به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعد نیوز به نقل از فرارو، قارچ‌ها از شبکه‌هایی از رشته‌ها به نام میسلیوم (نخینه) تشکیل شده اند. درون سلول‌های این رشته‌ها معمولا هسته‌های منفرد با نیمی از کروموزوم‌ها وجود دارند که به هاپلوئید معروف هستند که چیزی شبیه اسپرم یا تخمک انسان است. این هسته‌ها تنها زمانی که قارچ برای تولید مثل غیر جنسی نیاز به تولید هاگ دارد با یکدیگر ترکیب می‌شوند.
محققان دانشگاه واخنینگن در هلند در مقاله‌ای که در مجله ارزیابی‌های میکروبیولوژی و بیولوژی مولکولی منتشر شده نشان دادند که ممکن است جهش‌هایی در این هسته‌ها ایجاد شوند که از همجوشی رشته‌های میسلیوم جلوگیری می‌کند بنابراین، توانایی قارچ برای تولید هاگ و تولید مثل غیرجنسی را متوقف می‌سازند.
در این مقاله اشاره شده که جهش‌ها ممکن است در میسلیوم‌های قارچی یا همان شبکه زیرزمینی رشته‌های قارچی رخ دهد که به هسته درون میسلیوم مزیت رقابتی می‌بخشد. از آنجایی که این جهش‌ها در داخل میسلیوم انتخاب می‌شوند، اما تناسب میسلیوم را به طور کلی کاهش میدهند می‌توانید آن‌ها را نوعی "سرطان هسته" قلمداد کنید.
با این وجود، محققان دریافتند که برخی از قارچ‌ها می‌توانند از این جهش اجتناب ورزند بنابراین، با استفاده از نوع خاصی از تقسیم سلولی به نام "اتصال گیره" برای جلوگیری از تجمع جهش‌های مخرب زندگی طولانی مدتی داشته باشند که شامل نگهداشتن هسته‌ها در یک قسمت جداگانه برای بررسی کیفیت ژنتیکی آن‌ها پیش از ادامه همجوشی است.
هر دو هسته به طور مداوم یکدیگر را برای توانایی همجوشی آزمایش می‌کنند آزمایشی که در آن هسته‌های دارای جهش در ژن‌های همجوشی شکست می‌خورند اگر سلول نتواند جوش بخورد این به معنای بن بست برای سلول و در نتیجه پایان هسته آن است.
در این بررسی یک فرضیه جدید ارائه شده مبنی بر آن که همجوشی اتصال گیره یک لحظه آزمایشی برای یکی از هسته‌های هاپلوئید است. از آنجایی که تحقیقات قبلی نشان داده که از دست دادن همجوشی مسیر اصلی سرطان‌های هسته است فرضیه جدید مبتنی بر آن بوده که اتصال گیره به عنوان یک دستگاه غربالگری برای کیفیت هسته عمل می‌کند و هر دو هسته به طور مداوم یکدیگر را برای توانایی همجوشی آزمایش می‌کنند آزمایشی که هسته‌های دارای جهش در ژن‌های همجوشی شکست می‌خورند.
استدلال محققان این بوده که میسلیوم‌ها بدون در نظر گرفتن اندازه و طول عمرشان خطر ثابت و کم سرطان‌های هسته را دارند. این سازوکار صرفا در گونه‌های قارچی با عمر طولانی‌تر یافت می‌شود، زیرا آن دسته از گونه‌های قارچی که عمر کوتاهی دارند نیازی به جلوگیری از ایجاد این نوع از سرطان‌ها ندارند. این نمونه دیگری از ارگانیسم‌هایی است که سازوکار‌هایی برای جلوگیری از تجمع جهش‌های سرطانی به منظور زندگی طولانی ایجاد می‌کنند.
یک ارگانیسم در طول زندگی خود معمولا با تعداد فزاینده‌ای جهش مواجه می‌شود که به آن آسیب می‌رساند و ممکن است باعث شود انتظار داشته باشیم ارگانیسمی که عمر طولانی تری دارد بیشتر در معرض سرطان باشد. با این وجود، تفاوت بسیار کمی در خطر ابتلا به سرطان در طول زندگی بین گونه‌های حیوانی وجود دارد یافته‌ای که به عنوان پارادوکس پیتو* شناخته می‌شود.
حیواناتی مانند فیل‌ها و نهنگ‌ها با داشتن روش‌های تکامل یافته برای کاهش خطر ابتلا به سرطان و کنترل جهش‌های دی ان‌ای از این منطق سرپیچی می‌کنند.
به نظر می‌رسد قارچ‌ها نیز قادر به انجام همین کار هستند. نویسندگان مقاله مرتبط با این مطالعه نوشتند: "با پیوند دادن تفاوت‌ها در طول عمر فاز میسلیوم به اکولوژی و شدت بررسی‌های کیفیت هسته به این نتیجه رسیدیم که میسلیوم‌ها بدون در نظر گرفتن اندازه و طول عمرشان خطر تقلب ثابت و پایینی در طول عمر دارند".
*مبتنی بر این فرض است که در سطح گونه‌ای بروز سرطان با تعداد سلول‌های جانور ارتباط مستقیم ندارد. به طور عمومی با یکسان فرض کردن احتمال بروز سرطان در سلول‌ها انتظار می‌رود هر چه تعداد سلول‌های یک جانور بیشتر باشد (یا جانور بزرگ‌تر باشد) احتمال می‌رود بروز سرطان نیز بیشتر باشد. برای مثال، انتظار می‌رود سرطان در نهنگ‌ها بیش از انسان‌ها باشد، اما نتایج آماری خلاف آن را نشان می‌دهد. توضیح پذیرفته شده‌ای برای این مشاهده وجود ندارد.
