به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از همشهری آنلاین، هر طرف مغازه که چشم می گردانی، عکس سیاه و سفید یا رنگی اشخاصی را می بینی که از اعلامیه فوت آنها جدا و همراه با اسم هایشان روی در و دیوار مغازه شیشه بری نصب شده است. البته تعدادشان به همین جا ختم نمی شود؛ چرا که صاحب مغازه، عکس های زیادی را هم در پوشه ای گذاشته و از آنها نگه داری می کند.
«سعید حسینی» ۶۲ساله است و از ابتدای پیروزی انقلاب در خیابان شهید «جعفر پورالله وردی» محله مولوی مشغول فعالیت در حرفه شیشه بری شده است. وقتی در باره علت کارش می پرسیم، می گوید: «پدر خدابیامرزم آقا محمود پس از بازنشستگی به مغازه آمد تا کمک حالم شود. آن زمان به حسینیه فاطمیون در محله مولوی می رفت. وقتی یکی از اعضای حسینیه فوت کرد، اعلامیه اش را به شیشه مغازه چسباند. آن زمان با دوران جنگ مصادف شده بود و هر از گاهی پیکر یکی از بچه محل هایمان را از جبهه به محله می آوردند. من و پدرم، اعلامیه شهدا را روی شیشه مغازه می زدیم تا اهل محل از زمان و محل مراسم آنها خبردار شوند. پدرم وصیت کرد بعد از فوتش، اعلامیه بچه محل ها را روی شیشه مغازه ام بچسبانم تا بقیه متوجه فوت یا مراسم ختم آنها شوند. می گفت تا جایی هم که می توانی، اعلامیه بزرگان محله، شهدا و پدر و مادرشان، هیئتی ها و هر کسی که قدمی برای مردم برداشته را دیرتر از روی شیشه بردار.»
حسینی که در همین محله متولد و در یکی از خانه های قدیمی کوچه شهید پازوکی بزرگ شده است، ادامه می دهد: «من هم از آن زمان تصمیم گرفتم اعلامیه ها را نگه دارم، اما دیگر جایی برای نصب اعلامیه جدید هم محله ای ها روی در و دیوار مغازه ام نماند. بنابراین شروع کردم به جدا کردن عکس و اسم فوت شده ها از روی اعلامیه. حالا هم بعد از مراسم ختم اهالی، عکس شان را از اعلامیه جدا و روی دیوار نصب می کنم. تعدادی از عکس و اعلامیه ها را هم در پوشه نگه داری می کنم.»
این کار تذکر به خودم است
دیدن عکس کسانی که فوت شده اند، انسان را غمگین می کند و این فضای غمبار در مغازه حسینی بیشتر است، اما خودش به جنبه دیگری از این کارش اشاره می کند: «دیدن عکس و اعلامیه بچه محل ها و بزرگان محله، برای من مزیت های زیادی دارد و اصلاً با دیدن آنها غمگین و افسرده نمی شوم. اولاً، با دیدن عکس هر کدام از آنها، یاد خاطرات شان می افتم و برایشان فاتحه می خوانم. صبح تا غروب، ده ها فاتحه می خوانم و ضمن شادی روح درگذشتگان، فضای مغازه ام معنوی می شود. ثانیاً این عکس ها من را به یاد آخرت می اندازد. باعث می شود مدام به یاد خدا و روز معاد بیفتم. در چنین شرایطی انصاف را رعایت می کنم، حق کسی را ضایع نمی کنم، تا جایی که می توانم کمک حال دیگران می شوم و از همه مهم تر، می دانم که مرگ در یک قدمی من است و هر لحظه ممکن است عمرم تمام شود. بنابراین زندگی و دنیا را بی ارزش می بینم و برای داشتن ثروت بیشتر حرص نمی خورم. در حقیقت، من لطفی به این مرحومان یا خانواده آنها نکرده ام، بلکه آنها هر لحظه من را به یاد آخرت می اندازند و باعث می شوند به خودم تذکر بدهم و مراقب اعمالم باشم.»
کلاس درس نوجوانان و جوانان
عکس و اعلامیه ها، صحنه های زیبای دیگری هم در مغازه شیشه بری حسینی ایجاد کرده اند که خودش در این باره می گوید: «در دوران کرونا، مراسم ختم برای خیلی از فوت شده ها برگزار نشد تا مبادا مردم با شرکت در مراسم، بیمار شوند. صاحبان عزا هم هزینه مراسم ختم عزیزان شان را صرف امور خیریه کردند. همین موضوع باعث شد که در این ۲سال، بارها افرادی وارد مغازه ام شده و با دیدن عکس یک نفر، متوجه فوت او شده و برایش فاتحه بخوانند و برایم از خاطراتشان با مرحومان بگویند.»
او ادامه می دهد: «بارها هم افرادی به مغازه ام آمده و با دوربین عکاسی یا تلفن همراه خود، از اعلامیه دوستان و آشنایان خود عکس یا کپی گرفته اند تا تجدید خاطره کنند. نوجوان ها و جوان ها هم در این مغازه با بزرگان محله آشنا می شوند. مثلاً با دیدن عکس شیخ رجبعلی خیاط یا مرحوم «علی آهی»، در باره آنها سئوال می کنند و برایشان از خدمات این بزرگان حرف می زنم. این کار باعث می شود که در باره این بزرگان تحقیق و مطالعه کنند و برای دیگران از محله ای که در آن متولد یا بزرگ شده اند، با افتخار حرف بزنند. به هر حال، متأسفانه این محدوده از شهر بین خیلی ها با آسیب های زیادی مثل اعتیاد و کارتن خوابی معرفی شده و کمتر درباره اشخاصی صحبت شده که از اینجا به مدارج بالا رسیده اند.»
حسینی در باره نحوه جمع آوری اعلامیه ها می گوید: «شاید باورش کمی سخت باشد، اما اهالی برای اینکه بفهمند به تازگی کسی فوت کرده یا نه، به مغازه ام سر می زنند؛ چون می دانند اعلامیه فوت همه بچه محل ها روی شیشه این مغازه چسبانده می شود. اعلامیه ها را خانواده معزا به اینجا می آورند و اگر در مغازه نباشم، به بقالی کناری می دهند. شرکت در مراسم تدفین یا ختم بچه محل ها را هم وظیفه ام می دانم و همان زمان اعلامیه را از خانواده هایشان می گیرم.»
اعلامیه فوت یک خانم بین ده ها اعلامیه
وقتی از او می پرسیم این کار را به فرزندانش توصیه کرده یا خیر، می گوید: «سال۱۳۶۳ ازدواج کرده ام و ۳دختر به نام های مریم، مینا و مهسا دارم. آنها مشغول خانه داری یا تحصیل هستند و کار در این مغازه برایشان امکان پذیر نیست. از طرف دیگر، سال هاست از این محله کوچ کرده ایم و در محله قیطریه زندگی می کنم که فاصله زیادی با محل کارم دارد. با این وجود، همسر و دخترانم از این کارم راضی اند.»
عکس و اعلامیه های قدیمی که در این مغازه وجود دارند، مربوط به شهدای دوران دفاع مقدس هستند و یک عکس قدیمی بزرگ هم از امام خمینی(ره) روی دیوار نصب است. عکس های جدید هم از بچه محل هایی است که حدود یک هفته از فوت آنها می گذرد. با اینکه بیشتر عکس ها مربوط به آقایان است، اما تصویر یک گل هم روی دیوار چسبانده شده که مربوط به اعلامیه ترحیم یکی از بانوان محله است. حسینی می گوید: «این عکس را از اعلامیه ترحیم دکتر «زهرا خدابنده لو» داروساز بیمارستان امام خمینی(ره) قیچی کرده ام. ایشان در راه خدمت به بیماران کرونایی شهید شدند و پدرشان هم که عضو هیئت مکتب الهادی بود، پیش از او به خاطر همین بیماری فوت کرد و عکسش را روی دیوار نصب کرده ام.»
وقتی از حسینی می پرسیم در این سال ها کسی خواسته تا او را از این کار منصرف کند یا خیر، می گوید: «خدا را شکر می کنم که مغازه سرقفلی خودم است و اختیارش را دارم. هر کسی هم خواسته این کار را ادامه ندهم، جوری رفتار کرده ام که بداند به حرف کسی گوش نمی دهم.»
فعالیت های حسینی به همین جا ختم نمی شود. او عضو هیأت امنای مسجد شیخ «عطاءالله انصاری» است و برای رفع گرفتاری نیازمندان و خانواده های کم بضاعت، با گروه های خیریه همکاری دارد و بسته های کمک معیشتی به دست آنها می رساند. اگر برای تعویض شیشه به خانه کسی برود که کم بضاعت است، دستمزد کمی می گیرد یا با استفاده از شیشه های برش خورده بزرگ، شیشه خانه هایشان را رایگان عوض می کند.
گشت ارشاد به سبک مدرن در هتل اسپیناس پلاس! +عکس
