به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از کیهان، این بیانیه که سست از حیث استدلال و لق از بعد ادبی، گواه روشنی بر مرزبندی ذاتی طیف هدف، با ارزش های اسلامی و انقلابی و ایرانی بود، چند نکته اساسی را به نمایش گذاشت:
اول اینکه؛ آقای فیلمساز یک بار دیگر اما، این بار صریح تر و به دور از زبان هنر و سینما، پیام عناد با ارزش های الهی و کینه نسبت به نظام دینی را رو به معاندین داخلی و خارجی فرستاده است. این یعنی، محکم کردن ریسمان پیوند خود با معاندان! از این رو این پرسش مطرح می شود که آیا او به تاریخ انقضای بازیگری یا ابزار بودن خود برای اراده های معاندان پی برده است؟ کم نبوده اند امثال او که پس از مدتی به دلیل از دست دادن جذابیت، به انزوا رانده شده اند و دیگر نامی و یادی از آنها در کار نیست؛...این یک نکته اساسی!
دوم:در این بیانیه، آقای فیلمساز اتهاماتی به نظام دینی نسبت می دهد و در نهایت- با سطحی تلقی کردن مخاطب- به حمایت خود از مردم تاکید می کند. او در واقع، اتهاماتی را به نام نظام دینی الصاق می کند که در قالب عمل مجرمانه، برشده معاندین است. بطور مثال؛ بانی و عامل تحریم دارویی ایران، جمهوری اسلامی است یا دشمنان جمهوری اسلامی؟
سوم: آقای فیلمساز ناشیانه تضاد مشی و ادعای خود را به نمایش می گذارد. اگر آقای فیلمساز نگران مردم ایران و آزرده از جنایت در حق مردم ایران است؛ چرا نسبت به سرنگون شدن هواپیمای ایرباس ایرانی در12تیر سال 1367 زبان در قفا کرده است؟ چرا درباره هشت سال دفاع مقدس دیدگاهی منتشر نمی کند؟ اگر مسئله او انسانیت است؛ چرا درباره قتل عام مردم بی دفاع سوریه و افغانستان وکودکان یمنی و... کلامی نگفته و نمی گوید؟...جالب است... ایشان چشم بسته است و انگار که هیچ روی نداده است و روی نمی دهد!
البته آقای فیلمساز نباید هم در بیانیه خود و غیر از آن؛ پیرامون دشمنان واقعی ایران و ایرانی سخن بگوید؛ باید هم جنایتهای استکباریون را در نقاط مختلف دنیا نبیند، چون در غیر این صورت تمام راه ها، برای درخشش مصنوعی وی در جشنواره های رنگارنگ سیاسی دنیا بسته می شود!
چهارم: آقای فیلمساز در بیانیه خود منت گذاشته که در ایران فیلم می سازد و در ایران زندگی می کند در حالی که می تواند در هر کجای دنیا ساکن شود و روزگار سپری کند! بله ایشان می تواند! اما این را هم می داند که به گفته ای:« او قرار نیست در ایران زندگی نکند و فیلم بسازد و جایزه بگیرد. او باید در ایران بماند، به رغم ادعای غیر سیاسی بودن؛ حرف سیاسی و شبه سیاسی بزند و جایزه بگیرد.» زیرا تنها به شرط در ایران ماندن و در فضای جامعه ایرانی نفس کشیدن است که می توان به داشتن مخاطب ایرانی و مهندسی اذهان ایرانی - اگرچه ساده لوحانه-دل بست. ضمن اینکه «بالیدن به زندگی در ایران و در ایران فیلم ساختن» برای کسی که به دور از باورها و خواست ایرانیان و با پول کمپانی خارجی و جایزه نقدی اتحادیه اروپا فیلم می سازد، مضحک و مجال سخریه و نیشخند است!
با توجه بدان چه گفته شد،بیانیه آقای فیلمساز نه نشانه اقتدار و ثبات هنری و استحکام محبوبیت او در خارجه؛ بلکه نمایانگر آشفتگی ذهنی اوست. اویی که طبعا دوست ندارد، اعتنای فرامرزی را از دست بدهد و در مقام یک ورشکسته هنری بی وطن، ظاهر و باور شود! اگر چه ورشکستگی، بارز و غیرقابل کتمان است!
اصغر فرهادی، برنده جایزه بهترین کارگردانی از جوایز اسکرین آسیا پاسیفیک شد
2 سال پیش