وجو را به منطقه اعزام کند. سرانجام پادشاهی انگلستان بیش از ۴۰ گروه را برای یافتن سرنشینان کشتی های اعزامی به شمالگان فرستاد. همسر فرانکلین با اعزام هر گروه نجات، نامه ای می نوشت تا به دست شوهرش برسد، اما هیچ کدام از این نامه ها به دست او نرسید.
تنها در سال ۱۸۵۰ بود که اولین مدارک از سرنوشت گروه اکتشافی فرانکلین کشف شد. ۱۳ کشتی در مأموریت مشترکی بین انگلستان و آمریکا برای نجات فرانکلین و افرادش به منطقه ی شمالگان اعزام شده بودند تا هرگونه ردپایی از سرنشینان دو کشتی را پیدا کنند. در آنجا و در منطقه ای خالی از سکنه ای به نام جزیره بیچی بود که گروه های جست وجو و نجات یک اردوگاه ساده و قبر ۳ ملوان به نام های جان هارتنل، جان تورینگتون و ویلیام براین را پیدا کردند. روی قبرها هیچ علامتی نبود، اما تصور می شد هر ۳ قبر متعلق به سال ۱۸۴۶ بوده باشند.
تصاویر اجساد اعضای سفر اکتشافی فرانکلین به همراه برخی از وسایل آن ها در پروژه «مرگ در یخ: معمای سفر اکتشافی فرانکلین» که در ۲۰۱۹ برگزار شد
چهار سال بعد جان رِی، کاوشگر اسکاتلندی، در خلیج پِلی به گروهی از اینوئیت ها (اسکیموهای کانادا و گرینلند) برخورد که برخی از وسایل ملوانان مفقودشده را دراختیار داشتند. اسکیموها رِی و افرادش را به جایی بردند که وسایل افراد فرانکلین را پیدا کرده بودند. رِی در کمال تعجب متوجه شد که برخی از استخوان ها از وسط شکسته شدند و نشانه های چاقو روی آن ها مشهود است. موضوعی که او را به این نتیجه رساند که ملوانان گرسنه از فرط گرسنگی به آدمخواری روی آورده بودند.
سپس، در سال ۱۸۵۹ گروه جست وجو و نجات فرانس لئوپولد مک کلینتوک در جزیره کینگ ویلیام یک یادداشت پیدا کرد که بعدها به «یادداشت ویکتوری پوینت» شهرت پیدا کرد. در این یادداشت که تاریخ ۲۵ آوریل سال ۱۸۴۸ روی آن به چشم می خورد، نوشته شده بود که در آن زمان، هر دو کشتی رها شده بودند. در این یادداشت اضافه شده بود که ۱۵ افسر و ۹۰ ملوانی که زنده مانده بودند، روز بعد به سمت رود گریت فیش رفته اند. در این یادداشت که به قلم فرانسیس کروزیر بود، شرح داده شده بود پس از مرگ جان فرانکلین، خود کروزیر فرماندهی گروه را برعهده گرفته است. تقریباً ۱۴۰ سال طول کشید تا اطلاعات بیش تری از سرنوشت گروه اکتشافی فرانکلین کشف شود.
تا آن زمان کاملاً روشن شده بود که پس از گیر افتادن کشتی ها در یخ های منطقه، مأموریت عملا به شکست انجامیده است. با تمام شدن آذوقه و خوراکی ها، اعضای گروه نومیدانه کشتی را رها کردند و تصمیم گرفتند در جایی از نواحی متروک و خالی از سکنه ی شمالگان یعنی در سواحل غربی جزیره کینگ ویلیام به دنبال کمک بگردند. البته افراد فرانکلین هیچ تصور درستی از وضعیت منطقه و اینکه دقیقاً کجای نقشه قرار دارند نداشتند؛ تنها می خواستند شانس خود را امتحان کنند. اما حتی جزئیات دلهره آورتری وجود داشت که بعدا در دهه ی ۱۹۸۰ بیشتر در مورد آن دانسته شد.
محققان در آن زمان در اجساد قربانیان نشانه هایی از سوءتغذیه، مقادیر کُشنده ای سرب و ذات الریه را کشف کردند. بدین ترتیب، این نظریه مطرح شد که مسمومیت با سرب احتمالاً به دلیل کنسروهای بی کیفیت بوده است. بنابراین تصور می شود که بالا رفتن غظت سرب موجب ضعیف شدن بدن سرنشینان کشتی شده تا جایی که به راحتی بر اثر سل و ذات الریه از پای درآمدند.
درحالی که سرنشینان پیدا شدند، کشتی ها باید برای نزدیک به دو دهه دیگر هم گمشده باقی می ماندند. در سال ۲۰۱۴ بود که تیم های مؤسسه پارک های کانادا، اِربوس را در عمق ۱۱ متری آب های جزیره کینگ ویلیام کشف کردند. کشتی ترور هم در سال ۲۰۱۶ توسط تیمی از بنیاد تحقیقات شمالگان در خلیجی در جزیره کینگ ویلیام پیدا شد که بعدها به نام خلیج ترور نام گذاری شد. در کمال تعجب، هیچ یک از کشتی ها آسیبی ندیده بودند و بدنه ی هر دو کشتی کاملاً سالم بود. ظاهراً سرنشینان وقتی از مسدود بودن مسیر آبی مطمئن شدند، کشتی ها را رها کردند.
به هر حال، شاید هیچ وقت دقیقاً نفهمیم بر سر سرنشینان اربوس و ترور چه آمده است. اما مهم ترین فرضیه این است که اعضای گروه یکی پس از دیگری بر اثر بیماری های مختلف و تضعیف مضاعف روحی و روانی و جسمی و درحالی که از فرط گرسنگی و نومیدی نیمه دیوانه شده بودند جان سپردند.
معمای هیولای انفیلد
مک دانیل گفت که چهار گلوله شلیک کرده و مطمئن بوده که دستکم یکی از گلوله ها به موجود اصابت کرده است. همین نیز باعث شد تا این حیوان ترسناک از سمت خاک ریز راه آهن فرار کند. حیوان به گفته ی مک دانیل در این حال صدای غرشی شبیه به گربه وحشی از خود در آورد. مک دانیل با دیدن جانور که توانست در سه گام از تپه ۲۵ متری بپرد مات و مبهوت ماند. مأموران پلیس که بعدا به محل حادثه رسیدند، جای خراش های پنجه ی حیوان را روی در توری و همچنین ردپاهای او را در حیاط پیدا کردند. نکته اینکه ردپای هیولای انفیلد شبیه به سگ بود منتهی ۶ جای پنجه داشت. بااین حال، هیچ سرنخ دیگری که نشان از حضور موجودی غیرعادی در منزل مک دانیل داشته باشد در محل پیدا نشد. ماجرای مک دانیل بعدا سر از روزنامه ی محلی «ردینگ ایگل» در آورد، اما به جز این ظاهراً بیشتر مردم این اتفاق را باور نکرده بودند.
روزنامه ردینگ ایگل با تیتر «هیولایی در انفیلد» سراغ ماجرای مک دانیل رفت
حتی پسربچه ی ۱۰ ساله ای از همسایه ها که قبلا گفته بود او نیز آن موجود را دیده، بعدا اعتراف کرد که روایت خود را برای دست انداختن مک دانیل ها جعل کرده است. مک دانیل دو بار دیگر هم رؤیت این هیولای ناشناخته را به پلیس محلی گزارش داد، اما نهایتا با تهدید به زندانی شدن تصمیم گرفت دیگر کاری به اداره پلیس نداشته باشد. ظاهراً هیچ کس ماجرای موجود وحشتناکی که او و فرزندانش دیده بودند را باور نمی کرد. اما مک دانیل سرسختانه روی ادعای خود پافشاری می کرد. او حتی در مصاحبه ای گفت که این موجود احتمالاً از سیاره ای دیگر به زمین آمده است. مک دانیل در این باره گفت: «اگر آن موجود را پیدا کنند، حتماً بیشتر از یک نمونه پیدا می کنند. این را هم می توانم بگویم که این موجود بی شک از سیاره خودمان نیست.»
پس از مک دانیل ادعاهای شاهدان عینی دیگری نیز به گوش رسید. حتی پس از این ماجرا شکارچیان هیولا به شهر انفیلد هجوم آوردند و دستکم پنج مرد نیز پس از شلیک گلوله در منطقه و حتی به ادعای خود عکاسی از این موجود دستگیر شدند. به هر حال، با وجود ادعاها و گزارش های ضد و نقیض زیادی که طی سال های پس از این ماجرا مطرح شد، همچنان حقیقت ماجرای هیولای انفیلد در هاله ای از ابهام قرار دارد و هیچ کس از واقعیت ماجرا چیزی نمی داند.
آدم های بی شماری که با زنگ نجات پیدا کردند
پس از گزارش های جراید و مطبوعات از این اتفاقات غم انگیز بود که نویسندگانی مانند ادگار آلن پو دست به خلق داستان های وحشتناکی با این مضمون زدند. فراوانی اشتباه گرفته شدن بیماران کاتالپسی با مردگان چنان بود که پزشکان و مسئولان گورستان ها راه حل های مختلفی را به کار گرفتند. اگرچه خود این چاره اندیشی ها بعدا به وحشت های تازه ای دامن زدند. یکی از این راه حل های ترسناک «بیمارستانی مخصوص مردگان» بود. در این بیمارستان ها اجساد بیماران مشکوک به کاتالپسی برای مدت چند روز تحت نظر قرار داشت تا از مرگ فرد اطمینان حاصل شود. در صورتی که بیمار از حالت فلج موقت خود خارج می شد معمولاً در بیمارستان با غذا، شراب و سیگار به استقبال او می رفتند.
اما یک راه حل وحشتناک دیگر برای جلوگیری از به اشتباه دفن شدن افراد زنده معایناتی برای تشخیص صحیح مرگ برود. در واقع، در معاینات تشخیص مرگ گاهی انگشتان دست فرد را قطع می کردند یا حتی در مواردی ستونی از دود تنباکو را به درون روده ی فرد می فرستادند. در واقع فرض بر این بود که اگر فرد نسبت به این معاینات عجیب واکنش نشان ندهد بی شک جان خود را از دست داده. همچنین باور بر این بود که خواص هوش آور تنباکو می تواند هر فردی را به راحتی احیا کند.
طرح یکی از تابوت های ایمن که در سده های هجدهم و نوزدهم در اروپا به شدت رواج داشتند
اما این روش با وجود منطقی که ظاهراً داشت، در واقعیت ناکارآمد بود. چراکه بیماران کاتالپسی در حالت حمله های کاتاتونی اصلاً درد را حس نمی کردند. بنابراین در عمل این معاینات اوضاع را وخیم تر نیز می کرد. به این جهت نه تنها فرد به اشتباه زنده زنده دفن می شد، بلکه قبل از تدفین مجانی شکنجه هم می شد! داستان های ترسناک واقعی از زنده به گور شدن به استفاده از تابوت های ایمن نیز دامن زدند. در اروپای قرن هجدهم و نوزدهم، به ویژه در انگلستان دوران ویکتوریایی تعداد کسانی که به اشتباه تدفن می شدند آنچنان زیاد بود که تابوت سازان به فکر ساخت تابوت های ویژه ای افتادند. این تابوت های ایمن طوری طراحی شده بودند که فرد بتواند با دمیدن در شاخ یا به صدا در آوردن زنگوله دیگران را خبر کند.
در برخی از این تابوت ها حتی مقادیری زهر نیز قرار داده شده بود تا فرد در صورت لزوم خودش را خلاص کند. انواع دیگری از تابوت های ایمن با قاب های شیشه ای نیز ساخته شده بودند که در صورت زنده بودن و نفس کشیدن فرد بخار می گرفتند. برخی از تابوت ها لوله هایی داشتند که متصدیان گورستان هر روز آن ها را بو می کردند تا از تجزیه ی جسد مطمئن شوند. در برخی موارد به سادگی کلید تابوت را در جیب متوفی می گذاشتند. اما تابوت های زنگوله دار از رایج ترین انواع تابوت های ایمن بودند. بنا به ادعای برخی منابع اصطلاح نجات با زنگ از همین تابوت های هرسناک ریشه گرفته است. بااین حال، مشخص نیست تابوت های ایمن تا چه حدی مفید بودند و اصلاً چند نفر به این وسیله نجات پیدا کردند.
ایستگاه های موموز اعداد
هر ایستگاه رادیویی بسته به ماهیتش نام گذاری می شد. از معروف ترین ایستگاه های اعداد می توان به «نانسی آدام سوزان»، «ایستگاه گونگ» و «شکارچی لینکلن شایر» اشاره کرد. همه ی این ایستگاه های در نوع خود عجیب و مرموز بودند و هر کدام نیز فرضیه های خاص خود را داشتند. کارآگاهان آماتوری که مشغول تحقیق در مورد این ایستگاه های اعداد در دهه ۱۹۸۰ بودند فرضی را مطرح کردند که براساس آن، پخش های مرموز احتمالاً پیغام های رمزنگاری شده ای هستند که در فعالیت های جاسوسی در نقاط مختلف جهان مورد استفاده قرار می گیرند. چهره های برجسته ای همچون روپرت آلسون، نویسنده شاخص کتاب های غیرداستانی جاسوسی که با نام ادبی نایجل وِست شهرت دارد یکی از طرفداران فرضیه ی جاسوسی است. آلسون در این مورد گفت: «هیچ کس راه راحت تر و مناسب تری از این برای برقراری ارتباط با یک جاسوس نیافته است. تنها هدف پیغام ها این است که سازمان های اطلاعاتی بتوانند به وسیله ی آن با مأموران خود در مناطق دورافتاده ارتباط برقرار کنند.»
یکی از ایستگاه های اعداد مشهور به «وِزوز کن» از دوره ی جنگ سرد تاکنون پیغام های رادیویی مرموزی را پخش می کند
جالب اینکه امروز نیز می توان برخی از امواج کوتاه این پیغام های رمزنگاری شده را در رادیو گوش کرد. تاکتیک های جاسوسی ممکن است معقول ترین توضیح برای این سیگنال های شبح وار باشند، اما هدف واقعی ایستگاه های اعداد هیچ وقت به درستی روشن نشدند. یکی از ایستگاه های اعداد مشهور به «وِزوز کن (The Buzzer)» از دوره ی جنگ سرد تاکنون پیغام های رادیویی مرموزی را پخش می کند. در ابتدای هر ساعت از این فرکانس رادیویی دو صدای وزوز شنیده می شود که سپس در دقیقه بیست ویکم یا سی وچهارم از هر ساعت با صدای یکنواختی دنبال می شود. پس از این نیز یک گوینده دنباله ای از اعداد، کلمات یا نام های روسی همچون «آنا، نیکولای، ایوان، تاتیانا، رومن» را می خواند.
در ابتدا اعتقاد بر این بود که سازمان های اطلاعاتی اتحاد جماهیر شوروی در پخش این برنامه ی مرموز نقش دارند، اما فروپاشی شوروی نیز به پخش این ایستگاه رادیویی خاتمه نداد و حتی این رادیوی مرموز فعال تر نیز شد. تا به امروز هیچ کس نمی داند گرداننده این ایستگاه رادیویی کیست، دلیل پخش آن چیست و اصلاً چرا همچنان ادامه دارد؟ بدین ترتیب، باید گفت داستان ترسناک واقعی ایستگاه اعداد همچنان تا روزگار ما ادامه دارد، بدون اینکه ماهیت آن روشن شده باشد.
داستان های ترسناک واقعی هتل دل سالتو، کاخ خودکشی
عمارت زیبای دل سالتو همواره صحنه ی میهمانی های مجللی بوده و تا سال ۱۹۲۸ به یک هتل محبوب تبدیل شد. پس از این بود که تراژدی های وحشتناکی شروع شدند. مشتریان هتل به دلایل مرموزی خود را از پنجره ها به بیرون پرت می کردند و جان خود را از دست می دادند. همچنین دستکم یک قتل دلخراش در این هتل رخ داده است. یکی از میهمانان هتل که جوان اشراف زاده ای بود در یکی از اتاق ها به طرز هولناکی با چاقو به قتل رسید و حتی قاتل خون او را روی دیوارها پاشید. در همین حال، میهمانان هتل بدنام دل سالتو ادعا کرده اند که شب ها در اطراف هتل با ارواح مردگان مواجه شده اند، از جمله برخی گفته اند که روح همان جوان اشراف زاده را دیده اند.
از برخی افسانه های محلی این طور برمی آید که آبشار تکوئیندما همان جایی است که بسیاری از مردم قبلیه مویسکا قرن ها قبل با پریدن از صخره از دست استعمارگران اسپانیایی گریخته اند. اگرچه بنا به این افسانه ها مردمان مویسکا پس از پریدن به عقاب تبدیل شدند و از مرگ جان سالم به در بردند. اما مویسکاهایی که در آن ماجرا جان خود را از دست دادند بعدا این نقطه را به تسخیر خود درآوردند. به طوری که حالا یعنی سال ها پس از بسته شدن هتل در دهه ۱۹۹۰ همچنان داستان های ترسناک واقعی درباره ی هتل به گوش می رسد.
برخی ادعا می کنند هنوز هم صدای جیغ های ترسناکی را از درون این هتل متروک می شنوند. علاوه بر این رانش مداوم زمین و جمع شدن گِل ولای و لجن در جاده ی منتهی به هتل و بوی تعفنی که از آب های آلوده ی رودخانه ی به مشام می رسد همچنان به عقیده برخی دلیل وجود فعالیت های ماوراءالطبیعه در این نقطه است. امروزه هتل دل سالتو تبدیل به یک موزه فرهنگی بسیار زیبا شده است. بازدیدکنندگان کنجکاو می توانند حداکثر تا ساعت ۵ بعد از ظهر- یعنی درست قبل از اینکه سروکله ی ارواح پیدا شود- از هتل دل سالتو دیدن کنند.
عملیات ارواح سرگردان
گردان ششم عملیات روانی ارتش ایالات متحده آمریکا نوارهای دلهره آوری را ضبط کرده بودند که آن ها را با بلندگوهای عظیمی بر فراز جنگل های گرمسیری ویتنام پخش می کردند. برای بسیاری از سربازان ویتنامی چیزی وحشت آورتر از شنیدن صدای فریادهای جگرخراش ارواحی نبود که به دور از زادگاه خود در تاریکی ها سرگردان بودند. این حربه ی مخوف از تاکتیک های «ارتش ارواح» در خلال جنگ جهانی دوم الهام گرفته شده بود، واحدی از تانک ها و نفربرهای ساختگی که برای فریب دادن نیروهای اطلاعاتی آلمان رژه نمایشی را به راه می انداختند تا نشان دهند متفقین دارای نیروهای بیش تری هستند. بسیاری از سربازان ویتنامی پیام های رعب آوری که در میدان های نبرد پخش می شدند را واقعاً باور کرده و تصور می کردند رفقای کشته شده شان حالا در هیبت ارواحی گمشده در میانشان پرسه می زنند.
بسیاری از نوارهای ارواح را نیروهای ویتنام جنوبی، متحدان آمریکایی ها تهیه کرده بودند. در این نوارها از سربازان خواسته می شد دست از جنگیدن بکشند. در یکی از این پیغام ها آمده بود: «رفقای من، برگشتم تا به شماها اطلاع بدهم که مُرده ام... بله من مُردم. مراقب باشید که بلای من سرتان نیاید. رفقا قبل از اینکه خیلی دیر شود به خانه برگردید.» این نوارها آنقدر خوب و قانع کننده تهیه شده بودند که صدها نفر از میدان های نبرد متواری شدند و به کوهستان پناه بردند. البته تمام سربازان ویتنامی فریب آمریکایی ها را نخوردند. اما در هر دو حالت این عملیات روانی تأثیرگذار بود. چراکه سربازان باقی مانده نیز با خشم به سمت این اصوات وهم آور شلیک می کردند تا در کسری از ثانیه خود زیر آماج گلوله های دشمن قرار گیرند.
آلت شکنجه ای به نام تلفن تاکر
تلفن تاکر که به منبع برق بسیار قوی متصل می شد، وسیله ای بود که به اندام های خصوصی قربانیان وصل می شد تا به آن ها شوک الکتریکی دهد. زندانیانی که به اتاق بیمارستان فرستاده می شدند روی میزی خوابانده می شدند و سیم هایی نیز روی پوستشان قرار می گرفت. سیم زمینی دور انگشت شست پای فرد پیچیده می شد و سیم داغ هم که به منبع برق اتصال داشت به اندام تناسلی زندانیان بسته شده بود. وقتی که پزشکان زندان شروع به چرخاندن تلفن تاکر می کردند، قربانیان به طرز مهیبی زیر سیلاب شوک های الکتریکی قرار می گرفتند. گاهی اوقات این جلسات شکنجه بسیار طولانی می شدند که به «تماس راه دور» شهرت داشتند. قساوت زندانبانان برای استفاده از این آلت شکنجه هراس آور را تام مورتون در کتاب خود «همدستان جنایت: رسوایی زندان آرکانزاس» چاپ ۱۹۷۰به صورت مفصل تشریح کرده است.
مورتون در جایی می نویسد: «در تماس های راه دور چندین متربه به زندانی شوک داده می شد و فقط با از هوش رفتن زندانی بود که جریان برق قطع می شد. اما گاهی اوقات مهارت اپراتور تلفن کافی نبود و همین باعث می شد که جریان مداوم نه تنها باعث بی هوش شدن زندانی ، بلکه وارد آمدن آسیب های جبران ناپذیری به بیضه های فرد شود.» متأسفانه، نه تنها بسیاری از زندانیان به دلیل این شکنجه های غیرانسانی آسیب های جسمی دائمی دیدند ، بلکه با مشکلات روانی عدیده ای نیز دست وپنجه نرم کردند.
اما تلفن تاکر یک اتفاق نبود. بلکه همان طور که گزارش سال ۱۹۶۷ نیوزویک نشان می داد، زندانیان به طور معمول با پاروهای یک ونیم متری کتک زده می شدند، زیر ناخن هایشان سوزن فرو می شد، با انبردست شکنجه شده یا با صندلی الکتریکی تنبیه می شدند. وحشیگری های زندان ایالتی تاکر چنان شهرت یافت که بعدها تلفن تاکر راه خود را به پرده نقره ای و فیلم «بروبیکر (۱۹۸۰)» نیز پیدا کرد. متأسفانه، حتی پس از اینکه گزارش شد تلفن تاکر دیگر برعلیه زندانیان مورد استفاده قرار نمی گیرد نیز این آلت شکنجه کاربردهای تازه ی پیدا کرد. این بار تلفن تاکر به «واحد جرایم خشونت آمیز اداره پلیس شیکاگو» راه پیدا کرد و طی سال های ۱۹۸۰ زیر نظر ستوان جان بِرگ به وسیله ای برای شکنجه ی مظنونان تبدیل شد. گزارش های زیادی نیز حاکی از آن است که بازجویان آمریکایی خارج از کشور نیز از این وسیله برای شکنجه اسیرای جنگی استفاده کرده اند.
داستان ترسناک واقعی هیولای ژودون
فرانسوی ها ۳ سال را وقف شکار این جانور خونخوار کردند. علائم بر جای مانده روی اجساد نشان می داد که جانوری با چنگال ها و دندان های تیز عامل حمله بوده، درحالی که مطبوعات جانوری شبیه به گرگ با پوستی پوشیده از خزِ ضخیم به رنگ سیاه، سینه ای پهن، دهانی بزرگ و دندان هایی بسیار تیز و بّرنده با قدوقواره یک کره خر یا گوساله را شرح می دادند. طولی نکشید که ژان باپتیست دوهام، فرمانده پیاده نظام ارتش فرانسه با لشکری از داوطلبان برای یافتن و کشتن این جانور دست به کار شد. در همین حال، برای کشتن این هیولا، جایزه ای معادل ۱ سال حقوق یک شهروند عادی فرانسوی در نظر گرفته شده بود.
هنگامی که این کار بی نتیجه ماند، لوئی پانزدهم پادشاه فرانسه که طاقتش تمام شده بود، محافظ شخصی خود، فرانسوا آنتوان را برای ختم به خیر کردن غائله راهی جنوب کرد. در سپتامبر سال ۱۷۶۵، آنتوان و گروهش یک گرگ بزرگ را کشتند. آن ها به ورسای بازگشتند و جایزه خود را از لوئی پانزدهم دریافت کردند. به نظر می رسید که حملات هیولای ژودون بالاخره خاتمه یافته، ولی پس از وقفه ای چند ماهه، حمله های جانور از نو شروع شدند. با هر حمله، توصیفات از این جانور خارق العاده تر می شد. در برخی روایت ها حتی از جانور عجیب الخلقه ای نام برده شده که همچون انسان روی دو پای عقب خود راه می رفته است. برخی نیز عقیده داشتند که او یک «گرگینه»، یعنی موجودی مابین انسان و گرگ بوده است.
برخی هیولای ژودون را جانور عجیب الخلقه ای که روی دو پا راه می رفته و برخی او را یک گرگینه دانسته اند.
یک کشاورز محلی که از مرگ خانواده و خویشاوندانش ناراحت شده بود، تصمیم گرفت خودش دست به کار شده و انتقام خود و روستاییان را از هیولای ژودون بگیرد. این روستایی که ژان شاستل نام داشت، با یک تفنگ و چند گلوله نقره ای راهی کوهستان شد. او در نقطه ای که در دیدرس باشد نشست و شروع به خواندن انجیل کرد. شاستل امیدوار بود با این کار، خودش طعمه شود تا جانور را از آشیانه اش بیرون بکشد. نقشه شاستل درست از آب درآمد و اندکی بعد جانور برای شکار او دست به کار شد. شاستل هم با ضرب چند گلوله پیاپی حیوان را از پای در آورد و لاشه اش را به نزد پادشاه برد. در برخی گزارش ها آمده است که روستاییان شکم گرگ را پاره کردند و باقی مانده های جسد یک قربانی دیگر را در آن یافتند.
مورخان مدت ها در مورد ماهیت دقیق هیولای ژودون به بحث پرداخته اند. برخی معتقدند که کل ماجرا یک «هیستری جمعی» بوده و دسته ای گرگ عامل کشت وکشتار مردم جنوب فرانسه در اواخر قرن هجدهم بوده است. در همین حال، برخی دیگر نیز عقیده دارند که یک گرگ تنها و هار یا شیر فراری عامل این ماجرا بوده است. با این وجود، این افسانه الهام بخش کتاب رابرت لوئیس استیونسون با نام «سفر با خر در ژودون» چاپ سال ۱۸۷۹ و فیلم ها و برنامه های تلویزیونی و اینترنتی (پادکست، ویدئوهای یوتیوب و...) مانند فیلم ترسناکی با عنوان «برادری گرگ (Brotherhood of the Wolf)» محصول ۲۰۰۱ بوده است.
شماره تلفن های شوم
شماره تلفن منحوس دو سال بعد جان قربانی دیگری را نیز گرفت. این بار نوبت به کنستانتین دیمیتروف، رئیس مافیای بلغاری رسید. او در هنگامی که مشغول صرف شام با معشوقه اش بود به ضرب چند گلوله به قتل رسید. دیمیتروف در هنگام مرگ ۳۱ سال داشت. اداره پلیس بلغارستان گمان می کند مرگ او زیر سر یکی از قاچاق چیان رقیب بوده است. سومین و آخرین قربانی این شماره منحوس کنستانتین دیشلیف بود. دیشلیف هم در سال ۲۰۰۵ در هنگام صرف غذا در یک رستوران هندی کشته شد. دیشلیف مانند صاحب قبلی شماره تلفن با جنایتکاران زیرزمینی ارتباطاتی داشت.
احتمالاً شما هم فکر می کنید این قربانیان سرشناس حتی بدون آن شماره تلفن نحس نیز جان خود را از دست می دادند، به ویژه آنهایی که درگیر قاچاق مواد مخدر بودند. اما همین واقعیت که تمامی صاحبان شماره تلفن جان خود را در یک دوره پنج ساله از دست دادند برای شرکت مخابراتی بلغارستان کافی بود تا این شماره را برای همیشه غیرفعال کند.
رؤیت یوفوها در سال ۱۹۶۹ در برکشایر
لوح یادبود رؤیت بشقاب پرنده در برکشایر در سال ۱۹۶۹
توماس رید، یکی از مشهورترین شاهدان رؤیت بشقاب پرنده در برکشایر در سال ۱۹۶۹، گفت: «همه چیز حقیقتا آرام بود. درست مانند آن که در میانه طوفانی ایستاده باشی، همچون تغییر در فشارِ جوی و سکوتی مطلق حکم فرما شد. سپس فوران صدای جیرجیرک ها و قورباغه ها و آوای بسیار بلندی شنیده شد و تمام.» تخمین زده می شود که دستکم ۴۰ نفر از ساکنان برکشایر از جمله کودکان آن دوران که حالا افرادی سالخورده هستند و همچنان در برکشایر زندگی می کنند سفینه موجودات فضایی را دیده باشند. بنا به گزارش ها برخی از آن ها با ایستگاه های رادیویی تماس گرفتند تا پدیده مرموزی که شاهد آن بودند را به مقامات اطلاع دهند.
دیوید ایسی، مدیر ایستگاه رادیویی محلی WSBS در این رابطه اظهار داشت: «شنوندگانی داشتیم که در آن شب به ایستگاه رادیویی تلفن کرده بودند. آن ها در آن زمان نمی دانستند آنچه دیده اند یک بشقاب پرنده بوده، بلکه زنگ زده بودند تا وقوع اتفاقی عجیب را به ایستگاه خبر دهند.» تعداد زیادی از شاهدان عینی ماجرای رؤیت بشقاب پرنده ها در برکشایر از بسیاری از پدیده های مشابه در دهه های اخیر جدا می کند. گزارش های شاهدان به قدری فراوان و قانع کننده بودند که انجمن تاریخی گریت بارینگتون تصمیم گرفت پس از ۴۵ سال از این حادثه آن را به عنوان «اولین مورد رؤیت بشقاب پرنده ها در تاریخ کشور آمریکا» به رسمیت بشناسد.
پس از به رسمیت شناخته شدن ماجرا شاهدان سازمان مردم نهادی را برای نصب یک لوح یادبود در منطقه تشکیل دادند. این لوح یادبود که برای ادای احترام به شاهدان بشقاب پرنده ساخته شده بود حتی به امضای چارلی بیکر، فرماندار ایالت ماساچوست نیز رسید. اما با وجود تلاش های فزاینده شاهدان عینی همچنان بسیاری از ساکنان شهر تلاش می کردند تا داستان این اتفاق را تا جای ممکن مسکوت نگه دارند. متأسفانه درگیری های بین برپاکنندگان لوح و مقامات محلی باعث شد تا این بنای یادبود در سال ۲۰۱۹ از محل برداشته شود.
بااین حال، خاطره ی آن شب مرموز همچنان در ذهن شاهدان عینی باقی مانده و آن ها هنوز نیز از هر فرصتی برای بازگو کردن آن اتفاق استفاده می کنند. در همین حال، بسیاری از شاهدان عینی در مجموعه تلویزیونی «معماهای حل نشده (Unsolved Mysteries) که در سال ۲۰۱۹ از سوی نتفلیکس احیا شد، از اتفاقات آن روز صحبت کرده اند.
ازدواج جنجالی یک مرد با عروسک جنسی + تصاویر
