معرفی فیلم بی رویا

خلاصه داستان فیلم بی رویا

رویا و بابک زوجی جوان هستند، که قصد مهاجرت از ایران را دارند. مواجهه ی رویا با دختری بی نام و نشان، آغاز اتفاقاتی عجیب در زندگی او و بابک است.

نکاتی درباره فیلم بی رویا

فیلم بی رویا اولین ساخته ی بلند آرین وزیر دفتری است که به تهیه کنندگی هومن سیدی و سعید سعدی در جشنواره ی فجر امسال حضور دارد. این اثر قصه ای رازآلود و تعلیق گون را در خودش جای داده و سعی بسیاری می کند که مخاطب را تا پایان نمایش به دنبال خود بکشاند. طناز طباطبایی و صابر ابر که از نقش های اصلی داستان هستند، یکی از بدترین تا میانه ترین بازی های کارنامه ی خود را در بی رویا ارائه داده اند. بی رویا، فیلمی است که در ایده اولیه خود مانده است و تلاش های بسیارش برای رسیدن به قصه ای استخوان دار، زیاد نتیجه بخش نیست.داستان این فیلم در فضایی وهم آلود و مالیخولیایی می گذرد و تجربه ی کم سازندگان آن در پرداخت و نوع روایت اثر کاملا به چشم می آید. فیلم بی رویا، همچون شخصیت اول قصه اش با یک سردرگمی و ضعفی نمایان در ساختارش مواجه است که این ضعف عدم تاثیرپذیری بیننده از فیلم را به دنبال دارد و مخاطب برای برقراری ارتباط با نمایش دچار مشکل می شود. بی رویا، دوست دارد که متفاوت باشد و خودش را به شیوه ی متفاوت تری ارائه کند که البته در این پیچ وتاب سهم اش پرداختی خام است.رویا (طناز طبابایی) و بابک (صابر ابر) در بحبوحه ی مهاجرتشان با دختری مرموز به نام زیبا (شادی کرم رودی) آشنا می شوند. این آشنایی و اتفاقات بعد از آن، داستان فیلم را رقم می زند و اسراری را درباره ی رویا برملا می سازد، رازهایی که باعث می شود شخصیت های ماجرا، جایشان با یکدیگر عوض شود. بی رویا به دنبال هویت آدم هاست و شخصیت هایش به گذشته ای فکر می کنند که از آن آمده اند و آینده ای که می خواهند بدان پای بگذارند؛ چنانچه در جایی رویا از زیبا می پرسد، برای خودت سؤال نیست که کی بودی؟ و چی بودی؟ و جایی هم زیبا به رویا می گوید که اگه آدم گذشته شو فراموش کنه بازم همون آدمه؟ وقتی هم که رویا و بابک بر سر مسئله ی مهاجرت بحث شان می شود، رویا هویت خودش را پیش می کشد و از اینکه قرار است همه ی زندگی اش را اینجا بگذارد و برود گله می کند.بی رویا در جست وجوی اثر انگشتی است که زندگی آدم ها از خود به جای می گذارند و شخصیت هایش در جهت کندوکاو این مسئله پیش می روندبی رویا در جست وجوی اثر انگشتی است که زندگی آدم ها از خود به جای می گذارند و شخصیت هایش در جهت کندوکاو این مسئله پیش می روند. فیلم برای اینکه بتواند مسئله ی هویت را در قالب یک قصه دربیاورد به سراغ مسائل روانشناختی می رود و از در اختلال اسکیزوفرنیا ورود می کند. یک بیماری روانی که فرد را در مسیر توهم و بیگانگی از خود قرار می دهد. ایده و فکر اولیه ی فیلم تکراری است و از طرفی دیگر هم به پرداختی تکراری تر رسیده است. بی رویا در تعریف قصه ی شخصیت ها مشکل دارد و در همان چند خطی ابتدای خودش می ماند.کارکتر رویا آدمی است که دو زندگی را تجربه می کند و به دو هویت متفاوت می رسد اما تمام این تجربیاتی که او از سر می گذراند، صرفا اتفاقاتی است که در حیطه ی این تجربه ی ذهنی برای افراد دچار این آسیب رخ می دهد و چیزی دراماتیک که در راستای تعریف و قصه پردازی سینمایی باشد مخاطب را متوجه خود نمی کند. بیننده در بیشتر لحظات فیلم مشغول دنبال کردن هیجانات و توهمات شخصیت است و جز این نمی تواند داستانی برای پیگیری بیابد.درواقع بی رویا دوست دارد که مخاطب اش را بازی دهد و به او هرجوری شده بفهماند که حرف های گنده ای برای گفتن دارد. فیلم برای رسیدن به این هدف از تعلیق ها و اضطراب های گوناگون استفاده می کند، تعلیقی که از دل پیرنگ و قصه نمی آید بلکه هرچه که است مربوط به بُعدی از توهمات شخصیت رویاست که به درون فیلم تزریق شده است. تعلیق بدون پشتوانه ی اثر، درست است که تا انتهای پرده ی اول فیلم، مخاطب را تشنه و هیجان زده به دنبال خودش می کشد اما رفته رفته رنگ می بازد و بیننده را دلسرد می کند چراکه این تعلیق مبنایی قدرتمند ندارد و حس بازی خوردن را در انتها به تماشاگر القا می کند.فیلم با شروع خوبی مخاطب را غافلگیر می کند و تا زمانیکه رویا برای عمل چشم اش در بیمارستان بستری می شود، همه چیز از زیرژانر معمایی بهره می گیرددر آثار روانشناختی، بیننده خودش را باید در بستر یک پیرنگ سینمایی ببیند و بعد از آن با بُعد روان گون اثر آشنا شود اما در این فیلم، پیرنگ گم شده است و مخاطب صرفا با یک کابوس بی سروتهی همراه است که نه ابتدا دارد و نه پایان و نه روابط علت معلولی که بتواند او را دلگرم به منطق سینمایی کند. فیلم با شروع خوبی مخاطب را غافلگیر می کند و تا زمانیکه رویا برای عمل چشم اش در بیمارستان بستری می شود، همه چیز از زیرژانر معمایی بهره می گیرد و مخاطب خودش را در میان داستان رمزآلودی می بیند که هر طور شده باید سر از رازهایش دربیاورد و پی به هویت زیبا و اتفاقات رخ داده ببرد. اما از نیمه های فیلم به بعد اثر تبدیل به دو تکه می شود و مخاطب با خودش فکر می کند که آیا همچنان مشغول تماشای بی رویاست یا نه؟ چراکه فیلم بدون هیچ بکگراند داستانی یا زمینه چینی مناسبی تبدیل به اثری مالیخولیایی می شود.اتفاقاتی که ردی از خود در نیمه ی اول داستان به جای نگذاشته اند و قصدشان تنها غافلگیری های غیردراماتیک تماشاگر است. از این سکانس ها به بعد همه چیز رنگ می بازد و مخاطب درگیر هیجاناتی تهی و کاذب می شود و تنها شخصیتی را می بیند که مداوم در حال شلوغ کردن و دنبال کردن ذهنیات خودش است. اینجا همان قسمتی است که قصه و پیرنگ به زیر سایه ی فضای غیرپرداخت شده ی مالیخولیایی می روند و تماشاگر با خودش فکر می کند که اثر، دو کارگردان متفاوت برای ارائه و پرداخت داشته است. بزرگ ترین ضعف و ایراد فیلم زمانی رخ می دهد که اثر، تغییری در مسیرش ایجاد می کند و به یکباره سر از توهمات رویا درمی آورد، درست در همین زمان است که بی رویا دیگر نمی تواند از بُعد معمایی، خودش را ادامه دهد. اتفاقی که اگر با عمق درست تر و پرداخت بهتری صورت می گرفت، فیلم می توانست همچنان به خوبی نیمه ی اولش پیش برود. به بیان دیگر عدم درهم تنیدگی مناسب المان های معمایی و روانگسیختگی، پاشنه آشیل فیلم است که ساختار را بهم می ریزد و مخاطب را ناامید می کند.از طرفی دیگر اگر بخواهیم از بُعد روانشناختی به اثر نزدیک شویم و در جست وجوی المان های این زیرژانر در فیلم باشیم، عملا نمی توانیم همچون آثار بزرگ روانشناسانه به آن نگاه کنیم. فیلم بی رویا تا وقتیکه پرده ی سینما بالا نیامده، نشانی از بیماری اسکیزوفرنی یا هر اختلال روانی دیگری را برای مخاطب کد گذاری نمی کند، درواقع سازندگان به جای اینکه دیدگاه روانشناسانه ی خود را به طرزی تصویری شده و دراماتیک در دل فیلم و ساختار بتنند، به یک نوشته در آخر فیلم بسنده می کنند و جواب سوالات تماشاگر را به راحت ترین شکل ممکن می دهند.فیلم بی رویا تا وقتیکه پرده ی سینما بالا نیامده، نشانی از بیماری اسکیزوفرنی یا هر اختلال روانی دیگری را برای مخاطب کد گذاری نمی کندباتوجه به اینکه فیلم نمایشی نسبتا کم بازیگر و با تمرکز بر سه شخصیت است، مخاطب نیاز دارد که لایه های بیشتری از این کارکترها برایش باز شود و به ابعاد پیچیده تری از آن ها دسترسی پیدا کند. مثلا کارکتر پُرتنش رویا که به عنوان شخصیت کلیدیِ دچارِ اختلال، در قصه حضور دارد، به جای اینکه از بُعد روانی پرداخت شود و المان های عمیق و بکگراندداری از او به بیننده نشان داده شود، تنها به خصوصیاتی سطحی از او اکتفا می شود، خصیصه هایی که همه ی ما از آن ها اطلاع داریم. درواقع مخاطب نیاز داشت که توهمات و گمشدگی هویت رویا در قالب این اختلال روانی به شیوه ی عمیق تر، سینمایی تر و علمی تری برایش به تصویر کشیده می شد.فیلم بی رویا تا به اینجا در میان آثار این روزهای جشنواره، نمایشی خاص تر است، چراکه جسارت این را داشته تا از ژانر اجتماعی فاصله بگیرد و دنیا و قصه ای متفاوت تر را پی ریزی کند.

کارگردان فیلم بی رویا

آرین وزیردفتری نویسنده و کارگردان ایرانی متولد 1367 در تهران است. او در آثاری همچون "مثل بچه آدم"، "هنوز نه"به عنوان کارگردان، نویسنده فیلمنامه حضور داشته است.

طناز طباطبایی ، صابر ابر ، شادی کرم رودی ، فرانک کلانتر ، نهال دشتی ، مهری آل آقا ، رضا داوودنژاد ، مائده طهماسبی ، میلاد یزدانی

ساير عوامل فیلم بی رویا

کارگردان: آرین وزیر دفتری، تهیه کننده: سعید سعدی و هومن سیدی، مدیر فیلمبرداری: علیرضا برازنده، چهره پرداز: عظیم فراین، طراح صحنه: محسن نصراللهی، طراح لباس: الهام معین، تدوین: مهدی سعدی، صدابردار: رشید دانشمند، صداگذار: زهره علی اکبری، موسیقی: بامداد افشار، جلوه های میدانی: آرش آقابیگ، جلوه های بصری: محسن خیرآبادی.

مشخصات فیلم بی رویا

• ژانر :خانوادگی،اجتماعی
• زبان : فارسی​​​​​​
• امتیاز IMDb: امتیاز 0 از 10
  معرفی فیلم پسر انسان