خلاصه داستان فیلم لیلاج
رعنا نوازنده ساز در شرف برگزاری کنسرتی در اروپاست که باخبر می شود دخترش برای نجات پدرش به زادگاه رعنا رفته است. جایی که رعنا شانزده سال پیش درست در سن دخترش از آنجا فرار کرده است. رعنا کنسرت را رها میکند...
نکاتی درباره فیلم لیلاج
سینمای ایران در بدترین شرایط ممکن قرار گرفته است، از سینمای مبتذل و سخیف زیاد گفته شده اما هیچ راه حلی برای آن در نظر گرفته نمی شود، اما نکته تاسف برانگیز اینجاست که سینمای جدی ما هم چنگی به دل نمی زند اساسا احساس می شود سوژه ها تکراری شده اند موقعیت ها در یک ناامیدی مطلق، روایت گر داستان های نافرجام اند آدم های بی هویت و منفعل فضاهای چرک و آلوده ، با این عناصر مایوس کننده چگونه می شود از دیدن یک فیلم لذت برد؟ سینما باید به مخاطب امیدواری بدهد و راهی برای امید ارائه کند اما فیلمی مثل لیلاج چه نکته ای برای ارائه کردن دارد؟ آیا اصلا می شود لیلاج را به عنوان یک فیلم سینمایی قبول کرد؟ زمانی که فیلمی مانند لیلاج را بر پرده سینما می بینیم دائما این سوال پیش می آید که چرا باید همچین اثری ساخته شود؟ فیلمی که زبان روایی اش الکن است و یک سوءتفاهم ژانری محسوب می شود! مشخص است داریوش یاری لیلاج را براساس مدیوم تلویزیونی ساخته اما این فیلم حتی به یک تله فیلم معمولی هم نمی رسد.با لوکیشن در شمال کشور، آسمان ابری و تیره ، بارانِ بی امان و مرداب با آهنگ فریدون فروغی و فرهاد مهراد همراه با دیالوگ ها ارجاعیِ نامفهوم با چند کاراکتر عقب افتاده ی اخته که یا مست اند و یا دائما سیگار می کشند نمی شود یک فیلم سینمایی خلق کرد. لیلاج از نداشتن یک عنصر اصلی در کنار ضعف های بیشمارش آسیب دیده است و آن هم عدمِ قصه گویی ست، فیلم جلو نمی رود و در موقعیت ایستا فقط دیالوگ گفته می شود دیالوگ هایی که کارکردی برای پیشبرد فیلم ندارد، یک رعنا در فیلم وجود دارد که بعد از شانزده سال به زادگاهش برمی گردد رعنا در جوانی شهره شهر بوده و انگار همه مردهای شهر قصد دوستی با او را داشتند، این نگرش جدیدی که در سینمای ما راه افتاده است بسیار زشت و سخیف و ناپسند است یک زن با گریم بزک کرده در فیلم، و کلی مرد که نگاه های شهوت انگیز به او دارند، با ورود رعنا به زادگاهش مردهای شهر طوری به او نگاه می کنند که انگار تا به حال زن ندیده اند یا شاید رعنا زن بدکاره ای ست، این نگرش جنسی و شهوانی که در بیشتر فیلم ها رواج دارد اولا که نگاه درستی به مقام وجودی زن نیست و بعد اینکه مرد را موجودی هوسران نشان می دهد که در هر دوسوی این قضیه یک بی اخلاقی دیده می شود، جالب است که در تبلیغ این فیلم آمده نه به خشونت زنان واقعا منظور فیلمساز چه بوده؟ کدام خشونت؟ چرا این خشونت یک نما هم نشان داده نمی شود؟ سینما به عنوان رسانه بصری وظیفه اش نشان دادن برای درک مخاطب است صرفا با دیالوگ گویی نمی شود به یک موقعیت نزدیک شد، اساسا ساختار این فیلم و نگاهش به شخصیت زن، سخیف و زننده است.به نظر می رسد لیلاج با طرح چند خطی نوشته شده اساسا در بافت محتوایی اثر منطقی یافت نمی شود اینکه رعنا ساز می زند و قرار است در یک کنسرت جهانی شرکت کند بیشتر به شوخی شباهت دارد در کجای فیلم او ساز می زند که ما باورکنیم او موزیسین است! بیژن شوهر سابق رعنا کلاهبرداری کرده به زادگاه همسر سابقش پناه آورده که کلاهبرداری اش مشخص نمی شود یک چیزهایی گفته می شود که گذراست و کارکردی ندارد، بیژن یک مرد دائم الخمر و منفعل است این کاراکترِ عقب مانده قمار باز که تلوتلو می خورد چه ویژگی برای مخاطب دارد؟ یک مرد دیگر در فیلم حضور دارد به نام شهباز که خودش به اخته بودنش اعتراف می کند و شانزده سال پیش به رعنا تجاوز کرده و داوود که عاشق رعنا بوده و که هنوز هم هست زنش از او جدا شده و رفته با مرد دیگری ازدواج کرده، می بینید! مردان فیلم چقدر ذلیل و منفعل اند آن هم به خاطر یک عشق قلابی نسبت به رعنا ، گم شدن دختر بچه بهانه موجه ای برای ادامه پیدا کردن فیلم نمی باشد و همکاری بیژن با دختربچه جهت جلوگیری از رفتن رعنا به آن کنسرت اروپایی منطقی محسوب نمی شود و چقدر خوب که بیژن از دست طلبکارها فرار کرده و به شمال کشور پناه آورده و چقدر خوب تر پلیس هم به او کاری ندارد و او به راحتی قمار می کند! رعنا هم هیچ تقلایی برای پیدا کردن بچه اش نمی کند حتی با پلیس هم همکاری نمی کند، لیلاج فیلم پراکنده ای است و اساسا مشخص نیست نقطه تمرکز یاری در کارگردانی به کدام سو بوده، به بیژن که از دست طلب کارهایش فرار کرده؟ به رعنا که در جوانی مورد تجاوز قرار گرفته؟ به شهباز که بعد رعنا دیگر ازدواج نکرده؟ این پراکنده گویی هایی که حتی به اطلاعات قطره چکانی هم نمی رسند مخاطب را سردرگم و حیران می کند، پایانبندی فیلم را به یاد بیاورید شهباز و رعنا در حال گفتگو در مرداب اند صدای شلیک می آید تفنگ در دستان بیژن است به چه کسی شلیک کرده؟ احتمالا به شهباز پس چرا میزانسن اینقدر ابتدایی است؟ لیلاج از یک اثر تجربی فراتر نمی رود و زمان فیلم 76 دقیقه است که برای یک اثر سینمایی غیر استاندارد است اما همین 76 دقیقه هم برای این فیلم زیاد است لیلاج می توانست یک فیلم کوتاه تجربی باشد که زمان آن بی منطق کش آمده، کارگردانی ابتدایی در بیشتر سکانس ها، استفاده از نماهای غلط و زوایای اشتباه، حرکات دوربین که ادابازی و تقلید از فیلم های تارکوفسکی است ضعف های اساسی لیلاج محسوب می شوند، در ادامه این ضعف های فیلم باید به بازی های مبتدیانه اشاره کنم اینکه چرا نقش رعنا را که مهم ترین نقش فیلم است باید کسی بازی کند که توانایی بازیگری ندارد نوع گفتن دیالوگ ، واکنش در میمیک، سکوت کردن ، گریه کردن این عناصر مهم ترین نکات در عملکرد یک بازیگر محسوب می شود بازی محیا دهقانی که بازی او را در سریال پایتخت به یاد دارم به شدت غیرقابل کنترل است که به قول اهالی موسیقی بازی او فالش است و انتخاب او برای این فیلم یک ریسک کامل بوده چرا که او حتی در گفتن یک دیالوگ ساده هم ناتوان است، البته که بازی خنثی حامد کمیلی و بازی تغییر ناپذیر و همیشه تکراریِ مهران احمدی را هم به نکات ضعف این فیلم اضافه کنید.لیلاج یک اثر فراموش شدنی است اما می تواند برای کارگردانش یک تجربه گرایی به هدف نرسیده باشد.
کارگردان فیلم لیلاج
داریوش یاری متولد ۱۳۵۲ تهران، فارغ التحصیل کارگردانی و فیلمنامه نویسی است. وی فعالیت خود را با ساخت چندین فیلم کوتاه آغاز کرد و همکاری در پروژه های سینمایی و تلویزیونی به عنوان مدیر تولید، دستیارکارگردان، مدیر برنامه ریز، شروع کار وی در سینما بود. او در سال ۱۳۸۰ نخستین فیلم سینمایی خود به نام دخیل را کارگردانی کرد و تاکنون سریال های تلویزیونی، تله فیلم و مستندهای زیادی ساخته است. یاری با فیلم یونس در چهارمین جشنواره فیلم یاس موفق به کسب یاس زرین بهترین کارگردانی شد. تعدادی از آثار او عبارتند از فصل شکار، کربلا جغرافیای یک تاریخ، حرف مردم، حبیب، حس تماس، آیه های زمینی، مسافر باران و خانه ای روی تپه.
مهران احمدی، حامد کمیلی، محیا دهقانی، رضا اخلاقی راد، نسرین بابایی، مجید پتکی
ساير عوامل فیلم لیلاج
دستیاراول کارگردان و برنامه ریز: وحید کاشی، مدیرفیلمبرداری: حمید مهرافروز، تدوین: عماد خدابخش، طراح چهره پردازی: شهرام خلج، صدابردار: مجید هاشمی پور، صداگذار: آرش قاسمی، موسیقی: فردین خلعتبری، طراح صحنه و لباس: حمید شهیری، مدیر تولید: علی خلیلی، منشی صحنه: آیلار تقوی، عکاس: محمدرضا اصفهانی، مدیر روابط عمومی و رسانه: سپیده آرمان، سرمایه گذاران: علیرضا ابولقاسمی نژاد، داریوش یاری، بنیاد سینمایی فارابی، پخش: موسسه سینمایی راه عرفان.
مشخصات فیلم لیلاج
- ژانر :اجتماعی
- زبان : فارسی
- امتیاز IMDb: امتیاز7.3 از 10
معرفی فیلم لونه زنبور
