فرزندان تجاوز؛ قربانیان پنهان نسل‌کشی
به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از فرادید، ژان پیر می گوید همه چیز آن زمان برایش روشن شد که باید فرمی را در انتهای دوره ابتدایی پر می کرد و نام پدرش را در آن می نوشت.
او می گوید: «من او را نمی شناختم؛ اسمش را نمی دانستم.»
پدر نداشتن در روآندا امری غیرمعمول نیست: بسیاری از کودکان در این کشور بی پدر بزرگ شده اند – بیش از ۸۰۰۰۰۰ نفر در نسل کشی روآندا در سال ۱۹۹۴ کشته شدند. اما آن ها اسم پدرانشان را می دانستند.
ژان پیر طی سال ها در روستای محل اقامتش متوجه پج پچ های مردم شده بود، آن ها او را با نام های مختلفی صدا می زدند، اما باید سال ها می گذشت تا او حقیقت را متوجه بشود.
مادرش، کارین، می گوید: «این داستانی نبود که بتوان یکباره برای او تعریف کرد.»
«او شایعه های زیادی شنیده بود. اطلاعات متناقضی از دیگران دریافت کرده بود. همه در جامعۀ ما می دانستند که به من تجاوز شده است. کاری از دست من برنمی آمد.»
«پسرم مدام از من دربارۀ اینکه پدرش چه کسی بوده، سوال می پرسید. اما ۱۰۰ مرد به من تجاوز کردند و من نمی دانم کدامیک از آن ها پدر او هستند.»
نمی توانستم فرار کنم
دقیقا مشخص نیست که چند کودک حاصل تجاوز هایی هستند که در نسل کشی ۱۰۰ روزۀ سال ۱۹۹۴ در روآندا اتفاق افتاد.
تجاوز همواره از سوریه تا کلمبیا و از جمهوری دموکراتیک کنگو تا میانمار به عنوان سلاح جنگی مورد استفاده قرار گرفته است. سازمان ملل تلاش می کند تا استفاده از خشونت جنسی در درگیری ها را خاتمه ببخشد. در شبکه های اجتماعی افرادی که در جنگ ها مورد تعرض قرار گرفته اند با استفاده از #پایان _تجاوز _در _جنگ بر اهمیت خاتمه بخشیدن به استفاده از تجاوز به عنوان سلاح جنگی تاکید می کنند.
اما برای افرادی که به نوعی درگیر این موضوع بوده اند، یادآوری آن دوران، حتی بعد از ۲۵ سال، کاری بسیار سخت است. وقتی داستان کارین را می شنویم، تازه برایمان واضح می شود که چرا او برای گفتن حقیقت به پسرش این همه سال صبر کرده است.
وقتی اولین بار کارین مورد تجاوز قرار گرفت، همسن و سال اکنون پسرش بود. صد ها هزار زن و دختر توتسی توسط هوتوها، شبه نظامیان و سربازان مورد تجاوز جنسی قرار گرفتند.
نسل کشی تازه آغاز شده بود، و دو زخم عمیقی که با کارد روی صورت کارین ایجاد شده بود خونریزی شدیدی داشت. او هنوز بعد از این همه سال به واسطه آثار زخم روی صورتش به سختی صحبت می کند و غذا می خورد.
مهاجمانی که او را زخمی کردند – افراد عضو جامعه اش – او را کشان کشان به لبۀ گودالی بردند که پر از جسد مردان و زنان و کودکانی بود که تازه به قتل رسیده بودند.
کارین، علی رغم زخم های عمیق و درد شدیدی که احساس می کرد، می دانست که می خواهد زنده بماند. حتی بعد از آنکه چند ساعت بعد از این اتفاق، گروهی از سربازان با استفاده از شاخه های درخت او را مورد اذیت و آزار جنسی قرار دادند و آسیب های غیرقابل تصوری در بدنش ایجاد کردند، او می خواست زنده بماند.
کارین زمانی احساس کرد دیگر نمی خواهد زنده باشد، که گروهی دیگر او را به طرزی وحشیانه مورد تجاوز قرار دادند.
«دیگر می خواستم هر چه سریعتر بمیرم، می خواستم چندین بار بمیرم.».
اما فاجعه تازه آغاز شده بود. بیمارستانی که تلاش کرد زندگی او را نجات دهد به سرعت توسط شبه نظامیان هوتو محاصره شد.
«نمی توانستم فرار کنم. نمی توانستم بروم، چون همه چیز خراب شده بود.»
«هر کسی از راه رسید به من تجاوز کرد. آن ها حتی روی من ادرار می کردند.»
بالاخره بیمارستان توسط جبهه میهن پرستان روآندا آزاد شد و کارین درمان شد و توانست به خانه بازگردد؛ او خونریزی داشت، ضعیف و شکسته شده بود، اما همچنان زنده بود.
وقتی دکتر ها فهمیدند که او حامله است بسیار شگفت زده شدند.
«چیزی از بدن من باقی نمانده بود. نمی توانستم تصور کنم که چه اتفاقی افتاده است.»
«وقتی بچه به دنیا آمد، هنوز نمی دانستم که چرا چنین شده است. نمی توانستم باور کنم که او فرزند من است. بعد از تولدش، نگهش داشتم. هرچند که هیچ عشقی به او نداشتم.»
بچه هایی که ترک شدند
این داستان و داستان هایی مشابه آن، طی ۲۵ سال اخیر صد ها بار به کودکان در سراسر روآندا گفته شده اند. البته نه با جزئیات.
رئیس اجرایی صندوق نجات که از کودکان حاصل از تجاوز های دوران نسل کشی در روآندا و مادران آن ها حمایت می کند، می گوید: «تجاوز تابوست. در بسیاری موارد، این زنان هستند که به خاطر مورد تجاوز واقع شدن شرمگین هستند، نه مردانی که به آن ها تجاوز کرده اند.»
سم ماندِره می گوید، در برخی موارد، انگی که خویشاوندان به این مادران می زنند باعث شده که آن ها کودکان خود را ترک کنند و در موارد دیگر، باعث شده که ازدواج این افراد شکست بخورد.
زنان تا می توانند قضیه تجاوز را از کودکان خود مخفی نگه می دارند. برای همین، ژان پیر تازه متوجه شده که نطفه اش چگونه بسته شده است.
ماندره می گوید: «شاید برای مادران ساده بود که فقط به کودکانشان می گفتند که پدرانشان در نسل کشی کشته شده اند. اما مسئله این است که آن ها دیگر بچه نیستند. آن ها بزرگ شده اند و کلی سوال دارند و مادران مجبورند حقیقت را به آن ها بگویند.»
بنیاد روآندا، طی سالیان تلاش کرده است به مادرانی که نمی دانند چگونه این داستان را برای کودکانشان نقل کنند، کمک کند، اما حقیقت این است که این کار هم آسیب های خودش را دارد.
ماندره می گوید: «تاثیرات این اتفاق بلندمدت است؛ این تاثیرات می تواند نسل به نسل منتقل شود. به طور مثال زن جوانی بود که به شوهرش نگفته بود پدر حقیقی اش کیست. او می گفت: اگر همسرش بفهمد، ازدواجش به مخاطره می افتد. یا مادری بود که قبول داشت با دخترش بدرفتاری می کند؛ زیرا معتقد بود شیطنت ها و بازیگوشی های دخترش ناشی از این است که «حاصل تجاوز است.»
و صد ها مادر دیگر هستند که داستانشان درست مانند کارین است. آن ها هیچ ارتباطی بین خود و فرزندانشان احساس نمی کنند.
دوست داشتن پدر متجاوز، بخشیدن او
کارین، بالاخره وقتی که ژان پیر ۱۹ یا ۲۰ ساله بود، حقیقت را به او گفت.
ژان پیر می گوید، این حقیقت را پذیرفته است. اما هنوز احساس می کند که جای یک پدر در زندگی اش مانند حفره ای بزرگ خالی است. خیلی شگفت آور است که او نسبت به مردی که مادرش را مورد تجاوز قرار داده است، هیچ احساس نفرتی ندارد. کارین هم تصمیم گرفته آن مرد را ببخشد.
کارین می گوید: «فکر کردن مداوم درباره آن ها آزاردهنده است. هنگامی که می بخشید، احساس بهتری پیدا می کنید.»
ژان پیر هم می گوید: «من هرگز از او عصبانی نیستم. بعضی اوقات به او فکر می کنم: وقتی با مشکلات زندگی مواجه می شوم، احساس می کنم که دوست دارم پدری باشد که من کمک کند این مشکلات را حل کنم.»
او می خواهد مکانیک شود و روزی خانواده خودش را تشکیل دهد.
«می خواهم به خانواده خودم هم کمک کنم، و همۀ این ها پول می خواهد، که بسیار کمیاب است.»
کارین می گوید، برای اینکه نسبت به پسرش احساس مادری پیدا کند از مشاوران کمک گرفته است و هر چه ژان پیر بزرگتر شده است، احساس مادری اش بیشتر تقویت شده است.
می توان نزدیکی آن ها را وقتی در کنار هم روی یک پله نشسته اند و به جایی دور خیره شده اند احساس کرد.
آن ها در همان روستایی زندگی می کنند که زمانی پدر و مادر کارین مجبورش کردند، ژان پیر را رها کند؛ همانجایی که مردم روستا روی ژان پیر جوان اسم گذاشته بودند. اما اکنون اوضاع فرق کرده است. دیگر کسی به آن ها کاری ندارد و گویی جامعه این مسئله را پذیرفته است.
کارین می گوید: «آن ها می دانند که من زنده مانده ام تا با تمام زخم هایم مدت طولانی زندگی کنم، من اینجا خوشحالم.»
و ژان پیر نیز به مادرش به خاطر اینکه بعد از این همه مصیبت و درد هنوز به آینده خوشبین است، افتخار می کند.
«اینکه او این اتفاق را پذیرفته و شیوه ای که به آینده و پیشرفت می اندیشد، باعث افتخار من است.»