به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعدنیوز به نقل از همشهری آنلاین، دانشمندان در نهایت توانستند ساختار واقعی یک پری‌دریایی میمونی مومیایی‌شده عجیب و غریب را مشاهده کنند. این مومیایی عجیب در معبد انجو این در شهر آساکوچی ژاپن نگهداری می‌شود.
این چیز عجیب، برای دهه‌ها خوراک کنجکاوی‌های دانشمندان بوده است و ظاهرا قدمتش به قرن‌ها پیش بازمی‌گردد. این مومیایی که ظاهری شبیه به پری دریایی و میمون دارد، در مجموع دارای 30 سانتی‌متر طول است و بدنش از یک تنه خزدار شبیه به پستانداران و یک دم ماهی فلس‌دار به اضافه دو دست انسان‌مانند و همین‌طور دندان‌های ریز و نوک‌تیز تشکیل شده است.
در فولکلور ژاپنی، موجوداتی نیمه‌انسان و نیمه‌ماهی با دهانی شبیه به میمون نینگیو نام دارند و گرچه کمتر از پری‌دریایی غربی جذابند، اما همان‌قدر افسانه و داستان پیرامونشان وجود دارد. یک یادداشت دست‌نویس که در داخل جعبه‌ای چوبی همراه این مومیایی عجیب وجود دارد نشان می‌دهد که این موجود در حدود سال 1740 در سواحل کوچی امروزی پیدا شده است.
از فوریه 2022، دانشمندان دانشگاه علوم و هنر کوراشیکی (KUSA) با معبد همکاری می‌کنند تا از ماهیت واقعی این موجود عجیب و غریب سردربیاورند. آنها فاش کرده‌اند که این موجود فریب، حقه یا اثر هنری، هر چه که هست، حیوان نیست و مصنوع انسان است.
نینگیوهای مومیایی‌شده را می‌توان در سراسر ژاپن در معابد و موزه‌ها یافت که عمدتا متعلق به دوره ادو (1868-1603) هستند. از آنجایی که هیچ وقت این موجود به صورت زنده پیدا نشده، وجودش برای دانشمندان یک معما است.
برای درک ماهیت دست کم یکی از این نینگیوهای مومیایی‌شده، تیم تحقیقاتی با معب همکاری کرد تا بدون اینکه آسیبی به نمونه برسد، آن را به طور کامل و دقیق مشاهده کند. برای این کار به غیر از ارزیابی بصری، از تصویربرداری با اشعه ایکس، تصویربرداری سی‌تی، میکروسکوپ نوری و الکترونی، آنالیز اشعه فلورسنت، آنالیز DNA و تاریخ‌گذاری رادیوکربن استفاده شد.
در این تحقیق مشاهده شد که به غیر از فک پایین، نینگیو کاملا فاقد معماری اسکلتی است و بنابراین، این مومیایی حتی مثل پری دریایی تقلبی فیجی، مخلوق فرانکنشتاینی حاصل دوختن نیمی میمون و نیمی ماهی هم نیست.
اسکن‌ها نشان داد که این شیء ترکیب درهم و برهمی از چیزها است. برای ساخت آن از چوب استفاده نشده، اما در عوض عمدتا پارچه، پنبه و کاغذ در ساخت بافت آن به کار رفته و با ماده‌ای که از مخلوط خمیری‌شکل پودر زغال چوب و شن و ماسه درست شده، پوشانده شده است. قسمت سر عمدتا از جنس پنبه است و ماده‌ای گچ‌مانند روی آن مالیده شده است.
یک غلاف از قطعات است. هیچ چوبی در ساخت میمون استفاده نشده است. در عوض، عمدتاً از پارچه، پنبه و کاغذ ساخته شده است که با ماده ای که از مخلوط کردن پودر زغال چوب یا شن و ماسه با خمیر به دست می آید، پوشیده شده است. سر بیشتر پنبه است و با ماده ای مانند گچ پوشیده شده است.
موی سرش، موی حیوان است و فلس آن از دو نوع ماهی گرفته شده است. برای قسمت فوقانی بدن از پوست ماهی پف‌دار استفاده شده و برای قسمت پایینی بدن از پوست فلس‌دار گونه‌ای از اردک‌ماهی به کار رفته است. ناخن‌های پنج انگشت از جنس کراتین حیوانی است که احتمالا نوعی شاخ است و استخوان فک هم متعلق به نوعی ماهی گوشتخوار است.
در همین حال، تاریخ‌گذاری رادیوکربنی برخی از فلس‌ها، یادداشت دست‌نوشته در جعبه پری دریایی را تکذیب می‌کند و نشان می‌دهد که این موجود بیش از یک قرن بعد از آن تاریخ ساخته شده است.
محققان در پایان می‌گویند: بدن این «پری‌دریایی مومیایی‌شده» با پوست یک جور ماهی پوشیده شده است و قسمت بالایی بدن از پارچه و کاغذ ساخته شده است. این از کاغذ چند لایه و پوست ماهی پف کرده، با پنبه و سایر مواد پرکننده و ماده‌ای گچ مانند به عنوان پایه ساخته شده و گمان می‌رود متعلق به اواخر دهه 1800 باشد.»
اینکه چگونه این موجود به معبد راه پیدا کرد، هنوز یک راز است. اگرچه از ساختار واقعی این پری دریایی ابهام‌زدایی شده، اما به عنوان یک مصنوع مهم در زمان خود، به خانه‌اش بازگردانده و به دست اهالی معبد سپرده می‌شود.
