دقایقی پدر و دختری در بیت/ فرشته‌ها با خودشان رنگ آورده بودند!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز به نقل از مهر، گرچه منطق می گوید باید خسته شده باشند، اما دختر بچه های تازه به سن تکلیف رسیده، چنان به آسمان می پرند و پا بر زمین می کوبند که انگار نه انگار چند ساعتی است انتظار می کشند.

دست و جیغ و سوت و هورای دهه نودی ها، حسینیه امام خمینی را پر کرده است. این شاید یکی از چشم نوازترین، جالب ترین، شیرین ترین، خالص ترین و معصومانه ترین استقبال هایی است که در سال های اخیر از ورود «آقا» شده است.

با آمدن رهبر، حسینیه مثل استادیومی که دقیقه نود و چندم، تیم محبوب تماشاچیانش گل زده باشد، تکان می خورد. شور و هیجان و عشق و خوشحالی صورت ها را پر کرده است. دختربچه ها ذوق زده شانه یکدیگر را تکان می دهند؛ انگار بخواهند به رفیق شان یادآوری کنند: «خواب نمی بینی! ما واقعا اینجاییم...»

فرش حسینیه با شکوفه های چادر رنگی هاشان گلباران شده است. صورت های دلبر دخترانه از میانه دایره چادرنمازها خودنمایی می کند؛ لپ هایشان از سرمای هوای جمعه اواسط بهمن ماه گل انداخته و از دو طرف چادر بیرون زده است. چادری که با عشق و به زحمت سعی می کنند آن را درست و مرتب روی سرشان بنشانند. دوتا دوتا رو به هم می نشینند و با دست های کوچک و ظریف، خواهرانه روسری و چادر را روی سر رفیق شان سر و سامان می دهند.

گرمای حضور فرشته ها و جشن تکلیف شان، بهار را زودتر از فروردین ماه به بیت رهبری آورده است. اینجا «جشن فرشته ها» برپا شده است.

رنگ و لعاب دخترانه از دیوار حسینه بالا می رود

اینجا همه چیز فرق کرده است. چند هفته پیش برای دیدار زنان با رهبر انقلاب، تنها حدیث بالای جایگاه نگاه ها را جذب خود کرده بود. اما حالا انگار اینجا جایی دیگر است. رنگ و لعاب دخترانه از در و دیوار حسینیه بالا می رود.

درب ورودی را با سه رنگ پرچم ایران آذین بسته اند. خبری از آجرهای ستون ها نیست؛ همگی با پارچه های حریر لیمویی، گلبهی، صورتی و سبز و آبی پوشانده شده اند. روی هر ستون پارچه ها را مثل دامن های عروسکی، با چین های مرتب درست کرده اند و یک گل بزرگ رویش زده اند.

مربی یکی از مدارس به بچه هایش یادآوری می کرد که بعد از نماز زیر ستون اول دست چپ منتظرش باشند؛ یکی از دخترها بلند شد و دستش را از زیر چادر نمازش بیرون آورد، به ستون اشاره کرد و گفت: «خانم! خب بگویید همان ستون صورتی خوش رنگی که گل سفید بزرگ دارد...»

راست می گفت؛ رنگ ها سبز و آبی و صورتی معمولی نبودند. همه چیز ملیح و ملایم و دخترانه انتخاب شده بود. حتی پرده پشت سر «آقا» که اغلب آبی رنگ بوده، امروز و این بار، به روشنی حضور دختران، رنگ نور به خود گرفته است، انگار امروز همه چیز بیشتر می درخشد.

آقا هم ماسک صورتی می زند؟

گروه های دانش آموزان دسته دسته، دست در دست هم، همراه با مربی مدرسه وارد حسینیه می شوند. بعضی ها هنوز چادر مشکی سرشان است و روی چادرها کاپشن پوشیده اند. بزرگترها برای شیرینی ظاهر دخترکان غش و ضعف می روند.

بچه ها گرچه ذوق زده و بازیگوش اند اما حرف شنوی دارند و بعد از چند بار تذکر و جابجایی کم کم صف های نماز را پر می کنند.

بعضی ها چادرنمازشان را از مدرسه گرفته اند؛ برخی هم از خانه با خودشان آورده اند و با بقیه فرق دارند، اما گل وجه اشتراک همه دختران امروز است. دم در ورودی به همه سجاده داده اند. سجاده ای نباتی رنگ با حاشیه سبز و صورتی. توی کیف هر سجاده هم یک ماسک گذاشته اند، ماسک های کوچک و صورتی.

مسئول برنامه مدام به بچه ها یادآوری می کرد ماسک هایشان را بزنند. دختر بچه ای ماسک آبی روی صورتش داشت. مربی سراغش رفت: «مامان جان! ماسک ات را بزن». جواب داد: «ماسک دارم که!» دو زانو روبرویش نشست و گفت: «نه! همان ماسک صورتی که همه زده اند. امروز همه قرار است ماسک صورتی بزنند...» دختربچه که دو ساعتی بود انتظار دیدار را می کشید با جدیت پرسید: «یعنی آقا هم امروز ماسک صورتی می زند؟»

معصومیت سوالش و انتظاری که تمام فکرش را پر کرده بود، مربی مذکور را به خنده انداخت؛ همانطور که ماسک صورتی را پشت گوش دخترک گیر می انداخت، گفت: «نمی دانم؛ شاید ماسکشان صورتی نباشد؛ باید صبر کنیم تا بیایند...»

فرشته ها بهشت را آورده اند

سر صف اول نشستم؛ هنوز حرفی نزده دخترکی با چادر نماز سفید و صورتی پرسید: «خاله شما خبرنگاری؟» تایید کردم. گفت: «می شود به آقا بگویی بعد از نماز کمی بیشتر پیشمان بماند؟» پرسیدم آقا را چه کار داری؟ معصومانه گردنش را کج کرد و گفت: «یچی! من قبلا هم اینجا آمده ام! اما همیشه وقتی آقا آمده رفتم بازی کردم؛ این بار می خواهم بنشینم گوش کنم.»

اسمش «ریحانه زهرا» بود. دم در سجاده نگرفته بود؛ سجاده که برایش آوردند، باز کرد و گفت: «خاله! شما اینجا به کسی که می خواهد نماز بخواند مُهر نمی دهید!؟» هیچ کدام از سجاده ها مهر نداشت. گفتم: «برای آنکه مهر توی رفت وآمد زیر پا نیاید الان مهر نداده اند؛ نزدیک نماز حتما برایتان می آورند.»

کنار «ریحانه زهرا»، دخترک دیگری با چادرنماز لیمویی رنگ به ما گوش می داد؛ گلایه مند گفت: «اما من بار اول است که می آیم... خاله! خاله! اگر بدانی چقدر خوشحالم! انگار آمدم توی بهشت...» واقعا خوشحال و بی تاب بود؛ چشمانش برق می زد: «پس آقا کی می آیند؟»

فیلم لحظه ورود رهبری که منتشر شد، بلافاصله شناختمش. همان دخترکی که بعد از دیدن آقا، از فرط شوق سرش را با دو دست می گیرد و این پا و آن پا می کند؛ برمی گردد شانه دوستش را با دو دست می گیرد و هیجان زده تکانش می دهد. لحظه ای که هرکس دیده دلش حسابی قنج رفته است.

بغض ها و خنده های انتظار

درحالیکه صف های جلو بین بچه ها سر جای بهتر رقابت است، چند دختربچه میانه یک صف خالی، نشسته اند و آماده نماز می شوند. سجاده هایشان که پهن شد و چادرها که روی سرهایشان آرام گرفت، یک نفرشان از جا در رفت و دو مشتش را به آسمان کوبید: «صل علی محمد... یاور مهدی آمد!»

دوستانش از جا پریدند و چشم هایشان دنبال آقا می گشت. وقتی دیدند خبری نیست و دخترک بازیگوش ریز ریز می خندد، فهمیدند حتی توی بیت رهبری هم می شود شیطنت کرد و به قول خودشان ایستگاه گرفت. به شرط آنکه خلاقیت لحظه ای داشته باشی!

رفته رفته روی فرش حسینیه امام پر از شکوفه گل های بهاری چادرنمازها شد. پشت ستون تنومند ساختمان که با پارچه رنگی آذین شده بود، دختری با روسری و چادر و ماسک تماما سفید پشت به جایگاه ایستاده؛ جلو رفتم: «جانماز نداری خاله؟»

شوک زده خندید: «من از تیم انتظامات هستم!»

سر چرخاندم؛ پشت هر ستون خانومی با چادر رنگی خلاف جهت مهمانان ایستاده بود و اوضاع را زیر نظر داشت. تمام تیم انتظامات که میانه صفوف مستقر بودند چادر رنگی به سر داشتند. فرشته ها با خودشان رنگ آورده بودند.

اکثر میهمانان مستقر شدند. دست های ظریف دخترانه به آسمان حسینیه نزدیک تر می شود و دعای فرج می خواند. دو دختر به کمک ویلچر آمدند و روی صندلی های نماز نشستند. چند نفری هم آهسته تر از دیگران با قدم های کوتاه دست در دست مربی ها وارد حسینیه شدند، یا عینک آفتابی زده اند یا ته استکانی.

مربی، مسئولیت سه یا چهار دختر کم بینا و نابینا را برعهده دارد. «زینب» که عینک آفتابی زده است، در فاصله ای که مربی به بقیه دخترها رسیدگی می کند، آرام و ذره ذره کیف سجاده را لمس می کند. دست دیگرش را بر زمین می کشد تا نوار قبله را پیدا کند. کسی استقلالش را به هم نمی زند.

زینب خوب از پس خودش برمی آید. سجاده را می اندازد و با دو دست آنقدر از همه جهات به دو طرف بازش می کند که خیالش راحت شود گوشه ای تا خورده یا کج و کوله باقی نمانده است. با سرانگشت ابتدای سجاده را پیدا می کند و مودب و موقر می نشیند. روسری اش مرتب و چادرش در بهترین حالت ممکن ایستاده است.

نزدیک تر که شدم، حضورم را فهمید. صدای شفاف و کلام متینی دارد، انگار گوینده رادیو باشد: «اگر پیش آقا بروم می گویم برای پسرعمه ام که کنکور دارد دعا کند... برای سلامتی خانواده ام هم دعا کند تا همیشه حالشان خوب باشد» مکث می کند: «برای چشم های من هم دعا کند...»

حال چشم هایش را پرسیدم؛ با همان متانت و شفافیت، محکم و باصلابت گفت: «در دنیا هیچ راه درمانی ندارد؛ پیش همه دکترها رفتیم، ولی دوست دارم آقا هم دعایم کنند شاید چشم هایم خوب شد...» چشم های من بغض زینب را می بیند، اما کاش گوش های او صدای بغض من را نشنیده باشند.

چاشنی شعر و شوخی

مجری پشت تریبون رفته است و مدام به بچه ها یادآوری می کند که صف عقب و جلو مهم نیست. اما چیزی نمانده بود برای نزدیک تر نشستن به «آقا»، دخترها بازار سیاه به راه بیندازند.

بالاخره برادران دوقلوی روحانی و جوان، نبض مراسم را در دست می گیرند و با شوخی هایی که به راه می اندازند، حوصله های بچه ها را از سررفتن نجات می دهند.

«بسم الله الرحمنِ؟» بچه ها داد می زنند «رحیم!»

«کریم؟ نه! نشد... بسم الله الرحمن؟ » دخترها قوی تر فریاد می کشند: «رحیم!»

«عموروحانی ها» سوره کوثر را با همین فرمان با بچه ها تکرار می کنند و شعر می خوانند: «جشن تکلیفِ منه! خوش به حال ننه مِه!» دخترها قاه قاه می خندند. «نه نه! ببخشید! جشن تکلیفِ منه! خوش به حال عمّه مِه!» روی سجاده هاشان غش می کنند. بالاخره اصل بیت را می خوانند: «جشن تکلیفِ منه! چون خدا یار منه...»

عموروحانی ها با قرآن و شعر و چاشنی شوخی حسابی بچه ها را می خندانند و سرگرم می کنند.

این همه زیبایی را چطور می شود نوشت؟

نیم ساعتی تا اذان مانده است. دخترها چند بار سرودی که قرار است مقابل آقا بخوانند را تمرین کرده اند. موقع تمرین طوری از ته دل می خوانند که انگار هرکدامشان تک خوان مهم ترین اجرای عمر خود هستند. حروف و کلمات را با تمام وجود ادا می کنند، صدایشان مستقیم از قلب هایشان می آید، نه از حنجره ها.

یک سری ایستاده با سرود همراهی می کنند و عده ای دیگر سربه زیر روی سجاده نشسته اند و تکان خوردن ماسک های صورتی شان می گوید که آرامند اما ساکت نه.

بعد از چند نوبت تمرین سرود، دخترها با آواز «ایران ایران» کف می زنند و شعر می خوانند. ذوق و زندگی از نگاه هایشان چکه می کند. خبرنگاری که کنارم نشسته به آرنجم می کوبد: «این همه زیبایی را چطور می شود نوشت؟»

از حرف های وزیر تا دوچرخه صورتی

ساعت میانه حسینیه، ۵:۲۵ دقیقه عصر را نشان می دهد. جمع مسئولان هم از راه می رسند، حجت الاسلام قمی رئیس سازمان تبلیغات، نوری وزیر آموزش و پرورش و مدیران دیگر.

وزیر آموزش و پرورش پشت بلندگو می رود و چند کلامی با بچه ها حرف می زند.

وزیر خبر ندارد وقت حرف هایش دخترهای صفوف آخر بر سر مطالبه دوچرخه و اسکیت صورتی یا چفیه و انگشتر از «آقا» با یکدیگر چانه می زنند و لابلای چانه زدن هایشان یک نفر یادش می آید: «بچه ها! وضو! من وضو نگرفتم!»

گروه هشت نفره ای از دختران نوجوان مقابل جایگاه، رو به جمعیت نمازگزار می نشینند و قرآن همخوانی می کنند. دو دختر دیگر با چادرهای سفید و گل های ریز سبزرنگ کنار دیوار حسینیه نشسته اند. فکر کردم دکلمه خوان باشند. از مربی شان که پرسیدم، گفت: «فرزندان شهدای مدافع حرم هستند؛ شهید رستگاری و لطفی نیاسر»

یک نفر از تشریفات برنامه آمد و صدایشان کرد: «دخترها! برویم پیش آقا...» چند دقیقه بعد دخترها هم قدم رهبر، در حالی که عکس پدر در دست داشتند وارد حسینیه شدند.

به نظر می رسید زیر سایه صدای مهیب دست و جیغ و سوت و هورای دخترهای دهه نودی که از شوق دیدن آقا سر از پا نمی شناختند، مظلومیت دختران شهدا در نزدیکای رسیدن روز پدر از چشم دوربین ها و رسانه ها پنهان ماند.

چیزی نمانده بود بر جاذبه غلبه کنند

با ورود آقا، صفوف نماز به هم می ریزد. دخترها برای دیدن رهبر، دل از سجاده های سفید و صورتی کنده اند و جلو آمده اند. این نسخه مشابه بقیه دیدارهای رهبری است که با ورود ایشان، جمعیت بی توجه به تذکرات مداوم مسئولان، به سمت جایگاه موج می زند.

آقا از لحظه ورود لبخند ملموسی دارند؛ انگار از نوع استقبال دهه نودی ها، ایشان هم به وجد آمده باشند. مقابل دخترها می ایستند و دست سلام بالا می آورند و بلافاصله بر سر سجاده می نشینند.

مربی ها و تشریفاتی ها، دخترها را به صفوف نماز بازمی گردانند. مجری از آقا می خواهد برای همه دعای پدرانه کنند به ویژه برای فرزندان شهدا و دهه نودی هایی که سربازان آینده هستند: «آقا جان، بچه ها چند ساعت است مشتاقانه منتظر شما هستند. اگر اجازه بدهید سرودی که تمرین کرده اند را برایتان بخوانند» آقا به تایید سری تکان می دهند.

بالاخره بعد از چند بار تمرین، بچه ها برای اجرای اصلی آماده شدند. مربی ها تذکر دادند که دخترها بنشینند و سرودشان را بخوانند اما چیزی نمانده از شدت انرژی بر جاذبه غلبه کنند؛ نشستن پیش کش شان باشد.

ایستاده و با صلابت پشت سر آقا سرود را می خوانند. گویی هرکدام مقابل روی رهبر ایستاده و بار این اجرا را به تنهایی به دوش می کشد.

عشق، صلابت، نمک

دو دختر آمدند: «خاله! می شود شما که خودکار داری کف دستم بنویسی جانم فدای رهبر؟ می خواهم دستم را بالا بگیرم شاید آقا ببینند...»

اذان می گویند. با همان «الله اکبر» اول، تمام جمعیت می ایستد. دخترها برای قیام تا «قد قامت الصلاة» منتظر نمی مانند.

دخترک ریزه ای کلافه این پا و آن پا می کند. آقا را نمی بیند. دوستش که جثه چندان قوی تری ندارد می خواهد او را بلند کند تا شاید بتواند رهبر را ببیند. هر دو را به نوبت بغل می کنم تا آقا را ببینند. وقتی نفر دوم را زمین می گذارم انگشت دست ها را در هم قلاب می کنند و پیشانی ها را به هم می چسبانند و از خوشحالی بالا و پایین می پرند.

دخترها موقع نماز خواندن هم به یکدیگر کمک می کردند! مثلا دخترکی مدام سر نماز با آرنج به دوستش می کوبید که «برو قنوت! رکوع! بیا سجده!» حواسش بود رفیق حواس پرتش از نماز جا نماند.

نماز اول که تمام شد، دخترها به رسم بزرگترها به یکدیگر دستِ «قبول باشد» دراز کردند؛ اما نه فقط به نفر سمت راست و چپ. به حداقل سه نفر از راست، سه نفر از چپ؛ دو نفر از دو ردیف جلوتر و دو نفر از دو ردیف عقب تر. حداقل!

باز هم همهمه به راه افتاد و آرایش صف ها به هم ریخت. آقا که روی صندلی سخنرانی نشستند بچه ها باز کف و دست و جیغ زدند: «این همه لشکر آمده! به عشق رهبر آمده!» خنده رهبر از هرجای حسینیه قابل رویت بود. دخترها قوی، معصوم، باصلابت، نمکین و البته سراسر عشق بودند. دختری دکلمه خواند: «ای رهبر؛ ای پدر خستگی ناپذیرم سلام! بابای مهربانم روزت مبارک...»

اینجا عشق بیداد می کند

برای آنکه حق مطلب ادا شود، یک بار دیگر سرود را می خوانند و با گفتن هر عبارت آن را با زبان اشاره نیز ادا می کنند. سرود که تمام می شود باز دست و سوت و جیغ و هورا حسینیه را پر می کند. آخرین بار این همه صدای دست و جیغ کی در حسینیه امام پیچیده است؟

ذوق پدرانه از نگاه رهبر سرریز می شود و در کلام بعد از سرود پنهان نمی ماند: «بچه های عزیزم گوش کنید! سرودتان خیلی عالی بود. هم شعرش خوب بود هم آهنگش خوب بود؛ هم شما خوب اجرا کردید...»

آقا بچه ها را با زبان و عباراتی مفهوم برای سن و سالشان نصیحت می کنند. دخترها گوش می دهند. لابلای صف ها لبخند برقرار است. نفر اول یکی از صف ها با اخم و بغض آقا را نگاه می کند. با یک «پیس پیس» توجهش را جلب می کنم، چشمک می زنم که چی شده؟! سمتم می آید؛ اسمش روی کارتی که بر گردن دارد نوشته شده است: «زینب بزرگیان» صورت زیبایش به اندازه چادرش گل انداخته است اما انگار عصبانی است: «دلم می خواهد بروم پیش آقا...»

علت را که می پرسم اشکی روی صورت قاب شده در چادر رنگی اش می غلتد: «هیچی! کاری ندارم! فقط می خواهم دستشان را ببوسم...» این را می گوید و سر روی شانه ام می گذارد و گریه می کند. اگر دوربین همراهم بود، می گفتم حتما در عالم کودکی، خیال دیده شدن در تصویر و لنز را دارد.

اطراف را نگاه کردم. هیچ کس حواسش به ما نیست. اشک صورت زینب را پر کرده است: «آخر خاله! من آقا را خیلی دوست دارم...»

نماز دوم شروع می شود. زینب متین بر سجاده اش برمی گردد و قامت می بندد. عقب تر می ایستم تا در زاویه دیدش نباشم. صدای قرائت حمد و سوره آقا که می پیچد لب های زینب سر نماز شروع به لرزیدن می کند. اینجا عشق بیداد می کند.

می خواستم روز پدر را تبریک بگویم؛ نشد

نماز دوم هم تمام شد. به گمانم آقا دو رکعت نافله نشسته می خوانند. دخترها سلام آخر را گفته و نگفته، سر را به دو طرف تکان دادند و از سجاده به نیت دیداری نزدیک تر با رهبر بلند شدند: «این همه لشکر آمده! به عشق رهبر آمده...»

مثل براده های آهن اطراف آهن ربا را می گیرند. آقا هنوز نشسته است. مسئولان امنیتی سعی بر کنترل جمعیت دختر بچه ها را دارند، اما آقا آسوده خاطر نشسته و در حلقه چادرهای گل گلی دخترانش آرام است.

مربی ها از دیدن این صحنه اشک می ریزند. شاید آنها هم انتظار این همه محبت خالصانه و غیرقابل کنترل را نداشته اند. رهبر میان گل ها نشسته و با آنها گپ می زند. دخترکی آرام با نوک انگشت چند بار به بازوی چپ آقا می زند. انگار می خواهد مطمئن شود واقعی است! انگار می خواهد مطمئن شود این یک تصویر یا یک رویا نیست.

چند دقیقه ای بعد، آقا دست خداحافظی تکان می دهند و می روند. دو سه تا از دخترهایی که نزدیک رهبر نشسته بودند گفتگویشان را با دوستانشان مرور می کردند: «به من گفتند ممنون که اومدی»

«به من هم گفتند ممنون از لطفت عزیزم»

«به من گفتند برای شما دعا می کنم...»

دخترکی با کمی فاصله، بغض آلود حرف هایشان را گوش می کند. سراغش که می روم بغضش بدون معطلی می ترکد: «شلوغ بود، نتوانستم جلو بروم. من بابا ندارم؛ فقط می خواستم به آقا بگویم روزت مبارک بابا... نشد»

وقت خروج به هرکدام از دخترها یک عروسک، یک گل سر صورتی، یک قواره چادر، یک چفیه و چند کارت پستال رنگین از نصایح پدرانه دادند تا از این دیدار شیرین به یادگار داشته باشند.

شوق، عشق، زیبایی و معصومیت در این دیدار غلیان می کرد. از میان همه اینها اما رنگ صورتی و نجوای پدر و دختری حسابی به بیت رهبری می آمد.

جیغ و ذوق دختران دهه نودی با دیدن رهبر معظم انقلاب +فیلم