اگر چه امروزه کفش پاشنه بلند برای جذاب تر کردن زنان استفاده می شود، اما اول مردان بودند که از این نوع کفش ها استفاده کردند. سربازان سوار بر اسب ایران باستان، کفش های پاشنه بلند می پوشیدند تا پایشان روی رکاب ثابت بایستد. کفش های ظریف و زیبا و گاهی دردآور پاشنه بلند به همان اندازه که جذابند باعث آزار و شکنجه هم هستند.
اولین پاشنه ها ۴۰۰ سال پیش پیدا شدند
باور کردنش سخت است اما اولین کفش های پاشنه بلند در واقع نوعی پای افزار نظامی بودند. اوایل ۱۶۰۰ میلادی پارسیان و عثمانی های غرب آسیا اسب سواران قهاری بودند که در تمام نبر د هاشان بر زین اسب هاشان سوار بودند. برای ایستادن و کشیدن کمان و تیر انداختن نیاز به کفش هایی با پاشنه های محکم داشتند که به خوبی پاهای آنها را بر رکاب اسب ها نگه دارد.
وقتی شاه عباس اول، پادشاه ایران دریافت که نبرد با نیرو های عثمانی نیاز به قدرت بیشتری دارد، در پی جلب حمایت نیرو های غربی فرستادگان پاشنه بلندش را به اروپا روانه کرد. و از همان جا بود که مد کفش پاشنه بلند شروع شد. اما ملکه الیزابت اول، برای آنکه از همه نیرو های مردانهٔ اطرافش عقب نماند، در اولین فرصت یک جفت کفش پاشنه بلند برای خودش فراهم کرد.شاید این نقل قول معروف را شنیده باشید “من ممکن است که بدن ضعیف و ناتوان زنانه داشته باشم اما قلب و دل شاهانه ای دارم” خوب اینطور که معلوم است الیزابت اول علاوه بر این، کفش های مردانهٔ شاهانه را هم به پا داشته است.
تا حدود سال ۱۹۵۰، پاشنه ها بیشتر از چوب ساخته می شدند، با بافتی بر حول محور اصلی که تا جایی که امکان داشت آن را محکم می کرد.این چوب باید بسیار محکم و در عین حال سبک بود، در نتیجه در انگلستان بهترین انتخاب استفاده از چوب درخت راش و در آمریکا چوب درخت افرا محبوب بود. در سال ۱۹۵۷، صنعت کفش سازی به دنبال یافتن جانشین پلاستیکی ممکن به جای استفاده از چوب برای ساخت پاشنه، به پلی استرن به عنوان بهترین انتخاب دست یافت.
لوئی چهاردهم پادشاه فرانسه، محبوبیت کفش پاشنه بلند را به اوج رساند
بزنگاه تاریخی کفش پاشنه بلند زمانی بود که پادشاه فرانسه، لویی چهاردهم هوس کرد چنین کفش هایی بپوشد. لویی چهاردهم به فواید افزایش قد و قامت خود پی برد و چنان که مشهور است یک جفت کفش پاشنه قرمز به پا می کرد (مدی که سال ها بعد در قرن بیستم، منبع الهام کریستین لوبوتین، طراح کفش های زنانه شد). لویی چهاردهم تأثیر بسیاری بر غرب اروپا داشت از این رو چیزی نگذشت که همه افراد دربار کفش های پاشنه بلند می پوشیدند و چند سانتی متری به قد خودشان اضافه می کردند. نیازی به گفتن نیست که این ماجرا اصلاً باعث خشنودی پادشاه کوتاه قامت نبود.
اوایل ۱۸۰۰ میلادی، مردان شلوار های تنگ می پوشیدند، شبیه جین های تنگی که تا مچ پا بودند وحلقه ای که کف پا قرار می گرفت. برای آنکه آن حلقه در کف پا ثابت بماند، لازم بود که کفش پاشنه داشته باشد. برای مثال فیتس ویلیام دارسی در غرور و تعصب جین آستن که چنین شلوار هایی می پوشید هم باید یکی از طرفداران کفش پاشنه بلند باشد.
باور های اشتباه آرایشی
استیلتو، نام لاتین کفش های زنانه با پاشنهٔ نوک تیز و بلند، به معنای “دشنه” است
“استیلتو” واژه ای ایتالیایی است که از حدود ۱۶۰۰ میلادی برای نوعی تیغه ٔ چاقو یا خنجر استفاده می شده است.داستان از آنجا شروع شد که در سال ۱۹۵۳، طراح ایتالیایی، کفشی طراحی کرد که پاشنه ٔ خیلی نازکی داشت و این پاشنه به نظر او شبیه تیغهٔ چاقو یا خنجر بود.
در اواخر دوران رنسانس در ایتالیا و اسپانیا، کفش هایی با پاشنه های خیلی بلند و غیر کاربردی به نام “چوپینز” رواج داشت که نشانهٔ ثروتمندی افراد بود.بلندترین “چوپینز” که تا امروز مانده است یک جفت کفش ونیزی است که حدود نیم متر پاشنه دارد. صاحب آن باید دو خدمتکار در دو طرف خود داشت که بتوانند او را سرپا نگه دارند مبادا درکانال سرنگون شود. تحقیقات نشان می دهد که پوشیدن کفش پاشنه بلند باعث افزایش خطر بیماری های عضلانی و استخوانی، پینه و تاول و درد می شود. بنا بر پژوهش های انجام شده، متوسط زمانی که فرد می تواند کفش پاشنه بلند بپوشد، یک ساعت و شش دقیقه و ۴۸ ثانیه است. هرچند یک پنجم آدم ها می گویند فقط ده دقیقه می توانند آن را تحمل کنند.
