مبادا ایران را فراموش کنیم! 

ایران بر چهارراه جهان تکیه دارد. شاهراه اقتصاد بین‌الملل که در زمستان گرمابخش دنیاست و در تابستان به حرکت آورنده سرما، از زیرپا و بالاسر ایران می‌گذرد. به صراحت و با دقتِ در عمق دیروز و امروز می‌توان گفت کرد که هیچ حادثه‌ای در تاریخ نبوده است که یا از ایران آغازیده و یا به ایران ختم شده باشد. و به حتم فردا هم چنین است و خواهد بود.

ایران از این روست که گهواره تمدن و زایشگاه بشر لقب گرفته است. هفت هزار سال زیست روستایی و 4 هزار سال زیست شهری، مدنی و البته چندین هزار سال سابقه حکومت‌داری. بیراه نیست اگر بگوییم در این دامنه، غولی خفته است که دیگران از بیداری او در خوف و هراس‌اند. سروی که گر قد علم کند، سایه‌ساری خواهد بود برای فرودستان و ضرب شستی خواهد نواخت بر مستکبران.

ایرانی که همیشۀ تاریخ، توحیدی بوده است. ایرانی که هیچ‌گاه چشم طمع نداشته است. ایرانی که هماره بر گستره اخلاق و انسانیت، رانده است. این ایران برای پلشت‌ها، برای شیفتگان قدرت و کاسبان ثروت، کابوسی بوده است که فرجامِ تلخی برای انجام‌شان رقم زده است.

به سادگی، ایرانِ قوی خواست قلبی ددان و معاندان و دشمنان نیست. همۀ تلاش و کوشش اینان در ضعیف و شرحه‌شرحه شدن و پارگی ایران‌جان است. و کیست نداند، مُراد ما از ایران؛ تنها و فقط ، خاک و دریا و کوه و جلگه و رود نیست! آن‌چه ایران را برای هژمون‌ها هراسناک ساخته، این است که ایران در جانِ انسان ایرانی است.

ایران فرهنگی فراتر از این مرزهای خودساخته و کوچک‌شده در چند قرن گذشته است. ایرانِ فرهنگی تا عمق غرب و شرق گسترانیده و وقتی که برخیزد... وه از این برخاستن. چه شود. چه چشم شهلایی، چه قد رعنایی و چه دست بلندی که سرنوشت را دیگرباره خواهد نوشت.

همۀ ترس دشمن از برخاستن ایران است. از به‌هم پیوستن اجزای ایران فرهنگی. از یکی شدن ایرانیان در قاب و قالبی واحد. از تصویری که شام آخر بی‌صفتان است. از آن لحظه که خورشید از مشرق ایران می‌تابد و برف‌های جهالت ذوب می‌شوند. از آن دم و آن که ایران برخیزد و بر قله بایستد. دشمن این همه را نمی‌خواهد و همه این خیل، در این خواست متحدند که ایران برنخیزد. ایرانِ زمین‌گیر آرزوی نوقدرت‌های ظهوریافته در عصر جدیدند.

دشمن در کرمان و پیش‌تر سیستان و بلوچستان و خوزستان در پیِ رسوخ و رسوب و نفوذ در صفوف متحد ماست. مبادا لوله تفنگ را به‌جای دشمن به‌سوی هموطن گیریم. مبادا بخل و حسد و کینه شغل دوم ما شود. مبادا ایران را فراموش کنیم. مبادا...