فال حافظ / وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی - غزل شماره 473

وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی
حاصل از حیات ای جان این دم است تا دانی

کام بخشی گردون عمر در عوض دارد
جهد کن که از دولت داد عیش بستانی

باغبان چو من زین جا بگذرم حرامت باد
گر به جای من سروی غیر دوست بنشانی

زاهد پشیمان را ذوق باده خواهد کشت
عاقلا مکن کاری کآورد پشیمانی

محتسب نمی‌داند این قدر که صوفی را
جنس خانگی باشد همچو لعل رمانی

با دعای شبخیزان ای شکردهان مستیز
در پناه یک اسم است خاتم سلیمانی

پند عاشقان بشنو و از در طرب بازآ
کاین همه نمی‌ارزد شغل عالم فانی

یوسف عزیزم رفت ای برادران رحمی
کز غمش عجب بینم حال پیر کنعانی

پیش زاهد از رندی دم مزن که نتوان گفت
با طبیب نامحرم حال درد پنهانی

می‌روی و مژگانت خون خلق می‌ریزد
تیز می‌روی جانا ترسمت فرومانی

دل ز ناوک چشمت گوش داشتم لیکن
ابروی کماندارت می‌برد به پیشانی

جمع کن به احسانی حافظ پریشان را
ای شکنج گیسویت مجمع پریشانی

گر تو فارغی از ما ای نگار سنگین دل
حال خود بخواهم گفت پیش آصف ثانی

تعبیر غزل شماره 473 حافظ:

از هدر دادن لحظات عمر برحذر باشید و ارزش روزهای زندگی را بدانید که دیگر برگشتی در کار نخواهد بود. راز دل را به افراد نامحرم نگویید که موجب حسادت آن ها شده و به دردسر می افتید.

در انجام کارها از عقل و درایت خود کمک گرفته و با آرامش و بدون عجله تصمیم بگیرید. از سهل انگاری دوری کنید که به پشیمانی و شکست منتهی خواهد شد.