همه چیز درباره برند گوچی!داستان تاثیرگذار این برند

گوچیو گوچی؛ بنیانگذار برند گوچی

گوچیو گوچی در ۲۶ مارس ۱۸۸۱ در فلورانس، منطقه صنعتی شمال ایتالیا، به دنیا آمد. او فرزند یک تاجر ایتالیایی بود. در سال ۱۸۹۸، گوچیو که فقط ۱۷ سال داشت، فلورانس را ترک کرد تا به کشورهای دیگر سفر کند و با فرهنگ، پیچیدگی و اصول زیبایی شناسی جهانی آشنا شود. او به دنبال ماجراجویی بود و بیشترین هیجان را در شهر لندن یافت.در لندن اولین شغلش را در هتل ساووی به دست آورد. در مدتی که در این هتل بود، به عنوان ظرف شو، پیش خدمت، پادو و دربان کار کرد و بالاترین سمتی که به او دادند مسئول آسانسور بود. شاید تعجب کنید؛ اما ساووی اولین هتل در جهان بود که آسانسور راه اندازی کرد. این هتل لوکس ترین هتل اروپا در اوایل قرن بیستم بود. همه افراد مشهور و سیاستمدارانی که به لندن می آمدند این هتل را به هر هتل دیگری ترجیح می دادند. بنابراین گوچی افتخار این را داشت که افرادی مانند کلود مونه، مریلین مونرو، فرانک سیناترا و وینستون چرچیل را وقتی سوار آسانسور می شدند مشایعت کند. برخورد مداوم با افراد مشهور به گوچیو کمک کرد مهارت زیادی در برقراری ارتباط پیدا کند. او در این زمان به یک نتورکر تبدیل شده بود و چیزهای زیادی درباره انواع سبک، لباس، اکسسوری، جواهرات، آداب و عادات افراد مشهور آموخت.گوچی در سال ۱۹۰۱ با آیدا کالولی (Aida Calvelli)، دختری ۲۴ ساله که هم خودش و هم پدرش خیاط بودند، ازدواج کرد. یک سال بعد دخترشان گریمالدا به دنیا آمد. گوچیو و آیدا چهار فرزند دیگر هم به دنیا آوردند: انزو در سال ۱۹۰۴ که در کودکی درگذشت، آلدو متولد ۱۹۰۵، واسکو متولد ۱۹۰۷ و رودولفو متولد ۱۹۱۲.

شروع کسب وکار و راه اندازی فروشگاه

گوچی تمام پس اندازی را که از سال های کار در هتل داری جمع کرد برای کسب وکارش گذاشت. او به فلورانس بازگشت و متوجه شد که دیگر تجارت پدرش مانند قبل خسته کننده به نظر نمی رسد. در سال ۱۹۲۱، گوچی فروشگاهش را در فلورانس بازگشایی کرد.او قصد داشت با فروش چمدان های وارداتی از آلمان و انگلستان و همچنین محصولات ساخت خودش مشتریانی منحصربه فرد جذب کند. با رشد کسب وکار، گوچی توانست کارگاه کوچکی را که پشت فروشگاهش ساخته بود گسترش دهد و صنعت گران ماهرتری را برای تولید کیف های سفارشی استخدام کند. ازآنجاکه گوچی جمعیت ثروتمند فلورانس را هدف قرار داده بود، کارگاهش به سرعت به جایی برای تولید کیف زین و وسایل مربوط به ورزش های با اسب تبدیل شد. در آن زمان ورزش هایی که با اسب انجام می شد، مختص اشراف بود و لوازم چرمی مربوط به این ورزش ها به شدت تقاضا داشت. به این ترتیب ثروتمندان جامعه به سرعت متوجه گوچی شدند و او توانست کارگاهش را به سطح بالاتری ارتقا دهد. البته رقیب زیادی هم در این حوزه نداشت.

تحریم ایتالیا و کمبود عرضه چرم

در سال ۱۹۳۳، آلدو گوچی که برای پدرش کار می کرد و شخصیتی جاه طلب داشت، اولین طرح لوگوی نمادین گوچی را با الهام از حروف اول نام پدرش طراحی کرد. در سال ۱۹۳۵ موسولینی، دیکتاتور ایتالیایی، دستور حمله به اتیوپی را صادر کرد و باعث شد جامعه بین الملل ایتالیا را ازنظر تجاری تحریم کند. به همین دلیل چرم به سختی پیدا می شد و گوچی مجبور شد برای تولید اقلام چرمی ازجمله کفش، کیف پول و کمربند راه دیگری پیدا کند.

گوچی تصمیم گرفت از پارچه کاناپای توسکانی (کنف) کیف هایش را تهیه کند. این کیف ها سبک بودند و رنگ قهوه ای مایل به زرد داشتند که در حاشیه های آنها مغزی چرمی دوخته شده بود. نشان GG هم روی آنها خودنمایی می کرد. تا به امروز کیف کاناپای گوچی با چاپ الماس های کوچک متصل به همِ قهوه ای تیره روی پس زمینه قهوه ای مایل به زرد، یکی از محبوب ترین محصولات گوچی به شمار می رود. در سال ۱۹۳۸ آلدو پدرش را متقاعد کرد که یک فروشگاه دیگر در رم باز کند. آنها فضایی را در ویا کاندوتی (Via Condotti) نزدیک به بولگاری و انریکو کوچی که پیراهن های انحصاری عرضه می کرد پیدا کردند. به این ترتیب محصولاتشان فروش بیشتری پیدا کرد.در سال ۱۹۴۵ با پایان جنگ جهانی دوم، کیف های سویتر (Suiter) تاشو که همان کاناپا بود ولی در داخل آویز لباس داشت، در میان افسران ارتش بریتانیا که رم را اشغال کردند محبوب شد.دو سال بعد، گوچی اولین کیف دسته داری را که در آن زمان 0633 نامیده می شد و دسته آن از بامبو ساخته شده بود به بازار عرضه کرد. دسته خمیده این کیف از زین اسب الهام گرفته شده بود. از آن زمان بامبو به یکی از محصولات نمادین گوچی تبدیل شد.

مسئولیت های بیشتر آلدو با افزایش سن پدر

همچنان که سن وسال گوچی بیشتر می شد، آلدو مسئولیت های بیشتری بر عهده می گرفت. این آلدو بود که از پوست خوک در محصولات این برند استفاده کرد. هنگامی که آلدو به یک نمایشگاه تجاری در لندن سفر کرده بود، با یک دباغ اسکاتلندی آشنا شد و از او خواست تأمین کننده اصلی پوست خوک برای گوچی باشد.

آشنایی با آمریکایی ها؛ اتفاقی که به نفع گوچی بود

در سال ۱۹۵۱، جیووان باتیستی جورجینی که یک اشراف زاده فلورانسی بود و با صنعت خرده فروشی آمریکا ارتباطاتی داشت، از گوچی دعوت کرد تا مجموعه اش را در یک نمایشگاه کوچک برای خریداران آمریکایی و روزنامه نگاران در اروپا برای نمایشگاه های مد پاریس ارائه دهد. همین رویداد گوچی را برای اولین بار به مخاطبان آمریکایی شناساند و درنهایت به هفته مد فلورانس تبدیل شد. در این زمان خانواده گوچی اولین فروشگاهشان را در میلان افتتاح کردند. طرح سبز- قرمز- سبز معروف گوچی هم در همین سال به امضای این برند تبدیل شد.

بازگشایی اولین فروشگاه در آمریکا

در سال ۱۹۵۲ آلدو به همراه برادرانش رودولفو و واسکو به نیویورک سفر کرد. آنها با کمک یک وکیل آمریکایی به نام فرانک دوگان (Frank Dugan) شرکت گوچی شاپس (Gucci Shops Inc.) را راه اندازی کردند که صاحب حقوق علامت تجاری گوچی در آمریکا بود. همچنین اولین فروشگاه آمریکایی خود را در خیابان پنجاه و هشتم شرقی در نبش خیابان پنجم افتتاح کردند. در فلورانس هم پائولو گوچی کوچک ترین پسر آلدو، به عنوان طراح زیر نظر عمویش واسکو شروع به کار کرده بود و به این ترتیب این تجارت خانوادگی روزبه روز بیشتر گسترش می یافت.

درگذشت گوچیو بعد از افتتاح بوتیک در آمریکا

در ۲ ژانویه ۱۹۵۳، گوچیو که حالا ۷۲ سال داشت، در خانه اش در فلورانس درگذشت. فوت او درست دو هفته بعد از اینکه آلدو بوتیک گوچی را در نیویورک افتتاح کرد اتفاق افتاد.

در همین سال گوچی لوفر معروفش را با تزئین فلزی طلایی روی آن که شبیه رکاب زین اسب است به بازار عرضه کرد. این کفش آن قدر محبوب است که در سال ۱۹۸۵ آن را در موزه هنر متروپولیتن نیویورک به نمایش گذاشتند و حالا بخشی از مجموعه دائمی آن است. بعد از مرگ بنیانگذار، شرکت میان پسران ارشد به سه بخش تقسیم شد. آلدو همچنان بر توسعه گوچی در خارج از کشور و همچنین تمام تصمیمات اصلی تجارت گوچی نظارت می کرد، رودولفو مدیریت فروشگاه میلان را بر عهده گرفت و واسکو کارخانه جدیدی را که به تازگی در منطقه اولترارنو (Oltrarno) در فلورانس افتتاح کرده بودند اداره می کرد. آنها در سال ۱۹۶۱ فروشگاه هایی را در لندن و پالم بیچ افتتاح کردند.

موفقیت های بیشتر با محصولات متنوع تر

در اوایل دهه ۱۹۶۰، گوچی نام کیفی را که موردعلاقه بانوی اول آمریکا، ژاکلین کندی، بود به جکی تغییر داد. این کیف در رنگ ها و طرح های متنوعی به بازار عرضه شد و تا سال ها بعد همچنان پرفروش بود. در سال ۱۹۹۹ این کیف و نیز کیف دیگری به نام ایت (it) بازار را قبضه کردند.در سال ۱۹۶۶ بود که گوچی روسری فلورا را برای پرنسس گریس کلی، شاهزاده موناکو طراحی کرد. الگوی این روسری به نمادی تبدیل شد که بعد از آن مدیران خلاق خانه گوچی ازجمله فریدا جیانینی و الساندرو میکله در مجموعه آریا دوباره از آن استفاده کردند:در سال ۱۹۷۲، گوچی فروشگاهی را در توکیو باز کرد. در همین زمان پسر رودولفو، مائوریتزیو، را به نیویورک فرستادند تا زیر نظر عمویش آلدو کار کند. او ده سال با عمویش ماند.

اولین عطرهای برند گوچی

گوچی اولین عطرش را در سال ۱۹۷۵ عرضه کرد. این عطر گوچی نامبروان نام داشت و محبوبیت زیادی به دست آورد. بعد از آن عطرهای گوچی گیلتی، فلورا، گوچی بای گوچی و گوچی بلوم از پرفروش ترین عطرهای گوچی هستند.

احیای برند بعد از افول

در سال ۱۹۸۱ گوچی برای اولین بار لباس های آماده برای پوشیدن را در سالا بیانکا در فلورانس به نمایش گذاشت که موفقیت زیادی به دست آورد.این آغاز دوره ای بود که گوچی دیگر آن برند درخشان و فوق العاده نبود؛ زیرا به دلیل شرایط اقتصادی به تولید محصولات ارزان تر و غیرانحصاری روی آورده بود. در سال ۱۹۸۲ مدیریت شرکت را به رودولفو و یک سال بعد به پسرش مائوریتزیو سپردند. مائوریتزیو رویای بازگرداندن مجدد برند به روزهای درخشانش را داشت و خیلی تلاش کرد ورق را برگرداند.در سال ۱۹۸۹، مائوریتزیو با بانک سرمایه گذاری مستقر در بحرین و شرکت مدیریت دارایی اینوست کرپ (Investcorp) شروع به همکاری کرد. این شرکت ۵۰ درصد از سهام گوچی را از این خانواده خرید. آلدو آخرین نفری بود که با فروش سهام موافقت کرد.

در گام بعدی، مائوریتزیو پیشنهاد کرد با داون ملو، رئیس برگدورف گودمن، تماس بگیرند تا در احیای برند به آنها کمک کند. بنابراین ریچارد لمبرتسون را که مدیر بخش اکسسوری برگدورف بود به عنوان مدیر طراحی گوچی استخدام کرد و سپس در سال ۱۹۹۰ تام فورد، طراح آمریکایی را هم به برند دعوت کرد تا بر بخش لباس های آماده برای پوشیدن نظارت کند.در سال ۱۹۹۳، مائوریتزیو سهام خود را به شرکت اینوست کرپ منتقل کرد و به این ترتیب به مشارکت خانواده در این شرکت پایان داد.تام فورد برای احیای گوچی تلاش بسزایی انجام داد و به نوعی ناجی این برند شد. در سال ۱۹۹۴ او را به عنوان مدیر خلاق برند منصوب کردند. اولین مجموعه او برای پاییز ۱۹۹۵ موفقیتی بزرگ رقم زد و هرچند سبک تام فورد طوری بود که انتقادهای زیادی را برمی انگیخت، باز هم شرکت از نابودی نجات یافت و بار دیگر به روزهای اوجش در صنعت مد بازگشت.

قتل مائوریتزیو گوچی

در ۲۷ مارس ۱۹۹۵، مائوریتزیو گوچی را در مقابل دفتر کارش در میلان به ضرب گلوله کشتند. درحدود ۲ سال هویت قاتل مائوریتزیو در هاله ای از ابهام باقی ماند، تا اینکه مشخص شد همسر سابق او، پاتریسیا رجیانی با کمک مشاورش یک قاتل را برای کشتن مائوریتزیو اجیر کرده است. قرار شد رجیانی ۲۶ سال را در زندان بگذراند؛ اما بعد از ۱۷ سال آزاد شد. او آشکارا اعتراف کرد که از شوهر سابقش متنفر بوده است، اما همیشه انکار کرد که می خواسته او را بکشد.در همان سال سهام گوچی در بورس نیویورک و آمستردام عرضه شد. در این زمان تام فورد، مدیرعامل شرکت بود و همراه با دومینیکو دی سول، کاملا برند را احیا کرده بودند. دی سول با مدیریت مجوزها، امتیازها و خطوطی ثانویه کاری کرد تا گوچی که به مدت یک دهه به برندی معمولی تبدیل شده بود، دوباره به اوج برگردد.

جنگ بر سر میراث گوچی

چند سال بعد از پیشرفتی که تام فورد برای گوچی به ارمغان آورد، برند پرادا تصمیم گرفت سهام این شرکت را بخرد. او ۹.۵ درصد از سهام گوچی را به دست آورد. بین ژوئن ۱۹۹۸ و فوریه ۱۹۹۹، رئیس گروه ال و ام هاش، برنارد آرنو، شروع به جمع آوری سهام گوچی کرد و در نهایت ۳۴.۴ درصد از سهام آن را به چنگ آورد؛ چیزی که دی سول و تام فورد به شدت با آن مخالف بودند. آنها یکی از دراماتیک ترین جنگ وجدال های تاریخ صنعت مد در قرن بیستم را رقم زدند و آرنو را که سهام پرادا را هم بلعیده بود، متهم کردند که می خواهد بدون ارائه پیشنهادی کامل و منصفانه به سهام داران، کنترل این شرکت را به دست بگیرد. این حرکت در دادگاه هلند کاملا قانونی به حساب می آمد.فرانسوا پینو که رقیب فرانسوی آرنو بود به کمک گوچی آمد. او شرکت را زیرمجموعه شرکت خودش PPR (کرینگ امروزی) کرد. این دو رقیب تا مدت ها در دادگاه های هلند و در مطبوعات بین المللی با هم جنگیدند.پس از اینکه PPR گوچی را خرید، همچنان به پیگیری قضایی ادامه داد تا اینکه در نهایت ال و ام هاش را مجبور کرد در ۱۰ سپتامبر ۲۰۰۱ به رأی دادگاه تن دهد و در نهایت این PPR بود که کنترل کامل گوچی را به دست آورد.در سال های بعد، دی سول و فورد با فکر آزادتر به گسترش گوچی کمک کردند. ابتدا گوچی را به گروه گوچی تبدیل کردند و با هم تصمیم گرفتند که ۲.۹ میلیارد دلار از قرارداد PPR را خرج کنند. به این ترتیب در کمتر از سه سال، شرکت های ایو سن لوران، بالنسیاگا، بوتگا ونتا، الکساندر مک کویین، استلا مک کارتنی، بوچران و بدات را خریدند.

اختلاف بین مدیر جدید با فورد و دی سول

با گذشت زمان تنش هایی بین مدیریت جدید با فورد و دی سول اتفاق افتاد. درنهایت در سال ۲۰۰۴ هر دو نفر با اینکه تلاش زیادی برای دستیابی به توافق برای استقلال مالی، مدیریتی و خلاقیت انجام دادند موفق نشدند و هر دو شرکت را ترک کردند.دو سال قبل از آن، فریدا جیانینی، طراح کیف دستی های فندی، به بخش اکسسوری های این برند پیوسته بود و به عنوان بخشی از تیم طراحی تام فورد مشغول به کار بود. وقتی تام فورد گوچی را ترک کرد، جیانینی مدیر خلاق بخش اکسسوری شد، جان ری طراحی بخش مردانه را به عهده گرفت و الساندرا فاچینتی مسئولیت نظارت بخش زنان را پذیرفت. رابرت پولت، رئیس شرکت غذای منجمد یونیلور، به عنوان مدیرعامل جدید گروه گوچی انتخاب شد و مارک لی، مدیرعامل ایو سن لوران، به عنوان مدیرعامل گوچی انتخاب شد.در سال ۲۰۰۵، جیانینی مدیر خلاق لباس های زنانه آمادهٔ پوشیدن شد و یک سال بعد به سمت مدیر خلاق پوشاک مردانه منصوب شد.

مارک لی در سال ۲۰۰۹ این شرکت را ترک کرد و پاتریزیو دی مارکو، مدیر بوتگا ونتا، جانشین او شد. یک سال بعد از ورود دی مارکو به شرکت، گوچی فروشگاهی در سنگاپور بازگشایی کرد. او و جیانینی با هم ازدواج کردند و تصمیم گرفتند بر جنبه های ایتالیایی این برند، استفاده از عناصر نمادین آرشیو آن و سبک زندگی مرفه تأکید کنند.

حقایقی جالب درباره برند گوچی

• گوچیو ۴۰ ساله بود که این شرکت را تأسیس کرد.
• کیف دستی زنانه و سامسونت های آن محبوب ترین محصولات گوچی هستند.
• تو چینز (2 Chainz)، رپر مشهور، طرفدار دوآتشه این برند است؛ جمله معروف او این است: «وقتی مردم، مرا در فروشگاه گوچی دفن کنید».
• در زمان موسولینی که چرم پیدا نمی شد، گوچی از ابریشم و کنف محصولاتش را تهیه می کرد.
• در دهه ۱۹۸۰، گوچی بعد از انتشار داستان های مربوط به رسوایی خانواده گوچی در مطبوعات تقریبا ورشکسته شد.
• تام فورد فروش شرکت را در عرض ۵ سال بیش از ۹۰ درصد افزایش داد و خانه گوچی را به ارزش ۴ میلیارد دلار رساند. او در دوره ای از حضورش بزرگ ترین سهام دار گوچی بود.
• شلوار جین Genius به عنوان گران ترین شلوار جین دنیا در کتاب رکورد گینس ثبت شده است. در سال ۱۹۹۸ قیمت این شلوار ۳۱۳۴ دلار بود!
• در سال ۲۰۰۵ گوچی با یونیسف همکاری کرد. درصدی از تمام سودهای این شرکت به این سازمان اهدا می شود و برای کودکان تحصیلات بهتر و آب پاک فراهم می کند.
• اولین نمایش مد گوچی ۶۰ سال بعد از تأسیس آن بود.
• پروژه Chime for Change گوچی با هدف کمک به توانمندسازی دختران و زنان جوان راه اندازی شده است و تاکنون بیش از ۲۰۰ پروژه مختلف را تأمین مالی کرده است.
  باهنر سوزن دوزی بلوچی آشنا شوید