به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعدنیوز به نقل از همشهری آنلاین، با اعلام خداحافظی رسمی کارلوس کی روش از تیم ملی، پرونده دومین حضور او روی این نیمکت داغ هم بسته شد و به پایان رسید. حالا مربی پرتغالی در شغلی دیگر، به تعبیر خودش «سفری جدید» را آغاز خواهد کرد، اما در مورد سفر قبلی او یعنی دوران چند ماهه حضورش در تیم ملی ایران همچنان سؤالات بی جواب فراوانی وجود دارد.
چرا آمد؟
این سؤال را شخص مهدی تاج باید جواب بدهد. طبیعتا کی روش به عنوان یک مربی، اصلا بدش نمی آمد مفت و مسلم به جام جهانی برود و جای کسی را اشغال کند که مرارت رهنمون کردن این تیم به قطر را به جان خریده بود. به جای کارلوس، احتمالا هر ۸ میلیارد ساکن دیگر کره زمین هم اگر بودند چنین پیشنهاد سخاوتمندانه ای را قبول می کردند! بنابراین مسئول اصلی اتفاقی که رخ داد و به نتیجه نرسید، شخص رئیس فدراسیون فوتبال است. تاج به اندازه ای از صحت تصمیمش در مورد جایگزین کردن کی روش با دراگان اسکوچیچ مطمئن بود که حتی پیش از انتخابات فدراسیون هم رایزنی هایش با مرد پرتغالی را آغاز کرد. شایسته است امروز او پا پیش بگذارد و چرایی اتخاذ این تصمیم زیانبار و مخرب را توضیح بدهد.
این تصمیمات چرا اتخاذ شد؟
پست خداحافظی کی روش با تیم ملی، در صفحه خودش یک کامنت جنجالی داشت. محمدحسین کنعانی زادگان، مدافع الاهلی قطر او را متهم به خیانت کرد. کامنت کنعانی را دوست نداشتید؟ این یک بحث دیگر است، اما یادتان باشد چرایی بازی نکردن او و شجاع خلیل زاده هنوز برای کسی روشن نشده است. زوج هماهنگی که در تمام طول مسیر حضور ایران در جام جهانی همراه هم بودند، ناگهان در مرحله نهایی مسابقات نیمکت نشین شدند تا ایران به اندازه مجموع ۲ جام جهانی قبلی گل بخورد. خب چه کسی باید به این ابهام پاسخ بدهد؟ چه کسی باید جواب بدهد که چرا ایران تنها تیمی بود که یک بازیکن کمتر از فهرست مجاز نفرات به قطر برد؟ چرا ایران در این مسابقات ۴ دروازه بان داشت؟ آن چه ترکیب مزخرفی بود که برای تیم ملی در بازی با انگلیس به میدان رفت؟ کی روش که رفت؛ آیا کسی هست به این سؤالات جواب بدهد؟
چرا عذر نخواست؟
نه بعد از فاجعه شکست در برابر انگلیس، نه پس از باخت به آمریکا و حذف از جام جهانی و نه حتی در پیام خداحافظی کی روش هیچ خبری از عذرخواهی نبود. قطعا این مدل رفتاری از سوی مربی پرتغالی، در طول زمان شکل گرفته و کوتاه آمدن های بی شمار در داخل کشور او را به سمتی هدایت کرده که انگار می تواند همیشه از ما طلبکار باشد. سؤال اینجاست که چه اتفاقی باید رخ بدهد تا یک نفر مجاب شود یک کلمه از هواداران مغموم پوزش بطلبد؟ کی روش نه تنها این کار را نکرد، بلکه حتی بعد از جام جهانی یک نشست خبری هم برای توضیح در مورد ابهامات نگذاشت و در متن وداعش مثل قهرمان ها سخن گفت!
آیا بازگشت دیگری در کار است؟
بخش تکان دهنده پیام خداحافظی کارلوس، جمله پایانی آن بود: «به امید آینده»! اینطور به نظر می رسد که کارلوس هنوز برای خودش بخت بازگشت به تیم ملی ایران را قائل است. چرا که نه؟ وقتی همچنان کسانی در ورزش کشور هستند که شکست های او را پیروزی بخوانند و مثل مریدها دنبال مراد پرتغالی باشند، چرا او نباید تیم ملی ایران را در آب نمک بخواباند؟ تا این جماعت فرصت می دهند، آن فرصت طلب هم استفاده می کند.
شروع بکار دروازه بانی بهتر از بیرانوند در ایران
