معرفی کتاب آیا مادر خوبی هستم اثر عبدالحسین رفعتیان

دوشنبه، 22 شهریور 1400 زمان مطالعه 4 دقیقه

کتاب آیا مادر خوبی هستم اثر عبدالحسین رفعتیان است که تحصیلات خود را در زمینه روانپزشکى – روانکاوى در پاریس گذرانده است و عضو کالج ملى روانپزشکى فرانسه نیز می‌باشد، به مدت پانزده سال در پاریس و پس از آن از سال ١٣٧١ در ایران به درمان، تالیف کتب روانشناسى و تدریس مشغول بوده است.

درباره کتاب آیا مادر خوبی هستم

کتاب آیا مادر خوبی هستم نوشته ی عبدالحسین رفعتیان است که اولین بار در سال 1389 منتشر شد. این کتاب در دسته کتاب های روانشناسی قرار می گیرد و به سبک پرسش و پاسخ نوشته شده است. نویسنده در این کتاب معیارها و ابزارهایی مورد نیاز مادران را برای پرورش و بلوغ عاطفی کودک ارائه می کند.

خلاصه کتاب آیا مادر خوبی هستم

داشتن فرزند و پذیرفتن نقش مادری، یک انتخاب آگاهانه است که یک زن به واسطه ی آن، و به خواست درونی خود، به یکی از رویاهای دیرینه اش عینیت می بخشد. در چنین انتخاب آزادانه ای، نه جامعه، نه همسر، نه اطرافیان و نه حتی زنانگی یک زن، خواسته ای را به او تحمیل نمی کند. و توقعی که از او به عنوان یک زن در باور مردم وجود دارد، که حتما باید در نقش مادر قرار بگیرد، نیز نمی تواند او را به چنین انتخابی مجبور کند. زن با اشتیاق و علاقه ی درونی و با انگیزه ی کافی خود می پذیرد که همراه همسرش فرد جدیدی را به دنیا بیاورند. حال این فرد جدید خواست ها و نیازهایی دارد که الزاما با خواست ها و نیازهای آنان یکی نیست و گاهی تفاوت زیادی دارد. فرزند آن ها شخص مستقلی خواهد شد که می تواند آرمان ها و علایق متفاوتی داشته باشد و با «کودک رویاهای» والدین متفاوت باشد. موجود مستقل و زنده ای که ابتدا در وابستگی کامل به دنیا می آید، اما به مرور زمان و با کمک و توجه آگاهانه ی پدر و مادر به سوی استقلال و کسب هویت فردی می رود. با تولد و رشد کودک، مادر و پدر نیز بار دیگر مراحل رشدی را که خود یک بار طی کرده اند همراه با فرزند خود طی می کنند، و دوباره مراحل کودکی، نوجوانی و سپس جوانی را می گذرانند.

درباره نویسنده کتاب آیا مادر خوبی هستم

عبدالحسین رفعتیان پس از اخذ مدرک پزشکیِ عمومی از دانشگاه تهران، برای ادامه ی تحصیلات عازم فرانسه شد و از دانشگاه پاریس تخصص روان پزشکی ـ روان کاوی دریافت کرد، او که عضو کالج ملّی روان پزشکی فرانسه است، به مدت 15 سال در پاریس؛ و از سال 1371 تاکنون، در ایران به روان کاوی و روان پزشکی می پردازد و چندین سال نیز در دانشگاه های تهران تدریس کرده است.

قسمتی از کتاب آیا مادر خوبی هستم

مادر باید بتواند این تفاوت را بپذیرد و بداند این انسان جدید، خواسته ها و نیازهاى متفاوتى دارد که لزوما با خواسته هاى او یکسان نیست. هنر مادر آن است که بتواند فرد دیگرى را، که هویت و موجودیتى مستقل از او دارد، بپروراند و بزرگ کند. فردى که نه تنها انسانى دیگر است، بلکه حتى مى تواند با کودکِ رویاهاى او متفاوت باشد. (آیا مادر خوبی هستم – صفحه ۲۴)

بهترین راه این است که کودکِ خود را همان گونه که هست بپذیریم و دوست داشته باشیم. شاید براى یک مادر سخت باشد موجودى را که نُه ماه در درون خود و با شیره ى جانش پرورش داده، به عنوان فردى مستقل بپذیرد که حس ها و نیازهاى مجزا و متفاوتى دارد. (آیا مادر خوبی هستم – صفحه ۲۶)

محافظت و حضور بیش از حد مادر، پتانسیل مستقل شدم را از کودک محدود و غیرفعال مى کند و ناخودآگاه این تصور را در او به وجود مى آورد که «من ناتوانم و حضور مادر در کنار من همیشه لازم است و من بدون او نمى توانم کارى بکنم.» (آیا مادر خوبی هستم – صفحه ۳۶)

یک مادر خوب در هجده ماه اول حیات کودک باید نیازهاى او را بلافاصله برطرف کند و پس از آن (با توجه به سن فرزندش) با چند دقیقه تاخیر به نیازهاى او پاسخ بدهد. سعى مادر خوب بر این است که با افزایش سنِ فرزندش، لزومِ حضورِ خود را براى رفع نیازهاى او و به طور کلى در زندگى او کم رنگ کند. (آیا مادر خوبی هستم – صفحه ۳۹)

کودکى که زیاد از حد محدود شده، امکان تجربه کردن مسائل جدید را پیدا نمى کند و هرچه تجربیات کودک کم تر باشد، کم تر به قابلیت ها و استعدادهاى خود پى مى برد. تا جایى که حتى گاهى خودِ مادر استعدادهاى ذاتى کودک را انکار مى کند. مثلا مادر اجازه نمى دهد کودک با هم محله اى ها و هم سن و سالانش بازى کند، چون مى ترسد که اتفاقى برایش بیفتد یا دوستِ ناباب پیداکند یا… در نتیجه کودک مهارت هاى ارتباطى را یاد نمى گیرد و نمى تواند با دیگران ارتباط برقرار کند. بعد، خودِ همین مادر مى گوید: «بچه م خجالتیه. نمى تونه درست حرف بزنه.» در حالیکه کودک ذاتا اینطور نبوده و توانایى اش در ایجاد ارتباط با دیگران سرکوب شده… (آیا مادر خوبی هستم – صفحه ۱۰۰)