دختر و پسر عاشقی که پس از 32 سال ازدواج کردند!

بازگشت دو عاشق پس از 32 سال

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از سیمرغ، بعضی اوقات زمان نمی تواند رنگ عشق را کم رنگ کند، 32 سال زمان کمی نیست،اما نتوانست عشق را در این مرد و زن از بین ببرد.

“بیل هاربی” توریست آمریکایی در سفرش با یک دختر سوئیسی آشنا شد. آن ها سه روز را باهم سپری کردند و سپس برای همیشه از هم جدا شدند… حداقل این طور فکر میکردند.

در شهر قدیمی “نوشاتل” در سوئیس در تراس کافه ای نشسته بودم و قهوه می خوردم. دختر جوانی وارد کافه شد و روی میز خالی پشت سرم نشست. روی میز یک صفحه شطرنج قهوه ای منبت کاری شده بود. او چند مهره نامنظم را سرجایشان قرار داد و بعد سرش را بلند کرد. چشم های آبی بی نظیرش مثل جواهر جلا داده شده بود و مو های مشکی و مواج داشت. داشتم فکر می کردم چگونه به فرانسوی بگویم “دوست دارید شطرنج بازی کنیم؟

بالاخره با او صحبت کردم و با اندک فرانسه ای که بلد بودم پرسیدم “دوست داری شطرنج بازی کنیم؟”. به فرانسوی پرسید “ببخشید؟”. سعی کردم سؤالم را تکرار کنم. اما به انگلیسی پاسخ داد: “شاید بهتره به انگلیسی صحبت کنیم.”

ماری 19 سال داشت و در نوشاتل بزرگ شده بود. او تازه امتحان های فارغ التحصیلی از دبیرستان را تمام کرده بود و برای یک فنجان قهوه و استراحت به آن کافه می آمد.

در طول دو روزِ بعد، ماری تمام شهر را به من نشان داد. روی خیابان های سنگ فرش که به قلعه ی قدیمیِ قرن دوازده منتهی می شد، قدم می زدیم. روی چمن های کنار دریاچه دراز می کشیدیم و به کوه های آلپ خیره می شدیم. تا غروب آفتاب بیرون می ماندیم و شب به رستوران یا کافه ای محلی می رفتیم. در کافه یکی از دوستان ماری که مردی مسن تر و بسیار مؤدب بود به ما ملحق شد. به وضوح مشخص بود از حضور من ناراحت هست.

بسیار خجالتی بودم و در طول آن دو روز نگفتم چه حسی به او دارم. بنابراین تصمیم گرفتم آنجا را ترک کنم و به مقصدی که فراموش کرده بودم بروم. بعد از چند روز طاقت نیاوردم و دوباره به نوشاتل برگشتم. در همان کافه ای که نخستین بار ملاقات کردیم نشستم و منتظر ماندم.

انتظارم طولانی نشد. قهوه ای خوردیم و مرا به منزل مادربزرگش برد. مادربزرگش نهار برایمان املت درست کرد. هرگز برای ناهار املت نخورده بودم. روی میز آشپزخانه که هنوز هم آنجاست ناهار را خوردیم. یک شب دیگر هم در نوشاتل ماندم. اما هنوز جاهای زیادی برای مشاهده مانده بود.

مقابل منزل ماری باهم خداحافظی کردیم. لحظه ای که برگشتم صدای ناله خفیفی از سوی ماری به گوشم خورد. هر احمق دیگری بود همان لحظه برمی گشت و برای همیشه پیشش میماند.

در ماه سپتامبر به شیکاگو برگشتم و به دانشگاه رفتم. ماری هم در دانشگاه انتاریو در کانادا مشغول به تحصیل شد. یک بار با او تماس گرفتم و گفت شاید به زودی به شیکاگو بیاید. اما چند هفته بعد که دوباره تماس گرفتم، گفت با شخص جدیدی آشنا شده هست.

ارتباطمان قطع شد، برای 32 سال.پس از فارغ التحصیلی به استرالیا و نیوزلند سفر کردم و یک سال و نیم آنجا بودم. سپس به منزل اخیر خانواده ام در هاوایی رفتم. گاهی اوقات به ماری فکر می کردم.

پس از 2 سال، بیل و ماری یکدیگر را در LinkedIn پیدا کردند. با فراگیر شدن اینترنت معجزه های کوچک آغاز شد. در سال 2007 اسمش را در گوگل جستجو کردم و پروفایل کاربری اش در LinkedIn بالا آمد. برایش پیغام فرستادم و دوباره یکدیگر را پیدا کردیم.

ماری برایم نوشت چند هفته گذشته خواب عجیبی دیده بود: زنی مرموز از کنار او رد شد. ماری از زن پرسید کجا می رود و او پاسخ داد: “به پخش باز میگردم.” ماری پرسید در پخش چه خبر هست؟ زن پاسخی نداد.

هر دو طلاق گرفته بودیم. ماری سه فرزند داشت و من فرزندی نداشتم. فهمیدیم که هر دو طرفدار “لئوناردو کوهن”، “تام ویتس” و “ویک چستنات” هستیم، فهمیدیم که هر دو دوست داریم باز هم یکدیگر را ببینیم.

ماری برای چند هفته به هاوایی آمد. سال بعد من به مدت سه ماه به ژنو رفتم و با ماری و پسرش دنیل زندگی کردیم. بالاخره تصمیم گرفتیم با واقعیت روبرو شویم.

اکنون هفت سال هست که ازدواج کرده ایم. حدود شش سال پیش، از طرف یکی از دوستان قدیمی در اوهایو بسته ای دریافت کردم. در بسته یک کارت پستال قاب گرفته شده قرار داشت. در یک طرف تصویری از “مونترو” و در پشت آن، دست خط من:

بیل در کارت پستالی که سال ها پیش برای دوستش ارسال کرد، از ماری نوشته بود.”… با دختری 19 ساله و بسیار خوشگل در نوشاتل آشنا شدم و سه روزِ فوق العاده را باهم سپری کردیم. اگر به موقع نوشاتل را ترک نکرده بودم، مشکلات عشق و عاشقیِ زیادی به وجود می آمد.”

باز هم به همان کافه برگشتیم. اکنون آن میز گرد و منبت کاری شده در تراس خانمان در نوشاتل قرار دارد.

کارت پستال ارسال شده توسط بیل برای دوستش

شکایت از والدین بخاطر زشت بودن