به گزارش سایت خبری ساعدنیوز به نقل از ایران ورزشی، کافی است نام «مصطفی هاشمی طبا» را در کنار «خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس» در گوگل سرچ کنید تا طومار بلند بالایی از مصاحبه هایی که او در سال های اخیر درباره راهکار خصوصی سازی سرخابی ها داشته، مقابل چشمان تان قرار بگیرد. او از سال ها پیش، تنها راه حل مشکل مالکیت دو باشگاه پایتخت را اعلام ورشکستگی و منحل شدن آنها و تأسیس دو باشگاه دیگر به همین نام می دانست.
راهکاری که چندان دشوار هم به نظر نمی رسد اما هرگز عملی نشد تا امروز شاهد حذف این دو باشگاه از رقابت های لیگ قهرمانان آسیا باشیم. حذفی که مشخص نیست تا چه زمانی ادامه پیدا کند؟ وقتی عزمی برای خصوصی سازی دو باشگاه استقلال و پرسپولیس وجود ندارد و امیدی به استانداردسازی آنها نیست، با این سؤال مهم مواجه هستیم که آیا دوباره می توانیم این دو باشگاه را در لیگ قهرمانان آسیا ببینیم؟ مصطفی هاشمی طبا، رئیس سال های دور سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک با اشاره به همین موارد، در گفت و گو با خبرنگار ایران ورزشی از تبعات این حذف می گوید.
سال هاست شما درباره راهکار خصوصی سازی دو باشگاه استقلال و پرسپولیس صحبت می کنید اما در نهایت این دو باشگاه به همین دلیل از آسیا حذف شدند.
این داستان، 3، 4 سال است که ادامه دار شده است. وقتی می گویند دو یا چند تیم نباید یک مالک داشته باشند، وقتی می گویند در صورت مالکیت دولتی باشگا ه ها، آنها حذف می شوند؛ همین می شود دیگر. من فکر می کنم همه اینها به خاطر عدم درک مسئولان ما به وجود آمده است.
عدم درک یا نخواستن؟ عدم درک تا این اندازه قابل باور نیست.
چرا. عدم درک تا همین اندازه است که می بینید. ما سال هاست که می گوییم این دو باشگاه از ساختار درستی برخوردار نیستند اما باز هم چشم شان را به روی این موضوع بستند. مشخص است که اگر استانداردها را رعایت نکنیم، همین اتفاق می افتد. عجیب است.
بعد از اینکه خصوصی سازی تا این اندازه به تعویق افتاده، فکر می کنید بتوانیم تا سال آینده این مشکل را برطرف کنیم؟
اصلاً نمی شود خصوصی سازی انجام شود. آقای قربان زاده، رئیس سازمان خصوصی سازی گفت اینکه تعدادی از سهام این دو باشگاه را عرضه کنیم به معنی خصوصی سازی نیست. اصلاً ساختار این دو باشگاه مشکل دارد و مشمول ماده 141 قانون تجارت می شود. به همین خاطر است که می گویم باید این دو باشگاه اعلام ورشکستگی کنند، منحل شوند و دو باشگاه جدید به همین نام تأسیس شود که افزایش سرمایه داشته باشند. هیچ یک از این کارها را دولت انجام نمی دهد.
یعنی محرومیت این باشگاه ها ادامه دار می شود؟
با این شرایط نمی توانیم استانداردهای لازم را رعایت کنیم. مثل استادیوم ها که استانداردهای لازم را ندارند. اینها را که می توانستیم تأمین کنیم اما نکردیم.
شما شرکت تجهیز اماکن ورزشی را به همین منظور تأسیس کرده بودید؟
بله. من شرکت تجهیز را درست کردم که امکانات لازم را برای استانداردسازی ورزشگاه ها فراهم کنند اما بعدها این موضوع را فراموش کردند و این شرکت پیمانکار ساخت استادیوم ها شد. در حالی که ماهیت این شرکت مراقبت از استادیوم ها بود.
به جز استاندارد ورزشگاه ها، موارد دیگر هم البته رعایت نشده است.
باشگاه های ما استانداردهای لازم را ندارند. اینکه بدهی نداشته باشند، صورت های مالی درستی داشته باشند، مالکیت مشترک نداشته باشند. هیچ یک از اینها رعایت نمی شود. 16 سال است که به غلط می خواهیم خصوصی سازی کنیم. الان هم که رئیس سازمان خصوصی سازی گفته خصوصی سازی انجام نمی شود. فیلم این گفت و گو در آرشیو شبکه 6 سیما موجود است. او صراحتاً گفت واگذاری سهام دو باشگاه به معنی خصوصی سازی نیست.
با این حساب موضوع حذف استقلال و پرسپولیس نگران کننده می شود.
خیلی چیزها نگران کننده است. اینقدر نگرانی های بزرگی داریم که موضوع حذف استقلال و پرسپولیس در آن گم است. نگرانی بابت آب، نگرانی بابت خاک. اینکه چیزی نیست.
به نظر شما می توانیم این مشکل را حل کنیم؟
من همچنان معتقدم که حل این مشکل واقعاً کار راحتی است. بعد از منحل شدن دو باشگاه، دو شرکت با اسم استقلال و پرسپولیس تأسیس می کنند. پذیره نویسی می کنند و سهام باشگاه ها را می فروشند. هیچ مشکلی هم نیست. نیازی هم به جعل مدرک نیست. راحت انجام می شود. در تمام این سال ها یک نفر به حرف من گوش نکرد، یا حداقل می آمدند و می گفتند که حرفت غلط است و راهش این نیست. اما از زمان آقای مهرعلیزاده تا زمان وزارت آقای سلطانی فر، همه آمدند گفتند شهریور دو باشگاه واگذار می شوند، یک نفر دیگر گفت دهه فجر واگذار می شود. آخر هم واگذار نشد.
مسأله این است که نه تنها این مشکل حل نمی شود که دامنه دارتر هم شده است. واگذاری تراکتور به شرکت مس نمونه دیگری از دامن زدن به معضل مالکیت مشترک است!
این رویه اشتباه است. درباره تراکتور هم می توانند به مردم تبریز سهام بفروشند. مجمع تشکیل دهند اما این کار را نمی کنند.