هیولای باستانی «دریایی» که در ارتفاع 2800 متری «کوهستان آلپ» پیدا شد!
به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعد نیوز به نقل از فرادید، ایکتیوسورها حدود 200 میلیون سال پیش در اواخر دوره تریاسه از اقیانوس‌ها شروع به محو شدن کردند، اما از آنجا که بخش‌هایی از کره زمین به هم فشرده شدند و کوهستان آلپ را شکل دادند، برخی از بقایای این شکارچیان غول‌آسای اقیانوسی هم بالا آمدند و در ارتفاعات کوهستانی جا خوش کردند.
از عجایب زمین‌شناسی همین است که دانشمندان نمونه‌های خزندگان دریایی ماقبل تاریخ را در ارتفاع هزاران متری از سطح دریا پیدا کرده‌اند و حالا مشخص شده است که برخی از آن‌ها هیولاهای دندان‌دار موسوم به ایکتیوسور بوده‌اند.
ایکتیوسورهای غول‌پیکر تنها در فصول پایانی حضور این خزندگان ماقبل تاریخ روی زمین تکامل یافتند؛ برخی از این گونه‌ها قدشان به بیش از 18 متر و وزن‌شان به بیش از 80 تن می‌رسید. با این حال، به رغم جثه عظیمی که داشتند، انسان‌ها بقایای کمی از این حیوانات را یافته‌اند. پروفسور مارتین ساندر از موسسه علوم زمین در دانشگاه بن گفته است: «دلیل این موضوع تا به امروز یک راز بزرگ باقی مانده است.»
با این حال، بقایای فسیلی کشف‌شده در آلپ ممکن است تا حدودی توضیح دهد که این غول‌های اقیانوسی 200 میلیون سال گذشته کجا پنهان شده بودند. آیا ممکن است گنجینه‌ای از فسیل‌های دریایی زیر یخچال‌ها وجود داشته باشد؟ بلکه ممکن است!
حالا مقاله‌ی جدیدی در مجله «دیرین‌شناسی مهره‌داران» بقایای سه نمونه جمع‌آوری‌شده بین سال‌های 1976 تا 1990 در کوه‌های آلپ سوئیس در ارتفاع 2800 متری (9187 فوت) بالاتر از سطح دریا را بازبینی کرده به این امید که اطلاعات تازه‌ای از این فسیل‌های عظیم به دست آید. بقایای موجود نشان می‌دهد که این ایکتیوسورها جزو بزرگترین حیواناتی بودند که تا کنون روی زمین زیستند.
این مجموعه از بقایای باستانی شامل دنده‌ها، مهره‌ها و بزرگترین دندان ایکتیوسوری می‌شود که تاکنون پیدا شده است.
ساندر می‌گوید: «این [دندان] از نظر استانداردهای ایکتیوسوری، بسیار بزرگ است. ریشه آن 60 میلی‌متر قطر دارد، قبلاً بزرگترین نمونه‌ای که تا به امروز در یک جمجمه کامل دیده بودیم 20 میلی‌متر بود و متعلق به یک ایکتیوسور با طولی نزدیک به 18 متر بود.»
با این حال، تخمین طول ایکتیوسور به تنهایی از روی دندان کار دشواری است چون پردندان‌ترین گونه‌ها اغلب بزرگترین گونه‌ها نیستند. دلیلش این است که شکارچیان دریایی که به دندان‌های زیاد نیاز دارند، انرژی بیشتری را صرف حرکت برای شکار می‌کنند، بنابراین اندازه بدنشان محدود است، در حالی که پالیده‌خوارهای غول‌پیکر اینطور نیستند و به آرامی طعمه‌های کوچک‌تر را شکار می‌کنند.
حتی اگر این ایکتیوسور جثه متوسطی داشت، باز هم با وجود بزرگترین دندان‌های شناخته‌شده برای علم، منظره وحشتناکی در دریا بوده است.
محققان خوشبین هستند که با ادامه‌ی مطالعاتشان، اطلاعات جدیدی از زندگی و اندازه‌ی ایکتیوسورها بدست آورند.
ساندر می‌گوید: «برای دیرین‌شناسی مایه شرمساری بزرگی است که از این ایکتیوسورهای غول‌پیکر با وجود اندازه شگفت‌آور فسیل‌هایشان، اطلاعات کمی در دست است.»