فال حافظ / آن یار کز او خانه ما جای پری بود - غزل شماره 216 

آن یار کز او خانه ما جای پری بود
سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود

دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش
بیچاره ندانست که یارش سفری بود

تنها نه ز راز دل من پرده برافتاد
تا بود فلک شیوه او پرده دری بود

منظور خردمند من آن ماه که او را
با حسن ادب شیوه صاحب نظری بود

از چنگ منش اختر بدمهر به در برد
آری چه کنم دولت دور قمری بود

عذری بنه ای دل که تو درویشی و او را
در مملکت حسن سر تاجوری بود

اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت
باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود

خوش بود لب آب و گل و سبزه و نسرین
افسوس که آن گنج روان رهگذری بود

خود را بکش ای بلبل از این رشک که گل را
با باد صبا وقت سحر جلوه گری بود

هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ
از یمن دعای شب و ورد سحری بود

تعبیر غزل شماره 216 حافظ:

مدتی است به بلایا و سختی ها مبتلا شده اید اما این روزها خیلی زود می گذرد و جای نگرانی نیست. احساس پشیمانی می کنید زیرا کارهای بیهوده ای انجام می دهید که بدون تعقل و دوراندیشی است. چرا فرصت ها را به راحتی از دست می دهید؟

وابسته مال دنیا نبودن خصلت پسندیده ای است اما شما بیش از حد ولخرجی می کنید و ارزش مالی که به زحمت به دست می آورید را نمی دانید. صبوری کنید که بیمار شفا پیدا می کند.