به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، لاکچری های ایران هم کهنه پوش شده اند! این روزها بازار خرید و فروش برندهای دست دوم در اینستاگرام ایرانی ها داغ شده است. کیف های 13 میلیون تومانی دیور، کمربند 4 میلیون تومانی لویی ویتون، عینک آفتابی 5 میلیون تومانی تام فورد، دمپایی 4.5 میلیون تومانی هرمس و کفش پاشنه دار 7 میلیون تومانی میسون ولنتینو بخشی از تاناکورای لاکچری هاست! لاکچری هایی که می گویند برای اصل بودن لباس و کفش و عینک آفتابی شان شناسنامه می دهند.
مشتریان این دست دوم فروشی ها می گویند که با ریزش افزایش دلار قیمت کالاهای برند به شدت افزایش داشته است و گاهی قیمت یک لباس تا 60 میلیون تومان و یک کیف تا 40 یا 50 میلیون تومان می رسد. به همین دلیل آنها ترجیح داده اند پوشاک دست دوم و در حد نو همدیگر را با یک سوم قیمت خرید و فروش کنند. به جز اینستاگرام، بعضی اپلیکیشن های فارسی هم برای خرید و فروش لباس های دست دوم راه افتاده اند که البته برخی شان لباس های دست دوم معمولی را معامله می کنند.
فعالان بازار پوشاک به شهروندآنلاین توضیح می دهند که مزون های شمال شهر بیشتر این بساط دست دوم فروشی برندها را راه انداخته اند. سعید حسین زاد، عضو هیأت مدیره اتحادیه صادرکنندگان و تولیدکنندگان پوشاک ایران هم به شهروندآنلاین توضیح می دهد که درحال حاضر به جز برند ال سی واکیکی هیچ برند دیگری در ایران تولید و نمایندگی اصلی ندارد و بقیه برندها به صورت چمدانی توسط مسافران به ایران وارد می شوند.
مارک مظنه چقدر؟
بعد از گرانی ارز و رفتن برندهای اصل از ایران، برخی از لاکچری های تهران به سراغ سایت های فروش دست دوم رفته اند. مزون های شمال شهر تهران به شهروندآنلاین توضیح می دهند که بسیاری از برندها دیگر در ایران هیچ نمایندگی مجازی ندارند. چند نمایندگی هم که پیش از تحریم ها در گاندی و ولنجک شعبه هایی داشتند، حالا از ایران رفته اند.
جالب است که بدانید در یکی از پیج های اینستاگرامی یک کیف دوشی زنانه کوچک مارک دیور 8 میلیون تومان و کیف دستی از همین مارک 5 میلیون و 500 هزار تومان قیمت خورده بود. این قیمت ها در شرایطی است که برای خرید محصولات مشابه این مدلها باید بالای 15 میلیون تومان پول مصرف کنید.
جالب اینجاست که مدل هایی که رنگ های جذاب تر و همه پسندتری دارند، به قیمت های بالاتری عرضه می شوند. به عنوان مثال یک کیف زنانه مدل لویی ویتون مشکی 10 میلیون و 500 هزار تومان و یک کمربند از این برند فرانسوی 3 میلیون و 500 هزار تومان قیمت خورده بود. شیرین که پیش از گرانی دلار و کاهش ارزش پول ملی سراغ اجناس مارک می رفت، در این باره به شهروندآنلاین می گوید: «حاضرم برای خرید یک جنس دست دوم اصل پول زیادی را پرداخت کنم، اما مشکل اینجاست که بیشتر مدل هایی که برای فروش گذاشته می شود، طرح و رنگ های قدیمی دارند که صاحبانشان به دلیل دمده بودن، دیگر قادر به استفاده از آنها نیستند.»
1.6 میلیون نفر مشتری برندهای اصل در ایران
از حدود دو سال پیش بود که واردات پوشاک به ایران ممنوع و قرار شد که تنها برندهایی که 25 درصد تولیداتشان در داخل انجام می شود اجازه واردات داشته باشند، اما تحریم ها اجازه نداد که پای برندهای زیادی به ایران باز شود و حالا تنها بخشی از محصولات برند ال سی واکیکی در داخل تولید و در نمایندگی های رسمی این برندها عرضه می شود.
آن گونه که آمارها نشان می دهد 2 درصد از جامعه ایران یعنی چیزی حدود یک میلیون و 600 هزار نفر را دهک های بالای درآمدی تشکیل می دهند. دهک هایی که بسیاری از آنها مشتریان پر و پاقرص برندهای اصل هستند.
سعید حسین زاده، عضو اتحادیه صادر کنندگان و تولیدکنندگان پوشاک که مخالف ممنوعیت واردات برندهای اصل پوشاک است، می گوید: «گاهی شاهد هستیم که برخی از اقشار مرفه جامعه سالی یک یا دوبار صرفا برای خرید به کشورهای همسایه ایران سفر می کنند. درحالی که می توان با ساماندهی واردات شرایطی را ایجاد کرد که رونق در بازارهای ایران ایجاد شده و درآمدهای دولت افزایش پیدا کند.»
از او می پرسم که آیا کیفی که حدود 50 میلیون تومان قیمت دارد، در بازار ایران مشتری دارد، پاسخ می دهد که تولید این محصولات براساس بازاریابی که در کشورها صورت می گیرد، انجام می شود و اگر مشتری نداشت، هیچ گاه تولید نمی شد. بالاخره در کشور ما کم نیستند کسانی که 50 میلیون تومان برایشان پول کمی است. در همه جای دنیا چنین افرادی وجود دارند و تولید این برندها هم برای این قشر از جامعه صورت می گیرد.
مشکل در واردات فیک بود نه برندها
«هیچ گاه مخالف واردات برندهای اصل به ایران نبودیم.» عضو اتحادیه صادرکنندگان پوشاک ادامه می دهد: «مشکل ما برندهای فیک چینی بود که به قیمت چند سنت خریداری و در بازار ایران به قیمت های ناچیز فروخته می شد. این اجناس کیفیت بسیار پایینی داشتند به همین دلیل بسیار ارزان بودند. مشتری ها وقتی قیمت را می دیدند، این اجناس چینی را به جنس با کیفیت ایرانی ترجیح می دادند و همین مسأله شرایط بسیار سختی برای تولیدکنندگان داخلی ایجاد کرده بود.
جولان فروشگاه های تقلبی لباس مارک در تهران
آمارهای اعلامی نشان می دهد که ۱۱۰ فروشگاه مدعی فروش لباس های مارک به دلیل فروش کالای قاچاق تا پایان سال گذشته تعطیل شده اند. با این وجود، مال های شمال تهران هنوز پر است از مغازه هایی که مدعی فروش جنس های مارک هستند. عضو اتحادیه صادر کنندگان پوشاک که معتقد است بخش زیادی از اجناس موجود در بازار تتمه وارداتی است که 3 سال پیش انجام شده است، ادامه می دهد: «البته حجم زیادی از آنها فیک های درجه یک این برندها هستند که به اسم اصل فروخته می شود.»
سعید جلالی قدیری، دبیر اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک ایران هم پیشتر مدعی شده بود که قاچاق پوشاک به ایران کاهشی نیافته است. وی با اشاره به این که طبق اعلام ستاد مبارزه با قاچاق کالا و ارز میزان قاچاق پوشاک در سال ۱۳۹۳ بیش از 3 میلیارد دلار و درحال حاضر معادل ۲.۵ میلیارد دلار است، تصریح کرد: «آمارها نشان می دهد قاچاق پوشاک کاهش محسوسی نداشته و افزایش نرخ ارز نمی تواند عامل از بین رفتن قاچاق باشد؛ چراکه بعد از مدتی تورم و نرخ های جدید عادی می شود .»
مشتریان تاناکورا هم چند برابر شدند
اما این روزها مشتریان برندهای خارجی تنها به مارک پوش ها ختم نمی شوند و مشتریان فروشگاه های تاناکورا هم چند برابر شده اند. این جا خبری از باکس های شیک و شناسنامه نیست. حتی لباس ها روی رگال یا قفسه هم قرار نگرفته اند. لباس ها در چند جعبه بزرگ روی هم ریخته شده است و آنهایی هم که چشمگیرترند روی چوب لباسی های نازک جا گرفته اند . بوی تندی داخل مغازه پیچیده است. بویی که به گفته صاحب مغازه به دلیل استفاده از مواد ضد عفونی کننده برای لباس هاست.
«مهرداد عرب» صاحب یکی دیگر از فروشگاه های دست دوم فروشی در خیابان گمرک است. او درباره بیماری پوستی که ممکن است از این لباس ها منتقل شود می گوید: «معمولا زمستان ها کسب و کار ما هم رونق می گیرد. مردم به خرید لباس های تابستانی دست دوم علاقه چندانی نشان نمی دهند. دلیلش هم این است که اولا قیمت لباس های نو تابستانی آن قدر زیاد نیست و دیگر این که چون این قبیل لباس ها با پوست بدن به صورت مستقیم تماس دارند مردم استقبال چندانی از آنها نمی کنند. البته همه این لباس ها ضدعفونی می شوند و بویی هم که از آنها به مشام می رسد به دلیل مصرف همین مواد است. تا به حال هم فردی را ندیده ام که به دلیل استفاده از این لباس ها به بیماری پوستی مبتلا شده باشد. در مورد لباس های زمستانی اما قضیه فرق می کند.» او ادامه می دهد: «لباس ها دو دسته اند. لباس هایی مثل کاپشن و کت و شلوار کمتر ممکن است موجب بروز مشکل شوند، ولی لباس های زیر، چون در تماس مستقیم با بدن هستند در انتقال بیماری ها موثرند.»
