دختری به نام ف راز شیطانی کیوان - الف را فاش کرد / او من را به اتاقش کشید 

دو ماه از جنبش «Me too» به روایت زنان ایرانی گذشته است. از سکوت سنگین و چند ساله ای که به یکباره شکست و موج عظیمی از افشاگری ها را به همراه داشت. از بهت ناباورانه ای که گریبان خیلی ها را گرفت و البته برای متهم تجاوزهای سریالی حسابی گران تمام شد. حالا ماجرا جدی شده با اینحال، شاکیان پرونده کیوان الف می گویند که حتی در صورت اثبات جرم او در دادگاه، مخالف اعدامش هستند.

تجاوزهای سریالی کیوان-الف

ف. یکی از قربانیان پرونده کیوان الف است. کسی که سه سال بار سنگین آزار جنسی را به تنهایی به دوش کشیده و در نهایت با به راه افتادن موج افشاگری ها، با بسیاری از زنان قربانی هم صدا شده و قفل سکوتش را شکسته است. ماجرایی که برای او در سال ۹۶ رقم خورده، اما آشنایی او با کیوان الف، به چندین سال قبل تر برمی گردد؛ «من ورودی سال ۹۱ دانشگاه بودم و از سال دوم، سوم کیوان رو می شناختم. البته اون موقع اون دیگه دانشجو نبود، اما تو محیط دانشکده رفت و آمد داشت. اون موقع من تو یه کافه کار می کردم، همزمان برادر کیوان هم اونجا همکار من بود، برادرش خیلی آدم موجهی بود و ما زیاد با هم صحبت می کردیم. خودش هم زیاد به کافه ما می اومد. به من گفته بودن که برادرش و کیوان با هم زندگی می کنن. مدتی گذشت، هم درسم تموم شد و هم از کافه ای که توش کار می کردم اومدم بیرون. اما توی اینستاگرام من و کیوان همدیگه رو دنبال می کردیم. یه بار رفته بودم سفر، تو اینستاگرام بهم پیام داد و سر صحبت رو باز کرد. خیلی مودبانه گفت وقتی برگشتی یه قراری بذاریم و کافه ای بریم».

شراب خوری شوم کیوان-الف با دختر قربانی

بعد از بازگشت ف. از سفر، قصه، ساز می شود؛ «وقتی برگشتم با ایشون قرار گذاشتم، رفتیم اکباتان قدمی زدیم و چای خوردیم و از هر دری حرف زدیم. میدونست که من با برادرش همکار و آشنا هستم، موقع خداحافظی گفت یه بار دعوتت می کنم خونه، شراب انداختم و بیا امتحان کن. هفت، هشت روز بعد، من رو دعوت کرد. ذهنیتم این بود که با برادرش زندگی می کنه و تنها نیست و خلاصه مهمونی گرفته. ساعت حدود هفت عصر بود، رفتم خونش و دیدم تنهاست. سراغ برادرش رو که گرفتم، گفت: «نه اونکه اینجا زندگی نمی کنه!» داشت شام درست می کرد و کلکسیون مشروب هاش رو بهم نشون داد. یه شیشه آورد و گفت این رو خودمون درست کردیم، امتحانش کن. خودش هم یه بهونه ای آورد و نخورد».

ف. تعارف کیوان الف را می پذیرد و بعد همه چیز رنگ فراموشی به خود می گیرد؛ «نیم ساعت بعد، حال عجیبی بهم داد. سرم گیج رفت و نمی تونستم از جام بلند شم، خیلی سنگین شده بودم. می خواست به من نزدیک شود، اجازه ندادم، اما من رو کشید برد تو اتاقش و ... تمام این ها تو ده دقیقه اتفاق افتاد. من خیلی شوکه شده بودم، رفتار بی ادبانه ای کرد و از اتاق رفت. من هنوز توی شوک بودم، اسنپ گرفتم و زدم بیرون. حتی نمی دونستم چه ساعتی از روزه. یادمه وقتی می خواستم سوار ماشین شم، انقدر که تلوتلو می خوردم سرم خورد به در ماشین. از اون لحظه به بعد دیگه هیچی یادم نیست».

ف. می گوید هیچ وقت ادعا نکرده که کیوان چیزی در مشروب ریخته است؛ «از نظر خودم زیاده روی نکرده بودم، با اینحال حس می کنم اون حالم هم طبیعی نبود، چون هیچی از بعدش یادم نمیاد».

البته ماجرا ادامه دارد، کیوان الف بعد از این اتفاق دوباره به ف. پیام می دهد؛ «خودم رو مقصر می دونستم و فکر می کردم به قدر کافی از خودم محافظت نکردم. برای همین وقتی پیام می داد و می گفت می تونیم دوستای خوبی برای هم باشیم، برخورد بدی نداشتم. مدام تو پروسه انکار بودم اما این رو هم بهش گفتم که هیچ اتفاق جنسی دیگه ای بین ما نمی افته. یکبار هم بعد از این ماجرا، من رو به کافه دعوت کرد، تنها هم نبود، یکی از دوستاش هم بود. اون روز هم کمی صحبت های معمول کردیم و تموم شد».

شگرد کیوان- الف اینبار با بازی جرئت و حقیقت

این دیدار اما به مزاج کیوان الف خوش آمده و دوباره خواستار دیدار ف. می شود؛ «چند ماه بعد، خیلی مودبانه گفت خونه ش مهمونیه، خوشحال می شه منم برم. من فکر کردم جمع بچه های دانشکده ست. رفتم اما دیدم فقط خودشه با یه دختر و پسر دیگه که من نمی شناختمشون. اما اون شب رفتاراش عجیب بود، طوری بود که اون دختری که اونجا بود رو هم معذب می کرد، بازی جرئت و حقیقت راه انداخته بود و به همین بهونه چیزایی طراحی می کرد و می خواست به اون دختره نزدیک بشه. خیلی مشمئز کننده بود. من خیلی بدم اومد، احساس خطر کردم و تصمیم گرفتم برم. اون دختره هم ترسیده بود و قرار شد باهم بریم. اما کیوان عصبانی شد و گفت در پایین قفله و سرایدار خوابیده. من خیلی تعجب کردم گفتم، مگه کاخ سعدآباده؟! خیلی عصبانی شده بودم و دیگه داشت دعوا می شد که در رو باز کرد و ما رفتیم. این آخرین باری بود که باهاش در ارتباط بودم».

ف. روزهای زیادی بعد این ماجرا از سر گذرانده تا عاقبت پذیرفته چه اتفاقی برایش افتاده است؛ «واقعا من یه بازه زمانی رو فراموش کردم، برای همینه که فکر می کنم «شاید» داروی بیهوشی ریخته بود توی مشروبم. خیلی طول کشید تا من موضوع رو بپذیرم و باور کنم؛ حدودا یک سال. بعد هم سعی کردم فراموش کنم تا همین چند وقت پیش که این جریانات راه افتاد».

او از حال و هوای دو ماه پیش می گوید؛ از روزهایی که زنان ایرانی روایت گر جنبش «می تو» شدند؛ «اولش که این جریانات شروع شد، من سربسته یه توئیتی کردم، اما ترسیدم که اسم این آدم رو بیارم و خودم متهم شم. اما وقتی دیدم یه سری آدم دارن عینا همون چیزی که من تجربه کردم رو میگن، فکر کردم الان سه سال گذشته، اگه من همون موقع می گفتم ممکن بود ده نفر قضاوتم می کردن، اما می تونست به گوش پنج نفر دیگه هم برسه و این اتفاق برای اون ها نیفته. احساس گناه کردم که سکوت کرده بودم. وقتی تصمیم گرفتم موضوع رو علنی کنم، دیگه قضاوت دیگران برام مهم نبود».

اما هراس خیلی از قربانیان در این مواقع، اطلاع دادن به خانواده است؛ هراس از سرزنش تا طرد شدن که البته خوشبختانه ف. این حالات را تجربه نکرده است؛ «الان به جز پدرم تمام اعضای خونواده م ماجرا رو می دونن. اونم مادرم صلاح میدونه که چیزی بهش نگیم وگرنه من مشکلی ندارم. زمانی که این اتفاق افتاد من تنها زندگی می کردم و رابطه م با خانواده حداقلی بود و حتی خیلی خوب هم نبود. می تونستن بگن چون از ما جدا بودی این اتفاق ها برات افتاد، اما این حرف ها رو نزدن. من رو سرزنش نکردن اما این احساس رو بهم دادن که نذاریم بقیه بفهمن، آبرومون می ره. البته فکر می کنم این حداقل چیزیه که می تونه پیش بیاد».

با اعدام مخالفم

اما روزهای سختی تمامی ندارد و ف. وقتی برای شکایت به پلیس مراجعه می کند، با کیوان الف روبه رو می شود. دیداری که به گفته خودش سخت و پرفشار بوده است؛ «دو روز بعد از اینکه گرفتنش دیدمش. پلیس بهم نگفته بود که قراره بشینم جلوی اون آدم و در حضور بازپرس صحبت کنم. برای همین دیدار خیلی پرتنشی بود. خیلی بد نگاه می کرد، زل زده بود توی چشم هام و حرکات عصبی داشت. یکم ترسیده بودم چون واقعا شرایط بدی بود».

با تمام این اوصاف و تحمل رنج سه ساله، ف. با اعدام کیوان الف مخالف است؛ «من به صورت کلی با مجازات اعدام مخالفم، از گرفتن حق حیات از یک آدم مخالفم. وقتی هم که خواستم شکایت کنم، وکیلم بهم گفت اونم مخالف اعدامه، اما به هر حال در صورت اثبات جرم، احتمال اعدام هم وجود داره. من با علم به این موضوع شکایتم رو مطرح کردم. اما وقتی این موضوع مطرح میشه و برای اولین بار قانون بهش وارد میشه، موقعیتیه که به راحتی نمیشه نادیده ش گرفت. اگه هدفت این باشه که بخوای یه تاثیری تو این جریان بذاری، این موقعیت بهترین زمانه. باید جلوی این ماجرا یه جایی گرفته می شد. اولویت من این بود که اولا این آدم و بعد افراد دیگه تو موقعیت مشابه نتونن به دیگران آسیب برسونن. من مخالف اعدامم اما چاره ای هم نبود، ما باید این راه رو می رفتیم».

اما او به مواجه اش با پلیس هم اشاره می کند: «وقتی رفتم پیش پلیس، با اینکه گفته بودن خطری ما رو تهدید نمی کنه باز هم اعتماد کامل نداشتم. به نظرم بقیه هم همین احساس رو داشتن. من از روی ناچاری به مرجع قانونی پناه بردم چون چاره دیگه ای نداشتم. اگه انتخاب دیگه ای داشتم شاید این کار رو نمی کردم. البته برخوردشون خوب بود. ضمن اینکه بازپرس پرونده هم به طور عجیبی فرد حمایتگریه و فعلا ماجرا داره خوب پیش می ره».

تجاوز پزشک به زینب 2 ساله در بیمارستان!