معرفی فیلم جایی برای فرشته ها نیست 

مستند «جایی برای فرشته ها نیست» داستان چگونگی تشکیل تیم، انگیزه های بازیکنان و افراد همراه و حاضر در کنار آن ها و چالش ها و مشکلاتی را روایت می کند که آن ها از سر می گذرانند و سام کلانتری کارگردان این مستند کوشیده تا در یک بازه زمانی نسبتا طولانی همراه تیم باشد و انگار که دوربینش به یکی از اعضای همین گروه تبدیل شده است.در شرایطی که مستند همیشه سهم کمی را از جریان اصلی سینمای ایران به خود اختصاص داده، در چند سال گذشته شاهد افزایش میزان اقبال عمومی نسبت به فیلم های مستند بوده ایم و از جمله می توان به نمونه های موفقی همچون «صفر تا سکو»، «ترور سرچشمه» و «در جستجوی فریده» اشاره کرد. نسل جدید مستندهای ایرانی به سراغ شخصیت ها و روایات مهم و مورد توجهی در جامعه امروز ایران می رود که در سینمای بدنه فرصت، امکان یا علاقه چندانی برای پرداختن به آن ها وجود ندارد. «جایی برای فرشته ها نیست» هم نمونه دیگری از همین مستندهای جذاب برای مخاطبان است که پتانسیل بالایی برای دیده شدن دارد و از چند جهت می تواند اثر کنجکاوی برانگیزی برای تماشا باشد.در درجه اول، سوژه مستند یادآور یکی از مسائل روز جامعه ایرانی یعنی حقوق زنان و تلاش برای پشت سر گذاشتن سدها و محدودیت های عرفی و اجتماعی است. در شرایطی که طی هفته های اخیر، متاسفانه بارها با اخبار ناخوشایندی درباره زنان و دختران این کشور مواجه بوده ایم، می توان با «جایی برای فرشته ها نیست» تصویر متفاوتی را مشاهده کرد از زنانی که بدون توجه به کلیشه های جنسیتی رایج، برای موفقیت تا پای جان تلاش می کنند.همین سیر و تلاش قهرمانانه به مستند فراتر از خوانش های جنسیتی، جنبه ای ملی می بخشد و از جایی به بعد می بینیم که چطور عزم و اراده جمعی به یک عِرق میهنی تبدیل می شود؛ چیزی که در خیلی از فیلم ها و درام های ورزشی مشهور تاریخ سینما هدف خالقان اثر بوده اینجا به صورت عینی و واقعی وجود داشته و فقط سازندگان مستند کوشیده اند تا آن را با کمک زبان سینما به دراماتیک ترین شکل ممکن به تصویر بکشند.تمام اجزای فنی، از فیلمبرداری تا تدوین که به دست یکی از مهم ترین تکنسین های سینمای ایران، هایده صفی یاری صورت گرفته و همچنین بخش هایی از این مسیر که برای روایت و مستندسازی انتخاب شده اند، مانند چگونگی مشارکت مردمی برای پشتیبانی از تیم، همه در راستای دراماتیک تر جلوه دادن سرگذشت یک تیم ورزشی قرار گرفته اند.در نتیجه می توان گفت که «جایی برای فرشته ها نیست» برای مخاطب عام که آشنایی چندانی هم با سینمای مستند ندارد محصول جذابی از کار درآمده و اتفاقا تلاش آن برای نزدیک شدن به الگویی قهرمانانه در روایت همان چیزی است که طی سال های اخیر در سینمای ایران کمتر شاهدش بوده ایم. شما به عنوان تماشاگر تا چه اندازه به آثار مستند علاقه مندید؟