حاشیه کیوت مادرانه از یک فوتبال زیبا: خانم عکاس دوربین به دست با نوزاد شیرخواره اش در میدان +فیلم 

به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز، عکس‌هایش درحالی‌که یک دستش به دوربین عکاسی است و در آغوشی‌اش دختر کوچکش، در حال بازی در شبکه‌های اجتماعی وایرال شده و حسابی سروصدا کرده است. فاطمه خواجه پور، عکاس 30ساله سیرجانی که واکنش‌ها درباره او 2 مدل است؛ برخی این حرکت او را تشویق می‌کنند و نمونه‌ای از مادران کارآمد می‌دانند و در مقابل بعضی دیگر معتقدند که فرزند خردسال او به‌خاطر مادر دچار آسیب می‌شود. اگرچه هیچ‌کدام از این نظرات، حرف‌ها و کنایه‌های دیگر برای او مهم نیست و راه خودش را ادامه می‌دهد.

چه شد که تصمیم گرفتی با دختر 7ماهه‌ات عکاسی خبری و ورزشی کنی؟ چرا مثل همه مرخصی زایمان نگرفتی؟

من تا 2هفته قبل از زایمانم، عکاسی می‌کردم و استراحت نداشتم. برای عکاسی مسابقات والیبال یا عکاسی محیط‌های خبری دیگر می‌رفتم و بعد زایمان هم کارم را از 3ماهگی «پناه »شروع و تلاش کردم که فرزندداری مانع کارم نشود و پناه هم در کنار خودم باشد.

اغلب افراد، وقتی عکس‌های شما را حین عکاسی با پناه می‌بینند، این سؤال در ذهنشان ایجاد می‌شود که چرا او را پیش مادر یا همسرتان‌نمی‌گذارید و اصولا سختتان نیست کار کردن با یک بچه 7ماهه در آغوشی؟

سخت که هست. بالاخره هم دوربین سنگین است و هم پناه را در آغوشم گرفته‌ام اما دوست ندارم که بچه‌ام را تا 2 سالگی از خودم دور کنم؛ چون طبق اصول روانشناسی کودک تا 2سالگی باید در کنار مادرش باشد و در آغوش او بزرگ شود.

واکنش دیگران مثلا همکارانتان به این حرکت شما چیست؟

واکنش‌ها هم مثبت است و هم منفی. مثلا در بازی فوتبال گل گهر و فولاد، یکی از همکاران عکاس مرد دائم غر می‌زد که « چرا بچه رو آوردی؟ الان اذیت می‌شه، آخه این چه کاریه؟ و...» یا در مسابقات والیبال یکی کنار زمین می‌گفت که «مراقب باش توپ تو سر بچه نخوره، الان اگر توپ بخوره تو سرش می‌خوای چی کار کنی و...» درحالی‌که پناه نه‌تنها اذیت نمی‌شود بلکه در آغوش من در حال بازی است و من یک دستم در دستش است و دائم با او حرف می‌زنم و حتی وقتی می‌بینم که خوابش می‌آید حین عکاسی آرام برایش لالایی می‌خوانم.

چقدر این نگاه که کودک 7ماهه شما حین عکاسی خبری و ورزشی اذیت می‌شود، درست است؟

پناه واقعا اذیت نمی‌شود، چون عادت دارد و اتفاقا اجتماعی هم شده و با زبان خودش با دیگران حرف می‌زند و توقع واکنش از طرف آنها را هم دارد. شده از 7صبح تا 10شب با من بوده و هم خوابیده، هم شیر خورده، هم بازی کرده و اتفاقا به بقیه انرژی مثبت هم داده، در حدی که برنامه‌هایی که او را نمی‌برم، همکاران دائم می‌گویند که چرا پناه را نیاوردی؟ قطعا مادر از بقیه به فرزندش دلسوزتر است و این تصمیم من برای بودن پناه در کنارم مبنای علمی داشت و وقتی 2 ساله شد، خیالم راحت می‌شود و می‌توانم او را به کسی بسپارم و کار کنم.