به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز به نقل از همشهری آنلاین، رواج فساد در ابعاد وسیع آن، از اساسی ترین ویژگی های حکومت هویدا به شمار می رود، روحیه دولتمردان غالبا و عامدا در جهت ترویج فساد و شکستن قبح آن بود و کسی که تسلیم چرخ فساد نمی شد، ناتوان، ناهماهنگ و مرتجع نامیده می شد. از مستخدم اداره گرفته تا وزیر و وکیل و... در این گردونه غرق شده بودند یا حداقل به آن تظاهر می کردند. نوع تفریحات، سرگرمی ها و مراکز تفریحی که به صورت رسمی و نظام مند با صرف بودجه های کلان و با توجیهات مختلف در دوره پهلوی دایر شده بودند، عموما در راستای ترویج فساد، فحشا و انحطاط اخلاقی جامعه حرکت می کردند. افزایش قارچ گونه اماکن فساد و فحشا، مراکز فروش مشروبات الکلی، قمارخانه ها، کاباره ها و دانسینگ ها، افزایش تعداد معتادان موادمخدر، میزان رشوه ها و پرونده های جرائم مختلف، نمونه ای از فساد اخلاقی در جامعه بود. در این دوره فساد و فحشا به صورت های مختلف، جامعه را فراگرفته و توسعه یافت و حکومت هم علاوه بر اینکه ممانعتی ایجاد نمی کرد، با وسایل مختلف به آن دامن می زد. قمارخانه های مجهز و کازینوهای شبانه روزی وابسته به دولت، همیشه دایر بود و پول های هنگفت به دست آمده از نفت در آنها صرف و در نهایت به مجامع معتبرتری از همین نوع در خارج منتقل می شد.
خانه های فساد و گسترش روسپیگری
اما موضوع مهم تر این است که خود حکومت با تخصیص بودجه به شکل مستقیم و غیرمستقیم به این ناهنجاری ها دامن می زد، به شکلی که مراکز و محله های بدنام و فاحشه خانه ها تبدیل به یک معضل اجتماعی شده بود و به شکل قارچ گونه در سطح شهر پراکنده شده بود و کم کم این مراکز به عنوان پایگاه های جنایت، فساد، قتل و اعتیاد درآمده بودند. در سال های آخر سلطنت شاه، به لحاظ آشفتگی های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و نیز فساد مالی، فحشا به صورت یک بحران اجتماعی درآمده بود. محله های بدنام و فحشاخانه ها بسیار زیادشده و تنظیم روابط اجتماعی براساس آنها انجام می شد، روزبه روز بر تعداد فواحش و مراکز فحشا افزوده می شد و آمار غیررسمی حکایت از ۵۰هزار فاحشه در ایران داشت، محله های بدنام در تهران و شهرستان ها به صورت پایگاه بزرگ جنایت، فساد، قتل و اعتیاد درآمده بود و علاوه بر حاشیه خیابان ها که لانه فساد بود، در زندان ها نیز فساد و فحشا بیداد می کرد.
کاباره و ترویج عیاشی
کاباره مکانی سرپوشیده است که در آن روی سکویی در وسط، موسیقی، رقص و به ندرت آواز و نمایش اجرا می شود و مشتریان در اطراف آن به کار خود مشغولند. صنعت کاباره به مفهوم واقعی در ایران از زمان پهلوی شروع به کار کرد و سریع تبدیل به بنگاه به ظاهر شادی شد. در تهران این مکان ها بیشتر در لاله زار بود و بعدها در سطح شهر هم پراکنده شده و در شهرهایی مثل شیراز و شهرهای شمالی هم رونق پیدا کرده بود که در اصطلاح عوام به رقاص خانه شهرت داشت. در این دوران تمامی درباریان متأسفانه پای ثابت کاباره های داخلی و خارجی بودند و بسیاری از اوقات خود را صرف حضور در این اماکن می کردند؛ مثل مولن روژ، میامی و کازابا. هر چند نوع قدیمی آن در زمان ناصرالدین شاه به نام شکوفه تاسیس شده بود و تا زمان انقلاب نیز بسیارفعال بود. این محل ها محل خوشگذرانی ثروتمندانی بود که با ماشین های آخرین سیستم به آنجا آمده تا به همراه تفریح و عیاشی به تصمیمات فردا هم فکر کنند. البته برخی جوانان نیز به هر طریق خود را در این محافل جا می کردند. در پی این خوشی ها، قتل ها و حوادث ناگواری نیز از روی مستی و روابط عاشقانه خواسته و ناخواسته رخ می داد و در اینجا بود که همیشه یک یا دونفر قلچماق برای نظم دهی در این مکان ها حضور داشتند. کاباره شکوفه نو از مکان هایی بود که عموما تصمیمات مهم سیاسی و اقتصادی مملکت در آنجا اتخاذ می شد و عموما زنان و مردان نیمه برهنه تا ساعت ۲نیمه شب به خوانندگی و رقص در آنجا مشغول بودند و بیشتر موسیقی ایران در این دوران مختص همین موسیقی ها و خوانندگان کاباره ای بود.
فروش و عرضه مشروبات الکلی
سرو مشروبات الکلی از اوایل دهه۲۰ و حکومت رضاخان آغاز شد و به شدت گسترش پیدا کرد و در جامعه ایران علنی شد.پهلوی با شتاب دادن به این روند به دنبال نشان دادن چهره ای متجدد و روشنفکر از خود بود. عمده مصرف کنندگان این مشروبات الکلی از قشر بورژوا و اشراف بی قید یا لائیک بود. این گروه ها بیشتر شامل فرنگ رفته ها و لیبرال های چپ و ملی بودند که در حد کلاس و مزمزه کردن، گهگاهی از آن استفاده می کردند.
گروه دیگر، لمپن های طبقه متوسط و پایین جامعه شامل جاهلان، الوات و لوطی ها بودند که از مشروبات با دوز بالا و قیمت پایین که گاهی به عرق سگی معروف بود استفاده می کردند و عموما این شرب خمر را در محرم و رمضان ترک می کردند.
گروه دیگر مصرف کننده، افرادی بودند که عموما از قشر متوسط بوده و هنگام حضور در مجالس برای رد نکردن دست صاحب مجلس لبی تر می کردند. این روند در دوره پهلوی دوم به صورت یک تفریح و سرگرمی برای جوانان بدل شد. در این دوره مراکز مشروب فروشی به ۳دسته تقسیم می شدند: دسته اول کلوپ هایی که در بالای شهر تهران بودند و معمولا افراد ثروتمند و زنان و مردان به معاشرت می پرداختند و معمولا مجالس رقص و تانگو و حتی فحشا در آن دایر بود و جوانان بسیاری در آن به وقت گذرانی می پرداختند. دسته دوم کافه ها، رستوران ها و حتی جگرفروشی هایی بودند که در کنار غذای خود سرو مشروب می کردند. دسته سوم مراکزی بود در مناطق جنوبی شهر که مرکز تجمع اراذل و اوباش و لمپن ها بود.
کاخ جوانان
از دوره شروع نخست وزیری علی امینی در سال۱۳۴۰ کاخ جوانان کارش را آغاز کرد. این الگو که دقیقا الگوبرداری از خانه های جوانان در آمریکا و اروپا به ویژه در اسرائیل بود، به جهت جذب جوانان تاسیس شد و پس از آن انواع و اقسام نهادهای این چنینی در صف راه اندازی قرار گرفتند که عموما سرچشمه شکل گیری انحطاط های اخلاقی و ایجاد سرگرمی های کاذب برای جوانان بودند. یکی از این مراکز تحت عنوان کاخ جوانان در شمال، جنوب و غرب تهران و پس از مدتی در تبریز، رشت، کرمان، اصفهان، شهرری و سنندج تاسیس شد. کاخ های جوانان اغلب مجهز به یک کتابخانه مختصر با سیر موضوعی کتاب های خاص، تریا، کافه در برخی سینما، موسیقی، بیلیارد و استخر مختلط ویژه جوانان بود. هر چند این مراکز خیلی موردتوجه جوانان دانشجو واقع نشد، ولی عملا تبدیل به نهادهای ضدفرهنگ اسلامی و ایرانی شدند. روزنامه اطلاعات در آن زمان، هدف این مرکز تازه تاسیس را «ترقی سطح اخلاق جوانان کشور» و هدایت جوانان به «اجتماعی که فقط شاه دوستی در آنجا اساس زندگی است» اعلام کرد.
دیسکو، کازینو و رواج قماربازی
وجود دیسکوهای ارزان قیمت در نقاط مختلف شهر سبب شده بود که جوانان بسیاری در سطوح مالی مختلف وقت زیادی از روز و شب خود را در آن سپری کنند. راه اندازی این مراکز به طور رسمی به عنوان مراکز تفریحی گاه با بودجه فرهنگی و سرمایه دربار پهلوی دقیقا محرک بیشتر فساد در جامعه جوان کشور بود. از سوی دیگر کازینوها و قمارخانه های بزرگ معضلی بودند که در سطح کشور از کنار دریای خزر تا جزیره کیش گسترده شده بود و در اقسام کوچک و بزرگ در شهرها پراکنده و گردش های مالی آن کاملا پیچیده و نامعلوم بود. این پدیده نه تنها در سطح عوام جامعه بلکه در ارکان نظام شاهنشاهی و سیاستمداران نفوذ کرده بود، به نحوی که بسیاری از این کازینوها و قمارخانه ها توسط درباریان اداره می شد که اسناد و خاطرات نقل شده موید آن است. جلساتی که به طور مداوم در بین درباریان و وزرا بر پایه قمار تشکیل می شد به امر عادی تبدیل شده بود. قماربازی حتی در بین محافظین شاه و دانشجویان دانشکده افسری نیز که مهم ترین رکن محافظت از رژیم بودند به نحو فزاینده ای رو به گسترش بود. نمونه چنین تفریحاتی، رسوایی بزرگی بود که در سال ۱۳۵۵ برای رژیم به بارآمد؛ باخت بزرگ امیر تیمور، سفیر شاهنشاه در انگلیس.
موسیقی نازل کاباره ای
مستندات تاریخی تا حد زیادی موسیقی مطرح در قبل از انقلاب و سرمایه گذاری در زمینه آن را معطوف به موسیقی و خوانندگی کاباره ای می داند؛ موسیقی ای که عشق های مجازی و جنسی و شهوت محور اصلی شعرها و آهنگ های آن بود. این رویه تا پیروزی انقلاب ادامه داشت و از آن پس موسیقی رنگ و بوی انقلابی و آرامان گرایانه پیدا کرد، و بسیاری از خوانندگان زن و برخی دیگر به خارج از کشور عزیمت کردند.
سینمای بی بندوبار
در خاطرات بسیاری از هنرمندان، بازیگران و کارگردانان آمده است که در دوران کودکی و نوجوانی همیشه مخفیانه به سینما می رفتند.این واقعیت نشأت گرفته از دیدگاه بد جامعه به این هنر و این صنف بوده؛ چراکه پخش گسترده فیلم هایی با عاشقانه های جنسی، با تصاویر و صحنه های مستهجن و برهنه بودن بازیگران آن در نیمی از صحنه ها و حتی در پوسترهای تبلیغی در سردر سینماها سبب ممانعت خانواده ها از رفتن به سینما بود. به نقل از مجلات و مستندات بسیاری که از آن دوران وجود دارد، بازتاب برهنه شدن نخستین زن ایرانی در سینمای ایران آنقدر گسترده و تأثیرگذار بود که بین برخی از وزرا و وکلای مجلس برای معاشرت و ارتباط با این ستارگان سینمای ایران یک رقابت عجیب شکل گرفته بود. روزنامه رستاخیز که در آن زمان داعیه دار بررسی و تحلیل سینمای ایران بود تا حد زیادی به بحث ابتذال و رواج آن بها می داد. در یکی از مقالات این روزنامه آمده بود: «یکی از چیزهایی که دست و پای بازیگران ما را می بندد و مانع پیشرفت آنهاست، چیزی است که در اجتماع اسمش را آبرو گذاشته اند. اگر یک بازیگر در یک صحنه بخواهد به فکر آبرویش باشد بازیگری است بی آبرو… عامل دیگری که دست و پای بازیگر ایرانی را می بندد نجابت است.» امام خمینی(ره) در صحبت های خود با اعلام رویکرد انقلاب درباره سینما اظهار کردند: «ما با سینما مخالف نیستیم بلکه با فحشا مخالفیم.»
دختران اروپایی
اسدالله علم وزیر دربار در خاطراتش که اکنون در کتاب یادداشت های علم جمع شده در تاریخ یکشنبه ۱۲ دی ۱۳۵۵ نوشتــه است:« قدری راجع به والاحضرت همایونی صحبت کردیم که ترتیبات دختربازی ایشان در کیش فراهم شده، قدری خوشحال شدند؛ ولی فرمودند: فکری بکن بچه ما ناخوش نشود. عرض کردم دو نفری که انتخاب شده اند، از بهترین دخترهای اروپا هستند. دیگر تا خداوند چه بخواهد.» (کتاب یادداشت های علم)
سختگیری نفیسی
کتاب یادداشت های علم را که ورق بزنید و به سه شنبه ۲۲ تیر ۱۳۵۵برسید اینگونه نوشته شده است:«... شاهنشاه خندیدند و بسیار خوشحال شدند.فرمودند خوب یک فکری برای او بکن. عرض کردم کار بسیار مشکلی است اولاً علیاحضرت شهبانو لابد اعتقاد دارند که این کار برای ایشان زود است و شاید هم درست باشد؛ بعد هم معلوم نیست مادر در این باره چه عقیده ای داشته باشد. فرمودند ما به عقیده علیاحضرت چه کار داریم؟ کار خودمان را بکنیم؛ چون ممکن است بچه به راه های بد بیفتد عرض کردم غلام که در جوانی تا هیجده سالگی زن ندیدم؛ زیرا شب و روز برگرده اسب سوار بودم و به طوری کارهای پدرم که آن وقت تهران بود و کارهای درسی ام و ورزش دائم، مرا به خود مشغول می داشت و خسته می کرد که دیگر فکر زن به سرم نمی افتاد و فقط با دخترهای مدرسه ایما و اشاره ای داشتیم و بس. شاهنشاه فرمودند ولی من اینطور نبودم البته در سوئیس دکتر مؤدب الدوله نفیسی خیلی به من سختگیری می کرد؛ ولی وقتی به ایران آمدم حتی پدرم دستور داد فوری برایم دختر پیدا کنند عرض کردم روشن را که دختر اول بود ندیدم ولی، فیروزه دختر دومی را دیده بودم. ...» (کتاب یادداشت های علم)
فساد اخلاقی؛ دلیل اصلی انتقادات
«ژان لــــوروریـــه» روزنامه نگار فرانسوی، دلایل نارضایتی مردم از رژیم پهلوی را اینگونه نوشته است:«اگر در کوچه و خیابان از ایرانیان بپرسید که چرا رژیم را مورد انتقاد و سرزنش قرار می دهند و جواب آنها را جمع کنید فساد و انحطاط اخلاقی رژیم در ردیف اول پاسخ آنها خواهد بود».(کتاب ایران بر ضدشاه/نوشته ژان لوروریه و احمد فاروقی/ترجمه مهدی نراقی/ص۱۰۳)
پیشکشی از اسرائیل
علی شهبازی، محافظ مخصوص شاه از جایگاه محوری عَلَم در فراهم آوردن بساط عیاشی شاه نوشته است: وقتی عَلَم وارد دربار شد و تیمسار ارتشبد هدایت را از گردونه خارج کرد و به شاه نزدیک شد شروع به سرگرم کردن شاه در خارج از کاخ کرد تا اینکه وزیر دربار شد. در وزارت دربار تشکیلاتی ویژه برای سرگرم کردن شاه درست کرده بود. عده زیادی در این باندِ فساد فعالیت می کردند؛ ازجمله سیروس پرتوی که از اسرائیل خانم های زیبا می آورد که اینها در حقیقت جاسوسه هایی بودند. (کتاب محافظ شاه، علی شهبازی(محافظ شخصی شاه تا لحظه مرگ)، ص۰۸)
دختربازی سرگرمی شاه پیر
در کتاب یادداشت های علم در تاریخ دوشنبه ۶۱ تیر اینگونه قلم فرسایی شده است:«باز احساس کردم شاهنشاه را متأثر کرده ام صحبت را به مسائل خودمانی کشیدم و از دخترها صحبت کردم فرمودند: چیز عجیبی است که این مسئله دختر بازی ما هر ساله در تنزل است و هر سال از سال قبل دخترهای بدتری داریم عرض کردم من در این مسئله تردید دارم؛ ولی یک مطلب مسلّم است و آن اینکه شاهنشاه هر ساله پیرتر و بالنتیجه مشکل پسندتر می شوید بعد پشیمان از این جسارت شدم؛ ولی شاهنشاه خیلی با شوخی و خنده تلقی فرمودند و فرمودند ممکن است راست می گویی عرض کردم به علاوه تعداد هم زیاد شده و ممکن است به قول فرانسوی ها دچار شده باشیم فرمودند خوب چه باید کرد؟ من اگر همین یک تفریح را نداشته باشم که سکته می کنم عرض کردم کاملاً حق با اعلیحضرت همایونی است و تمام رؤسا و مردان بزرگ ناچار باید یک [سرگرمی] distraction کامل داشته باشند که به نظر من فقط از راه زن میسر است.»(کتاب یادداشت های علم)
رابطه با بازیگر هالیوودی
وندی لی، نویسنده معروف آمریکایی در مورد رابطه شاه با گریس کلی، بازیگر مشهور هالیوودی نوشته:« کلی و شاه ایران در اواخر سال۹۴۹۱، زمانی که شاه برای بازدیدی رسمی به آمریکا آمده بود، در هتل والدورف آستوریا با هم آشنا شدند. آنها حداقل شش بار همدیگر را به صورت خصوصی ملاقات کردند. شاه که شیفته و مسحور گریس شده بود، علاقه اش را به گونه ای که بلد بود، یعنی با اهدای ۳ قطعه جواهر زیبا و گرانبها شامل: یک قفس طلا که داخلش یک قطعه الماس و یک پرنده ساخته شده از یاقوت کبود بود، یک جعبه طلا که داخلش یک ست با ۳۲ عدد الماس بود، و یک دستبند طلا از مروارید و الماس، ابراز کرد. گریس احتمالا تصمیم داشت جواهرات را برگرداند، ولی در نهایت دچار تردید شد و آنها را نگه داشت. با این حال او سریعا پیشنهاد ازدواج شاه را که می توانست وی را به ملکه ایران تبدیل کند رد کرد.» (صفحه ۴۷کتاب True Grace: the life and times of an American princess)
فرح و دوست پسر آمریکایی
علی شهبازی در صفحه ۲۷۶کتابش نوشته:«فرح دیبا بعداز فرار از کشور به بی بندوباری و عیش و نوش با یک مرد آمریکایی به نام آلن مشغول می شود و خوش می گذراند تا جایی که شهریار شفیق، پسر اشرف پهلوی به خاطر این بی بندوباری های فرح با عصبانیت به او می گوید:در ایران انقلاب شده و مرتب دارند افسران ارتش و هیأت دولت و سران سیاسی را اعدام می کنند، شما باید حفظ ظاهر را بفرمایید، این چه وضعی است و این مرتیکه کیست که دارد این جوک های کثیف را می گوید و شما می خندید؟فرح در جواب می گوید:انقلاب که باید می شد ولی انقلاب ما را آخوندها دزدیدند آنهایی هم که اعدام می شوند حق شان است که بمیرند، به تو هم مربوط نیست که من چه کار می کنم. »کتاب محافظ شاه/نوشته علی شهبازی(محافظ شخصی شاه تا لحظه مرگ)/صفحه۲۷۶)
شاه معتاد
پرویز راجی در خاطراتش به موضوعی تریاک کشی شاه اشاره کرده و نوشته است: «به نظر من اقدام شاه در تریاک کشی مسئله ای نیست که بتوان آن را برای همیشه مخفی نگه داشت.»(کتاب در خدمت تخت طاووس/ نوشته پرویز راجی(سفیر رژیم پهلوی در انگلیس) /مترجم حسن کامشاد/صفحه۱۵۵)
همجنس بازی شاه پهلوی در نیویورک/ اخاذی مرد فرانسوی از اشرف پهلوی با عکس های خصوصی اش
