معرفی کتاب مائده های زمینی اثر آندره ژید

درباره مترجم (جلال آل احمد)

«جلال آل احمد» نویسنده، روزنامه نگار و فعال اجتماعی آذر سال 1302 در خانواده ای مذهبی متولد شد. پدرش از روحانیان آن زمان و مخالف تحصیل پسرش در دبیرستان بود. او برخلاف عقیده ی خانواده اش به مدرسه ی دارالفنون رفت و توانست دیپلم بگیرد. او در جوانی با «احمد کسروی»، تاریخ دان ایرانی و «محمدحسن شریعت سنگلجی» آشنا شد و به خواست پدرش برای تحصیل در علوم دینی به نجف سفر کرد. او مدت سه ماه را در نجف همراه برادرش زندگی کرد و با تفاوت های اساسی در تفکراتش نسبت به دین و مسائل اجتماعی به ایران بازگشت. او در آن زمان به حزب توده پیوست و به این دلیل از سوی خانواده طرد شد.

«جلال آل احمد» تحصیل در رشته ی زبان و ادبیات فارسی در دانشسرای عالی تهران را آغاز کرد و تا مقطع دکترا آن را ادامه داد. او در این دوران مجموعه ی «دیدوبازدید» را منتشر کرد که شامل داستان های «دیدوبازدید عید»، «گنج‏»، «زیارت»،‏ «افطار بی ‏موقع»، «گلدان چینی»،‏ «تابوت»، «شمع قدی»، «تجهیز ملّت»،‏ «پستچی‏»، «معرکه»، «ای لامسبا!» و «دو مرده‏» بود. این داستان ها روایت زندگی مردمان آن زمان هستند و نویسنده با زبانی طنز، مسائل اجتماعی و رفتارهای سنتی جامعه ی آن زمان را روایت و نقد می کند. او در دهه ی بیست و سی علاوه برنوشتن داستان هایش پژوهش و ترجمه ی آثار بین الملل را نیز آغاز کرد. او با روزنامه ها و نشریات مختلفی همکاری داشت و با نثر توانایش بر جامعه ی روشن فکر آن زمان تاثیر گذاشت.

معرفی کتاب مائده های زمینی

کتاب مائده های زمینی نوشته ی آندره ژید، شاهکاری بزرگ در میان آثار ادبیات فرانسه محسوب می شود. ژید در این کتاب به یادماندنی از شما می خواهد به دنبال شناخت خویشتن بروید، خود را بشناسید و با خود صادق باشید. «بگذار عظمت در نگاه تو باشد نه در آن چیزی که به آن می نگری.» این جمله ی بسیار معروفی که هر کدام از ما حداقل یک بار آن را خوانده یا شنیده ایم برگرفته از کتاب مائده های زمینی (The Fruits Of The Earth) است که اثری فلسفی و عارفانه محسوب می شود و شما را به خودشناسی تشویق می کند. آندره ژید (Andre Gide) در زمره ی آن دسته از نویسندگان فرانسوى است که خود را موضوع نوشته هاى خود قرار داده اند. کوشش این قبیل نویسنده ها در این است که هر چه بیشتر خود را بشناسند و به این صورت خواننده را هم تشویق و با خود همراه سازند. در ادبیات فرانسه نویسنده ای به نام «مونتنى» وجود دارد که به عنوان سردمدار این سبک نویسندگی شناخته می شود و به آندره ژید هم شباهت های زیادی دارد. ژید در تمام آثار خود، قراردادها و رسوم اخلاقى و اجتماعى را زیرپا مى گذارد و راه خود را در جهان اندیشه ها به منظور برپا ساختن خویشتن می جوید. هیچ یک از امیال خود را پنهان نمى کند و چون روى هم رفته نوشته هایش اعترافاتى بیش نیست از این جهت گاهى این گمان را در خواننده برمى انگیزد که اندکى گستاخانه به دنبال آزادى خویشتن است ولى شاید به صداقت و صمیمیت وی باز می گردد. کتاب مائده هاى زمینى از آثار جوانى ژید است که در سال 1897 میلادى انتشار یافت. این کتاب در زمان انتشار خود مورد توجه قرار نگرفت و ظرف ده سال تنها 500 نسخه فروش داشت. با این که کتاب مائده هاى زمینى از نخستین نوشته هاى آندره ژید محسوب می شود اما او تقریباً تمام آنچه را که مى توان اندیشه ی وی دانست، در این کتاب جا داده و هر چه بعداً نوشته در تعقیب اندیشه هایى است که در این کتاب بیان شده اند. در مجموع ردپایی از تأثیر ادبیات مشرق زمین نیز در آثار و اندیشه های این نویسنده ی بزرگ دیده مى شود. سبک نوشتاری مائده های زمینی تاحدودی تصنعى محسوب می شود اما خود ژید معتقد است که در قطع کردن و ناتمام گذاشتن جمله هاى آن هیچ گونه تکلفى به خرج نداده و هیچ یک از این ناتمامى ها بى دلیل نیست و حاکى از تفکر او است. ژید پس از 38 سال «مائده هاى تازه» را در سال 1935 نوشت که اندکى بعد با مائده هاى زمینى، یکجا به چاپ رسید. اگر مائده هاى زمینى را بازگوکننده جوانى نویسنده بدانیم، «مائده هاى تازه» کار مرد پا به سن گذاشته اى است که حسرت شور و شوق گذشته را مى خورد، اما کنجکاوى و عطش چیزهاى تازه و میل به شناخت در او به هیچ رو کاستى نپذیرفته است. علاوه بر این «مائده هاى تازه» آن وحدت و یکپارچگى مائده هاى قدیمى را ندارد و سرگذشت، حکایات و مکالمه در آن بیشتر از اندیشه ها و اشعار به چشم مى خورد. آنچه نویسنده بر آن اصرار دارد، عصیان علیه عقل گرایى محض، بیان خودجوش اندیشه ها و گریز از دستورات خشک اخلاقى شعارگونه و دعوت به آزاد بودن همراه با میل به خوشبختى همگان است: «خوشبختى من یعنى افزودن بر خوشبختى دیگران. براى خوشبخت بودن احتیاج به خوشبختى دیگران دارم.»

درباره کتاب مائده های زمینی

مائده های زمینی را می توان جزو آثار عرفانی دانست که در هشت فصل و یک پایان تحت عنوان «سرودی به جای پایان»، تألیف شده است که محوریت موضوعات آن عشق، خداوند، شوق به زندگی و لذت از هر لحظه ٔ آن است. آندره ژید در مائده های زمینی سعی دارد تا مخاطبش یا همان ناتانائیل را در سراسر کتاب، مخاطب سخنانش قرار می دهد و از او دعوت کند تا به دنبال شناخت خویش و یافتن مسیر واقعی زندگی اش برود. او در همان ابتدا میخ اول را محکم می کوبد و با این جمله ٔ زیبا مخاطب را تحت تأثیر قرار می دهد: «ناتانائیل! آرزو مکن که خدا را جز در همه جا، در جایی دیگر بیابی.» و در ادامه با زبان ساده، لحنی دوستانه و صداقت کلام سعی می کند شور و شوق لازم را به خواننده القا کند: «دلم می خواهد کتابی بنویسم که در نظرت عاری از هرگونه اندیشه و هیجان فردی باشد و گمان کنی که در آن تنها بازتاب شور و شوق خویش را می بینی. دلم می خواهد به تو نزدیک شوم و تو دوستم بداری». آنچه مخاطب را در مقدمه ٔ کتاب شگفت زده می کند، جمله ای است که نویسنده در مورد کتابش به مخاطبانش می گوید که نشان می هد باور قلبی اوست. او هدفش از نوشتن این کتاب را به وضوح بیان می کند: «آنگاه که کتاب را خواندی، به دورش افکن و بیرون رو، دلم می خواهد این کتاب، شوق خروج را در تو برانگیزد، خروج از هرجا که باشد، از شهرت، خانواده ات، اتاقت، از اندیشه ات. کاش کتابم به تو بیاموزد که بیش از این کتاب به خودت بپردازی و سپس بیشتر از خود به دیگر چیزها.» آنچه که مشهود است، آندره ژید نمی خواهد یک معلم و یا حتی راهنما باشد؛ بیشتر می خواهد یک مشوق باشد که شوق حرکت و یادگیری را ایجاد کند. خواننده او را به عنوان یک پیر دانا نمی شناسد، بلکه او را دوستی خیرخواه می بیند که از سفری طولانی بازگشته و اکنون قصد دارد تا در کنار مسافر نوپا قدم بردارد و هراس های اولیه ٔ سفر به درون را از او دور کند.

در بخشی از کتاب مائده های زمینی می خوانیم:

نامطمئن بودن راه ما ما را در سراسر زندگى آزرد. چه بگویمت؟ هر انتخابى، اگر بدان بیندیشیم هولناک است. زیرا آن آزادى که دیگر وظیفه اى راهبرش نباشد ترسناک است. این عمل همچون انتخاب راهى در کشور ناشناسى است که هر کسى در آن براى «خود» کشفى مى کند و خوب توجه کن که آن کشف را فقط براى خود مى کند به نحوى که نامطمئن ترین رد پا در گمنام ترین نقطه آفریقا باز هم کمتر از آن بى اعتبار و مشکوک است... بیشه هاى پرسایه و سرآب چشمه هاى هنوز نخشکیده ما را به خود مى کشند، اما چشمه هاى بیشتر درجایى خواهند بود که خواهش هاى ما آن ها را از آنجا جارى خواهند ساخت. زیرا هر سرزمین به اندازه اى که نزدیکى ما بدان آن را شکل دهد وجود دارد و چشم انداز اطراف، اندک اندک، در مقابل راه ما قرار مى گیرد. ما کرانه افق را نمى بینیم و حتى نزدیک ما نیز چیزى جز صورت ظاهرى تغییرپذیر و متوالى نیست. اما در امرى چنین بزرگ براى چه به مقایسه و تشبیه دست بزنیم؟ ما همه گمان مى بریم که باید خدا را کشف کنیم، ولى افسوس که نمى دانیم در انتظار کشف «او» نیایش خود را به کدام سو متوجه سازیم. بعد به خود مى گوییم که خدا در همه جا است، در هر جا است و نایافتنى است و بى اراده به زانو درمى آییم. و تو اى نانانائل همچون کسى خواهى بود که براى رهبرى خود، به دنبال نورى که به دست خویشتن دارد روان است. به هر جا که روى جز خدا چیزى ملاقات نمى توانى کرد منالک مى گفت: خدا آن است که در برابر ماست. ناتانائل تو در حال گذر همه چیز را نگاه خواهى کرد و هیچ جا نخواهى ایستاد. به خویشتن بگو که تنها خداست که موقتى نیست.

شناسنامه کتاب مائده های زمینی

• نویسنده: آندره ژید
• مترجم: پرویز داریوش_ جلال آل احمد
• زبان: فارسی
• ناشر چاپی: انتشارات جامی
• تعداد صفحات:213
• موضوع کتاب:کتاب های داستان و رمان خارجی
• نسخه الکتریکی:دارد
• نسخه صوتی : دارد

امیدوارم از محتوای معرفی کتاب نهایت لذت را برده باشید و برای کسانی که کتاب دوست هستند، میتوانید ارسال نمایید. همچنین برای مشاهده ی مطالب پر محتوای دیگر میتوانید به بخش فرهنگ و هنر ساعدنیوز مراجعه نمایید. از همراهی شما بسیار سپاسگزارم.

معرفی کتاب عبور از خط اثر ارنست یونگر