به گزارش ساعد نیوز به نقل از فارس، انتظار برای ظهور امام زمان (عج) دارای ابعاد مختلفی است که یکی از آن ها بُعد سیاسی است. امام زمان (عج) ظهور خواهند کرد تا حکومتی جهانی را ایجاد کنند و در آن، ظلم و جور را برطرف کرده و قسط و عدل برپا کنند؛ رویایی که برای همه انسان ها با هر دین و آیینی، شیرین است؛ رویایی که تماما یک اقدام سیاسی است.
بنابراین برای مقدمه سازی ظهور امام زمان (عج) باید رفتار دقیق سیاسی هم داشت، اما اهمیت این کار و جایگاهش در برابر ابعاد عاطفی و اعتقادی انتظار برای ظهور امام زمان (عج) کجاست؟ برای بررسی این مسائل با حجت الاسلام علیرضا پناهیان استاد حوزه و دانشگاه و سخنرانی مذهبی گفت وگویی داشتیم. این گفت وگو در قالب برنامه «منتظرانه» پخش شد که ماحصل آن را در ادامه می خوانید:
مهمترین کار امام زمان بعد از ظهور، حکومت و حکمرانی است
آیا برای برقراری ارتباط با امام زمان (عج) به عنوان حجت خدا و واسطه فیض الهی ابعاد عاطفی و اعتقادی کفایت می کند؟
ما غالباً ارتباطمان با اولیاء خدا اولاً اعتقادی و ثانیاً عاطفی است و خیلی هم خوب است. این ها را نمی خواهیم انکار کنیم، اما ماجرا نباید به همین دو ارتباط ختم شود؛ بلکه باید یک ارتباط سیاسی هم با حضرت ولی عصر ارواحنا له الفداه برقرار کنیم. کما اینکه با اباعبدالله الحسین علیه السلام هم اگر می خواهیم ارتباط برقرار کنیم باز باید وجه سیاسی این ارتباط را روشن و بلکه پررنگ قرار دهیم. طبیعتاً ارتباط عاطفی اکثر ما بر محور مصائب اهل بیت است. این مصائب به دلایل کاملاً سیاسی رخ داده اند. اباعبدالله الحسین علیه السلام را به خاطر اینکه اخلاقشان خوب بود یا نماز خواندن خوبی داشتند، به شهادت نرساندند!
ما هر چقدر ارتباط اعتقادی یا عاطفی خوب با حضرت برقرار کنیم، اما ارتباط سیاسی با حضرت نداشته باشیم و نگاهمان به ظهور حضرت، حضور ایشان در عرصه سیاست نباشد، ارتباط ناقصی خواهیم داشت
طبیعتاً اگر امام زمان اروحنا له الفداه هم ظهور بفرمایند، مهم ترین چیزی که دیده خواهد شد، حکومت و حکمرانی ایشان و حضور ایشان در عرصه سیاسی است. به عبارتی، قدرت را در دست خواهند گرفت. ما صرفاً دنبال ظهور یک انسان عارف نیستیم. البته ایشان عارف به خدا هستند و از ایشان هیچ کس معرفت بیش تری نسبت به خدا ندارد؛ بلکه به جهت سیاسی ما منتظر هستیم تا غربت ایشان برطرف شود و غیبت به پایان برسد و حضور در صحنه سیاسی پیدا کنند.
کسانی با امام زمان ارتباط خوبی دارند که در عرصه سیاسی مرتبط شوند
در جامعه، افراد زیادی داریم که رهبانیت در پیش گرفته اند و به اعمال عبادی خود مشغول هستند. به نوعی کاری به کار سیاست و حکومت ندارند. این رفتار و نوع ارتباط آنان با امام زمان مشکل دارد؟
ما هر چقدر ارتباط اعتقادی یا عاطفی خوب با حضرت برقرار کنیم، اما اگر ارتباط سیاسی با حضرت نداشته باشیم و نگاهمان به ظهور حضرت، حضور ایشان در عرصه سیاست نباشد، ارتباط ناقصی خواهیم داشت. اساساً کسانی می توانند از نظر اعتقادی و عاطفی ارتباط کاملی با حضرت داشته باشند که این ارتباط را در عرصه سیاسی تعریف کنند.
ارتباط با امام زمان اگر سیاسی نباشد، ناقص است
چطور باید این ارتباط سیاسی را با حضرت برقرار کنیم؟
ارتباط با حضرت ولی عصر علیه السلام اگر ارتباط سیاسی نباشد، نه تنها ناقص است بلکه ممکن است کم کم موجب انحراف شود
تعریف کردن این ارتباط در عرصه سیاسی یعنی اینکه ما منتظر ظهور باشیم تا ایشان، جهانیان را از ظلمت و ظلم نجات بدهد. چنین تقاضایی، تقاضای فردی نیست. ما وقتی با حضرت ارتباط داشته باشیم و برای اینکه حضرت بیایند، آرزومند باشیم تا حکومتشان را ببینیم و حکمرانانی را که زیر سایه ایشان به عنوان نمایندگان ایشان حکومت خواهند کرد، ببینیم، ارتباط سیاسی ما برقرار شده است. این ارتباط عاطفه انسان را هم بیش تر می کند؛ اعتقاد انسان را هم عمیق تر و راسخ تر خواهد کرد. ارتباط با حضرت ولی عصر علیه السلام اگر ارتباط سیاسی نباشد، نه تنها ناقص است بلکه ممکن است کم کم موجب انحراف شود. انحراف مثل این که کسی دنبال این باشد که در گوشه ای خدمت حضرت برسد و دیداری تازه بکند و بگوید برای من کافی است. دیگر دعا برای فرج نکند و تمنا برای ظهور و حکومت ایشان نداشته باشد. این ارتباط، ناقص و بلکه انحرافی است. طبیعتاً این افراد هم موفق به دیدار حضرت نخواهند شد. موفق به دسترسی به حضرت ولی عصر ارواحنا له الفداه هم نخواهند شد.
امام زمان، قدرت را در اختیار و در خدمت برقراری عدالت قرار می دهد
در حال حاضر اگر کسی بخواهد با حضرت ارتباط برقرار کند، جنس فعالیت هایی که باید انجام بدهد، چیست؟
اگر ما می دانیم اصل کاری که حضرت خواهند کرد، حکومت است و اصل کاری که حضرت خواهند کرد در عرصه سیاست خواهد بود، حتی آن شعار عدالت هم که می دهیم، همین رویکرد را خواهد داشت. ایشان قدرت را در اختیار و در خدمت برقراری عدالت قرار می دهد. اگر ارتباط سیاسی با حضرت داشته باشیم و انتظارمان یک انتظار سیاسی باشد، جنس انتظار ما به گونه ای خواهد بود که هم اکنون اگر می خواهیم برای ظهور مقدمه سازی کنیم یا خودمان را به حضرت ولیعصر ارواحنا له الفداه مقرب کنیم، باید کار سیاسی و اجتماعی کنیم. کار اجتماعی که نتیجه اش سیاسی است. کار اجتماعی که نتیجه اش سیاسی نیست هم داریم؛ مثل این که فرد به آمریکا برود و به فقرا کمک کند و با نظام سلطه و سلطه گرانی که این همه ددمنشی دارند و این همه ظلمی که می کنند، کاری نداشته باشد، بلکه به نظام سلطه بگوید که تو هر چه جنایت بکنی ما این جا مردم را تسکین می دهیم تا تو به حیات خودت ادامه بدهی. این ها کارهای اجتماعی و مردم دوستانه ای است که نه تنها ضدنظام سلطه که تولیدکننده فقر و محرومیت است، نیست؛ بلکه به نظام سلطه کمک می کند.
باید سیاست را از دست ظالمان و فقیرسازان نجات داد
یعنی فرضاً نباید به نیازمندان و محرومان کشور آمریکا و دیگر کشورهای ظالم کمک کرد؟
اگر کسی می خواهد به حضرت ولی عصر مقرب شود باید خدمت به عرصه سیاسی کند. عرصه سیاسی را برای حضور حضرت منتظر کند. در عرصه سیاسی مقدمه سازی برای ظهور کند.
خیر، در آمریکا و در کشورهای پر از ظلم و فساد هم باید به محرومین کمک کرد و در این تردیدی نیست، ولی کمکی که به ریشه کن کردن فقر و فساد و ظلم منجر شود. در کنار این کمک باید نیم نگاهی به عرصه سیاست داشت و در حد توان، سیاست را از دست ظالمان و فقیرسازان نجات داد. خیلی از جوانان سوال می کنند که ما الآن چه کار کنیم به امام زمان ارواحنا له الفداه مقرب شویم. خواندن دعای عهد و نمازهای سر وقت، رعایت تقوا و ادای حق والدین و همچنین تا آن جایی که می شود، ظلم به دیگران نکردن در حیطه زندگی شخصی لازم است. شما منتظر هم نباشید. انجام این ها لازم است، اما اگر کسی می خواهد به حضرت ولی عصر ارواحنا له الفداه در کنار این ها مقرب شود و بلکه بالاتر از این ها مقرب شود و شاید بعضاً قبل از این ها مقرب شود، باید خدمت به عرصه سیاسی کند. عرصه سیاسی را برای حضور حضرت منتظر کند. در عرصه سیاسی مقدمه سازی برای ظهور کند.
خدمت به ظهور حضرت، گاه از دین داری شخصی هم بالاتر است
یعنی فعالیت در عرصه سیاسی قبل تر و مهم تر از اقدامات شخصی و فردی دین داران محسوب می شود؟
بله، برای این که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در برخی از موارد در جریان دعوت به قومی مثل قوم بنی ربیعه فرمودند که بیایید مرا کمک کنید و بیایید عهد ببندیم باهم که از من حمایت کنید ولو اعتقاداتتان درست نشود. به آن خدایی که من دعوت می کنم اگر شما موحد نشدید هم بیایید از من دفاع کنید. چطور رسول خدا نیاز به قدرت داشت تا بتواند اسلام را گسترش بدهد و در این راه حتی از پیمان آنان که اعتقاداتشان کامل نبود هم استفاده می کرد؟ شاید حضرت قبول کنند از خدمت ما هم استفاده کنند، اگرچه ما فرد بسیار عارف و زاهدی نباشیم. ما باید دینداری شخصی خودمان را انجام بدهیم در آن تردیدی نیست، اما همراه این دینداری فردی و مهم تر از آن و گاهی از اوقات قبل از دینداری فردی باید چه کار کنیم؟ خدمت به ظهور حضرت کنیم و آن خدمت هم چیزی از جنس سیاست خواهد بود. چون ظهور چیزی از جنس سیاست است.
برای اصلاح و پرشور کردن انتخابات چه باید کنیم؟
باتوجه به این وظیفه سیاسی ما برای مقدمه سازی ظهور امام زمان (عج)، رویدادهایی مانند انتخابات کشور چه اهمیتی دارد؟
انتخاباتی که در پیش داریم، زمینه هایی را برای ما فراهم می کند که خدمت سیاسی به نظام جمهوری اسلامی برای رونق بخشیدن، اصلاح انتخاب و انتخابات پرشور کنیم. این کار را انجام بدهیم، روشنگری و گفت وگو کنیم. گفت وگویی مشابه آنچه که حضرت زهرا (س) انجام داد. ایشان ۴۰ روز در خانه کسانی را می زد که تقریباً شاید حضرت یقین داشت که هیچ کدام از آن ها جواب مثبت نخواهند داد. از آبروی خودش مایه گذاشت. دختر پیغمبر عزیزترین فرد مدینه، در خانه های این افراد را می زد. خدا می داند که برای این که حضرت زهرا (س) به در خانه آن ها برود، آن افراد چقدر نالایق بودند، ولی اقدام سیاسی است و باید هم حضرت انجام بدهد.
انتخاباتی که در پیش داریم، زمینه هایی را برای ما فراهم می کند که خدمت سیاسی به نظام جمهوری اسلامی برای رونق بخشیدن، اصلاح انتخاب و انتخابات پرشور کنیم. باید این کار را انجام بدهیم، روشنگری و گفت وگو کنیم
البته ما در قرآن کریم داریم که ما کُنْتُ مُتَّخِذَ الْمُضِلِّینَ عَضُداً یعنی خداوند متعال می فرماید من گمراه کنندگان را به عنوان عضد و بازو به کار نمی گیرم. این آیه قرآن را اباعبدالله الحسین علیه السلام برای عبیدالله بن حر جوفی خواندند. این داستان را برای این می گویم که پاسخ این سوال را دهم که آیا ما قبل از دینداری و مهم تر از دینداری واقعاً کمک کردن به ولی خدا را برنامه خودمان قرار بدهیم یا نه؟ حضرت در راه، خیمه ای را دیدند و فرمودند این خیمه چه کسی است؟ گفتند این خیمه عبیدالله بن حر جوفی است. عبیدالله بن حر جوفی آدم ناصالحی بود. از نظر سیاسی هم حتی جهت گیری هایش با جهت گیری های اهل بیت (ع) متفاوت بود. حضرت پیکی را فرستادند تا آن فرد را به یاری حضرت دعوت کند. قبول نکرد. افراد عرضه داشتند که ما گفتیم این آدم صالحی نیست و قبول نکرد، به شما کمک کند. حضرت فرمود من خودم می روم و از او تقاضای کمک می کنم. در واقع ایشان می خواستند او را کمک کنند.
حضرت رفتند و او را به کمک خودشان دعوت کردند. نفرمودند تو عبادات، نماز، روزه و اعتقاداتت درست نیست، پس من تو را دعوت نمی کنم یا نفرمودند اول برو عباداتت را درست کن و بعداً بیا به من کمک کن. فرمودند الآن ولی خدا نیاز به کمک دارد. می آیی؟ آن فرد باز هم قبول نکرد. وقتی قبول نکرد و می خواست اسب و شمشیر خودش را به حضرت بدهد، حضرت این آیه قرآن را خواند. ما کُنْتُ مُتَّخِذَ الْمُضِلِّینَ عَضُداً من از کسانی که گمراه می کنند و مضل هستند کمک نمی گیرم. ایشان می خواستند خود شخص را برای کمک به ولی خدا، هدایت کنند. طبیعتاً اگر می آمد مثل افراد دیگری که به کربلا آمدند و امام حسین را کمک کردند، نجات پیدا می کردند.
انتخابات چگونه مقدمه ساز ظهور است؟
چگونه کمک به حضرت ولی عصر ارواحنا له الفداه متضمن نجات ماست؟
اقدام سیاسی اگر به خوبی و به قصد کمک به حضرت انجام شود، می دانید چه اتفاقی خواهد افتاد؟ یک مسئول نابه کار دیگر در جامعه نخواهیم داشت. یک فرد منتخب ناصالح نخواهیم داشت. یک فرد حتی انتصابی ناصالح هم نخواهیم داشت.
متأسفانه در جامعه ما دین طوری معرفی شده که اگر کسی به خاطر خدا و نصرت ولی خدا و نصرت دین خدا، اقدام سیاسی کند و از نظر سیاسی روشنگری کند و خدمتی به جامعه انجام بدهد از نظر معنوی اجرش شناخته نیست. کسی نمی داند چه اجر بالایی، بالاتر از بسیاری از عبادات فردی دارد. پس ما ارتباطمان با حضرت را باید از محدوده صِرف اعتقادی و عاطفی خارج کنیم و به محدوده سیاسی هم وارد سازیم. باید رابطه مان اعتقادی و عاطفی نباشد؛ بلکه رابطه مان با حضرت سیاسی هم باشد و وقتی انتظار فرج می کشیم، بدانیم فرج یک مقوله سیاسی است. این برخورد با معرفت و با انتظار فرج است و وقتی می خواهیم حضرت را کمک کنیم، جدا از دینداری فردی بلکه مهم تر از دینداری فردی، برای حضرت عرصه سیاست را آماده کنیم که حضرت تشریف فرما شوند.
واقعاً بالاتر از اقدام سیاسی مقدمه سازی برای ظهور حضرت، چیست؟ اقدام سیاسی اگر به خوبی و به قصد کمک به حضرت انجام شود، می دانید چه اتفاقی خواهد افتاد؟ دیگر یک مسئول نابه کار در جامعه نخواهیم داشت. یک فرد منتخب ناصالح نخواهیم داشت. یک فرد حتی انتصابی ناصالح هم نخواهیم داشت. دیگر دستگاه های نظارتی این قدر پرحجم برای کنترل مسئولین کار نمی کنند که تازه از پرونده سازی هم جا بمانند و این همه مورد رانت خواری پیدا کنند. دیگر در جامعه مسئول کم کار نخواهیم داشت. دیگر ما بیکاری در جامعه نخواهیم داشت. همه این ها مربوط به بحث های مهدوی است.
اگر حضرت ولی عصر تشریف بیاورند، آیا وضعیت زندگی مردم بهبود پیدا می کند؟
بله در حد اعلی. اگر بخواهد بهبود پیدا بکند با کار است یا بدون کار؟ اگر با کار است پس حضرت بیکاری را از بین خواهند برد. اگر بدون کار زندگی مردم رونق پیدا می کند با فلسفه خلقت انسان و با دین منافات دارد. پس نمی توانیم تصور کنیم زندگی مردم بدون کار کردن رونق پیدا می کنند. پس اگر مردم با کار کردن رونق پیدا می کنند، حضرت طوری جامعه را اداره خواهد کرد که کارآفرینی در حد اعلی خواهد بود. البته همه این ها در قرآن کریم آمده است. احساس مسؤولیت سیاسی در قرآن کریم لااقل به صورت یک آیه روشن و برجسته آمده است. لِیَقومَ النّاسُ بِالقِسطِ مردم خودشان برای برقراری قسط قیام کنند. اگر مردم قیام نکنند، پیامبران هم این کار را انجام نمی دهند. پیامبران می آیند مردم را راهنمایی کنند، ائمه هدی هم این راهنمایی را ادامه داده اند. حالا مانده است که لیقوم الناس بالقسط تا مردم به قسط قیام کنند. در این صورت حضرت ظهور خواهند کرد و رهبری شان را برای مردم ادامه خواهند داد و بعد از ظهور هم، این مردم هستند که عرصه سیاست را پاک و طیب نگه می دارند.
من نمی دانم که در زمان امام زمان هم رأی گیری خواهد بود یا نه ولی رأی گیری امروز امتحانی است برای جامعه ما تا نشان دهیم شایستگی ظهور حضرت را داریم یا نه؟ رأی گیری و انتخابات بیشتر از این که بخواهد جامعه ما را آباد کند، می تواند جهان را آزاد کند. چون یک قوم برجسته و قوی مثل ملت ایران، اگر از حضور در رأی گیری ها و در امتحان انتخابات، سربلند بیرون بیاید و این سربلندی در انتخاباتشان نهادینه شود، کافی است برای اینکه حضرت ظهور کنند و آن قوم را الگو قرار دهند و این معنا را در سراسر جهان گسترش دهند.
رأی گیری و انتخابات بیشتر از این که بخواهد جامعه ما را آباد کند، می تواند جهان را آزاد کند. چون یک قوم برجسته و قوی مثل ملت ایران، اگر از حضور در رأی گیری ها و در امتحان انتخابات، سربلند بیرون بیایند و این سربلندی در انتخاباتشان نهادینه شود، کافی است برای اینکه حضرت ظهور کنند و آن قوم را الگو قرار دهند
هیچ وقت در روایات نفرمودند که همه ملت ها اگر آباد و آزاد و عالی شوند حضرت ظهور خواهند کرد. عده ای اگر پای رکاب حضرت از شیعیان خوب بایستند، تمام است. این ها خود به خود با منطقشان جهان را خواهند گرفت. با مسیر و مرامشان جهان را آزاد خواهند کرد. پس مقوله مهدویت را یک مقوله اولاً سیاسی باید تلقی کرد و اقدام برای ظهور و مقدمه سازی برای فرج را اقدامی سیاسی دانست که یک نمونه اش در انتخابات است. طبیعتاً همین اقدام سیاسی با نیت خالصانه وقتی انجام گیرد می تواند اثر بسیار معنوی در روح خود فرد داشته باشد و پرونده انسان را بسیار نورانی کند. اثری که در جامعه دارد این است که جامعه متحول خواهد شد.
آیا اکثریت مردم ما متوجه امر ظهور و مسئولیتشان برای مقدمه سازی برای ظهور هستند یا نه؟ نمی دانم برای این سوال چه جوابی دارید. آیا اقلیتی از مردم ما متوجه مسأله ظهور و متوجه مقدمه سازی سیاسی برای ظهور هستند یا خیر؟ لااقل شاید جواب سوال دوم مثبت باشد. حداقل علی القاعده افرادی باید متوجه این معنا باشند. اگر این ها وظایفشان را درست انجام دهند، کار تمام است. این ها اگر با نیت صادقه اقدام صحیح و مسئولانه انجام بدهند و احساس مسؤولیت را در مردم زنده کنند، اثر کارشان جامعه را احیا خواهد کرد. معلوم می شود که عموماً ما بی توجه هستیم. اگر عموماً بی توجه نباشیم، ظهور بسیار زودتر از این حرف ها رخ می داد اما امیدوارم که امام زمان ارواحنا له الفداه کوتاهی های ما را در نظر نگیرند و خداوند متعال به ما عیدی بدهند و همین مقدار بیداری سیاسی مردم ما را بپذیرند و ظهور را برای ما به عنوان هدیه میلاد عنایت فرماید.
بازداشت امام زمان با شمشیر در دست در لارستان
