فیلم Candyman 2021 اثری است در ژانر ترسناک و اسلشر که در تابستان 2021 پس از چندین بار تعویق، خلاصه اکران شد. این فیلم در هفته ی اول اکران خود توانست 22 میلیون دلار فروش داشته باشد. در ادامه این مقاله به بررسی داستان و معرفی بازیگران فیلم ترسناک کندی من (Candyman 2020) می پردازیم.
نیا داکوستا روح فیلم اصلی سال 1992 را باز میگرداند و ظاهرا آن را تقویت میکند. Candyman به لطف فعالیت تجاری فروشگاه های قدیمی و طولانی مدت ویدئویی به محبوبیت خاصی در دهه نود رسید.
با وجود بودجه اولیه متوسط، برنارد رز با توجه به داستان نقاش پرتره سیاه نیمه دوم قرن نوزدهم، عاشق دختر مرد مهم در ایالت های جنوبی، توجه بسیاری از تماشاگران را به خود جلب کرد. کندی من یک فیلم اسلشر فراطبیعی ترسناک آمریکایی به کارگردانی نیا داکستا و نویسندگی جوردن پیل، وین روزنفلد و داکستا است.
داستان فیلم Candyman 2020
پروژه های مسکن محله کابرینی گرین شیکاگو، تا جایی که ساکنان آن می توانند به یاد بیاورند، بر اساس یک قصه شبح شفاهی دهان به دهان درباره یک قاتل ماورایی که در یکی از دستانش قلاب قرار دارد، درگیر فضایی هراس آور شده بود. این قاتل توسط کسانی که جرات می کردند نامش را پنج بار در یک آینه تکرار کنند، به سادگی احضار می شد. در زمان حال، یک دهه پس از تخریب آخرین برج کابرینی، یک آرتیست هنرهای بصری به نام آنتونی مک کوی (با بازی یحیی عبدالمتین دوم) و نامزدش، بریانا کارترایت (با بازی تیونا پریس) مدیر گالری، به یک آپارتمان زیر شیروانی لوکس در کابرینی نقل مکان می کنند. جایی که اکنون به واسطه نوسازی مثل گذشته نیست و آدم های نوکیسه ای از نسل جدید ساکنان آن هستند.
در حالی که حرفه نقاشی آنتونی در آستانه توقف قرار دارد، او با یک ساکن قدیمی کابرینی گرین (با بازی کولمن دومینگو) به طور اتفاقی برخورد می کند. ملاقاتی که حقیقت مخوف و تراژیک داستان واقعی پشت کندی من را برای آنتونی آشکار می سازد. آنتونی که مایل است موقعیت خود را در دنیای هنر شیکاگو حفظ کند، در استودیوی خود برای طراحی نقاشی های جدید، در جزئیات این ایده خوفناک و آمیخته به مرگ، شروع به کاوش می کند. به این ترتیب، او ناخواسته دری را به روی گذشته ای پیچیده می گشاید که باعث می شود سلامت عقل خود را از دست بدهد و همچنین موجی وحشتناک و عظیمی از خشونت را راه می اندازد. اتفاقی که آنتونی را در مسیر برخورد با سرنوشت قرار می دهد.
نقد فیلم کندی من (Candyman)
نقد فیلم کندی من (Candyman) یکی از مهم ترین بحث های این روزهای فیلم بازان است. به همین دلیل به بررسی نکات مربوط به این فیلم جذاب می پردازیم. نقد فیلم کندی من که یکی از فیلم های اسلشر محسوب می شود، در این روزها اهمیت زیادی پیدا کرده است. این فیلم محبوب، یکی از تازه ترین فیلم های اکران شده است که طرفداران زیادی را از آن خود کرده است. این فیلم، در تاریخ 27 اوت 2021 روی پرده های سینما رفته و اکران شد. در همین مدت زمان کوتاه، محبوبیت زیادی کسب کرده است و افراد زیادی طرفدار این فیلم شده اند. این فیلم با ژانر وحشت، دارای امتیاز 72 در سایت متاکریتیک و ادامه فیلم کندی من قدیمی از برنارد رز است.
بسیاری از افراد در نقد کندی من گمان می کنند که این اتفاقات، افسانه و خیالی بیش نیستند. آن ها عقیده دارند که این مدل اتفاقات، بیش از اندازه ترسناک هستند و در دنیای واقعی، با این چنین اتفاقاتی مواجه نخواهیم شد. به طورکلی، این اتفاقات هولناک، نگرانی ها و اضطراب های اجتماعی را به تصویر می کشد.
این نگرانی ها، معمولاً ارتباطی است که بین نسل های گذشته و نسل جدید برقرار می شود. به همین دلیل، افسانه ها و این وقایع ترسناک، غالباً نگرانی های برخی والدین و نسل های گذشته دررابطه با فرزندان خود را نشان می دهد.
بسیاری از ما در دوران کودکی، از این مدل داستان ها شنیده ایم که والدین ما، تلاش می کردند با استفاده از آن ها، ما را از انجام برخی کارها منع کنند؛ بنابراین این مدل داستان ها حالت کنترل کننده هم دارند که والدین برای کنترل فرزندان خود از آن ها استفاده می کردند.
در نقد فیلم کندی من (Candyman) مشاهده می کنیم که همه افسانه ها و وقایع ترسناک، برای کنترل کردن فرزندان استفاده نمی شود. بعضی از این مدل داستان های هولناک، با تاریخ یک کشور و ملت ارتباط نزدیکی دارند.
این وقایع تاریخی، از گذشته تاکنون سینه به سینه چرخیده و بین همه نسل ها در گردش است. این تاریخ، فقط رنج و درد مشاهده می شود.
برداشت جدید نیا داکاستا از کندی من به صورت مستقیم داستان اصلی محبوب ترین فیلم مجموعه را ادامه می دهد. در اینجا نیز اسطوره سازی از ترومای حافظه تاریخی جمعی مدفون (فراموش شده) در قالب روح انتقام جوی آن صورت می گیرد. البته کندی من داکاستا تمایل دارد به شکل خود بازتاب دهنده ای با گام های اشتباه فیلم اصلی درگیر شود. فیلم اصلی از نوسازی و فضای آکادمی به عنوان راهی برای بحث کردن درباره موانع اجتماعی تحمیل شده از سوی دولت استفاده می کند. فیلم داکاستا بر همین اساس نشان می دهد که چگونه این مسائل تا به امروز تداوم داشته اند.
کندی من به لوکیشن فیلم اول، محله کابرینی گرین که به تازگی بازسازی شده، بازمی گردد. آنتونی از طریق یک پروژه هنری جدید، ناخواسته کندی من را رها می کند. کندی من هرکسی را که با پنج بار خواندن نامش در یک آینه او را احضار کند، می کشد. داکاستا با اولین فیلمش، جنگل کوچک (Little Woods) در سال ۲۰۱۸، تجربه خوبی در کار با موضوع های موردعلاقه خود یعنی موانع اجتماعی و اقتصادی و سیستم های دولتی ناکارآمد به دست آورد. از همین جهت به نظر می رسد که کندی من ادامه بی عیب و نقصی از علایق اوست. کندی من به شکل جالب توجهی افسانه های مربوط به کاراکتر اصلی اش را گسترش می دهد، چراکه فیلم نسبت به دنباله های تمسخرآمیز دیگر، از عناصر قوی تری بهره می برد. هرچند هرکسی که منتظر بازگشت دوباره تونی تاد در این نقش است، شاید از دیدن آن ناامید بشود. درحالی که فیلم اول از شبح به عنوان تفسیری در مورد تصویری تهدیدآمیز از پروژه ها و خانه های سازمانی (یا شورایی) استفاده می کرد، فیلم داکاستا به عنوان پاسخی به عواقب چنینی بی توجهی مجددا تنظیم می شود.
یادآوری ای از کسانی که قبل از ظاهر شدن این آپارتمان های شیشه ای تجملی در اینجا زندگی می کردند. از این گذشته، فیلمنامه داکاستا، روزنفلد و جوردن پیل، کارگردان برو بیرون (Get Out)، جالب توجه است. از این جهت که آن ها با کمک ترفندهایی بخش های آشفته کندی من ۱۹۹۲ که ایده اصلی آن را مخدوش کرده بودند را اصلاح می کنند. آن ها سعی دارند که خشونت و کینه توزی شبح را به سوی ستمگران اصلی او بازگردانند. نقش هلن، شخصیت اصلی کندی من اورجینال، در اینجا عمدا از طریق راویان غیرقابل اعتماد گفته می شود. به این ترتیب او خود در زمینه این فیلم جدید، یک افسانه شهری است.
این تلاش برای سامان بخشیدن به مفهوم فیلم اصلی برای مخاطبان جدید، خوب است. اما گاهی این اصلاح بیش ازحد انجام می شود. به گونه ای که انگار هر صحنه فیلم از جزئیاتی تجدیدنظرطلبانه تشکیل شده است. به نظر می رسد که فیلم داکاستا از قبل آماده چنین انتقاداتی شده است (به شکل سرگرم کننده ای یک منتقد هنری نفرت انگیز سفیدپوست کار آنتونی را تحقیر می کند)، اما این مانع از تبدیل زیر متن فیلم به متنی بزرگ و جسورانه نمی شود. فیلم مانند حفاظی پیشگیرانه در برابر هر برداشت غلطی عمل می کند و درنتیجه خسته کننده می شود و اجازه نمی دهد اجراهای بازیگرانش موثر واقع بشوند. عبدالمتین دوم و کولمن دومینگو، به عنوان یک ساکن کابرینی گرین که هنوز درباره افسانه شهری کندی من موعظه می کند، بسیار گیرا هستند. آن ها خشم و اندوهی عمیق را مانند یک دارایی معنوی حمل می کنند. چیزی که به معنای واقعی کلمه آنتونی را به تدریج فرسوده می کند. چرا که هنر او و درگیر شدنش با آسیب های تاریخی به یک وسواس فکری تبدیل می شوند. تیونا پریس در نقش بریانا، یک پیوند صمیمانه و شخصی به غم و اندوه جمعی فیلم و تبدیل آن به خشم، می افزاید. علی رغم ظرافت کم، فیلمنامه اغلب خنده دار است. یکی از برجسته ترین آن ها، کاراکتری است که با تعجب به این فکر می کند که چه کسی آن قدر احمق خواهد بود که پیش از رسیدن به گروهی از دختران سفیدپوست بدجنس در حمام مدرسه، کندی من را مقابل آینه احضار کند...
نقد فیلم کندی من (Candyman) یکی از موضوعات چالش برانگیزی است که امروزه بین طرفداران ژانر وحشت وجود دارد. شما با تماشای این فیلم، علاوه بر مشاهده خون و خون ریزی فراوان، با یک دنیای غم انگیز روبرو خواهید شد.
دنیایی که برای سیاه پوستان پر از درد و رنج بوده است. درنهایت، فیلم کندی من بسیار نوآورانه عمل کرده است و طرفداران بسیاری را از آن خود کرده است. تماشای این فیلم میخکوب کننده به همه فیلم بازان پیشنهاد می شود.
معرفی فیلم هی هو
