معرفی کتاب پیاله ای چای بنوش اثر علی کرمی

پنجشنبه، 08 مهر 1400 زمان مطالعه 2 دقیقه

کتاب پیاله ای چای بنوش کتابی‌ ست پر از لحظه‌ های سرخوشی. داستان‌ هایی خیلی‌ کوتاه که هر کدام مثل پیاله‌ ای چای، طعم اصیل داستان ایرانی را با خود دارند.این کتاب پیشنهادی عالی برای کسانی‌ است که همیشه داستان خارجی را به داستان ایرانی ترجیح می‌دهند.

درباره کتاب پیاله ای چای بنوش

این کتاب شامل ۱۳۳ داستان کوتاه است.

داستان هایی که گاه یک جمله هستند و گاه چندین پاراگراف.

داستان های این کتاب شامل موضوعات مختلفی است از جمله:

عاشقانه
فرهنگی
اجتماعی
…

کتاب پیاله ای چای بنوش سعی کرده است با نگاهی جدید و طنزگونه به مسائل و رخدادهای زندگی نگاه کند و آن ها را در قالب داستانی کوتاه بازگو کند.

خلاصه کتاب پیاله ای چای بنوش

کتاب پیاله ای چای بنوش اثر علی کرمی، دربردارنده ی 133 داستان کوتاه است که با نگاهی طنازانه و ظریف به موضوعات و رویدادهای زندگی می پردازد و آن ها را از دید دیگری با صدای زیبای رضا بابک بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون روایت می کند.

درباره نویسنده کتاب پیاله ای چای بنوش

علی کرمی (متولد ۱۳۵۶) نویسنده ایرانی است. «اولیس کامران» و «بازی های من و شانس عزیزم» از آثار این نویسنده است.

علی کرمی

قسمتی از کتاب پیاله ای چای بنوش

پرسید اینجا مثل کجاست؟ دیگری پاسخش را با پرسشی دیگر داد. گفت: اینجا مثل اینجاست؟

جوان تر که بودم عشق سنگی بود در دستانم که با آن شیشه های خانه ها را می شکستم. اما حالا عشق سخره ای ست سهمگین، فرونشسته در اعماق اقیانوس آرام تنم. این چنین است که سیگار می کشم، چای می نوشم، داستانی را روایت می کنم که در آن تو را دوست می دارم.

خواب دیدم میان طوفانی دلگیر و تاریک نشسته ام… در دشتی پر خاک و دفتری مینویسم که هر ورقش را باد می کَند و میان غبارِ افق می برد. بیدار که شدم با خود گفتم:هنگام آن رسیده روزهای بهتری از راه برسند…!

او به دنیا آمده بود که موفق باشد. من به دنیا آمده بودم که بمیرم. او موفق شد و مُرد. من هم موفق شدم بمیرم.

دنیا پر شده از راننده های پیری که وسط چهارراه توقف کرده اند و محو تماشای گوشه ای از آسمان اند.

دوستت دارم، دوستت دارم، دوستت دارم، تو نمی خوای بهم بگی: دوستت دارم؟ دوستت دارم دوستت دارم… اینجا نشسته و یک بند تکرار می کند: دوستم دارد. مهلت نمی دهد من هم به او همین را بگویم. هیچ کار ندارد جز اینکه مرا دوست بدارد.

سه روز و سه شب بود که زن پشت هم بی اینکه غذا بخورد یا دستشویی برود یا بخوابد غر می زد. عاقبت مرد کلافه شد و به زن توپید: خیلی داری غر می زنی. زن بعض کرد و گفت: خب من غر نزنم دیگه خیلی ساکتم! مرد معتقد بود: این جور رفتارهای زن غیر طبیعی ست. زن معتقد بود: خیلی طبیعی بودن هم دیگر خیلی غیر طبیعی ست.

آن سال ها عکاس خبری بودم. الان من یک آدم ساده ی بی کارم که موسیقی گوش می دهم و در خیابان ها قدم می زنم.