گلچینی از اشعار احمدرضا احمدی

چه رنجی است
خوابیدن زیر آسمانی
که نه ابر دارد نه باران
از هراس از کلمات
هر شب خواب های
آشفته می بینیم

به این جهان آمده ایم
که تماشا کنیم

صندلی های فرسوده و رنگ باخته
سهم ما شد
انتخاب ما مرواریدهای رخشان
بود

یکی به ما بگوید
آیا ما قادریم
دریای آبی
و جعبه ی مداد رنگیِ
هفت رنگ را
به خانه ببریم
و خوش بختیِ
سرنگون در آسمان ابری را
صید کنیم

در انتظار جوابِ
شما هستیم
که در آفتاب بی خیال
قدم می زنید.

***

به خانه ی تو می آیم
موها را تازه شانه کرده ای
از ایشان ساعت حرکت
قطار را پرسیده ای
هر کس تو را ببیند
گمان نمی کند
که قطار سه روز است
در برف مانده
پس ایست گاه ها
در زمستان گم می شود
و هر کس ندانسته
مرگ را صدا می کند
پس دیدار کنیم
از لادنی که در گل دانِ شکسته
گُل داد
پس با پای پیاده
در این سنگلاخ بدویم
این اردیبهشت
این فروردین
حتی سراسر تابستان ما را تسلی نیست
پس چگونه
در این کوچه های بن بست
سرازیر شدیم
دیگر ما مانده ایم و تا پایان عمر
این پرسش
شاخه ها در قدم های ما
چه هستند
آغاز خلقت
آیا گل جوانه زده بود
در چشمان من
در گرمای مرداد ماه
در آفتاب
ساعت ها گفتگو کردیم

***

صبح تو بخیر
که ساعت حرکت قطار را به من غلط گفتی
که من بتوانم یک روز دیگر در کنار تو باشم
دوستان من ساعت حرکت قطار را
در شب گذشته به من گفته بودند
بر شانه های تو خزه و خزان روییده بود
تو توانستی با این شانه های مملو از خزه و خزان
سوار قطار شوی
دستان ات را تا صبح نزد من
به امانت نهادی
نان را گرم کردی به من دادی
دیگر در سکوت تو کنار میز صبحانه
ما طلاها و سنگ های فیروزه ی جهان را
تصاحب کردیم
سکوت تو را چون مدالی گرم و نایاب
بر سینه آویختم
هر روز در آینه به این سکوت خیره می شدم

سپس روز را آغاز می کردم
می خواستم زیر پای تو را پس از صبحانه
از آفتاب فرش کنم
دندان های تو ارج و قرب فراوان داشت
که نان بیات شده ی خانه ی مرا
گاز زدی
ما
من و تو
چگونه به صدای پرندگان رسیدیم
که کنار پنجره از سرما جان باختند
پرندگان بی آشیانه را همیشه دوست داشتی
اما دیگر عمر آنان تکرار نمی شد
هم چنان که عمر من و تو هم
دیگر تکرار نمی شد

***

***

تا همه ی ما در پاییز
در گل های داوودی غرق نشدیم
تند پارو بزن
درد می آید و می رود
اما
پاییز پشت پنجره
استوار ایستاده است
تند پارو بزن
تا عمر به پایان نرسیده است
به خانه برویم، سرد است
چراغ راهرو را روشن گذاشته ام
کسانی دیر آمدند چراغ را خاموش کردند
کاش دزد بودند
حالا که شب می شود
به یاد تو هستمکاش
خداحافظی نمی کردی و می رفتی
من عمری خداحافظی تو را
به یاد داشتم
پاییز پشت پنجره
استوار ایستاده است
مرا نظاره می کند
که چرا من
هنوز جهان را ترک نکرده ام
من که قلب فرسوده دارم
من که باید با قلب فرسوده
کم کم تو را فراموش کنم.

***

از عشق
اگر به زبان آمدیم فصلی را باید
برای خود صدا کنیم
تصنیف ها را بخوانیم
که دیگر زخم هامان بوی بهار گرفت.
بمان:
که برگ خانه ام را به خواب داده ای
فندق بهارم را به باد
و رنگ چشمانم را به آب.

تفنگی که اکنون تفنگ نیست،
و گلوله یی که در قصه ها
عتیقه شده است
روبروی کبوتران
تشنگی پرندگان را دارد.

***

مرا نکاوید
مرا بکارید
من اکنون بذری درستکار گشته ام
مرا بر الوارهای نور ببندید
از انگشتانم برای کودکان مداد رنگی بسازید
گوش هایم را بگذارید
تا در میان گلبرگ های صدا پاسداری کنند
چشمانم را گل میخ کنید
و بر هر دیواری
که در انتظار یادگاری کودکی ست بیاویزید
در سینه ام بذر مهر بپاشید
تا کودکان خسته از الفبا
در مرغزارهایم بازی کنند.مرا نکاوید
واژه بودم
زنجیر کلمات گشتم
سخنی نوشتم که دیگران
با آرامش بخوانند
من اکنون بذری درستکار گشته ام
مرا بکارید
در زمینی استوار جایم دهید
نه در جنگلی که زیر سایه ی درختان معیوب باشم
جای من در کنار پنجره هاست.

***

حقیقت دارد
تو را دوست دارم
در این باران
می خواستم تو
در انتهای خیابان نشسته
باشی
من عبور کنم
سلام کنم
لبخند تو را در باران
می خواستم
می خواهم
تمام لغاتی را که می دانم برای تو
به دریا بریزم
دوباره متولد شوم
دنیا را ببینم
رنگ کاج را ندانم
نامم را فراموش کنم
دوباره در آینه نگاه کنم
ندانم پیراهن دارم
کلمات دیروز را
امروز نگویم
خانه را برای تو آماده کنم
برای تو یک چمدان بخرم
تو معنی سفر را از من بپرسی
لغات تازه را از دریا صید کنم
لغات را شستشو دهم
آنقدر بمیرم
تا زنده شوم

***

مرا از این خانه
به باغ ببر
سرنوشت من
به بدگمانی
به خوناب دل
خاموشی لب
اشک های من بسته
بر صورت من است
هیچکس یورش دل را
در خانه ندید
بانو
من به خانه آمدم
و دیدم
که عشق چگونه
فرو می ریزد
و قلب در اوج
رها می شود
و بر کف باغچه می ریزد
بانو مرا دریاب
ما شب چراغ نبودیم
ما در شب باختیم

***

بهترین شعر های ناصر خسرو قبادیانی