جنجال بر سر سخنان هسته ای وزیر اطلاعات/ این اظهارنظر گزک به دست دشمن می دهد؟

یکی نوشته بود، چرا گربه؟ می گفتی، پلنگ یا شیر. در حالی که توجه ندارد پلنگ و شیر قبل از گیر افتادن حمله می کنند و این خلاف منطق مثال آقای وزیر بود.

ولی نقد اصلی مطرح شده این بود که اظهارات مزبور برخلاف سیاست های نظام و فتوای مقام رهبری است که بارها بر آن تاکید کرده اند. منتقدین متذکر می شدند که این اظهارنظر گزک به دست دشمن خواهد داد که بله اینها دنبال ساختن بمب هستند. به نظر من این ایراد وارد نیست، زیرا جمله آقای علوی در درجه اول شرطیه است و نافی هیچ فتوایی نیست. ولی این نکته اصلی نیست، مهم تر این است که غربی ها کار چندانی به این مواضع و اظهارات ندارند، چه بگوییم بمب نمی سازیم و چه بگوییم اگر چنین و چنان شود می سازیم، برای آنان موضوعا مهم نیست، چون مواضع کشورها نسبت به یکدیگر در اصل متاثر از واقعیت ها است و نه اظهارات. اینکه ما بگوییم ساختن بمب حرام است، حتی اگر صددرصد هم به آن معتقد باشیم، یک امری درونی برای خودمان است و برای دیگران اعتبار چندانی ندارد. آنان براساس راستی آزمایی خواهان رسیدن به اطمینان هستند.

برای مثال تعریف چارچوب NPT و برجام، برای جلوگیری از ساخت بمب است، چه ما دنبال آن باشیم یا نباشیم. اگر نباشیم که هیچ و اگر باشیم باید این فرآیند را نقض کنیم و لذا مساله روشن خواهد شد.

پس آیا ایرادی به سخنان آقای وزیر هست؟ به نظر می رسد که از حیث محتوا خیر. ولی این اظهارنظر در سطح وزیر اطلاعات لزوما باید مبتنی بر یک تصمیم سیاسی در سطح بالاتری باشد و اگر فقط برحسب استنتاج و تحلیل و تشخیص فردی آقای وزیر یا وزارتخانه متبوع گفته شده است، در این صورت محل ایراد و نقد است، زیرا چنین مواضعی به ویژه در امور خارجی کشور لازم است که با حداکثر هماهنگی اتخاذ و اعلام شود.

از آنجا که نمی دانم چنین فرآیندی در اظهار این موضع طی شده است یا خیر، لذا نمی توان داوری قطعی کرد. در هر حال محتوای ذکر شده اگر مبتنی بر تصمیم نهاد بالادستی باشد ایرادی ندارد و نافی هیچ موضع قبلی هم نیست. باشد هم اهمیت ندارد.

موضوع دوم اظهار رسمی درباره عامل ترور سردار فخری زاده است که آن را به نهادهای نظامی منتسب کردند و حتی مدعی شدند که وزارت اطلاعات پیشاپیش در این مورد تذکرهای اطلاعاتی را حتی با ذکر جزییات داده است. غیرطبیعی نیست که طرف مقابل نیز از این رفتار عصبانی شده و واکنش نشان دهد. هر چند این گزاره به صورت غیررسمی در محافل پخش شده بود و دولت اقدام کننده نیز بهتر از هر کس دیگری می داند که چه کسی و در چه موقعیتی چنین همکاری خائنانه ای را مرتکب شده است و احتمالا اطلاعات آن را به سرویس های همسوی خود نیز داده است، لذا لو رفتن اطلاعات از این طریق موضوعیتی ندارد. ولی بیایید فرض کنیم که ماجرا برعکس بود و اتفاق مشابهی برای نهاد دیگر رخ می داد، آیا نهادی که انذار داده بود، رفتار مشابهی نمی کرد؟ پس این طبیعت رفتار نهادهای موجود در جامعه ایران است و غیر از این انتظاری نیست. البته نکته مهم دیگری که نباید نادیده گرفت و فراموش کرد، وجود تعدد مراکز اطلاعاتی است که موجب ایجاد نقاط کور و حفره های اطلاعاتی می شود و چنین عوارضی نیز نتیجه محتوم این شکاف های سازمانی و اطلاعاتی است.

راه حل چیست؟ تنها راه حل این است که یک گزارش به نسبت قابل قبول از نهاد بالادستی و در اینجا شورای عالی امنیت ملی ارایه می شد تا آن را فصل الخطاب قرار دهند، و الا تا زمانی که قرار باشد هر کس یا هر نهادی برای اثبات خود و رد یا نقد دیگری سخن بگوید، باید شاهد همین نوع موارد از سوی همه نهادها باشیم.