معنی اسم بامشاد در ثبت احوال
1- شكوهمند، شاد؛ 2- (اَعلام) نام نوازنده اي بزرگ در عهد ساسانيان.
شکوهمند، شاد، نام یکی از موسیقیدانان معروف در زمان خسروپرویز پادشاه ساسانی
اسم بامشاد در لغت نامه دهخدا
بامشاد. ( اِخ ) نام خنیاگری درزمان خسروپرویز. ( یادداشت مؤلف ). نام مطربی است که او نیز مانند باربد عدیل و نظیر نداشته. ( برهان قاطع ) ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از فرهنگ شعوری ) ( هفت قلزم )( از انجمن آرای ناصری ). مطربی است ، وجه تسمیه آنکه بامداد چنان می نواخت و می خواند که همه کس را شاد میکرد. ( فرهنگ رشیدی ). مطربی بوده از امثال باربد. ( آنندراج ). مطربی در قدیم که در نواختن مشهور بوده. ( فرهنگ نظام ). نام نوازنده ای معروف. ( ناظم الاطباء ). از موسیقیدانان و مطربان زمان خسرو پرویز ساسانی بوده است اما احوال این خنیاگر چنانکه باید روشن نیست. ( از فهرست اعلام دیوان منوچهری چ دبیرسیاقی ) :
بلبل باغی به باغ دوش نوائی بزد
خوبتر از باربد، نیکتر از بامشاد.
منوچهری.
|| ظاهراً نام آهنگی نیز هست بمناسبت نام خود آهنگساز. بامزد. آهنگ موسیقی. ( لغت نامه ذیل آهنگ ).
بامشاد در دانشنامه عمومی
بامشاد نوازنده و موسیقی دان دورهٔ خسروپرویز دوم ساسانی است که او را چون باربد کم مانند دانسته اند. بامشاد از آن گویند که بامداد چنان می نواخت و می خواند که همه کس را شاد می کرد.
صفوت، داریوش (۱۳۵۰). پژوهشی کوتاه دربارهٔ استادان موسیقی ایران و الحان موسیقی ایرانی. تهران: وزارت فرهنگ و هنر. صص. ۱۰۱ صفحه. (شماره کتابشناسی ملی: ۴۶۰۱۹ّ)
از دیگر موسیقیدانان بنام آن روزگار می توان باربد، نکیسا و رامتین را نام برد. گفته می شود که موسیقی در ایران زمین در عهد ساسانیان در اوج خود بوده است. در این دوره موسیقی در دبیرستانها تدریس می شده و عموم مردم کمابیش با موسیقی مقدماتی آشنایی داشتند.
در کتاب موسیقی ایران نوشتهٔ روح الله خالقی آمده است: «اعراب پس از فتح ایران موسیقی ایرانی را عیناً اقتباس کردند، شاید آهنگهای زیبای ایرانی به وسیله معماران و بنایان ایرانی که در عصر عبدالله بن زبیر به تعمیر خانه کعبه مشغول بودند بین اعراب متداول شد و افرادی چون سعید بن مسجح و نشیط فارسی و ابن محرز و یونس بن سلیمان کردی شهریاری کاتب موسیقی ایرانی را بین اعراب رایج کردند. از آغاز اسلام تقریباً موسیقی متروک بوده ولی در دوره خلفای اموی و عباسی دوباره رونق گرفت. در زمان خلافت هارون الرشید و پسرانش موسیقی مقامی ارجمند یافت و بزرگانی چون: ابراهیم موصلی و اسحق موصلی ظاهر شدند. در هر حال موسیقی قبل از اسلام را باید یک نوع موسیقی عملی دانست و قاعده و نظمی بین صوتها و لحن ها پیدا نکرده بودند، ولی در دوره اسلامی به دست ایرانیان با توجه به قاعده های موسیقی که فیلسوفان یونانی طرح کرده بودند نهضتی در موسیقی ایران پدید آمد.»